Στην έκθεσή μας το 2011 με τίτλο Continental Shift, καταλήξαμε στην ιδέα μιας «διπλής πλειοψηφίας», που απαιτεί μια πλειοψηφία τόσο μεταξύ των μελών της ευρωζώνης όσο και μεταξύ των χωρών μη μελών του ευρώ, προκειμένου να περάσει μια πρόταση. Αναπτύξαμε περαιτέρω την ιδέα αυτή σε ένα briefing πέρυσι.
Μας είπαν τότε ότι η ιδέα αυτή ήταν ήδη νεκρή καθώς, όπως το έθεσε ένας δημοσιογράφος στις Βρυξέλλες, έμοιαζε σαν ένα «απλό βέτο» για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Διαφωνήσαμε τότε διότι
α/ υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να οργανωθεί η αρχή της διπλής πλειοψηφίας ώστε να γίνει πιο εύκολο να αφομοιωθεί από τις χώρες της ευρωζώνης και
β/ το πολιτικό επιχείρημα για τις εγγυήσεις εναντίον συνασπισμού της ευρωζώνης είναι ισχυρό.
Το Βερολίνο και οι άλλοι γνωρίζουν ότι αυτοί είναι που αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, και όχι το Ηνωμένο Βασίλειο. Η Βρετανία έχει το δικαίωμα να απαντήσει.
Και το Δεκέμβριο του 2012, οι ηγέτες της ΕΕ συμφώνησαν πράγματι να εισάγουν μια αρχή διπλής πλειοψηφίας στην Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή (ΕΒΑ). Μια υπενθύμιση ότι εκείνοι που υποστήριζαν ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μονίμως απομονωμένο ή ότι η αλλαγή στην ΕΕ είναι αδύνατη, δεν έχουν πάντα δίκιο.
Αυτή την εβδομάδα, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου θα δημοσιεύσει τις πρώτες έξι εκθέσεις της σειράς «ισορροπία των αρμοδιοτήτων», μία εκ των οποίων θα αφορά την ενιαία αγορά. Ένα βασικό ερώτημα το οποίο ελπίζουμε να εξεταστεί είναι πώς διασφαλίζεται η ενιαία αγορά υπό το πρίσμα της περαιτέρω ολοκλήρωσης της ευρωζώνης.
Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένως, η κρίση έχει οδηγήσει (ή οδηγεί δυνητικά) σε μεγαλύτερη ενοποίηση εντός του ενιαίου νομίσματος, στη ρύθμιση της χρηματοπιστωτικής αγοράς και στην εποπτεία ειδικότερα. Αυτό το φαινόμενο έχει εγείρει ανησυχίες, από εμάς και από άλλους, σχετικά με το ενδεχόμενο η ευρωζώνη να «συνασπιστεί» και να επιβάλλει λύσεις της ευρωζώνης στους υπόλοιπους της ΕΕ των 28, το οποίο θα υπονόμευε την ενιαία αγορά και/ή απλώς θα στερούσε εξ ολοκλήρου τα δικαιώματα των χωρών εκτός του ευρώ.
Το ακριβές εύρος αυτού του ρίσκου δεν είναι γνωστό –οι χώρες του ευρώ έχουν τις δικές τους εσωτερικές διαφωνίες και δεν υπάρχει μέχρι σήμερα ακριβές παράδειγμα χωρών που να συνασπίζονται εναντίον του Ηνωμένου Βασιλείου (πλαφόν στα bonus των τραπεζιτών, μια μάχη την οποία έχασε το Ηνωμένο Βασίλειο, ήταν περισσότερο ένα θέμα που ανακινήθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο). Ωστόσο, ακόμη και με μερική ενοποίηση της ευρωζώνης, όχι μόνο με την τραπεζική ένωση, το ρίσκο είναι αρκετά πραγματικό να αρχίσει να σκέφτεται κανείς πώς να είναι ασφαλής αντί να βρεθεί σε θέση που θα πρέπει να λυπάται. Η ΕΚΤ εξάλλου, έχει ήδη απαιτήσει ότι συγκεκριμένες συναλλαγές που διεκπεραιώνονται σε ευρώ πρέπει να λαμβάνουν χώρα εντός της ευρωζώνης και όχι μέσω του City του Λονδίνου.
Η συμφωνία που επιτεύχθηκε από τους υπουργούς Οικονομικών για την εισαγωγή διπλής πλειοψηφίας ήταν μια καλή συμφωνία για το Ηνωμένο Βασίλειο και επίσης, απόδειξη ότι η μεταρρύθμιση είναι δυνατή όταν συμβαίνει ως μέσο για να προστατευτεί κάτι για όλους –σε αυτή την περίπτωση, η ακεραιότητα της ενιαίας αγοράς.
