O Αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχιστεί μέχρι της τελικής νίκης...
Γράφει ο Βασίλης Γκαβαρδίνας
Ανθλγος (ΑΠΖ)
Η επικαιροποίηση του μεσοπρόθεσμου έγινε προ ημερών από τη βουλή των Ελλήνων. Παρά τη τεράστια προσπάθεια των εν’ ενεργεία στελεχών μέσω του ΣΥΣΜΕΔ, αλλά και των εν’ αποστρατεία συναδέλφων μας μέσω των ενώσεών τους δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.
Τι κι αν είχαμε συμμάχους μεγάλο μέρος των βουλευτών του κοινοβουλίου, το σύνολο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και όλο τον ελληνικό λαό. Τελικά δεν έγινε τίποτα. Κάποιοι θα πουν χάσαμε, κάποιοι άλλοι πιο αισιόδοξοι θα πούν ότι χάσαμε μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο. Εγώ θα πω ότι βγήκαμε κερδισμένοι από όλη αυτή τη διαδικασία, και θα αναφέρω τους λόγους…
Πρώτα από όλα μετρήσαμε τους συμμάχους μας και ανακαλύψαμε ότι είναι πάρα πολλοί.
Είδαμε ότι η πολιτική μας ηγεσία αναγνώρισε μέσω του ίδιου του πρωθυπουργού την τεράστια αδικία που έχουμε υποστεί και υποσχέθηκε να την αποκαταστήσει σε κάποιο άλλο χρόνο. (Αλήθεια πότε ξαναέγινε να δεχθεί ο πρωθυπουργός απόστρατους για να συζητήσει τα οικονομικά τους προβλήματα;)
Έπειτα εμείς οι στρατιωτικοί εν ενεργεία και απόστρατοι καταλάβαμε ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να αγωνιστούμε για να επιτύχουμε τα καλύτερα αποτελέσματα. Σε αντίθετη περίπτωση θα γίνουμε πιόνια κάποιων που επιθυμούν την μεταξύ μας κόντρα.
Και φυσικά ο ΣΥΣΜΕΔ μας έδειξε τον δρόμο μέσα στον οποίο θα πρέπει να κινηθούμε. Όλοι γίναμε μάρτυρες κατά τη συζήτηση στο κοινοβούλιο όπου οι βουλευτές των κομμάτων επιχειρηματολογούσαν σύμφωνα με τις μελέτες και τα στοιχεία του συνδέσμου μας, για τα οποία δεν αμφισβητήθηκε τίποτα από κανέναν.
Ο Έλληνας στρατιωτικός κατάλαβε ότι τίποτε δεν προσφέρεται από κανέναν. Πρέπει να αγωνιστούμε για όλα. Μα θα πει κάποιος πώς να αγωνιστούμε αφού δεν έχουμε δικαίωμα να απεργήσουμε ή να κάνουμε αποχή, κατάληψη ή κάποια αντίστοιχη κίνηση.
Υπάρχουν πολλές μορφές αγώνα που να ταιριάζουν στο προφίλ μας και στην ιδιοσυγκρασία μας. Αγώνας είναι να συσπειρωθούμε στις ενώσεις μας που έχουν ιδρυθεί σε όλες τις περιοχές της πατρίδας μας. Αγώνας είναι να βγει κάποιος σε ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης ή μια εφημερίδα και να μιλήσει για την αδικία που έχουμε όλοι υποστεί. Αγώνας είναι να συμμετέχουμε μαζικά στις συγκεντρώσεις που θα εξαγγείλουν οι ενώσεις μας. Αγώνας είναι να μιλάς σε όλο τον κόσμο και να τους εξηγείς ότι όλα αυτά που άκουγαν επί χρόνια για τα δήθεν προνόμια του λειτουργήματός μας και τους παχυλούς μισθούς μας ήταν όλα ψέματα. Τέλος, αγώνας είναι και ένα like σε μια ανάρτηση ή η ανάγνωση ενός κειμένου που γράφηκε στο διαδίκτυο από συνάδελφο και μιλάει για τα δίκαιά μας.
