Η φετινή Παρέλαση για την επέτειο της Επανάστασης του 1821, ναι, ήταν η πιο "ιδιωτική" που έχει ποτέ πραγματοποιηθεί! Ιδιωτική για τους επισήμους. Οι οποίοι επιστράτευσαν πάνω από δέκα κλούβες των ΜΑΤ και όλες (ΟΛΕΣ ΟΜΩΣ) τις αστυνομικές δυνάμεις της Αττικής, και ίσως και όχι μόνο, για να περιφρουρηθούν.
Τι ακριβώς φοβούνταν τόσο πολύ;
Γράφει η Χρυσαλία
Ότι και να φοβούνταν εμείς την ευχαριστηθήκαμε! Την Παρέλαση! Όσοι και όσες (τυχαία βέβαια) βρεθήκαμε στην οδό Πανεπιστημίου έως και την Ομόνοια, νιώσαμε την φωνή όλων των στρατιωτών μας να μας διαπερνά και να μας τραντάζει. Με δύναμη και χαρά! Εμείς! Γιατί από τον κο Παπούλια η παρέλαση πέρασε ήσυχα - ήσυχα. Ε, το καθήκον τους το έκαναν τα παιδιά. Από εκεί και πέρα φύλαξαν την ενέργειά τους για εκεί που άξιζε! Απ' ότι φαίνεται τουλάχιστον...!
Στη συνέχεια λίγο πριν το Σύνταγμα τα... οδοφράγματα αστυνομικών και ΜΑΤ μας παρέπεμπαν να στρίψουμε προς την Σταδίου, γιατί ο Παπούλιας δεν είχε φύγει ακόμα, στρίβαμε λοιπόν και βρισκόμασταν μπροστά στο... τείχος από κλούβες εξαιτίας του οποίου ούτε στο περίπτερο της Πλατείας δεν μπορούσες να πας. (Το προσπάθησα, γιατί είχα ξεμείνει από φιλμ. Δεν...)
Η Λίτσα όμως είχε αποφασίσει να έρθει έτσι κι αλλιώς στο Σύνταγμα ντυμένη με ανάλογη στολή τιμητικά για την ημέρα, οπότε όταν αποχώρησαν οι κλούβες και ξεκίνησαν οι υπόλοιποι για την Ακρόπολη (θα σας πω σε λίγο γιατί), μου λέει "Πάω να μια βόλτα και από την Πλατεία, έτσι να περάσω λίγο με την Σημαία." Ε, της λέω, θα έρθω μαζί σου, ποιος θα σε φωτογραφίσει; Βασικά, την είχαν φωτογραφίσει πολλοί, και επαγγελματίες και περαστικοί, αλλά δεν την είδα πουθενά στο διαδίκτυο. Πουθενά... Και δεν "σερφάρω" και σπάνια. Τέλος πάντων...
Φτάνουμε λοιπόν στο επάνω μέρος της Πλατείας με την Λίτσα, χαιρετάει τα μέλη της Σπίθας που κάθονταν εκεί, πηγαίνουμε μετά προς την εξέδρα και τραβάμε κάποιες φωτογραφίεεεεεεεεεεες.......... Ήρθαν και κάτι αστυνομικοί εκεί κοντά στην εξέδρα αλλά δεν μας είπαν τίποτα. Και μια κυρία προσφέρθηκε να κρατάει και την ζακέτα της Λίτσας για διευκόλυνση...
Στην Ακρόπολη λοιπόν, την ίδια ώρα λίγο μετά την παρέλαση, είχε διοργανωθεί μια τιμητική τελετή με κατάθεση στεφάνου μπροστά από το άγαλμα του Στρατηγού Μακρυγιάννη στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Εκεί ήταν και ο Κολοκοτρώνης. Όχι, εντάξει, ο σωσίας του. Πολύ πιστός σωσίας του όμως!
Πριν την κατάθεση του στεφανιού, υποδεχτήκαμε και τον προσκεκλημένο λυράρη, τραγουδήσαμε με την συνοδεία του όλοι μαζί τα τραγούδια της Επανάστασης που έμειναν στην Ιστορία και για κλείσιμο ψάλλαμε τον Εθνικό Ύμνο. Έτσι γιορτάσαμε! Α, και ακριβώς πριν τον Εθνικό Ύμνο αναφέρθηκαν δυνατά ένα ένα τα ονόματα των Αγωνιστών και Αγωνιστριών του '21, για το καθένα από τα οποία φωνάξαμε "Αθάνατος/η"! Όπως: "Μαντώ Μαυρογένους!" "Αθάνατη!" Εκείνη την ώρα μας πλησιάζει και ένας τουρίστας και μας ρωτάει "Excuse me, what does "athanatos" mean?" "Immortal", του απαντάω.
