Στάσιμοι....

Τρία χρόνια πέρασαν. Μεγάλωσαν τα νούμερα των άνεργων, των άστεγων, των αυτοκτονιών, των φτωχών, των μειώσεων, των χρεωμένων και του χρέους. Τόκοι πάνω σε τόκους, δόσεις δισεκατομμυρίων που πλέον ξέρουμε ότι θα  πληρώσουμε με αίμα. Και φοβάμαι να σκεφτώ τι θα ακολουθήσει. 
 

Γράφει η Χριστίνα Χ.

Πάλι στο περίμενε, πάλι θα σωθούμε-δεν θα σωθούμε, θα υπάρχουμε αύριο-δεν θα υπάρχουμε, θα νιώθουμε σαν ζώα-θα είμαστε ζώα. Και, ο Αλέξης, το παιδί των ‘καταλήψεων’ πρωθυπουργός ή τα παιδιά των αναβολικών κυβέρνηση  σε μια χώρα πιο μουχλιασμένη και από ροκφόρ. Πόσα σκατά χωράει το οικόπεδο που μας κληρώθηκε για χώρα; Καλομάθαμε, βολευτήκαμε, νομίζαμε ότι έχουμε δικαιώματα, ότι είμαστε ίσοι με τους απολίτιστους και μας βρήκαν ξαπλωμένους στην παραλία με τον φραπέ στο χέρι.

Αν δεν είχαμε ξεχάσει ποιοι είμαστε δεν θα μας λύγιζαν, δεν θα μας κομμάτιαζαν τόσο εύκολα αλλά η Μύκονος είναι ακόμα νωπή στο μυαλό μας κι ας υπάρχουν και οι μούχλες που προτιμούσαν την Φολέγανδρο. Όλοι μαζί τους ανοίξαμε την πόρτα ψηφίζοντας, λαδώνοντας, κάνοντας τα στραβά μάτια στην σαπίλα που μας περιβάλει. Μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί αλλά σίγουρα τα καλύψαμε όλοι μαζί. Και τους 614.053 του δημόσιου τομέα όλοι μαζί τους αφήσαμε να γίνουν τόσοι πολλοί, όλοι γνωρίζαμε και όλοι ταΐσαμε, ποτίσαμε και διογκώσαμε το τέρας που λέγετε Ελλάδα.

Τώρα, όσοι προτιμούσαν την Φολέγανδρο έχουν κατεβάσει το κεφάλι, αδύναμοι και γεμάτοι ενοχές και όσοι προτιμούσαν την Μύκονο είναι ακόμα εκεί, τίποτα δεν τους αγγίζει. Πάμε πάλι στον ίδιο δρόμο. Δεν θέλουμε αλλαγές εμείς. Έχουμε το the great εγώ μας, τα μεγάλα πιστεύω μας και τις παρωπίδες μας. Από όλα έχουμε, τίποτα δεν μας λείπει.

Και αναρωτιέμαι η ψυχή μας που είναι;

(Η χρήση των δύο ελληνικών νησιών στο κείμενο είναι καθαρά μεταφορική. Δεν υπονοώ τίποτα για τα νησιά καθαυτά ή τους κατοίκους τους.)