Αναφέραμε ήδη σε προηγούμενη συζήτηση μας, αγαπημένε μου πολιτικέ, ότι η εξουσία είναι φυσικά μία και ασκείται από αρχαιοτάτων χρόνων από ένα και μόνο ένα άτομο, τον ηγέτη, που ορίζεται σαν εκείνος που έχει την δύναμη και την θέληση, να διαχειριστεί την τύχη ενός λαού, προς την κατεύθυνση πάντα της εξασφάλισης της ασφάλειας και της τροφής
Γράφει η Νατάσα Γεωργανάκη
Όταν οι σχέσεις των ανθρώπων έγιναν περίπλοκες και δαιδαλώδης ή όταν τα συμφέροντα έπαψαν να είναι μιας και μόνης κάστας, η εξουσία διασπάστηκε σε πολλές μικρότερες, προκειμένου είτε να ασκούν τα καθήκοντά τους καλύτερα οι άνθρωποι που ανέλαβαν ή η εξουσία να μοιραστεί μεταξύ δύο, τριών ή και περισσότερων ισοδύναμων κέντρων.
Ο κατακερματισμός της εξουσίας δημιούργησε τότε το υδροκέφαλο τέρας που ονομάστηκε κράτος και πήρε την θέση του ενός και μοναδικού ηγέτη. Μια τέτοια όμως τέλεια απρόσωπη μηχανιστική μορφή έπρεπε για να έχει αποτελεσματική λειτουργία να προγραμματιστεί με νόμους και κανόνες. Ανθρώπινη κατασκευή το κράτος κι άνθρωποι ανέλαβαν φυσικά να την προγραμματίσουν. Χώρισαν την εξουσία σε τομείς και έβαλαν τους πρώτους κανόνες σύμφωνα με τα συμφέροντα αυτών που θα τις εξασκούσαν...
Κι επειδή εκείνους τους χρόνους η εξουσία ήταν οικογενειακή υπόθεση, ο καθένας το καταλαβαίνει αυτό, προαποφασίστηκε να στηρίζει ο ένας τομέας τον άλλο.
Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω ότι οι άνθρωποι από εκείνη ακόμα την μακρινή εποχή είχαν στο νου τους απλά να εκμεταλλευτούν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που έτσι κι αλλιώς η μία και μόνη εξουσία γεννούσε!... Σίγουρα όμως υπήρχε κατά την άποψη μου ο κεντρικός έλεγχος από τον φυσικό ηγέτη. Στα ύστερα όμως χρόνια , αγαπημένε μου πολιτικέ, οι άνθρωποι έπαψαν να θυμούνται ότι όλες αυτές οι εξουσίες υπηρετούσαν το καλό της κοινωνίας στη σύνθεσή τους. Έτσι, ελλείψη κεντρικού διαχειριστή, επιδόθηκαν σ΄ ένα αγώνα επικράτησης της μίας στην άλλη και μόνο όταν τα συμφέροντα το απαιτούσαν λειτουργούσαν με αγαθή σύμπνοια.
Η εκτελεστική εξουσία εδώ και δεκαετίες έχει βαλθεί να αποδείξει ότι η ανικανότητα είναι αρετή μεταξύ των κυβερνώντων και άρα η σύνεση και η σωφροσύνη αποτελούν άγνωστες λέξεις στον ξύλινο κατά τα άλλα λόγο τους. Η βουλή, από την άλλη, διέθεσε την εξουσία που της ανατέθηκε, στην παγίωση των προνομίων και της ατιμωρησίας των μελών της. Διόρισε και βόλεψε όλους εκείνους που θα έθεταν στην υπηρεσία των συμφερόντων των εξουσιαστών πλήθος κακών νόμων των οποίων ουκ έστιν αριθμός. Η δε, αποκαλούμενη κατ΄ευφημισμόν δικαιοσύνη, δικαστική εξουσία, μιμήθηκε με επιτυχία τις πρακτικές των άλλων δύο. Η καθημερινή άμιλλα μεταξύ των τριών εξουσιών για την επικράτηση, αφορούσε πρωτίστως τα πρόσωπα που στελεχώνουν τις δομές τους και τα συμφέροντα αυτών.
