Ακόμα ένας εκβιασμός της Μέρκελ έγινε τελικά δεκτός. Η Γερμανίδα Καγκελάριος επέβαλε για ακόμα μια φορά τους όρους της: όροι επαχθείς για την Κύπρο και μακροπρόθεσμα για την Ελλάδα.
Διότι η ξεδιάντροπη δήμευση καταθέσεων που υποτίθεται ότι επιβλήθηκε για να σωθεί ο κυπριακός τραπεζικός τομέας, είναι η πρώτη αλλά αναμένεται να μην είναι η τελευταία στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους που ακολουθεί.
Το κακό προηγούμενο που δημιουργείται με αυτήν την πρωτοφανή για τα οικονομικά χρονικά της σύγχρονης ιστορίας απόφαση, νομιμοποιήθηκε από την υποτακτική στάση της ελληνικής κυβέρνησης.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επέλεξε και πάλι να συνταχθεί με τον γερμανικό μηχανισμό εκβιασμών που υφίστανται οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Αυτό συνιστά μία πολιτική επιλογή αλλά κυρίως αποτελεί μία απόφαση που δεσμεύει την Ελλάδα για την θέση που θα κρατήσει απέναντι σε αντίστοιχες μελλοντικές αποφάσεις που θα πλήττουν ευθέως τους Έλληνες καταθέτες.
Όσο το γερμανικό χέρι στραγγάλιζε τον λαιμό της κυπριακής οικονομίας, όλες αυτές τις μέρες έγινε αισθητή τόσο η απουσία Σαμαρά στο εσωτερικό της χώρας όσο και η απουσία Στουρνάρα στις κρίσιμες διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός απέφυγε τις εμφανίσεις και τις δημόσιες δηλώσεις στα μίντια αφού ήξερε ότι δεν είναι καλό το κλίμα για τον ίδιο εξαιτίας της στάσης ηχηρής σιωπής που επέλεξε εις βάρος της Κύπρου και υπέρ της Γερμανίας. Πολύ περισσότερο, όταν το μέτρο σύγκρισης ήταν η πατριωτική στάση που πριν εννέα περίπου χρόνια κράτησε ο Κώστας Καραμανλής στο "όχι" του Σχεδίου Ανάν. Την ίδια ώρα, ο Στουρνάρας από τις Βρυξέλλες επέλεξε την στάση του "δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλώ" όσο η Κύπρος ήταν κολλημένη στον τοίχο.
Από την επομένη μέρα της συμφωνίας ανοίγει μία νέα εποχή, στην οποία όμως η Ελλάδά βρίσκεται σε ακόμα δεινότερη θέση. Η Γερμανία γκρέμισε ακόμα μία οικονομία του Νότου, επιβεβαίωσε την υποτακτικότητα της χώρας μας στις γερμανικές αποφάσεις, και εδραίωσε την κυριαρχία της στην ευρωζώνη.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για μας; Ότι αν η Γερμανία το αποφασίσει, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να επιβάλλει αντίστοιχη δήμευση καταθέσεων και στους Έλληνες. Το επιχείρημα είναι ήδη έτοιμο: ότι η Ελλάδα έχει πάρει ήδη πολλά λεφτά από τους εταίρους της, ότι οι ίδιοι οι ομολογογιούχοι έχουν υποστεί απώλειες με την αναδιάρθρωση, και ήρθε η ώρα να βάλουν το χέρι στην τσέπη και οι καταθέτες...
Δεν είναι κινδυνολογία. Είναι απλός ρεαλισμός, κατά την ορολογία Σόιμπλε.
Το κακό προηγούμενο που δημιουργείται με αυτήν την πρωτοφανή για τα οικονομικά χρονικά της σύγχρονης ιστορίας απόφαση, νομιμοποιήθηκε από την υποτακτική στάση της ελληνικής κυβέρνησης.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επέλεξε και πάλι να συνταχθεί με τον γερμανικό μηχανισμό εκβιασμών που υφίστανται οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Αυτό συνιστά μία πολιτική επιλογή αλλά κυρίως αποτελεί μία απόφαση που δεσμεύει την Ελλάδα για την θέση που θα κρατήσει απέναντι σε αντίστοιχες μελλοντικές αποφάσεις που θα πλήττουν ευθέως τους Έλληνες καταθέτες.
Όσο το γερμανικό χέρι στραγγάλιζε τον λαιμό της κυπριακής οικονομίας, όλες αυτές τις μέρες έγινε αισθητή τόσο η απουσία Σαμαρά στο εσωτερικό της χώρας όσο και η απουσία Στουρνάρα στις κρίσιμες διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός απέφυγε τις εμφανίσεις και τις δημόσιες δηλώσεις στα μίντια αφού ήξερε ότι δεν είναι καλό το κλίμα για τον ίδιο εξαιτίας της στάσης ηχηρής σιωπής που επέλεξε εις βάρος της Κύπρου και υπέρ της Γερμανίας. Πολύ περισσότερο, όταν το μέτρο σύγκρισης ήταν η πατριωτική στάση που πριν εννέα περίπου χρόνια κράτησε ο Κώστας Καραμανλής στο "όχι" του Σχεδίου Ανάν. Την ίδια ώρα, ο Στουρνάρας από τις Βρυξέλλες επέλεξε την στάση του "δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλώ" όσο η Κύπρος ήταν κολλημένη στον τοίχο.
Από την επομένη μέρα της συμφωνίας ανοίγει μία νέα εποχή, στην οποία όμως η Ελλάδά βρίσκεται σε ακόμα δεινότερη θέση. Η Γερμανία γκρέμισε ακόμα μία οικονομία του Νότου, επιβεβαίωσε την υποτακτικότητα της χώρας μας στις γερμανικές αποφάσεις, και εδραίωσε την κυριαρχία της στην ευρωζώνη.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για μας; Ότι αν η Γερμανία το αποφασίσει, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να επιβάλλει αντίστοιχη δήμευση καταθέσεων και στους Έλληνες. Το επιχείρημα είναι ήδη έτοιμο: ότι η Ελλάδα έχει πάρει ήδη πολλά λεφτά από τους εταίρους της, ότι οι ίδιοι οι ομολογογιούχοι έχουν υποστεί απώλειες με την αναδιάρθρωση, και ήρθε η ώρα να βάλουν το χέρι στην τσέπη και οι καταθέτες...
Δεν είναι κινδυνολογία. Είναι απλός ρεαλισμός, κατά την ορολογία Σόιμπλε.
0 σχόλια :