Δεν είναι η φτώχεια που σηκώνει κάποιον από το καναπέ. Δεν είναι το
άθλιο σήμερα που βιώνει που θα τον μετατρέψει σε επαναστάτη. Είναι το
αύριο που ονειρεύεται που θα τον ωθήσει. Είναι εκείνο που δεν έχει
γεννηθεί ακόμα και το περιμένει. Και πάνω από όλα είναι Η
ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ του παιχνιδιού που παίζουν στη πλάτη σου. Η έξοδος από
τη ΠΛΑΝΗ. Αν τα όνειρά είναι ανύπαρκτα κι αν οι επιθυμίες έχουν
στερέψει, στο καναπέ και στη ξαπλώστρα θα σαπίσει οποιοσδήποτε, χωρίς να
καταλάβει ποτέ τι του έφταιξε και δεν ένοιωσε πότε ευτυχισμένος. Είτε
είχε είτε δεν είχε παιχνιδάκια να παίζει...
Γράφει ο
Έχω πει ένα σωρό φορές πως είναι περιττό να γράφω πλέον τα ίδια και τα ίδια. Όμως αυτά τα ίδια που γράφω κι επαναλαμβάνομαι δεν είναι ιστορίες θεάτρου, σενάρια, φανταστικές ιστορίες ώστε να είναι επιθυμητή μια ποικιλία. ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ. Η ζωή η δική μου, η δική σας, η δική μας. Μέσα στην ατομικότητα μας, στα επί μέρους προβλήματα που έχει ο καθένας, στις ιδιαιτερότητες ανάλογα με τη προσωπικότητα, τις εμπειρίες, το επίπεδο μόρφωσης ή αντίληψης, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΕΣ που δεν επιτρέπουν σε οποιοδήποτε άνθρωπο έχει ακόμα λίγη πέτσα επάνω του να πει , δεν με νοιάζει. Γιατί αυτές οι συνισταμένες είναι τυλιγμένες γύρω μας σαν ατσαλένια νήματα που κάποιοι έχουν βρει παιχνιδάκι να τα τραβάνε για να κοιτάζουν το πόσο πονάμε, το πως αντιδράμε στο πόνο, το πόσο πόνο μπορούμε να αντέξουμε ακόμα. Σαν τα πειραματόζωα στα χέρια ψυχοπαθών επιστημόνων.
Κι αυτά τα νήματα μας δένουν όλους μαζί όσους ακόμα υποτίθεται πως έχουμε ψυχή, γιατί όλα είναι ένα κουβάρι. Δεν μπορώ να πάω διακοπές και να «ξεσκάσω» όταν οι γείτονές μου ντρέπονται να ομολογήσουν πως δεν έχουν πια ούτε να φάνε... όταν κάποιοι από τους αγαπημένους μου φίλους έχουν σοβαρές πιθανότητες στο αμέσως προσεχές διάστημα να πηδήξουν από το μπαλκόνι, όταν γνωστοί μου ή φίλοι ζουν ένα καθημερινό Γολγοθά, φοβισμένοι, απελπισμένοι, χωρίς ελπίδα για το αύριο, χωρίς όνειρα. Όταν βλέπω ανθρώπους που ήταν γεμάτοι φως και με το γέλιο τους το χιούμορ τους τη καλοσύνη τους και τη δυνατή τους φωνή, έσπερναν χαρά από όπου πέρναγαν τώρα να τους κοιτάζω στραγγισμένους, χωρίς ψυχή, με μάτια ανέκφραστα να επαναλαμβάνουν κάθε μέρα τη μέρα της μαρμότας σαν ζόμπι...
Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Γι΄αυτό φωνάζω. Δεν φωνάζω για ΜΕΝΑ φωνάζω για ΕΜΑΣ. Για τα χλωρά που καίγονται μαζί με τα ξερά. Για όσους ανθρώπους πάλεψαν να είναι άνθρωποι κι οι απανταχού μολυσμένοι σάπιοι, τους έχουν ξεσκίσει για να πάρουν λίγο από τη ζωή τους, να τους μεταδώσουν την αρρώστια της τιποτένιας ύπαρξής τους και να τους ρουφήξουν τη χαρά που από μόνοι τους είναι ανίκανοι να νοιώσουν. Οι άνυδροι, άοσμοι, άγευστοι αντι-άνθρωποι μαζί με τις στρατιές ηλιθίων που έχουν κατασκευάσει για να τους εξυπηρετούν, να τους πιστεύουν, να τους θεωρούν παράδειγμα, να ορίζουν τη ζωή τους πάνω στους κανόνες των αφεντικών τους. Οι ηλίθιοι κι οι πανηλίθιοι που προσπαθούν να μετατρέψουν όλη την ανθρωπότητα σε μια στάνη για ν΄αρμέγουν το γάλα που δε βύζαξαν πιθανότατα από τη δική τους μάνα, γιατί ήταν πολύ απασχολημένη με άλλα σημαντικότερα πράγματα, όταν έκανε την αγγαρεία να τους γεννήσει.
Το ακούμε συνέχεια. Εδώ και τέσσερα χρόνια. Πρέπει να γίνει μια βίαια προσαρμογή, αναγκαστικά. Τι σημαίνει όμως αυτή η βίαια προσαρμογή στη πράξη. Με συγκεκριμένα παραδείγματα κι όχι αερολογίες? Σημαίνει να ξεχάσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού όλα όσα είχε μάθει. Το μεγαλύτερο μέρος, γιατί ένα άλλο, δεν έχει να μάθει τίποτα καινούργιο εκτός από αυτό που ήδη ξέρει. Πως να κάνει καλές μπίζνες πάνω στο αίμα των άλλων. Πως να σκέφτεται το τομάρι του, τη καλοπέραση του, τη μωροδοξία του.