Κρίνοντας την πορεία τους στο χρόνο, παρατηρούμε ότι η δικαστική εξουσία πέτυχε να είναι η πιο σοβαρά μειονεκτούσα εξουσία, ενώ, θα ήταν ευχής έργον αν τουλάχιστον αυτή διατηρούσε την αρετήν και την σύνεση απαραίτητα στοιχεία προκοπής μιας κοινωνίας. Είναι εύκολα κατανοητό, ότι η κατάπτωση αυτή της δικαστικής εξουσίας, βιώνεται από τον λαό σαν την υπέρτατη επίδειξη ισχύος επιβολής της αδικίας κατά των αδυνάτων και παροχής προστασίας των ισχυρών και των προνομιούχων.
Ο λαός έχει το δικαίωμα να αποδοκιμάζει τους βουλευτές του, να επιτίθεται με όλα να νόμιμα μέσα εναντίον των πολιτικών και να τους κατηγορεί για συλλογική ευθύνη, τουλάχιστον όσον αφορά τα ζητήματα της οικονομικής καταστροφής του σήμερα! Μπορεί να αγανακτήσει εναντίον τους, εκδηλώνοντας την οργή του, ακόμη και με την άσκηση απαγορευμένης φυσικής βίας και όχι μόνο σε ακραίες καταστάσεις κατά το άρθρο 120 του συντάγματος. Πολλοί συνάδελφοί σου από το πολιτικό στερέωμα της χώρας μας, δέχθηκαν επιθέσεις οργής και δριμείας κριτικής τις περισσότερες φορές δίκαια, εκδιώχθηκαν και εξαναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από την άσκηση της εξουσίας. Ο λαός έχει το δικαίωμα, κάθε τέσσερα χρόνια περίπου, αν το θελήσει, να σωφρονίσει τον κάθε βουλευτή ή υπουργό δια της ψήφου του. Στο απυρόβλητο μένει μόνο η δικαστική εξουσία και τα στελέχη της που διεκδικούν μέσω των συνδικαλιστικών οργάνων τους, προνόμια και φυσικά το αλάνθαστο!...
Κάθε κοινωνικός, πολιτικός και κυρίως επιστημονικός ή δημοκρατικός έλεγχος σκοντάφτει επάνω στην "ανεξαρτησία" της δικαιοσύνης που επικαλούνται οι δικαστές και οι εισαγγελείς!... Προσωρινά, και όσο ίσως διαρκεί ο επαγγελματικός τους βίος, αυτό φαίνεται να κινείτε προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κλάδου τους. Μακροχρόνια η έλλειψη κριτικής και ελέγχου, έχει οδηγήσει την δικαστική εξουσία σε ακρότητες και παγίωση του αισθήματος της αδικίας. Στην δημοσιότητα όλοι έχουμε δει άρθρα που αναφέρονται με πηχυαίους τίτλους στο ¨κύρος των δικαστών", "στην αφασία της δικαιοσύνης" ή "ζητείται δικαιοσύνη", όλα γραμμένα από πρώην δικαστικούς, οι οποίοι συντηρούσαν την ίδια τριτοκοσμική νοοτροπία, είχαν την ίδια ακριβώς αλαζονεία και πίστευαν ότι ανήκουν σε ιδιαίτερη τάξη ανθρώπων, με ιδιαίτερες ικανότητες και σπάνια προσόντα, όσο φυσικά ήταν εν ενεργεία!. Δεν ανέχονταν ούτε την κριτική με την αρχαιοελληνική της έννοια, αλλά ούτε και τον έλεγχο, καταλαμβάνοντας από μόνοι τους μια θέση λίγο πιο κάτω από Θεό!...
