Ανοίξτε όποια ιντερνετική σελίδα θέλετε, διαβάστε ή ακούστε δηλώσεις λιγδογραβατοφορεμένων «αιρετών», όλες ξεκινούν με την πρωτότυπη, πρωτοποριακή, επαναστατική σκέψη : « η σφαίρα του αστυνομικού χτύπησε στην καρδιά την δημοκρατία».
Δεν χρειάζεται να κάνετε αναλύσεις λοιπόν για την κατάντια μας διότι αυτή η πρόταση δείχνει όλους εμάς που οδηγήσαμε την κοινωνία στην παρακμή.
Για να βρει στόχο η σφαίρα, πρέπει να υπάρχει στόχος και στην προκειμένη περίπτωση, αν στόχος ήταν η δημοκρατία, τότε ανύπαρκτο στόχο δεν τον πετυχαίνεις. Πυροβολείς «στο γάμο του καραγκιόζη» κι όποιον πάρει ο χάρος. Εδώ ο χάρος πήρε έναν έφηβο που δεν τον πυροβόλησε ο αστυνομικός αλλά όλο αυτό το σκεπτικό των «δημοκτατόρων» που γενικώς πυροβολούν για τη βόλεψή τους. Η αγανάκτηση από όπου κι αν προέρχεται είναι δίκαια, απλά κάποιοι «δημοκτάτορες» τρίβουν τα χέρια τους με τους αγανακτισμένους.
Γενικώς η «πυροβολημένη δημοκτατορία» τρίβει τα χέρια της. Θα το διαπιστώσετε στις «σφυγμομετρήσεις», στον εσωτερικό πόλεμο των πάσης φύσεως «συντρόφων», ακόμη και στο «εθνικό» πένθος που θα κάνει η Ελλάδα (οι ίδιοι το σκέφτηκαν) για το τραγικό γεγονός. Ο αστυνομικός που πυροβόλησε είναι τόσο ένοχος, όσο και αυτός που δεν προφύλαξε την ελευθερία της δημοκρατίας. Είναι τόσο ένοχος όσο και αυτός που στη θέση των δημοκρατικών ελευθεριών, έβαλε την ελευθεριότητα στη Δημοκρατία. Είναι τέλος, τόσο ένοχος όσο και πρωθυπουργοί, υπουργοί, αντιπολιτεύσεις και γενικώς «οραματιστές» που του έταξαν ένα δημόσιο βόλεμα.
Απλά είχε την ατυχία να τον βολέψουν στην αστυνομία και όχι σε κάποια ειρηνική υπηρεσία, όπου οι καθημερινές δολοφονίες δεν βγαίνουν στον «αέρα». Γι αυτό έλεος γλυκαναλατούληδες μας τα ζαλίσατε.
Μάθετε και κάτι, έτσι για να περνάει η ώρα ή για να το χρησιμοποιήσετε στο επόμενο δακρύβρεκτο γραπτό σας:
Την πραγματική Δημοκρατία δεν την πετυχαίνει καμία σφαίρα, γιατί είναι Άτρωτη.
Δεν χρειάζεται να κάνετε αναλύσεις λοιπόν για την κατάντια μας διότι αυτή η πρόταση δείχνει όλους εμάς που οδηγήσαμε την κοινωνία στην παρακμή.
Για να βρει στόχο η σφαίρα, πρέπει να υπάρχει στόχος και στην προκειμένη περίπτωση, αν στόχος ήταν η δημοκρατία, τότε ανύπαρκτο στόχο δεν τον πετυχαίνεις. Πυροβολείς «στο γάμο του καραγκιόζη» κι όποιον πάρει ο χάρος. Εδώ ο χάρος πήρε έναν έφηβο που δεν τον πυροβόλησε ο αστυνομικός αλλά όλο αυτό το σκεπτικό των «δημοκτατόρων» που γενικώς πυροβολούν για τη βόλεψή τους. Η αγανάκτηση από όπου κι αν προέρχεται είναι δίκαια, απλά κάποιοι «δημοκτάτορες» τρίβουν τα χέρια τους με τους αγανακτισμένους.
Γενικώς η «πυροβολημένη δημοκτατορία» τρίβει τα χέρια της. Θα το διαπιστώσετε στις «σφυγμομετρήσεις», στον εσωτερικό πόλεμο των πάσης φύσεως «συντρόφων», ακόμη και στο «εθνικό» πένθος που θα κάνει η Ελλάδα (οι ίδιοι το σκέφτηκαν) για το τραγικό γεγονός. Ο αστυνομικός που πυροβόλησε είναι τόσο ένοχος, όσο και αυτός που δεν προφύλαξε την ελευθερία της δημοκρατίας. Είναι τόσο ένοχος όσο και αυτός που στη θέση των δημοκρατικών ελευθεριών, έβαλε την ελευθεριότητα στη Δημοκρατία. Είναι τέλος, τόσο ένοχος όσο και πρωθυπουργοί, υπουργοί, αντιπολιτεύσεις και γενικώς «οραματιστές» που του έταξαν ένα δημόσιο βόλεμα.
Απλά είχε την ατυχία να τον βολέψουν στην αστυνομία και όχι σε κάποια ειρηνική υπηρεσία, όπου οι καθημερινές δολοφονίες δεν βγαίνουν στον «αέρα». Γι αυτό έλεος γλυκαναλατούληδες μας τα ζαλίσατε.
Μάθετε και κάτι, έτσι για να περνάει η ώρα ή για να το χρησιμοποιήσετε στο επόμενο δακρύβρεκτο γραπτό σας:
Την πραγματική Δημοκρατία δεν την πετυχαίνει καμία σφαίρα, γιατί είναι Άτρωτη.