Ο ελληνικός λαός και οι πολιτικοί μας για πρώτη φορά άκουσαν ότι οι στρατιωτικοί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης. Έμαθαν ότι έχουμε υποστεί έναν ανεξήγητο διωγμό, που παρόμοιος δεν έχει ξαναγίνει ακόμα και σε ομάδες δημοσίων υπαλλήλων που απολάμβαναν αντικειμενικά πλήθος προνομίων. Κι όμως, μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού πίστευαν για χρόνια ότι οι στρατιωτικοί σιτίζονται δωρεάν κάθε μεσημέρι στις λέσχες αξιωματικών, διαμένουν όλοι δωρεάν σε Σ.Ο.Α., κάθε καλοκαίρι κάνουν δωρεάν διακοπές στα Κ.Α.Α.Υ., και φυσικά ότι αμείβονται με μισθούς άνω των 2000 ευρώ.
Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Όλα τα στελέχη των μονάδων αντιμετωπίζουν πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης. Ενοίκια παραμένουν απλήρωτα ενώ συνάδελφοι με δάνεια για αγορά αυτοκινήτου δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις δόσεις τους (αναφέρομαι στα αυτοκίνητα γιατί ως γνωστό είναι το μόνο περιουσιακό στοιχείο που κατά κανόνα διαθέτει ένας στρατιωτικός αφού η απόκτηση ιδιόκτητης κατοικίας, λόγω συχνών μεταθέσεων είναι ένα άπιαστο όνειρο). Όλοι γινόμαστε δέκτες πραγματικών ιστοριών συναδέλφων μας που βρίσκονται σε απόγνωση.
Η κατάσταση των αποστράτων δεν είναι καλύτερη. Μετά από 35 χρόνια εργασίας και άλλα τόσα σε απλήρωτες υπερωρίες είδαν και αυτοί με τη σειρά τους να γίνονται στόχοι τριπλών περικοπών οι συντάξεις τους ενώ όπως προβλέπει το μεσοπρόθεσμο το 2014 έρχεται και τέταρτη περικοπή. Υπάρχει συνετός άνθρωπος που να πιστεύει ότι σε βάθος χρόνου δεκαετίας υπάρχει περίπτωση να γίνει κάποια κίνηση αποκατάστασης της αδικίας;
Πρέπει λοιπόν ενωμένοι όλοι οι στρατιωτικοί (εν’ενεργεία και απόστρατοι) να συνεχίσουμε να ασκούμε πίεση, με κάθε νόμιμο τρόπο, όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι ενώσεις μας. Πρόσφατα είναι τα παραδείγματα κοινωνικών ομάδων που εν μέσω οικονομικής κρίσης είδαν τους αγώνες τους να δικαιώνονται. Αναφέρομαι στους δικαστές, στους υπαλλήλους της βουλής, στους οδηγούς του μετρό και στους αγρότες.
Θα συνεχίζουμε να φωνάζουμε ότι δεν είναι δυνατόν νέοι υπαξιωματικοί να επιβιώσουν στην περιοχή του ποταμού Έβρου, στα νησιά του βορείου αιγαίου, καθώς και στα βόρεια σύνορα της πατρίδας μας με 650 ευρώ το μήνα. Μόνο το ενοίκιο, τα έξοδα θέρμανσης και τα κοινόχρηστα υπερβαίνουν τα 500 ευρώ.
Δεν μπορεί αξιωματικοί απόφοιτοι ανώτατων στρατιωτικών σχολών (αφού ξόδεψαν χιλιάδες ευρώ για να προετοιμαστούν για τις πανελλήνιες εξετάσεις, επέτυχαν υψηλότατες βαθμολογίες εισαγωγής, και αφού ξόδεψαν χιλιάδες ευρώ κατά τη διάρκειά της τετραετούς φοίτησής τους, να εξέρχονται με μισθούς πείνας 800 ευρώ.
