Μία από τις παλαιότερες χριστιανικές κοινότητες, αυτή του Πατριαρχείου Αντιοχείας, βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο από τους απερίσκεπτους χειρισμούς της Δύσης στον πόλεμο της Συρίας.
Τα θεμέλια της πίστης που έβαλαν οι ίδιοι οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος, είναι εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο ευάλωτα από την προσπάθεια για ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, με το πρόσχημα της αυταρχικότητας της διακυβέρνησης του.
Κάπου εδώ όμως εντοπίζεται και η υποκρισία των υποκινητών της εξέγερσης εναντίον του ηγέτη της Συρίας. Στο μέτωπο απέναντι του Άσαντ, πρωτοστατούν χώρες όπως η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, όπου έννοιες όπως Ελευθερία και Δημοκρατία είναι άγνωστες, ενώ ο ρατσισμός εναντίον των χριστιανών ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Στο Κατάρ οι χριστιανοί μετανάστες ζουν σε γκέτο δίχως λατρευτικούς χώρους, ενώ στη Σαουδική Αραβία απαγορεύεται κάθε θρησκεία πλην του Ισλάμ.
Όλα αυτά, είναι σε αντίθεση με την εικόνα που μέχρι πρόσφατα υπήρχε στη Συρία, με τη Δαμασκό, ως αρχαιότερη σύγχρονη πρωτεύουσα, να αποτελεί ένα ιστορικό μονοπάτι για το χριστιανισμό και όσα αυτός εκφράζει. Η αρμονική συμβίωση Χριστιανών και Μουσουλμάνων, αποτελεί υπόδειγμα μίας πολυπολιτισμικής κοινωνίας που αναπτύσσονταν μέχρι το ξέσπασμα του εμφυλίου, σε αντίθεση με εκείνες της υπόλοιπης Μέσης Ανατολής.
Η παράδοση μάλιστα της χώρας, αποτελεί σε πολλά της σημεία, συνέχεια της βυζαντινής και «ρωμέικης» παράδοσης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ορθόδοξοι της Συρίας χρησιμοποιούν ακόμα τη σημαία με το Δικέφαλο και δηλώνουν «Ρωμιοί» και αδελφοί των Ελλήνων, ενώ εξακολουθεί να υπάρχει μια νομάδα μουσουλμάνων με κρητική καταγωγή και ιδιαίτερη αγάπη στη Ρωμιοσύνη.
Οι Χριστιανοί της Συρίας
Η συνύπαρξη όμως και ο αλληλοσεβασμός μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων στη Συρία εδώ και αιώνες, αποτελούσε μέχρι σήμερα πρότυπο για τις χώρες της περιοχής. Οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 86% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, ενώ οι Χριστιανοί αντιπροσωπεύουν το 10% και ζουν σε οργανωμένες κοινότητες ανάλογα με το δόγμα που ακολουθούν. Ως επίσημες αργίες του κράτους γιορτάζονται εξίσου οι μουσουλμανικές και οι χριστιανικές, με την αρμονική συμβίωση των δύο θρησκευτικών ομάδων να αποτυπώνεται και στα μνημεία.
Είναι χαρακτηριστικό πως στο μεγαλειώδες Τζαμί των Ουμαγιάδων, το οποίο συγκαταλέγεται στα μνημεία της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, βρίσκεται σε ειδική προθήκη η Κεφαλή του Ιωάννου του Προδρόμου, η οποία τιμάται και από μουσουλμάνους πιστούς. Επίσης ιδιαίτερος σεβασμός υπάρχει στην εορτή του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος θεωρείται τροπαιοφόρος και ένας από τους Αγίους της Ορθοδοξίας που έχει υλοποιήσει τάματα και προσευχές σε όσους τον έχουν επικαλεστεί, ενώ με ιδιαίτερο σεβασμό τιμάται ο Προφήτης Ηλίας.
Ο μύθος λέει ότι οι Έλληνες έγιναν ναυτικοί επειδή σαγηνεύτηκαν από τα εκατοντάδες νησιά του αρχιπελάγους τους, τα οποία αποτέλεσαν έναν πειρασμό παρόμοιο μ' αυτόν που δέχθηκε η Περσεφόνη από τα διάσπαρτα άνθη, ώστε βάδιζε στα λιβάδια ώσπου την άρπαξε ο Πλούτωνας. Έτσι και οι Φοίνικες αναγκάστηκαν να στραφούν στη θάλασσα λόγω της αφιλόξενης, διάσπαρτης με απότομες οροσειρές στεριάς. Εκεί εντόπισαν την εύφορη πεδιάδα της Συρίας, αυτής της χώρας που χαρακτηρίζεται ως παραδεισένιος κήπος της Μέσης Ανατολής.
