Η δραματικότητα των στιγμών -ακροβασίες χωρίς δίχτυ ασφαλείας, όντως- για την Κύπρο, δεν επιτρέπει να δούμε σε αρκετό βάθος το πόσους εσωτερικούς διχασμούς έχει φέρει αυτή η ιστορία στην «Ευρώπη».
Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης
www.protagon.gr
Δεν το επιτρέπει, γιατί; Διότι την έχουμε την τάση -και οι Ελλαδίτες και οι Κύπριοι- αποδείχθηκε αυτό με τη συνεχή προσδοκία επικουρίας από τον Μόσκοβο/το Ξανθόν Γένος, η πάλι από λύσεις Τύπου Ταμείων Αλληλεγγύης ή ομολόγων με ρήτρα μέλλοντος/φυσικού αερίου, να περιμένουμε τη λύση από τον από μηχανής θεό. Οπότε… Οπότε, άμα θεωρήσουμε ότι οι «απέναντι» (εδώ: οι Ευρωπαίοι) κάπου σκοντάφτουν, τότε παρευθύς θεωρούμε ότι εμείς έχουμε τη λύση! Δεν είναι έτσι. Ποτέ δεν ήταν έτσι. Μάλλον και τώρα δεν είναι έτσι. Ο από μηχανής θεός βρίσκεται σε διακοπές διαρκείας.
Πραγματικά, «οι απέναντι» βρίσκονται σε παραζάλη. Και, συνειδητά, το δείχνουν. Στην «Ευρώπη» (που οριστικά, πλέον, θα πρέπει να αναφέρεται με « »: εκείνο που γνωρίζαμε ως «Ευρώπη» και περιγράφαμε και αναλύαμε έχει οριστικώς ψοφήσει σαν τέτοιο – είναι κάτι τελείως διαφορετικό, είναι χώρος εξουσίας και επιβολής και τα σκυλιά δεμένα) υπάρχει σαφέστατη αντιπαράθεση. Ας την πούμε, αντιπαράθεση μεταξύ όσων θεωρούν ότι η απόφαση του Eurogroup για το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο δημιουργεί βαριά συστημική διακινδύνευση και εκείνων που πρεσβεύουν ότι η συνέχιση της πειθαρχίας προέχει. Δηλαδή; Δηλαδή, τραντάζει όλο το «ευρωπαϊκό» οικοδόμημα συθέμελα. Ποια «Τραπεζική Ένωση», ήδη βαλμένη στο ψυγείο είναι αλήθεια, από τη Γερμανία κ.λπ. και ποια διευρωπαϊκή εγγύηση καταθέσεων και ποια ευρωπαϊκή μετεξέλιξη κοκ;
Εδώ, προκειμένου να παιχτεί η πειθάρχηση των Κυπρίων, δεχόμαστε την εγκατάσταση βαθύτερης ανασφάλειας στα sanctum santorum των καταθέσεων. Οπότε, στη λογική Τρισέ-Γιουνκέρ, τώρα Ντράγκι-Μπαρνιέ, αντιπαρατίθεται ευθέως η λογική Σόιμπλε-Άσμουσεν (με τον Ολι Ρεν να ευθυγραμμίζεται εδώ, και με τον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ να ψάχνεται). Αλλά και μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η διαφοροποίηση μεταξύ όσων «ποντάρουν» ότι το συστημικό ρίσκο οφείλει με κάθε τρόπο να αποτραπεί – η λογική Ντράγκι ή Κεντρικοτραπεζική λογική – και εκείνων που κρίνουν ότι προέχει «η τήρηση των κανόνων» - η λογική Ασμουσεν ή λογική Bundesbank: το περίεργο είναι ότι ο διοικητής της τελευταίας, ο Γιενς Βάιτεμαν μένει πιο πίσω - πηγαίνει πολύ βαθιά.
Προσέξτε, τώρα: και οι δυο πλευρές, τη διάσταση απόψεών τους την κάνουν γνωστή με σειρά από ενημερώσεις, deep background βέβαια, τόσο σε επίπεδο Βρυξελλών, όσο και σε επίπεδο Φρανκφούρτης. Μια φρενίτις ενημερώσεων έχει ξεσπάσει και, μάλιστα, τη στιγμή που «η καρδιά των εξελίξεων πάει να μεταναστεύσει στις όχθες του ποταμού Μάιν».