Ο κύριος που βρίσκεται στην επάνω εικόνα στα αριστερά και στην κάτω εικόνα στα δεξιά και που κρατάει τα δύο στηρίγματα ενός λαβάρου που είχε φτιάξει ο ίδιος, θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί από τους περαστικούς του δρόμου αυτό που λέμε... "νούμερο". Φοράει πάντως μια αυθεντική Ηπειρώτικη στολή ενώ, όπως προαναφέρθηκε, μπήκε στην διαδικασία να φτιάξει μόνος του ένα λάβαρο αποτελούμενο από την σημαία και τους Αγωνιστές του '21 απεικονιζόμενους στις δύο όψεις της. Κρατώνας το λάβαρο αυτό περπάτησε από την Ομόνοια έως και την Ακρόπολη. Κι εδώ δεν μπορώ να μην κάνω της εξής πρόταση: Μήπως να γίνουμε όλοι "ΝΟΥΜΕΡΑ"...;
Τι ακριβώς φοβούνταν τόσο πολύ;
Γράφει η Χρυσαλία
Ότι και να φοβούνταν εμείς την ευχαριστηθήκαμε! Την Παρέλαση! Όσοι και όσες (τυχαία βέβαια) βρεθήκαμε στην οδό Πανεπιστημίου έως και την Ομόνοια, νιώσαμε την φωνή όλων των στρατιωτών μας να μας διαπερνά και να μας τραντάζει. Με δύναμη και χαρά! Εμείς! Γιατί από τον κο Παπούλια η παρέλαση πέρασε ήσυχα - ήσυχα. Ε, το καθήκον τους το έκαναν τα παιδιά. Από εκεί και πέρα φύλαξαν την ενέργειά τους για εκεί που άξιζε! Απ' ότι φαίνεται τουλάχιστον...!
Στη συνέχεια λίγο πριν το Σύνταγμα τα... οδοφράγματα αστυνομικών και ΜΑΤ μας παρέπεμπαν να στρίψουμε προς την Σταδίου, γιατί ο Παπούλιας δεν είχε φύγει ακόμα, στρίβαμε λοιπόν και βρισκόμασταν μπροστά στο... τείχος από κλούβες εξαιτίας του οποίου ούτε στο περίπτερο της Πλατείας δεν μπορούσες να πας. (Το προσπάθησα, γιατί είχα ξεμείνει από φιλμ. Δεν...)
Πριν την κατάθεση του στεφανιού, υποδεχτήκαμε και τον προσκεκλημένο λυράρη, τραγουδήσαμε με την συνοδεία του όλοι μαζί τα τραγούδια της Επανάστασης που έμειναν στην Ιστορία και για κλείσιμο ψάλλαμε τον Εθνικό Ύμνο. Έτσι γιορτάσαμε! Α, και ακριβώς πριν τον Εθνικό Ύμνο αναφέρθηκαν δυνατά ένα ένα τα ονόματα των Αγωνιστών και Αγωνιστριών του '21, για το καθένα από τα οποία φωνάξαμε "Αθάνατος/η"! Όπως: "Μαντώ Μαυρογένους!" "Αθάνατη!" Εκείνη την ώρα μας πλησιάζει και ένας τουρίστας και μας ρωτάει "Excuse me, what does "athanatos" mean?" "Immortal", του απαντάω.
Ο κύριος που βρίσκεται στην επάνω εικόνα στα αριστερά και στην κάτω εικόνα στα δεξιά και που κρατάει τα δύο στηρίγματα ενός λαβάρου που είχε φτιάξει ο ίδιος, θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί από τους περαστικούς του δρόμου αυτό που λέμε... "νούμερο". Φοράει πάντως μια αυθεντική Ηπειρώτικη στολή ενώ, όπως προαναφέρθηκε, μπήκε στην διαδικασία να φτιάξει μόνος του ένα λάβαρο αποτελούμενο από την σημαία και τους Αγωνιστές του '21 απεικονιζόμενους στις δύο όψεις της. Κρατώνας το λάβαρο αυτό περπάτησε από την Ομόνοια έως και την Ακρόπολη. Κι εδώ δεν μπορώ να μην κάνω της εξής πρόταση: Μήπως να γίνουμε όλοι "ΝΟΥΜΕΡΑ"...;
0 σχόλια :