«Σοφός δεν είναι όποιος δεν θυμώνει. Σοφός είναι όποιος θυμώνει τη σωστή στιγμή, στο σωστό βαθμό και με το σωστό στόχο.»
Γράφει ο Γελωτοποιός
Εδώ και τρία χρόνια διαβάζω στα μπλοκ και στα social media για τα ελικόπτερα που έρχονται. Τα ελικόπτερα που θα πάρουν τους προδότες.
Όλο διαβάζω ότι έρχονται κρεμάλες κι ότι έρχονται Γουδιά και ότι η οργή των πολιτών έχει φτάσει στο απροχώρητο και ότι η επανάσταση όπου να ‘ναι αρχίζει και ότι…
Κι επειδή είμαι αφελής κι αιθεροβάμων τα πιστεύω και βάζω στη διαπασών τις Βαλκυρίες και τον Ξυλούρη.
Έτσι και τις προάλλες, καθώς πηγαίναμε στην ΕΡΤ3 για να πάρουμε μέρος στην επανάσταση («i had to start it somewhere, so i started there») φανταζόμουν σκηνές όπως η Παρισινή Κομμούνα.
Μετά από λίγα λεπτά στο δρόμο οι αυταπάτες μου διαλύθηκαν. Οι ταβέρνες ήταν γεμάτες, στα καφέ και στα μπαρ συνωστισμός -που σε τίποτα δεν έμοιαζε με εκείνον στην προβλήτα της Σμύρνης.
«Έχει λεφτά ακόμα ο κόσμος», μου είπε το έτερον ήμισυ.
Στην ΕΡΤ3 βρίσκονταν λίγο περισσότεροι διαδηλωτές από το επιτρεπτό όριο. Έτσι νομίζω τουλάχιστον, δεν μας μέτρησα για να δω αν ήμασταν 200. Πάντως υπήρχαν αρκετές καντίνες με «βρώμικα» για να ταΐσουν πολύ περισσότερους και αρκετές μπύρες για να μεθύσουν όλους τους χίπηδες του Γούντστοκ.
Ήμασταν μαζεμένοι οι «γραφικοί» της πόλης. Αντιεξουσιαστές, λ-μ και μ-λ, αριστεροί των Herb-at-Woodstock συνιστωσών, οι επιζήσαντες από την ανταρσία του Μπάουντι, ολίγον από Σπίθα, φοιτητές που γελούσαν, μεσήλικες και γέροι που έσφιγγαν τα δόντια, ποδηλάτες και σκυλιά, γελωτοποιοί και λοιποί μπλόγκερ.
Ωραία πρόσωπα όλοι τους, καθαρά, τόσο που τους κοίταγα και σκεφτόμουν να τους πάρω και να πάμε να φτιάξουμε μια καινούρια πόλη, ίσως και χώρα, σε κάποιο μέρος όπου δεν θα υπάρχουν ελικόπτερα και προδότες.
Ο γιος μου γρήγορα βαρέθηκε. Είχε απογοητευτεί μάλλον, γιατί περίμενε κάτι περισσότερο από τη περίφημη «διαμαρτυρία», για την οποία τόσα είχε ακούσει. Μπορεί απλά να είχε κουραστεί από τη ζέστη.
Ακούσαμε τα βιολοντσέλα να παίζουν ένα αντάτζιο του Μπαχ, που ακουγόταν σαν ρέκβιεμ για την επανάσταση και φύγαμε.
Στο γυρισμό είδαμε ακόμα περισσότερο κόσμο στα μπαρ και τις ταβέρνες –ή μπορεί να μας φανήκαν περισσότεροι.
«Έχει ακόμα λεφτά ο κόσμος», παραδέχτηκα κι εγώ.
Αλλά δεν είναι θέμα χρημάτων, όχι απόλυτα, είναι περισσότερο θέμα θυμού. Οι Έλληνες δεν είμαστε σοφοί, όχι γιατί δεν θυμώνουμε, αλλά γιατί θυμώνουμε με λάθος τρόπο.
Καταρχήν είναι η στιγμή. Η σωστή στιγμή για να θυμώσεις δεν είναι χθες, πριν τρία χρόνια, όταν θα τελειώσουν τα λεφτά, όταν θα σου έρθει το εκκαθαριστικό. Η σωστή στιγμή είναι πάντα τώρα.
Το παρελθόν είναι μόνο αναμνήσεις, καταγεγραμμένες στα κύτταρα του σώματος μας ή στα βιβλία.
Το μέλλον είναι αβέβαιο and the end is always near, όπως έλεγε ο Τζίμης ο Μόρισον.