Είναι καιρός να αναλογιστούμε εάν η αρχή της διπλής πλειοψηφίας θα μπορούσε να εφαρμοστεί ευρύτερα, όχι μόνο σε μια ΕΕ ρυθμιστή που ερμηνεύει και εφαρμόζει τον κανονισμό αλλά στο πολύ πιο ισχυρό Συμβούλιο των Υπουργών που αποφασίζει τους κανονισμούς. Ένας τρόπος για να οργανωθεί αυτό θα ήταν να διευρυνθεί η διπλή πλειοψηφία σε όλους τους νόμους. Εάν μια συγκεκριμένη πρόταση που περνάει από το Συμβούλιο θεωρείται ότι είτε υπονομεύει την ενιαία αγορά –για παράδειγμα προωθώντας τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε ευρώ εντός της ευρωζώνης- είτε γίνονται διακρίσεις εναντίον μιας χώρας στη βάση της συμμετοχής στην ευρωζώνη, η αρχή της διπλής πλειοψηφίας θα μπορούσε να επέμβει.
Μια πλειοψηφία μεταξύ τόσο των «εντός» όσο και των «εκτός» (ευρωζώνης) θα απαιτούνταν για να περάσει μια πρόταση. Θα πρέπει να εκπονηθεί πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει στη βάση ενός οργανισμού. Για παράδειγμα, ποιος προκαλεί την ψηφοφορία –είναι αρκετό για μια χώρα να αντιταχθεί και να ενεργοποιήσει την ψηφοφορία διπλής πλειοψηφίας;
Αυτό που είναι σαφές είναι ότι θα ήταν ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να αποφευχθεί ένα σενάριο τύπου «όχι στο ευρώ αλλά όπως λειτουργεί το ευρώ», και πάλι, μπορεί να υπάρχει στήριξη για αυτό και στις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής της ευρωζώνης.
Ανησυχούμε ότι τα report της Τράπεζας Κύπρου, ενώ αναδεικνύουν το ρίσκο, δεν θα προχωρήσουν στο να επεξεργαστούν αυτό τον τύπο μέτρων (στην πραγματικότητα, δεν θα υπάρξει καμία αυστηρή σύσταση πολιτικής). Ωστόσο, θα αποτελέσει έκπληξη εάν κάτι προς αυτή την κατεύθυνση δεν είναι προτεραιότητα σε ένα μελλοντικό πακέτο επαναδιαπραγμάτευσης της κυβέρνησης.
Πηγή
Διαφωνήσαμε τότε διότι
α/ υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να οργανωθεί η αρχή της διπλής πλειοψηφίας ώστε να γίνει πιο εύκολο να αφομοιωθεί από τις χώρες της ευρωζώνης και
β/ το πολιτικό επιχείρημα για τις εγγυήσεις εναντίον συνασπισμού της ευρωζώνης είναι ισχυρό.
Το Βερολίνο και οι άλλοι γνωρίζουν ότι αυτοί είναι που αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, και όχι το Ηνωμένο Βασίλειο. Η Βρετανία έχει το δικαίωμα να απαντήσει.
Και το Δεκέμβριο του 2012, οι ηγέτες της ΕΕ συμφώνησαν πράγματι να εισάγουν μια αρχή διπλής πλειοψηφίας στην Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή (ΕΒΑ). Μια υπενθύμιση ότι εκείνοι που υποστήριζαν ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μονίμως απομονωμένο ή ότι η αλλαγή στην ΕΕ είναι αδύνατη, δεν έχουν πάντα δίκιο.
Αυτή την εβδομάδα, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου θα δημοσιεύσει τις πρώτες έξι εκθέσεις της σειράς «ισορροπία των αρμοδιοτήτων», μία εκ των οποίων θα αφορά την ενιαία αγορά. Ένα βασικό ερώτημα το οποίο ελπίζουμε να εξεταστεί είναι πώς διασφαλίζεται η ενιαία αγορά υπό το πρίσμα της περαιτέρω ολοκλήρωσης της ευρωζώνης.
Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένως, η κρίση έχει οδηγήσει (ή οδηγεί δυνητικά) σε μεγαλύτερη ενοποίηση εντός του ενιαίου νομίσματος, στη ρύθμιση της χρηματοπιστωτικής αγοράς και στην εποπτεία ειδικότερα. Αυτό το φαινόμενο έχει εγείρει ανησυχίες, από εμάς και από άλλους, σχετικά με το ενδεχόμενο η ευρωζώνη να «συνασπιστεί» και να επιβάλλει λύσεις της ευρωζώνης στους υπόλοιπους της ΕΕ των 28, το οποίο θα υπονόμευε την ενιαία αγορά και/ή απλώς θα στερούσε εξ ολοκλήρου τα δικαιώματα των χωρών εκτός του ευρώ.
Το ακριβές εύρος αυτού του ρίσκου δεν είναι γνωστό –οι χώρες του ευρώ έχουν τις δικές τους εσωτερικές διαφωνίες και δεν υπάρχει μέχρι σήμερα ακριβές παράδειγμα χωρών που να συνασπίζονται εναντίον του Ηνωμένου Βασιλείου (πλαφόν στα bonus των τραπεζιτών, μια μάχη την οποία έχασε το Ηνωμένο Βασίλειο, ήταν περισσότερο ένα θέμα που ανακινήθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο). Ωστόσο, ακόμη και με μερική ενοποίηση της ευρωζώνης, όχι μόνο με την τραπεζική ένωση, το ρίσκο είναι αρκετά πραγματικό να αρχίσει να σκέφτεται κανείς πώς να είναι ασφαλής αντί να βρεθεί σε θέση που θα πρέπει να λυπάται. Η ΕΚΤ εξάλλου, έχει ήδη απαιτήσει ότι συγκεκριμένες συναλλαγές που διεκπεραιώνονται σε ευρώ πρέπει να λαμβάνουν χώρα εντός της ευρωζώνης και όχι μέσω του City του Λονδίνου.
Η συμφωνία που επιτεύχθηκε από τους υπουργούς Οικονομικών για την εισαγωγή διπλής πλειοψηφίας ήταν μια καλή συμφωνία για το Ηνωμένο Βασίλειο και επίσης, απόδειξη ότι η μεταρρύθμιση είναι δυνατή όταν συμβαίνει ως μέσο για να προστατευτεί κάτι για όλους –σε αυτή την περίπτωση, η ακεραιότητα της ενιαίας αγοράς.
Είναι καιρός να αναλογιστούμε εάν η αρχή της διπλής πλειοψηφίας θα μπορούσε να εφαρμοστεί ευρύτερα, όχι μόνο σε μια ΕΕ ρυθμιστή που ερμηνεύει και εφαρμόζει τον κανονισμό αλλά στο πολύ πιο ισχυρό Συμβούλιο των Υπουργών που αποφασίζει τους κανονισμούς. Ένας τρόπος για να οργανωθεί αυτό θα ήταν να διευρυνθεί η διπλή πλειοψηφία σε όλους τους νόμους. Εάν μια συγκεκριμένη πρόταση που περνάει από το Συμβούλιο θεωρείται ότι είτε υπονομεύει την ενιαία αγορά –για παράδειγμα προωθώντας τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε ευρώ εντός της ευρωζώνης- είτε γίνονται διακρίσεις εναντίον μιας χώρας στη βάση της συμμετοχής στην ευρωζώνη, η αρχή της διπλής πλειοψηφίας θα μπορούσε να επέμβει.
Μια πλειοψηφία μεταξύ τόσο των «εντός» όσο και των «εκτός» (ευρωζώνης) θα απαιτούνταν για να περάσει μια πρόταση. Θα πρέπει να εκπονηθεί πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει στη βάση ενός οργανισμού. Για παράδειγμα, ποιος προκαλεί την ψηφοφορία –είναι αρκετό για μια χώρα να αντιταχθεί και να ενεργοποιήσει την ψηφοφορία διπλής πλειοψηφίας;
Αυτό που είναι σαφές είναι ότι θα ήταν ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να αποφευχθεί ένα σενάριο τύπου «όχι στο ευρώ αλλά όπως λειτουργεί το ευρώ», και πάλι, μπορεί να υπάρχει στήριξη για αυτό και στις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής της ευρωζώνης.
Ανησυχούμε ότι τα report της Τράπεζας Κύπρου, ενώ αναδεικνύουν το ρίσκο, δεν θα προχωρήσουν στο να επεξεργαστούν αυτό τον τύπο μέτρων (στην πραγματικότητα, δεν θα υπάρξει καμία αυστηρή σύσταση πολιτικής). Ωστόσο, θα αποτελέσει έκπληξη εάν κάτι προς αυτή την κατεύθυνση δεν είναι προτεραιότητα σε ένα μελλοντικό πακέτο επαναδιαπραγμάτευσης της κυβέρνησης.
Πηγή
0 σχόλια :