Βίαια προσαρμογή σημαίνει να χάνεις όλα όσα σε έκαναν να νιώθεις μια ελάχιστη ασφάλεια επιβίωσης. Μισθό, ασφάλεια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη δυνατότητα να μεγαλώσεις γερά παιδιά, να τα μορφώσεις, και να τα καμαρώνεις, κι εγγόνια, τη δυνατότητα να ζήσεις με αξιοπρέπεια τα γηρατειά, τη δυνατότητα να παλέψεις με μια άσχημη αρρώστια, με τις αναποδιές τις ζωής, τη δυνατότητα να ονειρεύεσαι, να κάνεις σχέδια, να κοιτάς το μέλλον με μια ελπίδα, να νιώθεις πως ότι και να συμβαίνει υπάρχουν οι τρόποι να το παλέψεις και να βγεις νικητής. Τη δυνατότητα να είσαι άνθρωπος κι όχι κουρέλι, άνθρωπος με χαρές, λύπες, συναισθήματα, όνειρα κι όχι ένα νούμερο στο τεφτέρι κάποιου που όταν περισσεύει παίρνει μια γομολάστιχα και σε σβήνει.
Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες αυτή τη στιγμή προσπαθούν στη καθημερινότητα να μαζέψουν τα κουρέλια τους. Κι όχι δεν είναι μελόδραμα όπως θα έλεγαν οι ανόητοι, κούφιοι παπαγάλοι της πολιτικής και της δημοσιογραφίας που δεν έχουν ιδέα τι συμφορά έχουν προκαλέσει ή πολύ απλά δεν τους καίγεται καρφί γιατί υπάρχει η υπεροψία της βλακείας που βασιλεύει με περίσσιο τρόπο στο τόπο μας. Η πιο επικίνδυνη μορφή ηλιθιότητας έχει γίνει σήμα κατατεθέν της πατρίδας μας εδώ και πάρα πολύ καιρό. Η πλέον επικίνδυνη μορφή βλακείας είναι εκείνη που θεωρεί τον εαυτό της ευφυή. Διαβασμένο. Ικανό. Ταλαντούχο. Κι αυτό αρκεί ένας γύρος του ματιού γύρω μας ακόμα και φευγαλέος, για να συνειδητοποιήσει κανείς σε τι ποσοστό έχει μολύνει όλη τη χώρα σε κάθε επίπεδο αυτή η θλιβερή μορφή ηλιθιότητας.
Το κουρέλια λοιπόν είναι υπαρκτά. Σε κάθε γωνιά σπιτιού. Σε κάθε γειτονιά. Από τη μια άκρη της χώρας μέχρι την άλλη. Είναι άνθρωποι που τρελαίνονται γιατί δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για να ζήσουν με μια ελάχιστη αξιοπρέπεια. Είναι άνθρωποι που στη καλύτερη περίπτωση χαιρετάνε τα παιδιά τους που φεύγουν για άλλες πατρίδες, με ένα κόμπο σφιγμένο στο λαιμό, και στη χειρότερη προσπαθούν να σπάσουν το κεφάλι τους να βρουν με τι τρόπο θα τους δώσουν ένα κομμάτι ψωμί. Είναι εκείνοι που ζουν σ΄ένα συνεχή φόβο γιατί ακόμα και μια μικρή επιπλοκή να τύχει στην υγεία τους ή στην υγεία των αγαπημένων τους δεν έχουν πρόσβαση σε ασφάλειες, υγειονομική περίθαλψη, γιατρούς ή φάρμακα. Είναι εκείνοι που ζουν από το πρωί ως το βράδυ με τον εφιάλτη της τραπεζικής απειλής, της κατάσχεσης, του ξεφτιλισμού στη γειτονιά την ώρα που θα τους πετάνε έξω από το σπίτι. Είναι εκείνοι που έχουν ήδη τους νεκρούς τους. Τους ανθρώπους τους που αυτοκτόνησαν γιατί δεν άντεξαν, κι εκείνοι που είδαν τους αρρώστους τους να σβήνουν χωρίς να ήταν «γραφτό» απλά γιατί τους φούσκωσαν κάτι κ@λογενόσημα, ή τους έκοψαν τις παροχές, ή δε βρήκαν θέση στο ράντζο....
Βίαια προσαρμογή είναι να σου μιλάνε οι άλλοι για success story κι εσύ να μην κοιμάσαι πια τις νύχτες, βυθισμένος σε ένα μαρασμό. Βίαια προσαρμογή είναι να πενθείς έναν άδικο χαμό και να βλέπεις γύρω σου διάφορους καραγκιόζηδες να δίνουν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον για το τι καλά που τα κατάφεραν. Βίαια προσαρμογή είναι να πεινάει το παιδί σου και να ξεχειλίζουν στα χαζοκάναλα οι συνταγές μαγειρικής κι οι χαζογκόμενες που κανονίζουν που θα πάνε, Μύκονο , Σαντορίνη ή στα εξωτικά νησιά Φίτζι. Βίαια προσαρμογή είναι να είναι στο απυρόβλητο ένας κοιλαράς που έχει φάει τον αφάγωτο κι είναι ακόμα μέσα στις δόξες της εξουσίας και της επωνυμίας του και να στοχοποιεί εσένα ένα μυρμήγκι μπροστά του, πως είσαι κλέφτης και πρέπει να σε συμμορφώσει επειδή έκλεψες ένα καρβέλι ψωμί σαν τον Γιάννη Αγιάννη. Οι Ιαβέρηδες της νέας εποχής. Οι καμπούρηδες Σάυλωκ, οι πνιγμένοι μέσα στην αρρωστημένη απληστία τους που σηκώνουν το δάχτυλο με θράσος να παριστάνουν τους καθηγητές....