Σε μία διπλωματική αποστολή επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου και υπουργού Εθνικής Αμύνης κ. Γεράσιμου Αρσένη στη Δαμασκό, κυβερνητικός αξιωματούχος της συριακής κυβέρνησης σχολίαζε: «Οι σχέσεις μας με τον Ελληνισμό και η κοινή μας πορεία κάτω από τον οθωμανικό ζυγό μας οδηγούν σε ένα σταυροδρόμι. Από τη μια βλέπουμε τη Μεσόγειο, την Κύπρο και την Ελλάδα που είναι ο συνδετικός κρίκος μας με τη Δύση και το μέλλον μας. Ωστόσο, η Συρία βρίσκεται στην Ανατολή και η μοίρα της θα είναι πάντα άρρηκτα δεμένη μαζί της».
Τότε η μια κατεύθυνση αυτού του σταυροδρομιού ήταν το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου από τη Συρία, στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη. Σήμερα, επικρατεί η αντίθετη κατεύθυνση που δείχνει τους ύποπτους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης και τον σοβαρό κίνδυνο από τη δράση των φονταμελιστών μουσουλμάνων εναντίον των Χριστιανών αλλά κι ενός κράτους με δυτική αντίληψη και πρακτική.
Ο Χριστιανισμός βάλλεται «εκ των έσω»
Ο Γάλλος συγγραφέας Αλεξάντρ Ντελ Βαλ σημείωσε με κείμενο του στις 20 Μαΐου, η «μετά-χριστιανική» Δύση, ουδέποτε προσπάθησε να υπερασπιστεί τους χριστιανούς της Αιγύπτου, του Πακιστάν, της Συρίας κλπ αλλά αντίθετα συμμετέχει σε πολέμους που κινούνται γύρω από συμφέροντα ισλαμικών χωρών.
Η παράμετρος αυτή, σε συνδυασμό με τους εκατοντάδες μουσουλμάνους στο θρήσκευμα, μισθοφόρους που μάχονται στη Συρία αλλά έχουν ευρωπαϊκή υπηκοότητα, συνθέτουν ένα σκηνικό με επικίνδυνες προεκτάσεις για την ασφάλεια της Δύσης.
Η συνολική αυτή παρακμή της δυτικής εξωτερικής πολιτικής μάλιστα, περιγράφεται ανάγλυφα έναν αιώνα πριν στο ιστορικό βιβλίο του Όσβαλντ Σπένγκλερ με τίτλο «Der Untergang Abendiangdes».
Κάπου εδώ όμως εντοπίζεται και η υποκρισία των υποκινητών της εξέγερσης εναντίον του ηγέτη της Συρίας. Στο μέτωπο απέναντι του Άσαντ, πρωτοστατούν χώρες όπως η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, όπου έννοιες όπως Ελευθερία και Δημοκρατία είναι άγνωστες, ενώ ο ρατσισμός εναντίον των χριστιανών ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Στο Κατάρ οι χριστιανοί μετανάστες ζουν σε γκέτο δίχως λατρευτικούς χώρους, ενώ στη Σαουδική Αραβία απαγορεύεται κάθε θρησκεία πλην του Ισλάμ.
Όλα αυτά, είναι σε αντίθεση με την εικόνα που μέχρι πρόσφατα υπήρχε στη Συρία, με τη Δαμασκό, ως αρχαιότερη σύγχρονη πρωτεύουσα, να αποτελεί ένα ιστορικό μονοπάτι για το χριστιανισμό και όσα αυτός εκφράζει. Η αρμονική συμβίωση Χριστιανών και Μουσουλμάνων, αποτελεί υπόδειγμα μίας πολυπολιτισμικής κοινωνίας που αναπτύσσονταν μέχρι το ξέσπασμα του εμφυλίου, σε αντίθεση με εκείνες της υπόλοιπης Μέσης Ανατολής.
Η παράδοση μάλιστα της χώρας, αποτελεί σε πολλά της σημεία, συνέχεια της βυζαντινής και «ρωμέικης» παράδοσης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ορθόδοξοι της Συρίας χρησιμοποιούν ακόμα τη σημαία με το Δικέφαλο και δηλώνουν «Ρωμιοί» και αδελφοί των Ελλήνων, ενώ εξακολουθεί να υπάρχει μια νομάδα μουσουλμάνων με κρητική καταγωγή και ιδιαίτερη αγάπη στη Ρωμιοσύνη.
