Η έλλειψη ρευστότητας στην αγορά είναι η μεγαλύτερη απειλή αυτή την στιγμή για την Οικονομία και την Δημοκρατία μας.
Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Eξ' αιτίας αυτού του προβλήματος οι πολίτες δεν είναι σε θέση να πληρώσουν φόρους και έτσι απειλούνται να τιναχτούν στον αέρα τα δημόσια ταμεία. Με αυτά τα δεδομένα κινούμαστε και βρισκόμαστε κάθε μέρα όλο και πιο κοντά στο ατύχημα. Η υπεύθυνη ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας απαντά με νέους φόρους!
Στις αρχές του 2013 δημιουργήθηκε η ελπίδα ότι οι επενδύσεις μεγάλων εταιρειών του εξωτερικού θα μπορούσαν να λειτουργήσουν καταλυτικά στην προσπάθεια αντιστροφής του κλίματος. Κι αυτό θα έφερνε τις νέες επενδύσεις και την επιστροφή των κεφαλαίων που είχαν φύγει στο εξωτερικό λόγω του φόβου της εξόδου της χώρας από την ζώνη του ευρώ.
Το ναυάγιο στην υπόθεση της ΔΕΠΑ διέλυσε μέσα σε λίγες ώρες το θετικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί στο χρηματιστήριο και κατέστησε άχρηστες τις πολύ καλές εκθέσεις που εκπονούσαν μεγάλοι οίκοι του εξωτερικού όλο το προηγούμενο διάστημα. Μέχρι εκείνη την ώρα υπήρχε ζωηρό ενδιαφέρον από επενδυτές που ήθελαν να μπουν πρώτοι στην ελληνική αγορά, στον πάτο της κρίσης, όταν θα ξεκινούσε η ανάκαμψη. Δυστυχώς, αυτή η επενδυτική δραστηριότητα έχει προς το παρόν ανασταλεί και έχει μείνει μόνο η παρουσία επενδυτικών funds που επενδύουν σε κόκκινα δάνεια και σε κατεστραμμένες περιουσίες. Μείναμε, δηλαδή, παρέα μόνο με τα κοράκια...
Η στρατηγική των μεγάλων επενδύσεων θα μπορούσε να πετύχει. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς ότι οι πρώτες καλές εκθέσεις για την Ελλάδα είδαν το φως της δημοσιότητας αμέσως μετά τον διαγωνισμό για τον ΟΠΑΠ και οι κακές εκθέσεις επέστρεψαν με το ναυάγιο της ΔΕΠΑ. Αυτό το σχέδιο θα μπορούσε να πετύχει, αλλά απέτυχε.
Κι έπειτα; Η κυβέρνηση εμφανίζεται αδύναμη να κάνει το παραμικρό, εμφανώς σοκαρισμένη από την κατάρρευση της στρατηγικής της επιλογής. Κι όμως! Στην ζωή, όπως και στις αγορές, σημασία έχει να μπορεί κανείς να διαπιστώνει γρήγορα ποια είναι η πραγματικότητα και να αναπροσαρμόζει την πολιτική του.
Ο αντικειμενικός στόχος παραμένει ο ίδιος, η προσέλκυση επενδύσεων. Ο "εύκολος τρόπος" των κεντρικών συμφωνιών απέτυχε. Καιρός, λοιπόν, να ανιχνευτούν κι άλλοι δρόμοι.
Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει διαθέσιμος χρόνος.
Η πιθανή κατάρρευση της αγοράς θα κάνει τους πάντες να αναρωτιούνται γιατί τόσο καιρό δεν έπραξαν το αυτονόητο! Αλλά τότε θα είναι αργά και θα απαιτούνται άλλες λύσεις, περισσότερο επώδυνες για όλους μας.
Ποιο είναι το αυτονόητο στην περίπτωση των επενδύσεων; Να κάνουμε ό,τι πρέπει για να πειστούν οι ξένοι επενδυτές ότι η Οικονομία αυτής της χώρας μπορεί να ανακάμψει, ότι στην Ελλάδα οι επενδύσεις τους είναι ευπρόσδεκτες και ασφαλείς. Χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Ένα σχέδιο που να κάνει σαφές σε όλους ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πολιτικός κίνδυνος και ότι κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες θα υλοποιηθούν στόχοι που θα έχουν τεθεί από την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και του πολιτικού κόσμου.
Η ανεργία αντιμετωπίζεται σε όλο τον κόσμο με νέες επενδύσεις και όχι με μολότοφ εναντίον κάθε νέας επένδυσης. Αλλά στην Ελλάδα του Τίποτα υπάρχουν συνδικάτα που εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους που προτιμούν να δουν τα πρώην τους μέλη να λιμοκτονούν από το να επιτρέψουν τις ειδικές οικονομικές ζώνες, για παράδειγμα.
Κι υπάρχουν και υπουργοί που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι ξένες επιχειρήσεις θα έρθουν τρέχοντας να επενδύσουν σε μία χώρα που το κράτος γίνεται αυτόματα συνέταιρός τους δια μέσου της απαράδεκτα υψηλής φορολογίας.
Υπάρχουν δεκάδες ανάλογα θέματα που απασχολούν χρόνια τώρα την κοινωνία και την Οικονομία και πάνω στα οποία θα μπορούσαμε να δώσουμε λυτρωτικές απαντήσεις. Δεν το έχουμε κάνει. Εγκλωβιστήκαμε στις λογικές της μεταπολίτευσης και χάσαμε εντελώς τον προσανατολισμό μας.
Η λύση, πάντως είναι εδώ. Και μπορούμε να την δώσουμε όλοι μαζί: Με άλλα λόγια, να υπογράψουμε με τις πράξεις μας ένα εθνικό συμβόλαιο για την ανάπτυξη.