Αυτή είναι η χειρότερη βίαιη προσαρμογή από όλες. Να έχουμε καταντήσει τόσο ανήμποροι, τόσο παγιδευμένοι, ώστε να μην μπορούμε ούτε το μάτι μας να κάνουμε να γυρίσει ανάποδα, και να τους τρομάξουμε στο ελάχιστο....Να έχουμε προσαρμοστεί τόσο άψογα στη μιζέρια μας. Φουκαριάρηδες που τι θα απογίνουν θεούλη μου....
Και σ΄αυτό το σημείο θέλω να μιλήσω για κάτι που νομίζω πως αναρωτιόμαστε όλοι. Τι συμβαίνει και είμαστε έτσι, άβουλοι, σιωπηλοί, κοιμισμένοι... Και τώρα μιλάμε όλοι για τις ξαπλώστρες που θα γεμίσουν από τα κορμιά που δεν έχουν συνείδηση τι συμβαίνει γύρω τους.
Κατ΄αρχήν πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως οι παραλίες, οι καφετέριες, τα εστιατόρια και τα ξενυχτάδικα, όπως και τα καταστήματα επώνυμων ρούχων και παπουτσιών και οι ναοί της μόδας και της ομορφιάς δεν γεμίζουν πλέον από το κόσμο, αλλά από ένα συγκεκριμένο κομμάτι κόσμου, που αν κάνεις για μια βδομάδα ένα γύρο στα ίδια μέρη θα συναντήσεις τους ίδιους και τους ίδιους να περιφέρουν την ύπαρξή τους (ούτε και ξέρουν για ποιο λόγο...)
Έχουμε συνηθίσει να λέμε όλοι (κι εγώ το ίδιο λάθος κάνω παρασυρόμενη πάνω στο θυμό μου) πως αυτοί οι καναπέδες που είναι γεμάτοι, όπως και οι καφετέριες , και τώρα οι ξαπλώστρες. θα γεμίσουν από ανθρώπους που έχουν βρει το τρόπο να είναι καλά και χέστηκαν για τους άλλους. Κάνοντας ένα τραγικό συνειρμό μέσα στο μυαλό μας. Ποιοι μωρέ είναι καλά? Είναι ζήτημα πλέον να γνωρίζω πέντε ανθρώπους που να ΞΕΡΟΥΝ τι είναι ευτυχία. Τι είναι αγάπη. Τι είναι γαλήνη. Τι είναι ομορφιά στη ζωή.
Θέλετε μερικά παραδείγματα "γλεντζέδων και ξέγνοιαστων?"
Είναι ευτυχισμένα τα παιδιά (και οι μεγαλύτεροι) που δουλεύουν σαν τα λοβοτομημένα ανθρωπάκια, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού, στις πολυεθνικές σκουπίζοντας και γλείφοντας τα παπούτσια του κάθε αφεντικού, για να αγοράσουν ένα καλό αυτοκίνητο, ένα ipad και να στριμωχτούν ανάμεσα στα υπόλοιπα νούμερα κάποιας κοσμοπολίτικης παραλίας με την αγωνία ποιον θα γ@μίσουν και ποιος θα τους γ@μίσει, με εμμονή στους σφιχτούς κοιλιακούς και το ψεύτικο βυζί και το πορτοφόλι που κρύβει ο καθένας στο τσεπάκι του?
Είναι ευτυχισμένα τα παιδιά που είναι άνεργα και χαρτζιλικώνονται, χωρίς να έχουν βρει κανένα δρόμο στη ζωή τους, καμιά αξία, κανένα όνειρο της προκοπής να ακολουθήσουν εκτός από το να έχουν λεφτά, το γκομενάκι κι ένα μάτσο καλογυαλισμένα παλιοσίδερα? Είναι ευτυχισμένοι οι φαινομενικά τακτοποιημένοι οικογενειάρχες, που αποτελούνται από ένα πατέρα που όποτε θυμάται κάνει και μια επίσκεψη στο σπίτι, μια μάνα που τρέχει σαν υστερική να διορθώσει τα πεσμένα της κρέατα και τα παιδιά που επικοινωνούν μαζί τους μόνο σε επίπεδο δώσε μου τόσα?
Είναι ευτυχισμένες εκείνες οι παρέες με τα άδεια βλέμματα, τις χαλασμένες σχέσεις, βαθιά αρρωστημένων ανθρώπων μόνο και μόνο γιατί κάθονται μπροστά σε ένα καλό εστιατόριο, φορώντας μοδάτα ρούχα και πίνοντας ένα ακριβό κρασί? Έχετε γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που το βλέμμα τους να δείχνει πραγματικά ευτυχισμένο. Εγώ το μόνο βλέμμα που βλέπω πλέον να είναι στον έβδομο ουρανό είναι ή από τα παιδιά ή κάποιοι απίθανοι τρελλοί ή κανένα πρεζάκι όταν κοιτάζει το ταβάνι και βλέπει αστράκια.... Όλοι οι άλλοι είναι λες και συνέχεια υπάρχει κάτι που τους πονάει ή κάτι που τους λείπει. Συνέχεια...