Η δικαστική λοιπόν εξουσία, έχει ήδη εκτροχιαστεί, εκ φεύγοντας του σκοπού της, από την έλλειψη ελέγχου και ικανών στελεχών, τα οποία, αν διέθεταν έστω και ολίγην από την μαχητικότητα των γηρατιών των, θα απαιτούσαν από τους πολιτικούς να νομοθετούν πάνω σε πραγματικές αξίες κι όχι σύμφωνα με τα κομματικά και συντεχνιακά τους συμφέροντα!... Με την συνδρομή δικηγόρων, ανάλογων ουσιαστικών προσόντων, εκδίδονται άδικες αποφάσεις μετά από παράλογα μεγάλο χρονικό διάστημα. Ποινικές αποφάσεις που θα έπρεπε να είναι προϊόντα νηφάλιας, αντικειμενικής, απρόσωπης, επιστημονικά άρτιας και ζυγισμένης σκέψης, αποτελούν αποφάσεις αυθαιρεσίας, αδικίας, απανθρωπιάς, αλαζονείας και ύβρεως όταν εκδίδονται με συνοπτικές διαδικασίες. Και πως να πείσεις εσύ τη μάνα που έχασε το παιδί της από την άσκηση βίας ενός άλλου πολίτη ότι δεν έχει πια έννοια να τιμωρηθεί ο ένοχος γιατί ο δικός της άνθρωπος δεν μπορεί να ξαναγυρίσει πίσω από το ταξίδι που δεν διάλεξε να πάει;
Παράγοντες της δίκης, συνήθως καλοπληρωμένοι δικηγόροι ακούγονται να δηλώνουν έξω από τις δικαστικές αίθουσες ότι "σέβονται" την ετυμηγορία των δικαστών και δεν ασκούν κριτική στην απόφαση ακόμα κι αν οι ίδιοι έλεγαν χθες στους οικείους του θύματος ΄ότι το δίκαιο είναι με τον αδικημένο!... Οι δικαστές από την άλλη ακούγοντας τέτοιες δηλώσεις΄πείθονται ότι έκαναν το σωστό και εξακολουθούν να εκδίδουν αποφάσεις στο ίδιο πνεύμα. Να ξεμπερδεύουμε με τις δύσκολες αποφάσεις και να περιμένουμε να βγει η πίστη του φουκαρά που έρχεται εδώ για ένα πλημμέλημα. Αυτό το γεγονός έχει σαν συνέπεια να μην εφαρμόζονται ούτε κατ΄ελάχιστον οι θεμελιώδεις αρχές του δικαίου, να καλείται ο κατηγορούμενος ν΄αποδείξει ότι "δεν είναι ελέφαντας", να προφυλακίζεται χωρίς κανείς να σέβεται το τεκμήριο της αθωότητας, να θεσπίζονται νόμοι μόνο για την καταστολή φανταστικών καταστάσεων, να επιβάλλονται εξοντωτικές ποινές σ΄ εκείνους που στερούνται των οικονομικών μέσων για την εκπροσώπησή τους. Οι δικαστές περιχαρακώνονται και δεν επιθυμούν να συμμετέχουν σε διάλογο με τους εισαγγελείς και δικηγόρους προκειμένου ν΄αναζητήσουν όλοι μαζί την δικαιότερη αντιμετώπιση του κατηγορουμένου είτε προς την κατεύθυνση της ικανοποίησης του αισθήματος δικαιοσύνης του παθόντα και των οικείων του, είτε προς την κατεύθυνση σωφρονισμού του δράστη!...
Αλλά Ουχ οίον τε άνευ δικαιοσύνης αγαθόν πολίτην γενέσθαι μας βεβαιώνει ο Σωκράτης και η δικαστική εξουσία έπρεπε να έχει αυτό κατά νουν ότι δηλαδή είναι αδύνατον να δημιουργήσουμε χρηστούς (καλούς) πολίτες χωρίς δικαιοσύνη. Αντί γιαυτό οι περισσότεροι δικαστικοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις επιμένουν να διατηρούν ένα νοσηρό κλίμα μεσαιωνικής οσμής απονέμοντας "δικαιοσύνη" που πληγώνει ακόμα κι εκείνον που άδικα ευνόησαν!... Γιατί η λύτρωση ζητά την τιμωρία του δράστη κι εκείνος το ξέρει καλύτερα από τον καθένα.