Ξέρει κανείς έναν άλλο διαφορετικό δρόμο;
Eξ' αιτίας αυτού του προβλήματος οι πολίτες δεν είναι σε θέση να πληρώσουν φόρους και έτσι απειλούνται να τιναχτούν στον αέρα τα δημόσια ταμεία. Με αυτά τα δεδομένα κινούμαστε και βρισκόμαστε κάθε μέρα όλο και πιο κοντά στο ατύχημα. Η υπεύθυνη ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας απαντά με νέους φόρους!
Στις αρχές του 2013 δημιουργήθηκε η ελπίδα ότι οι επενδύσεις μεγάλων εταιρειών του εξωτερικού θα μπορούσαν να λειτουργήσουν καταλυτικά στην προσπάθεια αντιστροφής του κλίματος. Κι αυτό θα έφερνε τις νέες επενδύσεις και την επιστροφή των κεφαλαίων που είχαν φύγει στο εξωτερικό λόγω του φόβου της εξόδου της χώρας από την ζώνη του ευρώ.
Το ναυάγιο στην υπόθεση της ΔΕΠΑ διέλυσε μέσα σε λίγες ώρες το θετικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί στο χρηματιστήριο και κατέστησε άχρηστες τις πολύ καλές εκθέσεις που εκπονούσαν μεγάλοι οίκοι του εξωτερικού όλο το προηγούμενο διάστημα. Μέχρι εκείνη την ώρα υπήρχε ζωηρό ενδιαφέρον από επενδυτές που ήθελαν να μπουν πρώτοι στην ελληνική αγορά, στον πάτο της κρίσης, όταν θα ξεκινούσε η ανάκαμψη. Δυστυχώς, αυτή η επενδυτική δραστηριότητα έχει προς το παρόν ανασταλεί και έχει μείνει μόνο η παρουσία επενδυτικών funds που επενδύουν σε κόκκινα δάνεια και σε κατεστραμμένες περιουσίες. Μείναμε, δηλαδή, παρέα μόνο με τα κοράκια...
Η στρατηγική των μεγάλων επενδύσεων θα μπορούσε να πετύχει. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς ότι οι πρώτες καλές εκθέσεις για την Ελλάδα είδαν το φως της δημοσιότητας αμέσως μετά τον διαγωνισμό για τον ΟΠΑΠ και οι κακές εκθέσεις επέστρεψαν με το ναυάγιο της ΔΕΠΑ. Αυτό το σχέδιο θα μπορούσε να πετύχει, αλλά απέτυχε.
Κι έπειτα; Η κυβέρνηση εμφανίζεται αδύναμη να κάνει το παραμικρό, εμφανώς σοκαρισμένη από την κατάρρευση της στρατηγικής της επιλογής. Κι όμως! Στην ζωή, όπως και στις αγορές, σημασία έχει να μπορεί κανείς να διαπιστώνει γρήγορα ποια είναι η πραγματικότητα και να αναπροσαρμόζει την πολιτική του.
Ο αντικειμενικός στόχος παραμένει ο ίδιος, η προσέλκυση επενδύσεων. Ο "εύκολος τρόπος" των κεντρικών συμφωνιών απέτυχε. Καιρός, λοιπόν, να ανιχνευτούν κι άλλοι δρόμοι.
Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει διαθέσιμος χρόνος.
Η πιθανή κατάρρευση της αγοράς θα κάνει τους πάντες να αναρωτιούνται γιατί τόσο καιρό δεν έπραξαν το αυτονόητο! Αλλά τότε θα είναι αργά και θα απαιτούνται άλλες λύσεις, περισσότερο επώδυνες για όλους μας.
Ποιο είναι το αυτονόητο στην περίπτωση των επενδύσεων; Να κάνουμε ό,τι πρέπει για να πειστούν οι ξένοι επενδυτές ότι η Οικονομία αυτής της χώρας μπορεί να ανακάμψει, ότι στην Ελλάδα οι επενδύσεις τους είναι ευπρόσδεκτες και ασφαλείς. Χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Ένα σχέδιο που να κάνει σαφές σε όλους ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πολιτικός κίνδυνος και ότι κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες θα υλοποιηθούν στόχοι που θα έχουν τεθεί από την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και του πολιτικού κόσμου.
Η ανεργία αντιμετωπίζεται σε όλο τον κόσμο με νέες επενδύσεις και όχι με μολότοφ εναντίον κάθε νέας επένδυσης. Αλλά στην Ελλάδα του Τίποτα υπάρχουν συνδικάτα που εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους που προτιμούν να δουν τα πρώην τους μέλη να λιμοκτονούν από το να επιτρέψουν τις ειδικές οικονομικές ζώνες, για παράδειγμα.
Κι υπάρχουν και υπουργοί που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι ξένες επιχειρήσεις θα έρθουν τρέχοντας να επενδύσουν σε μία χώρα που το κράτος γίνεται αυτόματα συνέταιρός τους δια μέσου της απαράδεκτα υψηλής φορολογίας.
Υπάρχουν δεκάδες ανάλογα θέματα που απασχολούν χρόνια τώρα την κοινωνία και την Οικονομία και πάνω στα οποία θα μπορούσαμε να δώσουμε λυτρωτικές απαντήσεις. Δεν το έχουμε κάνει. Εγκλωβιστήκαμε στις λογικές της μεταπολίτευσης και χάσαμε εντελώς τον προσανατολισμό μας.
Η λύση, πάντως είναι εδώ. Και μπορούμε να την δώσουμε όλοι μαζί: Με άλλα λόγια, να υπογράψουμε με τις πράξεις μας ένα εθνικό συμβόλαιο για την ανάπτυξη.
Ξέρει κανείς έναν άλλο διαφορετικό δρόμο;
0 σχόλια :