Ποιος μπορεί να νικήσει έναν βλοσυρό τύπο, ο οποίος για να μπορεί να αποδεχτεί την δική του πραγματικότητα, την καθημερινότητα της ζωής του, φαντασιώνεται ότι το αναπηρικό του καροτσάκι είναι ο θρόνος πάνω στο οποίο κάθεται ο Παγκόσμιος Κυβερνήτης;
Γράφει ο Βασίλης Μπόνιος
Πως μπορεί να αισθάνεται ένα πολιτικό αγρίμι που ενώ ήταν έτοιμος να καβαλήσει στην ηγεσία του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών, στις 12 Οκτωβρίου του 1990, ο 31χρονος βοηθός τοπογράφου Ντίτερ Κάουφμαν έβγαλε από το δερμάτινο μπουφάν του ένα 38άρι περίστροφο τύπου Smith &Wesson και πυροβόλησε τρεις φορές προς το μέρος του.
Δύο από τις σφαίρες πέτυχαν τον Σόιμπλε, η μία στη δεξιά παρειά και η άλλη στη σπονδυλική στήλη, ενώ η τρίτη τραυμάτισε έναν από τους σωματοφύλακές του. Ο δημοσιογράφος και φίλος του Χανς-Πέτερ Σιτζ, που ήταν παρών, ανακαλεί στη μνήμη του το περιστατικό: «Αρχικά νόμιζα ότι έσκασαν δύο μπαλόνια, που ήταν άφθονα στην αίθουσα, μέχρις ότου είδα τον Σόιμπλε να σωριάζεται δίπλα μου και να ψελλίζει “δεν αισθάνομαι το πόδι μου”».
Σε καμία περίπτωση δεν αναζητούμε την εύκολη λύση του “για όλα φταίνε οι Γερμανοί”.
Δεν μπορούμε άλλωστε να διαγράψουμε από την μνήμη μας τα εκατοντάδες νομικά γραφεία της Κύπρου τα οποία ζούσαν πουλώντας υπηρεσίες σε πάσης φύσεως λαμόγια που επιχειρούσαν να στήσουν υπεράκτιες εταιρείες, η αναζητούσαν κάθε είδους συμβουλές για να φυγαδεύσουν το μαύρο χρήμα από μπίζνες πάσης φύσεως.
Ανάμεσά τους και χιλιάδες Ελλαδίτες επιχειρηματίες, ιδιώτες, αεριτζήδες, μιζαδόροι, μεσάζοντες, δικηγόροι, μεγαλογιατροί, πολιτικοί... Σκουπίδια γενικότερα.
Στο κόλπο αυτού του είδους των νομικών εταιρειών είχαν μπει ακόμη και κορυφαίοι πολιτικοί της Κύπρου, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν την πολιτική τους εξουσία για να στηρίξουν τις νομικές τους εταιρείες. Η Κύπρος υπήρξε τις τελευταίες δεκαετίες δημοφιλής προορισμός αυτού που λέμε βρώμικου χρήματος. Καθόλου τυχαία δεν βρέθηκαν στο νησί της Αφροδίτης μερικοί από τους Έλληνες επιχειρηματίες που πρωταγωνίστησαν σε μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα.
Η ελίτ του εγχώριου υποκόσμου που ζούσε καμουφλαρισμένη πίσω από επιδεικτικά σταυροκοπήματα και δωρεές στην Εκκλησία καθόλου τυχαία δεν έστησε τα “κεντρικά γραφεία” η κάποιο “υποκατάστημα” της σκοτεινής μπίζνας στην Κύπρο.