Ενώ, δε, αρχικά η ενημέρωση/διάχυση των διαφωνιών αφορούσε (τουλάχιστον στην επιφάνεια) την Κύπρο και τις δικές της ακροβασίες χωρίς δίχτυ ασφαλείας, τα τελευταία 24ωρα η ανάδυση των διαφωνιών αφορά τον ίδιο τον πυρήνα των πραγμάτων. Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο (Γάλλος, με αρμοδιότητα και για τον τραπεζικό τομέα μέσω του χαρτοφυλακίου Εσωτερικής Αγοράς και Υπηρεσιών, άρα «Τραπεζικές Οδηγίες» κοκ) Μισέλ Μπαρνιέ δυσανασχετεί ανοιχτά που όλη η διαχείριση των συστημικων επιπτώσεων στις Τράπεζες έχει περάσει στον Όλι Ρεν. Αλλά, κυρίως, στην ίδια την ECB η επίσημη σιγή ασυρμάτου από πλευράς Μάριο Ντράγκι (θυμηθείτε τις ημέρες που ο «Σούπερ Μάριο» ήταν ο λευκός ιππότης που έσωζε την παρτίδα, με την υπόθεση της Ισπανίας και τους κραδασμούς της Ιταλίας, του LTRO και ήδη του OMT συνολικά της λογικής του “whatever it takes”! δεν σημαίνει ότι δεν διακινεί τις επιφυλάξεις του. Το ίδιο πράττει και η πλευρά Άσμουσεν, δυναμικά.
Αυτού του είδους οι επιμελημένες – εξαιρετικά διακριτικές, αλλά ταχύτατα διαδιδόμενες στους χώρους της οικονομικής δημοσιογραφίας – διαφοροποιήσεις ετοιμάζουν «κάτι». Το πρόβλημα είναι ότι χώρες όπως η Κύπρος και οικονομίες όπως η κυπριακή, κινδυνεύουν να πληρώσουν τώρα και να συνεχίσουν να πληρώνουν, έτσι όπως η Ελλάδα πλήρωσε και πληρώνει το ξεκίνημα της Ευρωδιάσωσης υπό συνθήκες ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. (Τώρα, όλοι αναγνωρίζουν ότι η αρχική αντίδραση, του 2010, ήταν σε λάθος κατεύθυνση. Αλλά… τα κομμάτια της ελληνικής οικονομίας ποιος τα μαζεύει;).
www.protagon.gr
Δεν το επιτρέπει, γιατί; Διότι την έχουμε την τάση -και οι Ελλαδίτες και οι Κύπριοι- αποδείχθηκε αυτό με τη συνεχή προσδοκία επικουρίας από τον Μόσκοβο/το Ξανθόν Γένος, η πάλι από λύσεις Τύπου Ταμείων Αλληλεγγύης ή ομολόγων με ρήτρα μέλλοντος/φυσικού αερίου, να περιμένουμε τη λύση από τον από μηχανής θεό. Οπότε… Οπότε, άμα θεωρήσουμε ότι οι «απέναντι» (εδώ: οι Ευρωπαίοι) κάπου σκοντάφτουν, τότε παρευθύς θεωρούμε ότι εμείς έχουμε τη λύση! Δεν είναι έτσι. Ποτέ δεν ήταν έτσι. Μάλλον και τώρα δεν είναι έτσι. Ο από μηχανής θεός βρίσκεται σε διακοπές διαρκείας.
