Όπως σε κάθε ασθένεια, έτσι και σε αυτήν της πολιτικής αλλοτρίωσης, που διαχέεται καθημερινά στην κοινωνία σαν επιδημία, με ασπιρίνες και παυσίπονα ίαση δεν μπορεί να υπάρξει.
Γράφει η Κατερίνα Μαγκούλια
Είχα χαρακτηρίσει κάποτε το πολιτικό σύστημα «Λερναία Ύδρα». Καθώς περνάει ο καιρός, η πραγματική κατάσταση ξεδιπλώνεται και αποκαλύπτεται σε όλες της τις εκφάνσεις. Μια αρρώστια που εξαπλώνεται με τη μορφή επιδημίας στην κοινωνία μας. Η δίψα για εξουσία για κάποιους ήταν δεδομένη. Τα κίνητρα εμπλοκής στην πολιτική, παραμένουν τα ίδια: Χρήμα, "δόξα", αυλή, προσωπική προβολή, επιβολή εξουσίας στους άλλους, άμεσα ή έμμεσα.
Ίσως κάποτε, να υπήρξαν κάποιοι ρομαντικοί, που όνειρό τους ήταν να αλλάξουν τον τόπο. Αλλά και αυτοί ακόμη ή εξαφανίστηκαν ή αλλοτριώθηκαν πολιτικά στην πορεία. Η πολιτική αλλοτρίωση μετέτρεψε πια δούλους και αφέντες, σε θιασώτες της δήθεν δημοκρατίας. Οι μεν αφέντες στο όνομα της Δημοκρατίας, αντλούν νομιμοποίηση από στημένες εκλογές με έτοιμες από πριν λύσεις, τις οποίες οι δε ασπάζονται και ακολουθούν νομιμοποιώντας τους στην πλήρη εξόντωση ενός ολόκληρου λαού.
Ο κοινοβουλευτισμός, θεωρείται τόσο πολύ δεδομένος ως «Δημοκρατία» από την πλειοψηφία, που είναι σαν να προσπαθείς να χτυπήσεις έναν σκληρό βράχο με το κουταλάκι. Ο Δήμος, είναι οι βουλευτές, οι ειδικοί, οι διευθυντές, οι προϊστάμενοι..
Και εμείς οι πολίτες, τι είμαστε; Ποιος είναι ο ρόλος μας σε αυτή τη χώρα που ζούμε; Να τους ψηφίζουμε! Ναι, αυτός είναι ο σημαντικότερος ρόλος που μας έχει ανατεθεί. Και φυσικά, να πληρώνουμε τις συνέπειες των εκάστοτε πολιτικών που εφαρμόζονται από άλλους για εμάς.
Και είναι τόσο δυνατή αυτή η αρρώστια, που πέρασε και στην κοινωνία. Μεταδίδεται διά του ρουσφετιού και της προσωπικής ανάδειξης, με ταχύτατους ρυθμούς. Επιδημία με πολλά συμπτώματα. Κάθε ευκαιρία που μπορεί να παρουσιαστεί στη ζωή μας για να μας δώσει κάποιου τύπου εξουσία, την αρπάζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη και με έπαρση την εκμεταλλευόμαστε για να αναδειχτούμε και να γίνουμε μικροί ή μεγάλοι ηγέτες σαρώνοντας για το σκοπό αυτό ό,τι βρεθεί στο διάβα μας, ανθρώπους, αξίες, ιδέες, ιδανικά.
Όπως σε κάθε ασθένεια, έτσι και σε αυτήν της πολιτικής αλλοτρίωσης, που διαχέεται καθημερινά στην κοινωνία σαν επιδημία, με ασπιρίνες και παυσίπονα ίαση δεν μπορεί να υπάρξει.
Πρέπει εμείς οι ίδιοι να πετάξουμε από πάνω μας τον πολιτικό μανδύα που φοράμε τόσα χρόνια. Να πάψουμε να είμαστε ποσοστά στην πολιτική καριέρα κάποιων λίγων. Να αναζητήσουμε την εσωτερική μας κάθαρση και να μην αρκεστούμε άλλο στα μικρά όνειρα που μας υποβάλλουν από την ώρα που γεννιόμαστε, αλλά να κάνουμε τα δικά μας και αυτά να είναι μεγάλα. Να διεκδικήσουμε με πάθος και ανιδιοτέλεια την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος και την είσοδό μας σε αυτό με κανόνες που εμείς θα έχουμε φτιάξει. Κανόνες που θα ορίζουν ποιος τελικά θα κυβερνά αυτόν τον τόπο, κανόνες που θα εξασφαλίζουν πως θα πάψουν να υπάρχουν "ανώτεροι" και "κατώτεροι" στην πολιτική και ευρύτερα στην κοινωνία. Είμαστε όλοι ίσοι και ο καθένας μπορεί να αφήσει τη δική του σφραγίδα στην ιστορία του τόπου του.