Συνεχώς άδικες και απάνθρωπες αποφάσεις γίνονται γνωστές κυρίως ως σχολιασμοί των πρώην δικαστών, οι οποίοι σε μια προσπάθεια εξιλέωσης των τύψεων που αισθάνονται για τα έργα και ημέρες των συναδέλφων των, μας βεβαιώνουν για την τελειωτική εξόντωση κατηγορουμένων χωρίς να μπουν στη βάσανο να σεβαστούν την αρχή "εν αμφιβολία υπέρ του κατηγορουμένου" Αν και σε όλους είναι γνωστή η ρήση του Joe ότι δηλαδή η αθώωση ενός ενόχου είναι δικαστική πλάνη και φυσικά θα μπορούσε να επανεξεταστεί. Η καταδίκη όμως ενός αθώου είναι έγκλημα και το κρίμα αυτών που το διέπραξαν πολύ βαρύ για να μην ληφθεί υπ΄όψιν στην μετέπειτα πορεία της διαδικασίας.
Κατά κανόνα, οι αμφιβολίες καταλήγουν σε καταδίκη ενός πλημμελήματος και σε απαλλαγή ενός κακουργήματος. Ο πολίτης αισθανόμενος την αδικία μετατρέπεται σε ασυμφιλίωτο εχθρό της κοινωνίας που τον συνθλίβει, μ΄έναν κρατικό μηχανισμό που αναπαράγει την αρχική αδικία, που έπραξε ένας αντιεπιστημονικά φερόμενος υπάλληλός του με το βαρύγδουπο τίτλο Δικαστής.
Την κατάσταση αυτή, αγαπημένε μου πολιτικέ, καλούμεθα να την ανατρέψουμε ασκώντας έλεγχο και κριτική κατά το ακριβές νόημα της λέξης, ώστε να αναβαθμιστεί η δικαστική εξουσία και να γίνει προστάτης των αδυνάτων, των πάσης φύσεως αδικημένων και κατατρεγμένων. Δάδα φωτός που διαλύει το έρεβος της αδικίας και του αυταρχισμού πρέπει να είναι η δικαιοσύνη κατά την άποψή μου κι όχι ομίχλη πυκνή που έρχεται να διευθετήσει ή να συγκαλύψει τα κενά και τις παρατυπίες της εκτελεστικής εξουσίας. Γιατί, αγαπημένε μου, γνωρίζεις καλύτερα από μένα ότι τα άτομα υπακούν βέβαια τους δυνατούς,κατά τον Ρεϊμόν Αρόν, αλλά σέβονται μόνο τους δίκαιους !...
Όταν οι σχέσεις των ανθρώπων έγιναν περίπλοκες και δαιδαλώδης ή όταν τα συμφέροντα έπαψαν να είναι μιας και μόνης κάστας, η εξουσία διασπάστηκε σε πολλές μικρότερες, προκειμένου είτε να ασκούν τα καθήκοντά τους καλύτερα οι άνθρωποι που ανέλαβαν ή η εξουσία να μοιραστεί μεταξύ δύο, τριών ή και περισσότερων ισοδύναμων κέντρων.
Ο κατακερματισμός της εξουσίας δημιούργησε τότε το υδροκέφαλο τέρας που ονομάστηκε κράτος και πήρε την θέση του ενός και μοναδικού ηγέτη. Μια τέτοια όμως τέλεια απρόσωπη μηχανιστική μορφή έπρεπε για να έχει αποτελεσματική λειτουργία να προγραμματιστεί με νόμους και κανόνες. Ανθρώπινη κατασκευή το κράτος κι άνθρωποι ανέλαβαν φυσικά να την προγραμματίσουν. Χώρισαν την εξουσία σε τομείς και έβαλαν τους πρώτους κανόνες σύμφωνα με τα συμφέροντα αυτών που θα τις εξασκούσαν...
Κι επειδή εκείνους τους χρόνους η εξουσία ήταν οικογενειακή υπόθεση, ο καθένας το καταλαβαίνει αυτό, προαποφασίστηκε να στηρίζει ο ένας τομέας τον άλλο.
Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω ότι οι άνθρωποι από εκείνη ακόμα την μακρινή εποχή είχαν στο νου τους απλά να εκμεταλλευτούν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που έτσι κι αλλιώς η μία και μόνη εξουσία γεννούσε!... Σίγουρα όμως υπήρχε κατά την άποψη μου ο κεντρικός έλεγχος από τον φυσικό ηγέτη. Στα ύστερα όμως χρόνια , αγαπημένε μου πολιτικέ, οι άνθρωποι έπαψαν να θυμούνται ότι όλες αυτές οι εξουσίες υπηρετούσαν το καλό της κοινωνίας στη σύνθεσή τους. Έτσι, ελλείψη κεντρικού διαχειριστή, επιδόθηκαν σ΄ ένα αγώνα επικράτησης της μίας στην άλλη και μόνο όταν τα συμφέροντα το απαιτούσαν λειτουργούσαν με αγαθή σύμπνοια.
Η εκτελεστική εξουσία εδώ και δεκαετίες έχει βαλθεί να αποδείξει ότι η ανικανότητα είναι αρετή μεταξύ των κυβερνώντων και άρα η σύνεση και η σωφροσύνη αποτελούν άγνωστες λέξεις στον ξύλινο κατά τα άλλα λόγο τους. Η βουλή, από την άλλη, διέθεσε την εξουσία που της ανατέθηκε, στην παγίωση των προνομίων και της ατιμωρησίας των μελών της. Διόρισε και βόλεψε όλους εκείνους που θα έθεταν στην υπηρεσία των συμφερόντων των εξουσιαστών πλήθος κακών νόμων των οποίων ουκ έστιν αριθμός. Η δε, αποκαλούμενη κατ΄ευφημισμόν δικαιοσύνη, δικαστική εξουσία, μιμήθηκε με επιτυχία τις πρακτικές των άλλων δύο. Η καθημερινή άμιλλα μεταξύ των τριών εξουσιών για την επικράτηση, αφορούσε πρωτίστως τα πρόσωπα που στελεχώνουν τις δομές τους και τα συμφέροντα αυτών.
Κρίνοντας την πορεία τους στο χρόνο, παρατηρούμε ότι η δικαστική εξουσία πέτυχε να είναι η πιο σοβαρά μειονεκτούσα εξουσία, ενώ, θα ήταν ευχής έργον αν τουλάχιστον αυτή διατηρούσε την αρετήν και την σύνεση απαραίτητα στοιχεία προκοπής μιας κοινωνίας. Είναι εύκολα κατανοητό, ότι η κατάπτωση αυτή της δικαστικής εξουσίας, βιώνεται από τον λαό σαν την υπέρτατη επίδειξη ισχύος επιβολής της αδικίας κατά των αδυνάτων και παροχής προστασίας των ισχυρών και των προνομιούχων.
Ο λαός έχει το δικαίωμα να αποδοκιμάζει τους βουλευτές του, να επιτίθεται με όλα να νόμιμα μέσα εναντίον των πολιτικών και να τους κατηγορεί για συλλογική ευθύνη, τουλάχιστον όσον αφορά τα ζητήματα της οικονομικής καταστροφής του σήμερα! Μπορεί να αγανακτήσει εναντίον τους, εκδηλώνοντας την οργή του, ακόμη και με την άσκηση απαγορευμένης φυσικής βίας και όχι μόνο σε ακραίες καταστάσεις κατά το άρθρο 120 του συντάγματος. Πολλοί συνάδελφοί σου από το πολιτικό στερέωμα της χώρας μας, δέχθηκαν επιθέσεις οργής και δριμείας κριτικής τις περισσότερες φορές δίκαια, εκδιώχθηκαν και εξαναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από την άσκηση της εξουσίας. Ο λαός έχει το δικαίωμα, κάθε τέσσερα χρόνια περίπου, αν το θελήσει, να σωφρονίσει τον κάθε βουλευτή ή υπουργό δια της ψήφου του. Στο απυρόβλητο μένει μόνο η δικαστική εξουσία και τα στελέχη της που διεκδικούν μέσω των συνδικαλιστικών οργάνων τους, προνόμια και φυσικά το αλάνθαστο!...