Πραγματικά, «οι απέναντι» βρίσκονται σε παραζάλη. Και, συνειδητά, το δείχνουν. Στην «Ευρώπη» (που οριστικά, πλέον, θα πρέπει να αναφέρεται με « »: εκείνο που γνωρίζαμε ως «Ευρώπη» και περιγράφαμε και αναλύαμε έχει οριστικώς ψοφήσει σαν τέτοιο – είναι κάτι τελείως διαφορετικό, είναι χώρος εξουσίας και επιβολής και τα σκυλιά δεμένα) υπάρχει σαφέστατη αντιπαράθεση. Ας την πούμε, αντιπαράθεση μεταξύ όσων θεωρούν ότι η απόφαση του Eurogroup για το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο δημιουργεί βαριά συστημική διακινδύνευση και εκείνων που πρεσβεύουν ότι η συνέχιση της πειθαρχίας προέχει. Δηλαδή; Δηλαδή, τραντάζει όλο το «ευρωπαϊκό» οικοδόμημα συθέμελα. Ποια «Τραπεζική Ένωση», ήδη βαλμένη στο ψυγείο είναι αλήθεια, από τη Γερμανία κ.λπ. και ποια διευρωπαϊκή εγγύηση καταθέσεων και ποια ευρωπαϊκή μετεξέλιξη κοκ;
Εδώ, προκειμένου να παιχτεί η πειθάρχηση των Κυπρίων, δεχόμαστε την εγκατάσταση βαθύτερης ανασφάλειας στα sanctum santorum των καταθέσεων. Οπότε, στη λογική Τρισέ-Γιουνκέρ, τώρα Ντράγκι-Μπαρνιέ, αντιπαρατίθεται ευθέως η λογική Σόιμπλε-Άσμουσεν (με τον Ολι Ρεν να ευθυγραμμίζεται εδώ, και με τον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ να ψάχνεται). Αλλά και μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η διαφοροποίηση μεταξύ όσων «ποντάρουν» ότι το συστημικό ρίσκο οφείλει με κάθε τρόπο να αποτραπεί – η λογική Ντράγκι ή Κεντρικοτραπεζική λογική – και εκείνων που κρίνουν ότι προέχει «η τήρηση των κανόνων» - η λογική Ασμουσεν ή λογική Bundesbank: το περίεργο είναι ότι ο διοικητής της τελευταίας, ο Γιενς Βάιτεμαν μένει πιο πίσω - πηγαίνει πολύ βαθιά.
Προσέξτε, τώρα: και οι δυο πλευρές, τη διάσταση απόψεών τους την κάνουν γνωστή με σειρά από ενημερώσεις, deep background βέβαια, τόσο σε επίπεδο Βρυξελλών, όσο και σε επίπεδο Φρανκφούρτης. Μια φρενίτις ενημερώσεων έχει ξεσπάσει και, μάλιστα, τη στιγμή που «η καρδιά των εξελίξεων πάει να μεταναστεύσει στις όχθες του ποταμού Μάιν».
Ενώ, δε, αρχικά η ενημέρωση/διάχυση των διαφωνιών αφορούσε (τουλάχιστον στην επιφάνεια) την Κύπρο και τις δικές της ακροβασίες χωρίς δίχτυ ασφαλείας, τα τελευταία 24ωρα η ανάδυση των διαφωνιών αφορά τον ίδιο τον πυρήνα των πραγμάτων. Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο (Γάλλος, με αρμοδιότητα και για τον τραπεζικό τομέα μέσω του χαρτοφυλακίου Εσωτερικής Αγοράς και Υπηρεσιών, άρα «Τραπεζικές Οδηγίες» κοκ) Μισέλ Μπαρνιέ δυσανασχετεί ανοιχτά που όλη η διαχείριση των συστημικων επιπτώσεων στις Τράπεζες έχει περάσει στον Όλι Ρεν. Αλλά, κυρίως, στην ίδια την ECB η επίσημη σιγή ασυρμάτου από πλευράς Μάριο Ντράγκι (θυμηθείτε τις ημέρες που ο «Σούπερ Μάριο» ήταν ο λευκός ιππότης που έσωζε την παρτίδα, με την υπόθεση της Ισπανίας και τους κραδασμούς της Ιταλίας, του LTRO και ήδη του OMT συνολικά της λογικής του “whatever it takes”! δεν σημαίνει ότι δεν διακινεί τις επιφυλάξεις του. Το ίδιο πράττει και η πλευρά Άσμουσεν, δυναμικά.
Αυτού του είδους οι επιμελημένες – εξαιρετικά διακριτικές, αλλά ταχύτατα διαδιδόμενες στους χώρους της οικονομικής δημοσιογραφίας – διαφοροποιήσεις ετοιμάζουν «κάτι». Το πρόβλημα είναι ότι χώρες όπως η Κύπρος και οικονομίες όπως η κυπριακή, κινδυνεύουν να πληρώσουν τώρα και να συνεχίσουν να πληρώνουν, έτσι όπως η Ελλάδα πλήρωσε και πληρώνει το ξεκίνημα της Ευρωδιάσωσης υπό συνθήκες ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. (Τώρα, όλοι αναγνωρίζουν ότι η αρχική αντίδραση, του 2010, ήταν σε λάθος κατεύθυνση. Αλλά… τα κομμάτια της ελληνικής οικονομίας ποιος τα μαζεύει;).
0 σχόλια :