Οι Κύπριοι αντί να σεβαστούν την γεμάτη αίμα και δάκρυ ιστορία τους, αντί να διδαχθούν από εκείνη και να χαλυβδώσουν τις ψυχές, το νου και το σώμα τους με σπαρτιατική παιδεία αφέθηκαν στο κωλομπαρίζειν. Πως είναι δυνατόν ένα μισοφαγωμένο νησί να μην ζητά, για παράδειγμα, από τα νέα κορίτσια να υπηρετούν στον στρατό του; Γιατί το κάνει το Ισραήλ και δεν τον κάνει η Κύπρος η οποία έχει ακόμη νωπές τις πληγές από τις σφαίρες στα κορμιά των ηρώων της Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού;
Γιατί οι αδελφοί Κύπριοι μαλθακίστηκαν τόσο εύκολα;
Γιατί επέτρεψαν στα παιδιά τους να εκμαυλισθούν από τις σειρήνες του νεοπλουτισμού; Γιατί λησμόνησαν τόσο γρήγορα την οσμή του αίματός τους; Τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, τις μανάδες που βιάσθηκαν από τους Τούρκους πριν σφαγιασθούν; Δεν είναι μοιραίο λαός που δεν διδάσκεται από τις εθνικές τραγωδίες του, να τις βιώνει ξανά και ξανά;
Γιατί οι αδελφοί Κύπριοι αφέθηκαν στο να αντιγράψουν το ελληνικό μοντέλο των διεφθαρμένων και διαπλεκόμενων πολιτικών -οι οποίοι ακόμη και σήμερα (τώρα) υποδέχονται στα σπίτια και στα γραφεία τούς πολυεθνικούς μιζαδόρους;
Πως επέτρεψαν στον εαυτό τους να γίνουν αυτό που περιέγραψε ένας Βρετανός διπλωμάτης στον δημοσιογράφο Γιάννη Αγγέλη: Πρέπει να καταλάβετε, ότι δεν υπάρχει τίποτα το παράξενο σ’ αυτή την διαδικασία. «Θυμηθείτε πως γίνεται το κυνήγι. Τα «σκυλιά» πολιορκούν το θήραμα μέχρι να το φέρουν εκεί που το θέλει ο κυνηγός για να το χτυπήσει. Όσο πιο καλά εκπαιδευμένα είναι τα «σκυλιά» τόσο πιο γρήγορα παρασύρουν το θήραμα στον τόπο που πρέπει. Αφού πριν το εξαντλήσουν βέβαια και αφού καταφέρουν να αποκλείσουν κάθε δυνατή διέξοδο. Γιατί δεν αναγνωρίζεται αυτή την διαδικασία σε ότι γίνεται τώρα στην Κύπρο ;…».
Ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα αγαπητοί Κύπριοι αδελφοί. Και τώρα έχετε δύο “επιλογές”: H να κλειστείτε σαν τον Έρικ του Another Brick In The Wall στον προσωπικό σας τοίχο η να γίνει η Κύπρος Κούγκι.
("Ο Τοίχος" των Pink Floyd δεν έχει άμεση σχέση με την εκπαίδευση και τις σχέσεις του μαθητή - δασκάλου. Το concept του άλμπουμ αφορά έναν άνθρωπο, τον Pink, ο οποίος θέλοντας να προφυλαχτεί και επειδή έχει κουραστεί από όσα συμβαίνουν γύρω του, αποφασίζει να χτίσει έναν τοίχο, ο οποίος τον απομoνώνει από τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Στο τέλος όμως τα λεγόμενα "σκουλίκια", σιγά σιγά καταλαμβάνουν το μυαλό του και τον μετατρέπουν σε μια φασιστική μηχανή. Όλα τα γεγονότα της ζωής του, που περιλαμβάνουν την μητέρα του, την άδοξη ερωτική σχέση του, τον θάνατο του πατέρα του στον πόλεμο, καθώς και οι υπερκαταπιεστικοί δάσκαλοι στο σχολείο οδήγησαν την δημιουργία του τοίχου, του οποία τα τούβλα είναι τα συμβάντα της ζωής του που τον αποτελούν. Αυτή είναι η σημασία του Another Brick In The Wall.)
Aυτή είναι η μία επιλογή. Η δική τους επιλογή. Αυτή θα σας προτείνουν σήμερα τα σκυλιά του Σόιμπλε.
Η άλλη είναι η δική σας (ηρωική) επιλογή. Να επιστρέψετε στην λίρα, και αν χρειασθεί να πεθάνετε γι΄αυτή, αφού επιστρέψετε τα δις ευρώ στους Ρώσους ολιγάρχες στο ακέραιο. Επιλέξτε στην προσωπική σας απόπειρα Εξόδου από το Μεσολόγγι να έχετε σύμμαχο την Ρώσικη Μαφία ακόμη και την Ιταλική Μαφία, αν χρειασθεί. Mόνο έχοντας πανίσχυρες Μαφίες στο πλευρό σας θα τρομάξετε την Μαφία των Βρυξελλών.
Μόνο με ισχυρές Μαφίες στο πλευρό σας και την λίρα ως επιλογή (τουλάχιστο για τις εγχώριες συναλλαγές) μπορείτε να τρομάξετε το βλοσυρό ανθρωπάκι που γαντζώνεται με μανία στο καουτσούκ των τροχών του.
Κι αν η μαλθακία σας στέρησε (και μας στέρησε) από σπουδαίους πολιτικούς ηγέτες πάρτε εσείς –ο καθένας μας-την ζωή στα χέρια σας και αν χρειασθεί ας γίνει η Κύπρος Κούγκι. Αύριο κιόλας.
Μόνο έτσι το βλοσυρό "στριμωγμένο" ανθρωπάκι θα αισθανθεί δέος από την αποφασιστικότητά σας να πεθάνετε (να πεθάνουμε) αν χρειασθεί, παρά να γίνουμε γιουσουφάκια στις ορέξεις του.