Δεν μπορεί οικογενειάρχες στρατιωτικοί να αδυνατούν να παράσχουν πλέον στα παιδιά τους το αγαθό της γνώσης. Είναι πλείστα τα παραδείγματα συναδέλφων που αναγκάστηκαν να σταματήσουν τα φροντιστήρια των ξένων γλωσσών και των ελληνικών μαθημάτων στα παιδιά τους.
Δεν μπορεί στρατιωτικοί να απαγορεύουν στα παιδιά τους την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση για τον απλούστατο λόγο ότι είναι αδύνατο με 1000 ευρώ να συντηρήσεις δυο κατοικίες.
Δεν μπορεί στρατιωτικοί δικαστές να εισάγονται ακριβώς με τα ίδια κριτήρια με τους δικαστές των πολιτικών δικαστηρίων, να ασκούν ακριβώς τα ίδια καθήκοντα με αυτούς, και να αμείβονται με το ένα τρίτο των μισθών αυτών.
Δεν μπορεί αρχηγοί των γενικών επιτελείων, οι οποίοι έχουν αλλάξει τον τρόπο ζωής τους εξαιτίας των καθηκόντων τους, να θυσιάζουν τις προσωπικές τους ελευθερίες, να αποτελούν πιθανό στόχο μυστικών υπηρεσιών και τρομοκρατών, τόσο αυτοί όσο και οι οικογένειές τους και να αμείβονται με 1800 ευρώ, δηλαδή όσο ένας υπάλληλος εφορίας ή ένα στέλεχος μιας μικρής εταιρίας.
Δεν μπορεί να αμείβονται με το επίδομα παραμεθορίων περιοχών όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι κατά κανόνα είναι και μόνιμοι κάτοικοι των περιοχών αυτών, ενώ ένας στρατιωτικός ο οποίος έχει χειρότερο μισθολόγιο από αυτούς, αναγκάζεται να πληρώνει ενοίκιο, δεν αμείβεται για τις υπερωρίες του, να του περικόπτεται το συγκεκριμένο επίδομα.
Δεν μπορεί όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι με το εφάπαξ βοήθημα να καλυτερεύουν τη ζωή των παιδιών τους ενώ οι στρατιωτικοί να προσπαθούν με αυτό να αγοράσουν το δικό τους σπίτι διαπιστώνοντας βέβαια ότι δεν επαρκεί ούτε για την αγορά μιας γκαρσονιέρας.
Για όλους αυτούς τους λόγους εμείς οι στρατιωτικοί εν’ενεργεία και εν’αποστρατεία θα αγωνιστούμε για τα δίκαια αιτήματά μας. Έχουμε καταλάβει ότι όσο παλεύουμε τόσο κερδίζουμε συμμάχους άρα πλησιάζουμε στην επίτευξη των στόχων μας που είναι η έμπρακτη αναγνώριση από την πολιτεία των δύσκολων συνθηκών εργασίας μας και του πραγματικού έργου που παράγουμε.
Ανθλγος (ΑΠΖ)
Η επικαιροποίηση του μεσοπρόθεσμου έγινε προ ημερών από τη βουλή των Ελλήνων. Παρά τη τεράστια προσπάθεια των εν’ ενεργεία στελεχών μέσω του ΣΥΣΜΕΔ, αλλά και των εν’ αποστρατεία συναδέλφων μας μέσω των ενώσεών τους δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.
Τι κι αν είχαμε συμμάχους μεγάλο μέρος των βουλευτών του κοινοβουλίου, το σύνολο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και όλο τον ελληνικό λαό. Τελικά δεν έγινε τίποτα. Κάποιοι θα πουν χάσαμε, κάποιοι άλλοι πιο αισιόδοξοι θα πούν ότι χάσαμε μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο. Εγώ θα πω ότι βγήκαμε κερδισμένοι από όλη αυτή τη διαδικασία, και θα αναφέρω τους λόγους…
Πρώτα από όλα μετρήσαμε τους συμμάχους μας και ανακαλύψαμε ότι είναι πάρα πολλοί.