Κάθε κοινωνικός, πολιτικός και κυρίως επιστημονικός ή δημοκρατικός έλεγχος σκοντάφτει επάνω στην "ανεξαρτησία" της δικαιοσύνης που επικαλούνται οι δικαστές και οι εισαγγελείς!... Προσωρινά, και όσο ίσως διαρκεί ο επαγγελματικός τους βίος, αυτό φαίνεται να κινείτε προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κλάδου τους. Μακροχρόνια η έλλειψη κριτικής και ελέγχου, έχει οδηγήσει την δικαστική εξουσία σε ακρότητες και παγίωση του αισθήματος της αδικίας. Στην δημοσιότητα όλοι έχουμε δει άρθρα που αναφέρονται με πηχυαίους τίτλους στο ¨κύρος των δικαστών", "στην αφασία της δικαιοσύνης" ή "ζητείται δικαιοσύνη", όλα γραμμένα από πρώην δικαστικούς, οι οποίοι συντηρούσαν την ίδια τριτοκοσμική νοοτροπία, είχαν την ίδια ακριβώς αλαζονεία και πίστευαν ότι ανήκουν σε ιδιαίτερη τάξη ανθρώπων, με ιδιαίτερες ικανότητες και σπάνια προσόντα, όσο φυσικά ήταν εν ενεργεία!. Δεν ανέχονταν ούτε την κριτική με την αρχαιοελληνική της έννοια, αλλά ούτε και τον έλεγχο, καταλαμβάνοντας από μόνοι τους μια θέση λίγο πιο κάτω από Θεό!...
Η δικαστική λοιπόν εξουσία, έχει ήδη εκτροχιαστεί, εκ φεύγοντας του σκοπού της, από την έλλειψη ελέγχου και ικανών στελεχών, τα οποία, αν διέθεταν έστω και ολίγην από την μαχητικότητα των γηρατιών των, θα απαιτούσαν από τους πολιτικούς να νομοθετούν πάνω σε πραγματικές αξίες κι όχι σύμφωνα με τα κομματικά και συντεχνιακά τους συμφέροντα!... Με την συνδρομή δικηγόρων, ανάλογων ουσιαστικών προσόντων, εκδίδονται άδικες αποφάσεις μετά από παράλογα μεγάλο χρονικό διάστημα. Ποινικές αποφάσεις που θα έπρεπε να είναι προϊόντα νηφάλιας, αντικειμενικής, απρόσωπης, επιστημονικά άρτιας και ζυγισμένης σκέψης, αποτελούν αποφάσεις αυθαιρεσίας, αδικίας, απανθρωπιάς, αλαζονείας και ύβρεως όταν εκδίδονται με συνοπτικές διαδικασίες. Και πως να πείσεις εσύ τη μάνα που έχασε το παιδί της από την άσκηση βίας ενός άλλου πολίτη ότι δεν έχει πια έννοια να τιμωρηθεί ο ένοχος γιατί ο δικός της άνθρωπος δεν μπορεί να ξαναγυρίσει πίσω από το ταξίδι που δεν διάλεξε να πάει;
Παράγοντες της δίκης, συνήθως καλοπληρωμένοι δικηγόροι ακούγονται να δηλώνουν έξω από τις δικαστικές αίθουσες ότι "σέβονται" την ετυμηγορία των δικαστών και δεν ασκούν κριτική στην απόφαση ακόμα κι αν οι ίδιοι έλεγαν χθες στους οικείους του θύματος ΄ότι το δίκαιο είναι με τον αδικημένο!... Οι δικαστές από την άλλη ακούγοντας τέτοιες δηλώσεις΄πείθονται ότι έκαναν το σωστό και εξακολουθούν να εκδίδουν αποφάσεις στο ίδιο πνεύμα. Να ξεμπερδεύουμε με τις δύσκολες αποφάσεις και να περιμένουμε να βγει η πίστη του φουκαρά που έρχεται εδώ για ένα πλημμέλημα. Αυτό το γεγονός έχει σαν συνέπεια να μην εφαρμόζονται ούτε κατ΄ελάχιστον οι θεμελιώδεις αρχές του δικαίου, να καλείται ο κατηγορούμενος ν΄αποδείξει ότι "δεν είναι ελέφαντας", να προφυλακίζεται χωρίς κανείς να σέβεται το τεκμήριο της αθωότητας, να θεσπίζονται νόμοι μόνο για την καταστολή φανταστικών καταστάσεων, να επιβάλλονται εξοντωτικές ποινές σ΄ εκείνους που στερούνται των οικονομικών μέσων για την εκπροσώπησή τους. Οι δικαστές περιχαρακώνονται και δεν επιθυμούν να συμμετέχουν σε διάλογο με τους εισαγγελείς και δικηγόρους προκειμένου ν΄αναζητήσουν όλοι μαζί την δικαιότερη αντιμετώπιση του κατηγορουμένου είτε προς την κατεύθυνση της ικανοποίησης του αισθήματος δικαιοσύνης του παθόντα και των οικείων του, είτε προς την κατεύθυνση σωφρονισμού του δράστη!...