Κάποτε το χρήμα βοηθούσε στο να ανακαλύψει κάποιος περισσότερες χαρές. Υπήρχε μαζί με το κομμάτι της ανεγκέφαλης πλουτοκρατίας και μια αριστοκρατία της γνώσης. Και πολλοί φτωχοί γονείς πάλεψαν (τότε, παλιά πολύ παλιά, ) να δώσουν μόρφωση στα παιδιά τους, για να γίνουν επιστήμονες, για να ξέρουν πολλά πράγματα, για να γίνουν σπουδαία. Εδώ και κάτι δεκαετίες ο πλούτος είναι απόλυτα ταυτόσημος πλέον με το πόση αγοραστική δύναμη έχει κάποιος για να αγοράζει μ@λακίες. Όσο πιο πολλά έχεις τόσο πιο πολλές αηδίες αγοράζεις. Τόσο πιο πολύ βαθαίνει η πνευματική σου αμορφωσιά, τόσο πιο πολύ εξαφανίζεται οποιαδήποτε αξία από μέσα σου. Τα ευκατάστατα σπίτια μπορούν να παινεύονται πλέον πως διαθέτουν τέλειες τηλεοράσεις και υπερσύγχρονους μηχανισμούς αλλά όχι βιβλία (γιατί πιάνουν σκόνη) εκτός από οδηγούς τουριστικούς και μαγειρικής..
Κι οι φτωχοί κάποτε μέσα στη δυστυχία τους είχαν δυνάμεις και αποθέματα που μπορεί να δημιουργούσαν θαύματα. Τώρα απλά είναι οι ανόητοι τηλεθεατές όλων εκείνων που δεν μπορούν να αποκτήσουν. Και τα όνειρά τους ταυτισμένα καρμπόν το ίδιο ανόητα μ΄εκείνους που μπορούν να τα κάνουν πραγματικότητα. Οι δε μεγάλοι "λόγιοι-επαναστάτες" των καιρών μας ησυχάζουν μόλις τους δώσεις μια καρέκλα στη Βουλή ή έστω σ΄ένα τηλεοπτικό πάνελ, για να μιλάνε στο διάλειμμα μεταξύ διαφημίσεων των πολυεθνικών και των τραπεζών , οι ίδιες που θα γίνουν στόχος στο φλογερό λόγο τους πως είναι υπεύθυνες για όλα. Κι όλα αυτά θα γίνουν ενώ πίνουν μια κόλα, είναι συνδεδεμένοι από το παντ τους, και στο μέσα μέρος του σακακιού θα έχουν μια σειρά από πιστωτικές χρυσές κι ασημένιες...
Δεν είναι οι άνθρωποι οι αδιάφοροι οι ξαπλωμένοι στους καναπέδες ή στις παραλίες , χορτασμένοι, κι οι άλλοι οι πολλοί φοβισμένοι κι απελπισμένοι νεοπτώχοι. Είναι και οι μεν και οι δεν στη πλειοψηφία τους, άνθρωποι που δεν έχουν πλέον όνειρα εκτός από εκείνα που δείχνουν οι διαφημίσεις, τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα και οι χολιγουντιανές υπερπαραγωγές. Η μόνη διαφορά μεταξύ τους είναι ότι εκείνοι που "τα έχουν" βιώνουν τη πλήξη κι έχουν μάθει να ονομάζουν ευτυχία και ζωή μια σειρά από δολοφονημένες στο τίποτα μέρες και γι΄αυτό άλλωστε φορτώνονται με κόκες, ινστιτούτα αδυνατίσματος, χάπια και κόλακες γύρω τους που τους ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση μιας ύπαρξης που έχει τόσο βάθος όσο και το πάνω μέρος της επιδερμίδας, και οι δε βιώνουν την απόγνωση ,νοιώθουν άχρηστοι και τιποτένιοι να γίνουν ότι οι πρώτοι...
Είναι γεμάτοι ενοχές μήπως φταίνε που είναι έτσι παραπεταμένοι. Γιατί σε μια κοινωνία που βιάζεται συνέχεια και ξυλοφορτώνεται από κάθε είδους νταβατζήδες και ψευτόμαγκες της ζωής, είναι λογικό τα θύματα να νοιώθουν πως φταίνε. Οι άνθρωποι αρχίζουν και πιστεύουν πως τον προκάλεσαν τον βιαστή και τους την έπεσε. Πως αν είχαν μείνει στο κλουβί τους, φρόνιμοι χωρίς να απαιτήσουν ποτέ τίποτα, πειθήνιοι κι εξυπηρετικοί, δεν θα τους είχαν γ@μίσει από όλες τις πάντες....
Δεν είναι η φτώχεια που σηκώνει κάποιον από το καναπέ. Δεν είναι το άθλιο σήμερα που βιώνει που θα τον μετατρέψει σε επαναστάτη. Είναι το αύριο που ονειρεύεται που θα τον ωθήσει. Είναι εκείνο που δεν έχει γεννηθεί ακόμα και το περιμένει. Και πάνω από όλα είναι Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ του παιχνιδιού που παίζουν στη πλάτη σου. Η έξοδος από τη ΠΛΑΝΗ. Αν τα όνειρά είναι ανύπαρκτα κι αν οι επιθυμίες έχουν στερέψει, στο καναπέ και στη ξαπλώστρα θα σαπίσει οποιοσδήποτε, χωρίς να καταλάβει ποτέ τι του έφταιξε και δεν ένοιωσε πότε ευτυχισμένος. Είτε είχε είτε δεν είχε παιχνιδάκια να παίζει...