Οι Χριστιανοί της Συρίας
Η συνύπαρξη όμως και ο αλληλοσεβασμός μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων στη Συρία εδώ και αιώνες, αποτελούσε μέχρι σήμερα πρότυπο για τις χώρες της περιοχής. Οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 86% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, ενώ οι Χριστιανοί αντιπροσωπεύουν το 10% και ζουν σε οργανωμένες κοινότητες ανάλογα με το δόγμα που ακολουθούν. Ως επίσημες αργίες του κράτους γιορτάζονται εξίσου οι μουσουλμανικές και οι χριστιανικές, με την αρμονική συμβίωση των δύο θρησκευτικών ομάδων να αποτυπώνεται και στα μνημεία.
Είναι χαρακτηριστικό πως στο μεγαλειώδες Τζαμί των Ουμαγιάδων, το οποίο συγκαταλέγεται στα μνημεία της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, βρίσκεται σε ειδική προθήκη η Κεφαλή του Ιωάννου του Προδρόμου, η οποία τιμάται και από μουσουλμάνους πιστούς. Επίσης ιδιαίτερος σεβασμός υπάρχει στην εορτή του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος θεωρείται τροπαιοφόρος και ένας από τους Αγίους της Ορθοδοξίας που έχει υλοποιήσει τάματα και προσευχές σε όσους τον έχουν επικαλεστεί, ενώ με ιδιαίτερο σεβασμό τιμάται ο Προφήτης Ηλίας.
Ο μύθος λέει ότι οι Έλληνες έγιναν ναυτικοί επειδή σαγηνεύτηκαν από τα εκατοντάδες νησιά του αρχιπελάγους τους, τα οποία αποτέλεσαν έναν πειρασμό παρόμοιο μ' αυτόν που δέχθηκε η Περσεφόνη από τα διάσπαρτα άνθη, ώστε βάδιζε στα λιβάδια ώσπου την άρπαξε ο Πλούτωνας. Έτσι και οι Φοίνικες αναγκάστηκαν να στραφούν στη θάλασσα λόγω της αφιλόξενης, διάσπαρτης με απότομες οροσειρές στεριάς. Εκεί εντόπισαν την εύφορη πεδιάδα της Συρίας, αυτής της χώρας που χαρακτηρίζεται ως παραδεισένιος κήπος της Μέσης Ανατολής.
Σε μία διπλωματική αποστολή επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου και υπουργού Εθνικής Αμύνης κ. Γεράσιμου Αρσένη στη Δαμασκό, κυβερνητικός αξιωματούχος της συριακής κυβέρνησης σχολίαζε: «Οι σχέσεις μας με τον Ελληνισμό και η κοινή μας πορεία κάτω από τον οθωμανικό ζυγό μας οδηγούν σε ένα σταυροδρόμι. Από τη μια βλέπουμε τη Μεσόγειο, την Κύπρο και την Ελλάδα που είναι ο συνδετικός κρίκος μας με τη Δύση και το μέλλον μας. Ωστόσο, η Συρία βρίσκεται στην Ανατολή και η μοίρα της θα είναι πάντα άρρηκτα δεμένη μαζί της».
Τότε η μια κατεύθυνση αυτού του σταυροδρομιού ήταν το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου από τη Συρία, στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη. Σήμερα, επικρατεί η αντίθετη κατεύθυνση που δείχνει τους ύποπτους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης και τον σοβαρό κίνδυνο από τη δράση των φονταμελιστών μουσουλμάνων εναντίον των Χριστιανών αλλά κι ενός κράτους με δυτική αντίληψη και πρακτική.
Ο Χριστιανισμός βάλλεται «εκ των έσω»
Ο Γάλλος συγγραφέας Αλεξάντρ Ντελ Βαλ σημείωσε με κείμενο του στις 20 Μαΐου, η «μετά-χριστιανική» Δύση, ουδέποτε προσπάθησε να υπερασπιστεί τους χριστιανούς της Αιγύπτου, του Πακιστάν, της Συρίας κλπ αλλά αντίθετα συμμετέχει σε πολέμους που κινούνται γύρω από συμφέροντα ισλαμικών χωρών.
Η παράμετρος αυτή, σε συνδυασμό με τους εκατοντάδες μουσουλμάνους στο θρήσκευμα, μισθοφόρους που μάχονται στη Συρία αλλά έχουν ευρωπαϊκή υπηκοότητα, συνθέτουν ένα σκηνικό με επικίνδυνες προεκτάσεις για την ασφάλεια της Δύσης.
Η συνολική αυτή παρακμή της δυτικής εξωτερικής πολιτικής μάλιστα, περιγράφεται ανάγλυφα έναν αιώνα πριν στο ιστορικό βιβλίο του Όσβαλντ Σπένγκλερ με τίτλο «Der Untergang Abendiangdes».
0 σχόλια :