Αλλά Ουχ οίον τε άνευ δικαιοσύνης αγαθόν πολίτην γενέσθαι μας βεβαιώνει ο Σωκράτης και η δικαστική εξουσία έπρεπε να έχει αυτό κατά νουν ότι δηλαδή είναι αδύνατον να δημιουργήσουμε χρηστούς (καλούς) πολίτες χωρίς δικαιοσύνη. Αντί γιαυτό οι περισσότεροι δικαστικοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις επιμένουν να διατηρούν ένα νοσηρό κλίμα μεσαιωνικής οσμής απονέμοντας "δικαιοσύνη" που πληγώνει ακόμα κι εκείνον που άδικα ευνόησαν!... Γιατί η λύτρωση ζητά την τιμωρία του δράστη κι εκείνος το ξέρει καλύτερα από τον καθένα.
Συνεχώς άδικες και απάνθρωπες αποφάσεις γίνονται γνωστές κυρίως ως σχολιασμοί των πρώην δικαστών, οι οποίοι σε μια προσπάθεια εξιλέωσης των τύψεων που αισθάνονται για τα έργα και ημέρες των συναδέλφων των, μας βεβαιώνουν για την τελειωτική εξόντωση κατηγορουμένων χωρίς να μπουν στη βάσανο να σεβαστούν την αρχή "εν αμφιβολία υπέρ του κατηγορουμένου" Αν και σε όλους είναι γνωστή η ρήση του Joe ότι δηλαδή η αθώωση ενός ενόχου είναι δικαστική πλάνη και φυσικά θα μπορούσε να επανεξεταστεί. Η καταδίκη όμως ενός αθώου είναι έγκλημα και το κρίμα αυτών που το διέπραξαν πολύ βαρύ για να μην ληφθεί υπ΄όψιν στην μετέπειτα πορεία της διαδικασίας.
Κατά κανόνα, οι αμφιβολίες καταλήγουν σε καταδίκη ενός πλημμελήματος και σε απαλλαγή ενός κακουργήματος. Ο πολίτης αισθανόμενος την αδικία μετατρέπεται σε ασυμφιλίωτο εχθρό της κοινωνίας που τον συνθλίβει, μ΄έναν κρατικό μηχανισμό που αναπαράγει την αρχική αδικία, που έπραξε ένας αντιεπιστημονικά φερόμενος υπάλληλός του με το βαρύγδουπο τίτλο Δικαστής.
Την κατάσταση αυτή, αγαπημένε μου πολιτικέ, καλούμεθα να την ανατρέψουμε ασκώντας έλεγχο και κριτική κατά το ακριβές νόημα της λέξης, ώστε να αναβαθμιστεί η δικαστική εξουσία και να γίνει προστάτης των αδυνάτων, των πάσης φύσεως αδικημένων και κατατρεγμένων. Δάδα φωτός που διαλύει το έρεβος της αδικίας και του αυταρχισμού πρέπει να είναι η δικαιοσύνη κατά την άποψή μου κι όχι ομίχλη πυκνή που έρχεται να διευθετήσει ή να συγκαλύψει τα κενά και τις παρατυπίες της εκτελεστικής εξουσίας. Γιατί, αγαπημένε μου, γνωρίζεις καλύτερα από μένα ότι τα άτομα υπακούν βέβαια τους δυνατούς,κατά τον Ρεϊμόν Αρόν, αλλά σέβονται μόνο τους δίκαιους !...
Πηγή
0 σχόλια :