Για να επιθυμήσεις μια άλλη ζωή, πρέπει να απορρίψεις αυτή που είχες μάθει να ζεις μέχρι τώρα. Να πάρεις διαζύγιο από αυτή τη γελοιότητα. Αλλιώς οι ξεσηκωμοί σου κι οι διαμαρτυρίες δεν θα είναι τίποτα άλλο από χαζοκαυγαδάκια, όπου ο ισχυρότερος θα σου ρίχνει ένα χαστούκι για να σε συμμαζεύει και να κάθεσαι ήσυχος. Κι εσύ θα λες, τι να κάνουμε αυτό μας έτυχε θα το υποστούμε. Δεν είμαστε και υπεράνθρωποι, ούτε ήρωες. Άσε τους άλλους να κάνουν...
Πηγή
Γράφει ο
Έχω πει ένα σωρό φορές πως είναι περιττό να γράφω πλέον τα ίδια και τα ίδια. Όμως αυτά τα ίδια που γράφω κι επαναλαμβάνομαι δεν είναι ιστορίες θεάτρου, σενάρια, φανταστικές ιστορίες ώστε να είναι επιθυμητή μια ποικιλία. ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ. Η ζωή η δική μου, η δική σας, η δική μας. Μέσα στην ατομικότητα μας, στα επί μέρους προβλήματα που έχει ο καθένας, στις ιδιαιτερότητες ανάλογα με τη προσωπικότητα, τις εμπειρίες, το επίπεδο μόρφωσης ή αντίληψης, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΕΣ που δεν επιτρέπουν σε οποιοδήποτε άνθρωπο έχει ακόμα λίγη πέτσα επάνω του να πει , δεν με νοιάζει. Γιατί αυτές οι συνισταμένες είναι τυλιγμένες γύρω μας σαν ατσαλένια νήματα που κάποιοι έχουν βρει παιχνιδάκι να τα τραβάνε για να κοιτάζουν το πόσο πονάμε, το πως αντιδράμε στο πόνο, το πόσο πόνο μπορούμε να αντέξουμε ακόμα. Σαν τα πειραματόζωα στα χέρια ψυχοπαθών επιστημόνων.
Κι αυτά τα νήματα μας δένουν όλους μαζί όσους ακόμα υποτίθεται πως έχουμε ψυχή, γιατί όλα είναι ένα κουβάρι. Δεν μπορώ να πάω διακοπές και να «ξεσκάσω» όταν οι γείτονές μου ντρέπονται να ομολογήσουν πως δεν έχουν πια ούτε να φάνε... όταν κάποιοι από τους αγαπημένους μου φίλους έχουν σοβαρές πιθανότητες στο αμέσως προσεχές διάστημα να πηδήξουν από το μπαλκόνι, όταν γνωστοί μου ή φίλοι ζουν ένα καθημερινό Γολγοθά, φοβισμένοι, απελπισμένοι, χωρίς ελπίδα για το αύριο, χωρίς όνειρα. Όταν βλέπω ανθρώπους που ήταν γεμάτοι φως και με το γέλιο τους το χιούμορ τους τη καλοσύνη τους και τη δυνατή τους φωνή, έσπερναν χαρά από όπου πέρναγαν τώρα να τους κοιτάζω στραγγισμένους, χωρίς ψυχή, με μάτια ανέκφραστα να επαναλαμβάνουν κάθε μέρα τη μέρα της μαρμότας σαν ζόμπι...
Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Γι΄αυτό φωνάζω. Δεν φωνάζω για ΜΕΝΑ φωνάζω για ΕΜΑΣ. Για τα χλωρά που καίγονται μαζί με τα ξερά. Για όσους ανθρώπους πάλεψαν να είναι άνθρωποι κι οι απανταχού μολυσμένοι σάπιοι, τους έχουν ξεσκίσει για να πάρουν λίγο από τη ζωή τους, να τους μεταδώσουν την αρρώστια της τιποτένιας ύπαρξής τους και να τους ρουφήξουν τη χαρά που από μόνοι τους είναι ανίκανοι να νοιώσουν. Οι άνυδροι, άοσμοι, άγευστοι αντι-άνθρωποι μαζί με τις στρατιές ηλιθίων που έχουν κατασκευάσει για να τους εξυπηρετούν, να τους πιστεύουν, να τους θεωρούν παράδειγμα, να ορίζουν τη ζωή τους πάνω στους κανόνες των αφεντικών τους. Οι ηλίθιοι κι οι πανηλίθιοι που προσπαθούν να μετατρέψουν όλη την ανθρωπότητα σε μια στάνη για ν΄αρμέγουν το γάλα που δε βύζαξαν πιθανότατα από τη δική τους μάνα, γιατί ήταν πολύ απασχολημένη με άλλα σημαντικότερα πράγματα, όταν έκανε την αγγαρεία να τους γεννήσει.
Το ακούμε συνέχεια. Εδώ και τέσσερα χρόνια. Πρέπει να γίνει μια βίαια προσαρμογή, αναγκαστικά. Τι σημαίνει όμως αυτή η βίαια προσαρμογή στη πράξη. Με συγκεκριμένα παραδείγματα κι όχι αερολογίες? Σημαίνει να ξεχάσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού όλα όσα είχε μάθει. Το μεγαλύτερο μέρος, γιατί ένα άλλο, δεν έχει να μάθει τίποτα καινούργιο εκτός από αυτό που ήδη ξέρει. Πως να κάνει καλές μπίζνες πάνω στο αίμα των άλλων. Πως να σκέφτεται το τομάρι του, τη καλοπέραση του, τη μωροδοξία του.