Μόνο το παρόν υπάρχει.
Αριστοτέλης
Γράφει ο Γελωτοποιός
Εδώ και τρία χρόνια διαβάζω στα μπλοκ και στα social media για τα ελικόπτερα που έρχονται. Τα ελικόπτερα που θα πάρουν τους προδότες.
Όλο διαβάζω ότι έρχονται κρεμάλες κι ότι έρχονται Γουδιά και ότι η οργή των πολιτών έχει φτάσει στο απροχώρητο και ότι η επανάσταση όπου να ‘ναι αρχίζει και ότι…
Κι επειδή είμαι αφελής κι αιθεροβάμων τα πιστεύω και βάζω στη διαπασών τις Βαλκυρίες και τον Ξυλούρη.
Έτσι και τις προάλλες, καθώς πηγαίναμε στην ΕΡΤ3 για να πάρουμε μέρος στην επανάσταση («i had to start it somewhere, so i started there») φανταζόμουν σκηνές όπως η Παρισινή Κομμούνα.
Μετά από λίγα λεπτά στο δρόμο οι αυταπάτες μου διαλύθηκαν. Οι ταβέρνες ήταν γεμάτες, στα καφέ και στα μπαρ συνωστισμός -που σε τίποτα δεν έμοιαζε με εκείνον στην προβλήτα της Σμύρνης.
«Έχει λεφτά ακόμα ο κόσμος», μου είπε το έτερον ήμισυ.
Στην ΕΡΤ3 βρίσκονταν λίγο περισσότεροι διαδηλωτές από το επιτρεπτό όριο. Έτσι νομίζω τουλάχιστον, δεν μας μέτρησα για να δω αν ήμασταν 200. Πάντως υπήρχαν αρκετές καντίνες με «βρώμικα» για να ταΐσουν πολύ περισσότερους και αρκετές μπύρες για να μεθύσουν όλους τους χίπηδες του Γούντστοκ.
Ήμασταν μαζεμένοι οι «γραφικοί» της πόλης. Αντιεξουσιαστές, λ-μ και μ-λ, αριστεροί των Herb-at-Woodstock συνιστωσών, οι επιζήσαντες από την ανταρσία του Μπάουντι, ολίγον από Σπίθα, φοιτητές που γελούσαν, μεσήλικες και γέροι που έσφιγγαν τα δόντια, ποδηλάτες και σκυλιά, γελωτοποιοί και λοιποί μπλόγκερ.
Ωραία πρόσωπα όλοι τους, καθαρά, τόσο που τους κοίταγα και σκεφτόμουν να τους πάρω και να πάμε να φτιάξουμε μια καινούρια πόλη, ίσως και χώρα, σε κάποιο μέρος όπου δεν θα υπάρχουν ελικόπτερα και προδότες.
Ο γιος μου γρήγορα βαρέθηκε. Είχε απογοητευτεί μάλλον, γιατί περίμενε κάτι περισσότερο από τη περίφημη «διαμαρτυρία», για την οποία τόσα είχε ακούσει. Μπορεί απλά να είχε κουραστεί από τη ζέστη.
Ακούσαμε τα βιολοντσέλα να παίζουν ένα αντάτζιο του Μπαχ, που ακουγόταν σαν ρέκβιεμ για την επανάσταση και φύγαμε.
Στο γυρισμό είδαμε ακόμα περισσότερο κόσμο στα μπαρ και τις ταβέρνες –ή μπορεί να μας φανήκαν περισσότεροι.
«Έχει ακόμα λεφτά ο κόσμος», παραδέχτηκα κι εγώ.
Αλλά δεν είναι θέμα χρημάτων, όχι απόλυτα, είναι περισσότερο θέμα θυμού. Οι Έλληνες δεν είμαστε σοφοί, όχι γιατί δεν θυμώνουμε, αλλά γιατί θυμώνουμε με λάθος τρόπο.
Καταρχήν είναι η στιγμή. Η σωστή στιγμή για να θυμώσεις δεν είναι χθες, πριν τρία χρόνια, όταν θα τελειώσουν τα λεφτά, όταν θα σου έρθει το εκκαθαριστικό. Η σωστή στιγμή είναι πάντα τώρα.
Το παρελθόν είναι μόνο αναμνήσεις, καταγεγραμμένες στα κύτταρα του σώματος μας ή στα βιβλία.
Το μέλλον είναι αβέβαιο and the end is always near, όπως έλεγε ο Τζίμης ο Μόρισον.
Μόνο το παρόν υπάρχει.
