Φραγμό στις ισοπεδωτικές μειώσεις μισθών που επιφέρει το Μνημόνιο ΙΙΙ με
τη συλλήβδην υπαγωγή εργαζομένων του λοιπού δημόσιου τομέα στο ενιαίο
μισθολόγιο βάζουν τρεις πρωτοποριακές δικαστικές αποφάσεις του
Μονομελούς Πρωτοδικείου Κοζάνης.
Της Κατερίνας Κατή
Εφημερίδα των Συντακτών
Το δικαστήριο, με τις υπ’ αριθμ. 371-373/2013 αποφάσεις του, φέρνει στο προσκήνιο μια εντελώς νέα οπτική όσον αφορά τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών που επιβλήθηκαν τα τελευταία έτη, συνεπεία των δεσμεύσεων των μνημονίων, καθώς έκρινε ότι δεν μπορεί ο νομοθέτης να παρεμβαίνει ακόμα και στις συλλογικές συμβάσεις εργαζομένων σε επιχειρήσεις που δεν γίνεται να υπαχθούν στην έννοια του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Οι πιλοτικές αυτές αποφάσεις, με τις οποίες σαφώς οριοθετούνται οι κατηγορίες εργαζομένων που εξαιρούνται από τις μειώσεις μισθών (λόγω ενιαίου μισθολογίου) του 3ου Μνημονίου, εκδόθηκαν μετά από αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσαν οι εργαζόμενοι της Δημοτικής Επιχείρησης Υδρευσης και Αποχέτευσης Κοζάνης και της Δημοτικής Επιχείρησης Τηλεθέρμανσης Πτολεμαΐδας «ΔΕΤΗΠ», οι οποίοι με το 3ο Μνημόνιο υπήχθησαν στο ενιαίο μισθολόγιο. Αυτό σήμαινε ότι οι συνολικές μειώσεις των μισθών τους θα ξεπερνούσαν πλέον κατά μέσο όρο το 45%!
Στις αιτήσεις τους οι εργαζόμενοι χαρακτήριζαν παράνομη και αυθαίρετη την εφαρμογή επί της μισθοδοσίας τους του νόμου 4093/2012 (για τον λοιπό δημόσιο τομέα), γεγονός που θα συνεπάγεται περαιτέρω μειώσεις επί των μηνιαίων αποδοχών τους, και επικαλούμενοι επείγουσα περίπτωση και επικείμενο κίνδυνο ζητούσαν ως ασφαλιστικό μέτρο να υποχρεωθούν οι Δημοτικές Επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται να αποδέχονται προσωρινά τις υπηρεσίες τους με την καταβολή των αποδοχών τους όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί πριν από τη θέση σε ισχύ του περιβόητου μνημονιακού νόμου.
Ο πρόεδρος Πρωτοδικών Κοζάνης, Παναγιώτης Μολυβδάς, που δίκασε τις αιτήσεις, έκανε δεκτές τις αιτιάσεις των εργαζομένων καθώς έκρινε ότι:
■ Ο νομοθέτης δεν μπορεί να παρεμβαίνει στις συλλογικές συμβάσεις των εργαζομένων σε επιχειρήσεις που καλύπτουν εξ ολοκλήρου τα έξοδά τους από τις δραστηριότητές τους και δεν εντάσσονται υπό οποιοδήποτε πρίσμα στους φορείς της Γενικής κυβέρνησης.
■ Οι επιχειρήσεις αυτές δεν μπορούν να υπαχθούν στον δημόσιο τομέα ούτε με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία ούτε και με βάση το εθνικό δίκαιο. Ούτε μπορεί ο νομοθέτης να παρεμβαίνει στους μισθούς των εργαζομένων σε επιχειρήσεις που δεν καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων τους με επιχορήγηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά από την επιχειρηματική τους δραστηριότητα. Στις επιχειρήσεις τις οποίες ο νόμος οργανώνει ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, εφόσον απαιτείται να μειωθεί το μισθολογικό τους κόστος, αυτό θα πρέπει να γίνεται με τα μέσα του ιδιωτικού δικαίου, χωρίς παρεμβάσεις του νομοθέτη.
Τέτοιες επιχειρήσεις είναι μεταξύ άλλων και οι ΔΕΥΑ, οι οποίες σύμφωνα με τον νόμο είναι δημοτικές επιχειρήσεις που έχουν δική τους περιουσία, διοικητική αυτοτέλεια και δική τους επιχειρηματική δραστηριότητα, καλύπτοντας με τον τρόπο αυτό τα έξοδά τους.
Οι δικηγόροι που χειρίστηκαν την υπόθεση, Σπύρος Μπαλατσούκας και Χρήστος Νικολουτσόπουλος, δήλωσαν ότι «όταν η Δικαιοσύνη δρα ανεξάρτητα και ανεπηρέαστα από την εκτελεστική εξουσία, τότε μπορεί να σταθεί στο ύψος της. Οσοι αποφασίζουν με τόση ευκολία την ισοπεδωτική και αυθαίρετη μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων ας γνωρίζουν ότι η κοινωνία δεν θα παραμείνει αδρανής αλλά θα χρησιμοποιεί κάθε δυνατότητα που έχει στη διάθεσή της για να τους αντιμετωπίσει».