Βίαια προσαρμογή σημαίνει να χάνεις όλα όσα σε έκαναν να νιώθεις μια ελάχιστη ασφάλεια επιβίωσης. Μισθό, ασφάλεια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη δυνατότητα να μεγαλώσεις γερά παιδιά, να τα μορφώσεις, και να τα καμαρώνεις, κι εγγόνια, τη δυνατότητα να ζήσεις με αξιοπρέπεια τα γηρατειά, τη δυνατότητα να παλέψεις με μια άσχημη αρρώστια, με τις αναποδιές τις ζωής, τη δυνατότητα να ονειρεύεσαι, να κάνεις σχέδια, να κοιτάς το μέλλον με μια ελπίδα, να νιώθεις πως ότι και να συμβαίνει υπάρχουν οι τρόποι να το παλέψεις και να βγεις νικητής. Τη δυνατότητα να είσαι άνθρωπος κι όχι κουρέλι, άνθρωπος με χαρές, λύπες, συναισθήματα, όνειρα κι όχι ένα νούμερο στο τεφτέρι κάποιου που όταν περισσεύει παίρνει μια γομολάστιχα και σε σβήνει.
Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες αυτή τη στιγμή προσπαθούν στη καθημερινότητα να μαζέψουν τα κουρέλια τους. Κι όχι δεν είναι μελόδραμα όπως θα έλεγαν οι ανόητοι, κούφιοι παπαγάλοι της πολιτικής και της δημοσιογραφίας που δεν έχουν ιδέα τι συμφορά έχουν προκαλέσει ή πολύ απλά δεν τους καίγεται καρφί γιατί υπάρχει η υπεροψία της βλακείας που βασιλεύει με περίσσιο τρόπο στο τόπο μας. Η πιο επικίνδυνη μορφή ηλιθιότητας έχει γίνει σήμα κατατεθέν της πατρίδας μας εδώ και πάρα πολύ καιρό. Η πλέον επικίνδυνη μορφή βλακείας είναι εκείνη που θεωρεί τον εαυτό της ευφυή. Διαβασμένο. Ικανό. Ταλαντούχο. Κι αυτό αρκεί ένας γύρος του ματιού γύρω μας ακόμα και φευγαλέος, για να συνειδητοποιήσει κανείς σε τι ποσοστό έχει μολύνει όλη τη χώρα σε κάθε επίπεδο αυτή η θλιβερή μορφή ηλιθιότητας.
Το κουρέλια λοιπόν είναι υπαρκτά. Σε κάθε γωνιά σπιτιού. Σε κάθε γειτονιά. Από τη μια άκρη της χώρας μέχρι την άλλη. Είναι άνθρωποι που τρελαίνονται γιατί δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για να ζήσουν με μια ελάχιστη αξιοπρέπεια. Είναι άνθρωποι που στη καλύτερη περίπτωση χαιρετάνε τα παιδιά τους που φεύγουν για άλλες πατρίδες, με ένα κόμπο σφιγμένο στο λαιμό, και στη χειρότερη προσπαθούν να σπάσουν το κεφάλι τους να βρουν με τι τρόπο θα τους δώσουν ένα κομμάτι ψωμί. Είναι εκείνοι που ζουν σ΄ένα συνεχή φόβο γιατί ακόμα και μια μικρή επιπλοκή να τύχει στην υγεία τους ή στην υγεία των αγαπημένων τους δεν έχουν πρόσβαση σε ασφάλειες, υγειονομική περίθαλψη, γιατρούς ή φάρμακα. Είναι εκείνοι που ζουν από το πρωί ως το βράδυ με τον εφιάλτη της τραπεζικής απειλής, της κατάσχεσης, του ξεφτιλισμού στη γειτονιά την ώρα που θα τους πετάνε έξω από το σπίτι. Είναι εκείνοι που έχουν ήδη τους νεκρούς τους. Τους ανθρώπους τους που αυτοκτόνησαν γιατί δεν άντεξαν, κι εκείνοι που είδαν τους αρρώστους τους να σβήνουν χωρίς να ήταν «γραφτό» απλά γιατί τους φούσκωσαν κάτι κ@λογενόσημα, ή τους έκοψαν τις παροχές, ή δε βρήκαν θέση στο ράντζο....
Βίαια προσαρμογή είναι να σου μιλάνε οι άλλοι για success story κι εσύ να μην κοιμάσαι πια τις νύχτες, βυθισμένος σε ένα μαρασμό. Βίαια προσαρμογή είναι να πενθείς έναν άδικο χαμό και να βλέπεις γύρω σου διάφορους καραγκιόζηδες να δίνουν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον για το τι καλά που τα κατάφεραν. Βίαια προσαρμογή είναι να πεινάει το παιδί σου και να ξεχειλίζουν στα χαζοκάναλα οι συνταγές μαγειρικής κι οι χαζογκόμενες που κανονίζουν που θα πάνε, Μύκονο , Σαντορίνη ή στα εξωτικά νησιά Φίτζι. Βίαια προσαρμογή είναι να είναι στο απυρόβλητο ένας κοιλαράς που έχει φάει τον αφάγωτο κι είναι ακόμα μέσα στις δόξες της εξουσίας και της επωνυμίας του και να στοχοποιεί εσένα ένα μυρμήγκι μπροστά του, πως είσαι κλέφτης και πρέπει να σε συμμορφώσει επειδή έκλεψες ένα καρβέλι ψωμί σαν τον Γιάννη Αγιάννη. Οι Ιαβέρηδες της νέας εποχής. Οι καμπούρηδες Σάυλωκ, οι πνιγμένοι μέσα στην αρρωστημένη απληστία τους που σηκώνουν το δάχτυλο με θράσος να παριστάνουν τους καθηγητές....