Και αν κάποιος έρθει να σας πει πως σκέφτεστε ουτοπίες, να του απαντήσετε πως: «…Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας». ( Οσκαρ Ουάιλντ)
Γράφει η Κατερίνα Μαγκούλια
Είχα χαρακτηρίσει κάποτε το πολιτικό σύστημα «Λερναία Ύδρα». Καθώς περνάει ο καιρός, η πραγματική κατάσταση ξεδιπλώνεται και αποκαλύπτεται σε όλες της τις εκφάνσεις. Μια αρρώστια που εξαπλώνεται με τη μορφή επιδημίας στην κοινωνία μας. Η δίψα για εξουσία για κάποιους ήταν δεδομένη. Τα κίνητρα εμπλοκής στην πολιτική, παραμένουν τα ίδια: Χρήμα, "δόξα", αυλή, προσωπική προβολή, επιβολή εξουσίας στους άλλους, άμεσα ή έμμεσα.
Ίσως κάποτε, να υπήρξαν κάποιοι ρομαντικοί, που όνειρό τους ήταν να αλλάξουν τον τόπο. Αλλά και αυτοί ακόμη ή εξαφανίστηκαν ή αλλοτριώθηκαν πολιτικά στην πορεία. Η πολιτική αλλοτρίωση μετέτρεψε πια δούλους και αφέντες, σε θιασώτες της δήθεν δημοκρατίας. Οι μεν αφέντες στο όνομα της Δημοκρατίας, αντλούν νομιμοποίηση από στημένες εκλογές με έτοιμες από πριν λύσεις, τις οποίες οι δε ασπάζονται και ακολουθούν νομιμοποιώντας τους στην πλήρη εξόντωση ενός ολόκληρου λαού.
Ο κοινοβουλευτισμός, θεωρείται τόσο πολύ δεδομένος ως «Δημοκρατία» από την πλειοψηφία, που είναι σαν να προσπαθείς να χτυπήσεις έναν σκληρό βράχο με το κουταλάκι. Ο Δήμος, είναι οι βουλευτές, οι ειδικοί, οι διευθυντές, οι προϊστάμενοι..
Και εμείς οι πολίτες, τι είμαστε; Ποιος είναι ο ρόλος μας σε αυτή τη χώρα που ζούμε; Να τους ψηφίζουμε! Ναι, αυτός είναι ο σημαντικότερος ρόλος που μας έχει ανατεθεί. Και φυσικά, να πληρώνουμε τις συνέπειες των εκάστοτε πολιτικών που εφαρμόζονται από άλλους για εμάς.
Και είναι τόσο δυνατή αυτή η αρρώστια, που πέρασε και στην κοινωνία. Μεταδίδεται διά του ρουσφετιού και της προσωπικής ανάδειξης, με ταχύτατους ρυθμούς. Επιδημία με πολλά συμπτώματα. Κάθε ευκαιρία που μπορεί να παρουσιαστεί στη ζωή μας για να μας δώσει κάποιου τύπου εξουσία, την αρπάζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη και με έπαρση την εκμεταλλευόμαστε για να αναδειχτούμε και να γίνουμε μικροί ή μεγάλοι ηγέτες σαρώνοντας για το σκοπό αυτό ό,τι βρεθεί στο διάβα μας, ανθρώπους, αξίες, ιδέες, ιδανικά.
Όπως σε κάθε ασθένεια, έτσι και σε αυτήν της πολιτικής αλλοτρίωσης, που διαχέεται καθημερινά στην κοινωνία σαν επιδημία, με ασπιρίνες και παυσίπονα ίαση δεν μπορεί να υπάρξει.
Πρέπει εμείς οι ίδιοι να πετάξουμε από πάνω μας τον πολιτικό μανδύα που φοράμε τόσα χρόνια. Να πάψουμε να είμαστε ποσοστά στην πολιτική καριέρα κάποιων λίγων. Να αναζητήσουμε την εσωτερική μας κάθαρση και να μην αρκεστούμε άλλο στα μικρά όνειρα που μας υποβάλλουν από την ώρα που γεννιόμαστε, αλλά να κάνουμε τα δικά μας και αυτά να είναι μεγάλα. Να διεκδικήσουμε με πάθος και ανιδιοτέλεια την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος και την είσοδό μας σε αυτό με κανόνες που εμείς θα έχουμε φτιάξει. Κανόνες που θα ορίζουν ποιος τελικά θα κυβερνά αυτόν τον τόπο, κανόνες που θα εξασφαλίζουν πως θα πάψουν να υπάρχουν "ανώτεροι" και "κατώτεροι" στην πολιτική και ευρύτερα στην κοινωνία. Είμαστε όλοι ίσοι και ο καθένας μπορεί να αφήσει τη δική του σφραγίδα στην ιστορία του τόπου του.
Και αν κάποιος έρθει να σας πει πως σκέφτεστε ουτοπίες, να του απαντήσετε πως: «…Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας». ( Οσκαρ Ουάιλντ)