Της Κατερίνας Κατή
Εφημερίδα των Συντακτών
Το δικαστήριο, με τις υπ’ αριθμ. 371-373/2013 αποφάσεις του, φέρνει στο προσκήνιο μια εντελώς νέα οπτική όσον αφορά τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών που επιβλήθηκαν τα τελευταία έτη, συνεπεία των δεσμεύσεων των μνημονίων, καθώς έκρινε ότι δεν μπορεί ο νομοθέτης να παρεμβαίνει ακόμα και στις συλλογικές συμβάσεις εργαζομένων σε επιχειρήσεις που δεν γίνεται να υπαχθούν στην έννοια του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Οι πιλοτικές αυτές αποφάσεις, με τις οποίες σαφώς οριοθετούνται οι κατηγορίες εργαζομένων που εξαιρούνται από τις μειώσεις μισθών (λόγω ενιαίου μισθολογίου) του 3ου Μνημονίου, εκδόθηκαν μετά από αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσαν οι εργαζόμενοι της Δημοτικής Επιχείρησης Υδρευσης και Αποχέτευσης Κοζάνης και της Δημοτικής Επιχείρησης Τηλεθέρμανσης Πτολεμαΐδας «ΔΕΤΗΠ», οι οποίοι με το 3ο Μνημόνιο υπήχθησαν στο ενιαίο μισθολόγιο. Αυτό σήμαινε ότι οι συνολικές μειώσεις των μισθών τους θα ξεπερνούσαν πλέον κατά μέσο όρο το 45%!
Στις αιτήσεις τους οι εργαζόμενοι χαρακτήριζαν παράνομη και αυθαίρετη την εφαρμογή επί της μισθοδοσίας τους του νόμου 4093/2012 (για τον λοιπό δημόσιο τομέα), γεγονός που θα συνεπάγεται περαιτέρω μειώσεις επί των μηνιαίων αποδοχών τους, και επικαλούμενοι επείγουσα περίπτωση και επικείμενο κίνδυνο ζητούσαν ως ασφαλιστικό μέτρο να υποχρεωθούν οι Δημοτικές Επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται να αποδέχονται προσωρινά τις υπηρεσίες τους με την καταβολή των αποδοχών τους όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί πριν από τη θέση σε ισχύ του περιβόητου μνημονιακού νόμου.
Ο πρόεδρος Πρωτοδικών Κοζάνης, Παναγιώτης Μολυβδάς, που δίκασε τις αιτήσεις, έκανε δεκτές τις αιτιάσεις των εργαζομένων καθώς έκρινε ότι:
■ Ο νομοθέτης δεν μπορεί να παρεμβαίνει στις συλλογικές συμβάσεις των εργαζομένων σε επιχειρήσεις που καλύπτουν εξ ολοκλήρου τα έξοδά τους από τις δραστηριότητές τους και δεν εντάσσονται υπό οποιοδήποτε πρίσμα στους φορείς της Γενικής κυβέρνησης.
■ Οι επιχειρήσεις αυτές δεν μπορούν να υπαχθούν στον δημόσιο τομέα ούτε με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία ούτε και με βάση το εθνικό δίκαιο. Ούτε μπορεί ο νομοθέτης να παρεμβαίνει στους μισθούς των εργαζομένων σε επιχειρήσεις που δεν καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων τους με επιχορήγηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά από την επιχειρηματική τους δραστηριότητα. Στις επιχειρήσεις τις οποίες ο νόμος οργανώνει ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, εφόσον απαιτείται να μειωθεί το μισθολογικό τους κόστος, αυτό θα πρέπει να γίνεται με τα μέσα του ιδιωτικού δικαίου, χωρίς παρεμβάσεις του νομοθέτη.
Τέτοιες επιχειρήσεις είναι μεταξύ άλλων και οι ΔΕΥΑ, οι οποίες σύμφωνα με τον νόμο είναι δημοτικές επιχειρήσεις που έχουν δική τους περιουσία, διοικητική αυτοτέλεια και δική τους επιχειρηματική δραστηριότητα, καλύπτοντας με τον τρόπο αυτό τα έξοδά τους.
Οι δικηγόροι που χειρίστηκαν την υπόθεση, Σπύρος Μπαλατσούκας και Χρήστος Νικολουτσόπουλος, δήλωσαν ότι «όταν η Δικαιοσύνη δρα ανεξάρτητα και ανεπηρέαστα από την εκτελεστική εξουσία, τότε μπορεί να σταθεί στο ύψος της. Οσοι αποφασίζουν με τόση ευκολία την ισοπεδωτική και αυθαίρετη μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων ας γνωρίζουν ότι η κοινωνία δεν θα παραμείνει αδρανής αλλά θα χρησιμοποιεί κάθε δυνατότητα που έχει στη διάθεσή της για να τους αντιμετωπίσει».