Αυτή είναι η χειρότερη βίαιη προσαρμογή από όλες. Να έχουμε καταντήσει τόσο ανήμποροι, τόσο παγιδευμένοι, ώστε να μην μπορούμε ούτε το μάτι μας να κάνουμε να γυρίσει ανάποδα, και να τους τρομάξουμε στο ελάχιστο....Να έχουμε προσαρμοστεί τόσο άψογα στη μιζέρια μας. Φουκαριάρηδες που τι θα απογίνουν θεούλη μου....
Και σ΄αυτό το σημείο θέλω να μιλήσω για κάτι που νομίζω πως αναρωτιόμαστε όλοι. Τι συμβαίνει και είμαστε έτσι, άβουλοι, σιωπηλοί, κοιμισμένοι... Και τώρα μιλάμε όλοι για τις ξαπλώστρες που θα γεμίσουν από τα κορμιά που δεν έχουν συνείδηση τι συμβαίνει γύρω τους.
Κατ΄αρχήν πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως οι παραλίες, οι καφετέριες, τα εστιατόρια και τα ξενυχτάδικα, όπως και τα καταστήματα επώνυμων ρούχων και παπουτσιών και οι ναοί της μόδας και της ομορφιάς δεν γεμίζουν πλέον από το κόσμο, αλλά από ένα συγκεκριμένο κομμάτι κόσμου, που αν κάνεις για μια βδομάδα ένα γύρο στα ίδια μέρη θα συναντήσεις τους ίδιους και τους ίδιους να περιφέρουν την ύπαρξή τους (ούτε και ξέρουν για ποιο λόγο...)
Έχουμε συνηθίσει να λέμε όλοι (κι εγώ το ίδιο λάθος κάνω παρασυρόμενη πάνω στο θυμό μου) πως αυτοί οι καναπέδες που είναι γεμάτοι, όπως και οι καφετέριες , και τώρα οι ξαπλώστρες. θα γεμίσουν από ανθρώπους που έχουν βρει το τρόπο να είναι καλά και χέστηκαν για τους άλλους. Κάνοντας ένα τραγικό συνειρμό μέσα στο μυαλό μας. Ποιοι μωρέ είναι καλά? Είναι ζήτημα πλέον να γνωρίζω πέντε ανθρώπους που να ΞΕΡΟΥΝ τι είναι ευτυχία. Τι είναι αγάπη. Τι είναι γαλήνη. Τι είναι ομορφιά στη ζωή.
Θέλετε μερικά παραδείγματα "γλεντζέδων και ξέγνοιαστων?"
Είναι ευτυχισμένα τα παιδιά (και οι μεγαλύτεροι) που δουλεύουν σαν τα λοβοτομημένα ανθρωπάκια, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού, στις πολυεθνικές σκουπίζοντας και γλείφοντας τα παπούτσια του κάθε αφεντικού, για να αγοράσουν ένα καλό αυτοκίνητο, ένα ipad και να στριμωχτούν ανάμεσα στα υπόλοιπα νούμερα κάποιας κοσμοπολίτικης παραλίας με την αγωνία ποιον θα γ@μίσουν και ποιος θα τους γ@μίσει, με εμμονή στους σφιχτούς κοιλιακούς και το ψεύτικο βυζί και το πορτοφόλι που κρύβει ο καθένας στο τσεπάκι του?
Είναι ευτυχισμένα τα παιδιά που είναι άνεργα και χαρτζιλικώνονται, χωρίς να έχουν βρει κανένα δρόμο στη ζωή τους, καμιά αξία, κανένα όνειρο της προκοπής να ακολουθήσουν εκτός από το να έχουν λεφτά, το γκομενάκι κι ένα μάτσο καλογυαλισμένα παλιοσίδερα? Είναι ευτυχισμένοι οι φαινομενικά τακτοποιημένοι οικογενειάρχες, που αποτελούνται από ένα πατέρα που όποτε θυμάται κάνει και μια επίσκεψη στο σπίτι, μια μάνα που τρέχει σαν υστερική να διορθώσει τα πεσμένα της κρέατα και τα παιδιά που επικοινωνούν μαζί τους μόνο σε επίπεδο δώσε μου τόσα?
Είναι ευτυχισμένες εκείνες οι παρέες με τα άδεια βλέμματα, τις χαλασμένες σχέσεις, βαθιά αρρωστημένων ανθρώπων μόνο και μόνο γιατί κάθονται μπροστά σε ένα καλό εστιατόριο, φορώντας μοδάτα ρούχα και πίνοντας ένα ακριβό κρασί? Έχετε γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που το βλέμμα τους να δείχνει πραγματικά ευτυχισμένο. Εγώ το μόνο βλέμμα που βλέπω πλέον να είναι στον έβδομο ουρανό είναι ή από τα παιδιά ή κάποιοι απίθανοι τρελλοί ή κανένα πρεζάκι όταν κοιτάζει το ταβάνι και βλέπει αστράκια.... Όλοι οι άλλοι είναι λες και συνέχεια υπάρχει κάτι που τους πονάει ή κάτι που τους λείπει. Συνέχεια...
Κάποτε το χρήμα βοηθούσε στο να ανακαλύψει κάποιος περισσότερες χαρές. Υπήρχε μαζί με το κομμάτι της ανεγκέφαλης πλουτοκρατίας και μια αριστοκρατία της γνώσης. Και πολλοί φτωχοί γονείς πάλεψαν (τότε, παλιά πολύ παλιά, ) να δώσουν μόρφωση στα παιδιά τους, για να γίνουν επιστήμονες, για να ξέρουν πολλά πράγματα, για να γίνουν σπουδαία. Εδώ και κάτι δεκαετίες ο πλούτος είναι απόλυτα ταυτόσημος πλέον με το πόση αγοραστική δύναμη έχει κάποιος για να αγοράζει μ@λακίες. Όσο πιο πολλά έχεις τόσο πιο πολλές αηδίες αγοράζεις. Τόσο πιο πολύ βαθαίνει η πνευματική σου αμορφωσιά, τόσο πιο πολύ εξαφανίζεται οποιαδήποτε αξία από μέσα σου. Τα ευκατάστατα σπίτια μπορούν να παινεύονται πλέον πως διαθέτουν τέλειες τηλεοράσεις και υπερσύγχρονους μηχανισμούς αλλά όχι βιβλία (γιατί πιάνουν σκόνη) εκτός από οδηγούς τουριστικούς και μαγειρικής..