Ε, κάτι τέτοιο με τον Δημήτρη Σαρρή και τον Γιάννη Στουρνάρα σε ρόλο διαπραγματευτών δεν μπορεί να είναι πειστικό. Ας στείλουμε καλύτερα στις Βρυξέλλες την Παλόμα - απολογούμαι στο κορίτσι.
Πως μπορεί να αισθάνεται ένα πολιτικό αγρίμι που ενώ ήταν έτοιμος να καβαλήσει στην ηγεσία του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατών, στις 12 Οκτωβρίου του 1990, ο 31χρονος βοηθός τοπογράφου Ντίτερ Κάουφμαν έβγαλε από το δερμάτινο μπουφάν του ένα 38άρι περίστροφο τύπου Smith &Wesson και πυροβόλησε τρεις φορές προς το μέρος του.
Δύο από τις σφαίρες πέτυχαν τον Σόιμπλε, η μία στη δεξιά παρειά και η άλλη στη σπονδυλική στήλη, ενώ η τρίτη τραυμάτισε έναν από τους σωματοφύλακές του. Ο δημοσιογράφος και φίλος του Χανς-Πέτερ Σιτζ, που ήταν παρών, ανακαλεί στη μνήμη του το περιστατικό: «Αρχικά νόμιζα ότι έσκασαν δύο μπαλόνια, που ήταν άφθονα στην αίθουσα, μέχρις ότου είδα τον Σόιμπλε να σωριάζεται δίπλα μου και να ψελλίζει “δεν αισθάνομαι το πόδι μου”».
Σε καμία περίπτωση δεν αναζητούμε την εύκολη λύση του “για όλα φταίνε οι Γερμανοί”.
Δεν μπορούμε άλλωστε να διαγράψουμε από την μνήμη μας τα εκατοντάδες νομικά γραφεία της Κύπρου τα οποία ζούσαν πουλώντας υπηρεσίες σε πάσης φύσεως λαμόγια που επιχειρούσαν να στήσουν υπεράκτιες εταιρείες, η αναζητούσαν κάθε είδους συμβουλές για να φυγαδεύσουν το μαύρο χρήμα από μπίζνες πάσης φύσεως.
Ανάμεσά τους και χιλιάδες Ελλαδίτες επιχειρηματίες, ιδιώτες, αεριτζήδες, μιζαδόροι, μεσάζοντες, δικηγόροι, μεγαλογιατροί, πολιτικοί... Σκουπίδια γενικότερα.
Στο κόλπο αυτού του είδους των νομικών εταιρειών είχαν μπει ακόμη και κορυφαίοι πολιτικοί της Κύπρου, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν την πολιτική τους εξουσία για να στηρίξουν τις νομικές τους εταιρείες. Η Κύπρος υπήρξε τις τελευταίες δεκαετίες δημοφιλής προορισμός αυτού που λέμε βρώμικου χρήματος. Καθόλου τυχαία δεν βρέθηκαν στο νησί της Αφροδίτης μερικοί από τους Έλληνες επιχειρηματίες που πρωταγωνίστησαν σε μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα.
Η ελίτ του εγχώριου υποκόσμου που ζούσε καμουφλαρισμένη πίσω από επιδεικτικά σταυροκοπήματα και δωρεές στην Εκκλησία καθόλου τυχαία δεν έστησε τα “κεντρικά γραφεία” η κάποιο “υποκατάστημα” της σκοτεινής μπίζνας στην Κύπρο.
Οι Κύπριοι αντί να σεβαστούν την γεμάτη αίμα και δάκρυ ιστορία τους, αντί να διδαχθούν από εκείνη και να χαλυβδώσουν τις ψυχές, το νου και το σώμα τους με σπαρτιατική παιδεία αφέθηκαν στο κωλομπαρίζειν. Πως είναι δυνατόν ένα μισοφαγωμένο νησί να μην ζητά, για παράδειγμα, από τα νέα κορίτσια να υπηρετούν στον στρατό του; Γιατί το κάνει το Ισραήλ και δεν τον κάνει η Κύπρος η οποία έχει ακόμη νωπές τις πληγές από τις σφαίρες στα κορμιά των ηρώων της Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού;
Γιατί οι αδελφοί Κύπριοι μαλθακίστηκαν τόσο εύκολα;
Γιατί επέτρεψαν στα παιδιά τους να εκμαυλισθούν από τις σειρήνες του νεοπλουτισμού; Γιατί λησμόνησαν τόσο γρήγορα την οσμή του αίματός τους; Τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, τις μανάδες που βιάσθηκαν από τους Τούρκους πριν σφαγιασθούν; Δεν είναι μοιραίο λαός που δεν διδάσκεται από τις εθνικές τραγωδίες του, να τις βιώνει ξανά και ξανά;
Γιατί οι αδελφοί Κύπριοι αφέθηκαν στο να αντιγράψουν το ελληνικό μοντέλο των διεφθαρμένων και διαπλεκόμενων πολιτικών -οι οποίοι ακόμη και σήμερα (τώρα) υποδέχονται στα σπίτια και στα γραφεία τούς πολυεθνικούς μιζαδόρους;
Πως επέτρεψαν στον εαυτό τους να γίνουν αυτό που περιέγραψε ένας Βρετανός διπλωμάτης στον δημοσιογράφο Γιάννη Αγγέλη: Πρέπει να καταλάβετε, ότι δεν υπάρχει τίποτα το παράξενο σ’ αυτή την διαδικασία. «Θυμηθείτε πως γίνεται το κυνήγι. Τα «σκυλιά» πολιορκούν το θήραμα μέχρι να το φέρουν εκεί που το θέλει ο κυνηγός για να το χτυπήσει. Όσο πιο καλά εκπαιδευμένα είναι τα «σκυλιά» τόσο πιο γρήγορα παρασύρουν το θήραμα στον τόπο που πρέπει. Αφού πριν το εξαντλήσουν βέβαια και αφού καταφέρουν να αποκλείσουν κάθε δυνατή διέξοδο. Γιατί δεν αναγνωρίζεται αυτή την διαδικασία σε ότι γίνεται τώρα στην Κύπρο ;…».
Ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα αγαπητοί Κύπριοι αδελφοί. Και τώρα έχετε δύο “επιλογές”: H να κλειστείτε σαν τον Έρικ του Another Brick In The Wall στον προσωπικό σας τοίχο η να γίνει η Κύπρος Κούγκι.
("Ο Τοίχος" των Pink Floyd δεν έχει άμεση σχέση με την εκπαίδευση και τις σχέσεις του μαθητή - δασκάλου. Το concept του άλμπουμ αφορά έναν άνθρωπο, τον Pink, ο οποίος θέλοντας να προφυλαχτεί και επειδή έχει κουραστεί από όσα συμβαίνουν γύρω του, αποφασίζει να χτίσει έναν τοίχο, ο οποίος τον απομoνώνει από τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Στο τέλος όμως τα λεγόμενα "σκουλίκια", σιγά σιγά καταλαμβάνουν το μυαλό του και τον μετατρέπουν σε μια φασιστική μηχανή. Όλα τα γεγονότα της ζωής του, που περιλαμβάνουν την μητέρα του, την άδοξη ερωτική σχέση του, τον θάνατο του πατέρα του στον πόλεμο, καθώς και οι υπερκαταπιεστικοί δάσκαλοι στο σχολείο οδήγησαν την δημιουργία του τοίχου, του οποία τα τούβλα είναι τα συμβάντα της ζωής του που τον αποτελούν. Αυτή είναι η σημασία του Another Brick In The Wall.)
Aυτή είναι η μία επιλογή. Η δική τους επιλογή. Αυτή θα σας προτείνουν σήμερα τα σκυλιά του Σόιμπλε.
Η άλλη είναι η δική σας (ηρωική) επιλογή. Να επιστρέψετε στην λίρα, και αν χρειασθεί να πεθάνετε γι΄αυτή, αφού επιστρέψετε τα δις ευρώ στους Ρώσους ολιγάρχες στο ακέραιο. Επιλέξτε στην προσωπική σας απόπειρα Εξόδου από το Μεσολόγγι να έχετε σύμμαχο την Ρώσικη Μαφία ακόμη και την Ιταλική Μαφία, αν χρειασθεί. Mόνο έχοντας πανίσχυρες Μαφίες στο πλευρό σας θα τρομάξετε την Μαφία των Βρυξελλών.
Μόνο με ισχυρές Μαφίες στο πλευρό σας και την λίρα ως επιλογή (τουλάχιστο για τις εγχώριες συναλλαγές) μπορείτε να τρομάξετε το βλοσυρό ανθρωπάκι που γαντζώνεται με μανία στο καουτσούκ των τροχών του.
Κι αν η μαλθακία σας στέρησε (και μας στέρησε) από σπουδαίους πολιτικούς ηγέτες πάρτε εσείς –ο καθένας μας-την ζωή στα χέρια σας και αν χρειασθεί ας γίνει η Κύπρος Κούγκι. Αύριο κιόλας.
Μόνο έτσι το βλοσυρό "στριμωγμένο" ανθρωπάκι θα αισθανθεί δέος από την αποφασιστικότητά σας να πεθάνετε (να πεθάνουμε) αν χρειασθεί, παρά να γίνουμε γιουσουφάκια στις ορέξεις του.
Ε, κάτι τέτοιο με τον Δημήτρη Σαρρή και τον Γιάννη Στουρνάρα σε ρόλο διαπραγματευτών δεν μπορεί να είναι πειστικό. Ας στείλουμε καλύτερα στις Βρυξέλλες την Παλόμα - απολογούμαι στο κορίτσι.
0 σχόλια :