Ένας κόσμος όπου όλοι θα είμαστε ίσοι.
Δικαίωμα σε μια ποιοτική ζωή για όλους ανεξαιρέτως.
Ισονομία, ισότητα.
Ένα όραμα. Όραμα ουτοπικό.
Γράφει η χμ...
Κάπως έτσι, λένε, με ένα όραμα ξεκίνησε και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν ξέρω αν αληθεύει.
Είμαι σίγουρη όμως πως στην πορεία κάπου «χάλασε» η συνταγή. Μπορεί πάλι να ήταν από την αρχή τα υλικά μπαγιάτικα.
Δεν βλέπω παρά μία μεγάλη ένωση κρατών, με τις μεγαλύτερες αντιθέσεις μεταξύ τους, με ανισότητες που, φυσικά, δημιουργούν «ισχυρούς» και «ανίσχυρους». Νόμους που ισχύουν για όλους και νόμους που ισχύουν για λίγους.
Άραγε, αν αυτή η ένωση προσδοκούσε ισότητα δεν θα έπρεπε όλοι να έχουμε τις ίδιες απολαβές (χρηματικές, κοινωνικές, κρατικές κ.τ.λ.); Αλλά φυσικά και το ίδιο κόστος ζωής;
Τι κερδίσαμε τελικά από τη μεγαλύτερη ένωση κρατών που έγινε, τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία; Και το τονίζω το "σύγχρονη ιστορία", γιατί (θεωρητικά πάντα) έχουμε πάρει πολλά μαθήματα από το παρελθόν. Θεωρητικά πάντα, η ανάπτυξη σε όλους τους τομείς δίνει στους ανθρώπους ένα καλύτερο επίπεδο διαβίωσης και εργαλεία για την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης. Για την βελτίωση όχι μόνο του βιοτικού αλλά και του πνευματικού μας επιπέδου.
Ή μήπως έγινε το αντίθετο; Μήπως όλη αυτή η δύναμη και η εξουσία μας έκανε «κανίβαλλους»; Μήπως τρώμε τις σάρκες μας; Ο ένας τον άλλον; Μήπως δεν εξελιχθήκαμε ποτέ; Ή μήπως εξελισσόμαστε με την όπισθεν;
Μήπως γίναμε «αγαθοί» οραματιστές; Πιστοί ακόλουθοι; Ευκολόπιστοι πολίτες; Προσκυνητές κατευθυνόμενων πολιτικών; Πρόσκαιρα βολεμένοι; Τυφλοί στο χτες και το αύριο;
Το σίγουρο είναι πως είτε εντός είτε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, πάλι στην Ευρώπη θα ανήκουμε.
Εκτός βέβαια αν μοιράσουμε τη χώρα σε διάφορους γείτονες, και κάποιοι αρχίσουν πλέον να αποκαλούνται Ασιάτες.
Ευρωπαϊκή Ένωση και πάλι Ευρωπαϊκή Ένωση.
Που ξέρετε; Ίσως κάποτε να γίνουμε πραγματικά ίσοι και όμοιοι.
Η κρίση δεν θα μείνει μόνο στα «γουρούνια».
Δικαίωμα σε μια ποιοτική ζωή για όλους ανεξαιρέτως.
Ισονομία, ισότητα.
Ένα όραμα. Όραμα ουτοπικό.
Γράφει η χμ...
Κάπως έτσι, λένε, με ένα όραμα ξεκίνησε και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν ξέρω αν αληθεύει.
Είμαι σίγουρη όμως πως στην πορεία κάπου «χάλασε» η συνταγή. Μπορεί πάλι να ήταν από την αρχή τα υλικά μπαγιάτικα.
Δεν βλέπω παρά μία μεγάλη ένωση κρατών, με τις μεγαλύτερες αντιθέσεις μεταξύ τους, με ανισότητες που, φυσικά, δημιουργούν «ισχυρούς» και «ανίσχυρους». Νόμους που ισχύουν για όλους και νόμους που ισχύουν για λίγους.
Άραγε, αν αυτή η ένωση προσδοκούσε ισότητα δεν θα έπρεπε όλοι να έχουμε τις ίδιες απολαβές (χρηματικές, κοινωνικές, κρατικές κ.τ.λ.); Αλλά φυσικά και το ίδιο κόστος ζωής;
Τι κερδίσαμε τελικά από τη μεγαλύτερη ένωση κρατών που έγινε, τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία; Και το τονίζω το "σύγχρονη ιστορία", γιατί (θεωρητικά πάντα) έχουμε πάρει πολλά μαθήματα από το παρελθόν. Θεωρητικά πάντα, η ανάπτυξη σε όλους τους τομείς δίνει στους ανθρώπους ένα καλύτερο επίπεδο διαβίωσης και εργαλεία για την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης. Για την βελτίωση όχι μόνο του βιοτικού αλλά και του πνευματικού μας επιπέδου.
Ή μήπως έγινε το αντίθετο; Μήπως όλη αυτή η δύναμη και η εξουσία μας έκανε «κανίβαλλους»; Μήπως τρώμε τις σάρκες μας; Ο ένας τον άλλον; Μήπως δεν εξελιχθήκαμε ποτέ; Ή μήπως εξελισσόμαστε με την όπισθεν;
Μήπως γίναμε «αγαθοί» οραματιστές; Πιστοί ακόλουθοι; Ευκολόπιστοι πολίτες; Προσκυνητές κατευθυνόμενων πολιτικών; Πρόσκαιρα βολεμένοι; Τυφλοί στο χτες και το αύριο;
Το σίγουρο είναι πως είτε εντός είτε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, πάλι στην Ευρώπη θα ανήκουμε.
Εκτός βέβαια αν μοιράσουμε τη χώρα σε διάφορους γείτονες, και κάποιοι αρχίσουν πλέον να αποκαλούνται Ασιάτες.
Ευρωπαϊκή Ένωση και πάλι Ευρωπαϊκή Ένωση.
Που ξέρετε; Ίσως κάποτε να γίνουμε πραγματικά ίσοι και όμοιοι.
Η κρίση δεν θα μείνει μόνο στα «γουρούνια».