Κι οι φτωχοί κάποτε μέσα στη δυστυχία τους είχαν δυνάμεις και αποθέματα που μπορεί να δημιουργούσαν θαύματα. Τώρα απλά είναι οι ανόητοι τηλεθεατές όλων εκείνων που δεν μπορούν να αποκτήσουν. Και τα όνειρά τους ταυτισμένα καρμπόν το ίδιο ανόητα μ΄εκείνους που μπορούν να τα κάνουν πραγματικότητα. Οι δε μεγάλοι "λόγιοι-επαναστάτες" των καιρών μας ησυχάζουν μόλις τους δώσεις μια καρέκλα στη Βουλή ή έστω σ΄ένα τηλεοπτικό πάνελ, για να μιλάνε στο διάλειμμα μεταξύ διαφημίσεων των πολυεθνικών και των τραπεζών , οι ίδιες που θα γίνουν στόχος στο φλογερό λόγο τους πως είναι υπεύθυνες για όλα. Κι όλα αυτά θα γίνουν ενώ πίνουν μια κόλα, είναι συνδεδεμένοι από το παντ τους, και στο μέσα μέρος του σακακιού θα έχουν μια σειρά από πιστωτικές χρυσές κι ασημένιες...
Δεν είναι οι άνθρωποι οι αδιάφοροι οι ξαπλωμένοι στους καναπέδες ή στις παραλίες , χορτασμένοι, κι οι άλλοι οι πολλοί φοβισμένοι κι απελπισμένοι νεοπτώχοι. Είναι και οι μεν και οι δεν στη πλειοψηφία τους, άνθρωποι που δεν έχουν πλέον όνειρα εκτός από εκείνα που δείχνουν οι διαφημίσεις, τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα και οι χολιγουντιανές υπερπαραγωγές. Η μόνη διαφορά μεταξύ τους είναι ότι εκείνοι που "τα έχουν" βιώνουν τη πλήξη κι έχουν μάθει να ονομάζουν ευτυχία και ζωή μια σειρά από δολοφονημένες στο τίποτα μέρες και γι΄αυτό άλλωστε φορτώνονται με κόκες, ινστιτούτα αδυνατίσματος, χάπια και κόλακες γύρω τους που τους ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση μιας ύπαρξης που έχει τόσο βάθος όσο και το πάνω μέρος της επιδερμίδας, και οι δε βιώνουν την απόγνωση ,νοιώθουν άχρηστοι και τιποτένιοι να γίνουν ότι οι πρώτοι...
Είναι γεμάτοι ενοχές μήπως φταίνε που είναι έτσι παραπεταμένοι. Γιατί σε μια κοινωνία που βιάζεται συνέχεια και ξυλοφορτώνεται από κάθε είδους νταβατζήδες και ψευτόμαγκες της ζωής, είναι λογικό τα θύματα να νοιώθουν πως φταίνε. Οι άνθρωποι αρχίζουν και πιστεύουν πως τον προκάλεσαν τον βιαστή και τους την έπεσε. Πως αν είχαν μείνει στο κλουβί τους, φρόνιμοι χωρίς να απαιτήσουν ποτέ τίποτα, πειθήνιοι κι εξυπηρετικοί, δεν θα τους είχαν γ@μίσει από όλες τις πάντες....
Δεν είναι η φτώχεια που σηκώνει κάποιον από το καναπέ. Δεν είναι το άθλιο σήμερα που βιώνει που θα τον μετατρέψει σε επαναστάτη. Είναι το αύριο που ονειρεύεται που θα τον ωθήσει. Είναι εκείνο που δεν έχει γεννηθεί ακόμα και το περιμένει. Και πάνω από όλα είναι Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ του παιχνιδιού που παίζουν στη πλάτη σου. Η έξοδος από τη ΠΛΑΝΗ. Αν τα όνειρά είναι ανύπαρκτα κι αν οι επιθυμίες έχουν στερέψει, στο καναπέ και στη ξαπλώστρα θα σαπίσει οποιοσδήποτε, χωρίς να καταλάβει ποτέ τι του έφταιξε και δεν ένοιωσε πότε ευτυχισμένος. Είτε είχε είτε δεν είχε παιχνιδάκια να παίζει...
Για να επιθυμήσεις μια άλλη ζωή, πρέπει να απορρίψεις αυτή που είχες μάθει να ζεις μέχρι τώρα. Να πάρεις διαζύγιο από αυτή τη γελοιότητα. Αλλιώς οι ξεσηκωμοί σου κι οι διαμαρτυρίες δεν θα είναι τίποτα άλλο από χαζοκαυγαδάκια, όπου ο ισχυρότερος θα σου ρίχνει ένα χαστούκι για να σε συμμαζεύει και να κάθεσαι ήσυχος. Κι εσύ θα λες, τι να κάνουμε αυτό μας έτυχε θα το υποστούμε. Δεν είμαστε και υπεράνθρωποι, ούτε ήρωες. Άσε τους άλλους να κάνουν...
Πηγή
0 σχόλια :