Είδαμε ότι η πολιτική μας ηγεσία αναγνώρισε μέσω του ίδιου του πρωθυπουργού την τεράστια αδικία που έχουμε υποστεί και υποσχέθηκε να την αποκαταστήσει σε κάποιο άλλο χρόνο. (Αλήθεια πότε ξαναέγινε να δεχθεί ο πρωθυπουργός απόστρατους για να συζητήσει τα οικονομικά τους προβλήματα;)
Έπειτα εμείς οι στρατιωτικοί εν ενεργεία και απόστρατοι καταλάβαμε ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να αγωνιστούμε για να επιτύχουμε τα καλύτερα αποτελέσματα. Σε αντίθετη περίπτωση θα γίνουμε πιόνια κάποιων που επιθυμούν την μεταξύ μας κόντρα.
Και φυσικά ο ΣΥΣΜΕΔ μας έδειξε τον δρόμο μέσα στον οποίο θα πρέπει να κινηθούμε. Όλοι γίναμε μάρτυρες κατά τη συζήτηση στο κοινοβούλιο όπου οι βουλευτές των κομμάτων επιχειρηματολογούσαν σύμφωνα με τις μελέτες και τα στοιχεία του συνδέσμου μας, για τα οποία δεν αμφισβητήθηκε τίποτα από κανέναν.
Ο Έλληνας στρατιωτικός κατάλαβε ότι τίποτε δεν προσφέρεται από κανέναν. Πρέπει να αγωνιστούμε για όλα. Μα θα πει κάποιος πώς να αγωνιστούμε αφού δεν έχουμε δικαίωμα να απεργήσουμε ή να κάνουμε αποχή, κατάληψη ή κάποια αντίστοιχη κίνηση.
Υπάρχουν πολλές μορφές αγώνα που να ταιριάζουν στο προφίλ μας και στην ιδιοσυγκρασία μας. Αγώνας είναι να συσπειρωθούμε στις ενώσεις μας που έχουν ιδρυθεί σε όλες τις περιοχές της πατρίδας μας. Αγώνας είναι να βγει κάποιος σε ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης ή μια εφημερίδα και να μιλήσει για την αδικία που έχουμε όλοι υποστεί. Αγώνας είναι να συμμετέχουμε μαζικά στις συγκεντρώσεις που θα εξαγγείλουν οι ενώσεις μας. Αγώνας είναι να μιλάς σε όλο τον κόσμο και να τους εξηγείς ότι όλα αυτά που άκουγαν επί χρόνια για τα δήθεν προνόμια του λειτουργήματός μας και τους παχυλούς μισθούς μας ήταν όλα ψέματα. Τέλος, αγώνας είναι και ένα like σε μια ανάρτηση ή η ανάγνωση ενός κειμένου που γράφηκε στο διαδίκτυο από συνάδελφο και μιλάει για τα δίκαιά μας.
Ο ελληνικός λαός και οι πολιτικοί μας για πρώτη φορά άκουσαν ότι οι στρατιωτικοί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης. Έμαθαν ότι έχουμε υποστεί έναν ανεξήγητο διωγμό, που παρόμοιος δεν έχει ξαναγίνει ακόμα και σε ομάδες δημοσίων υπαλλήλων που απολάμβαναν αντικειμενικά πλήθος προνομίων. Κι όμως, μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού πίστευαν για χρόνια ότι οι στρατιωτικοί σιτίζονται δωρεάν κάθε μεσημέρι στις λέσχες αξιωματικών, διαμένουν όλοι δωρεάν σε Σ.Ο.Α., κάθε καλοκαίρι κάνουν δωρεάν διακοπές στα Κ.Α.Α.Υ., και φυσικά ότι αμείβονται με μισθούς άνω των 2000 ευρώ.
Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Όλα τα στελέχη των μονάδων αντιμετωπίζουν πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης. Ενοίκια παραμένουν απλήρωτα ενώ συνάδελφοι με δάνεια για αγορά αυτοκινήτου δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις δόσεις τους (αναφέρομαι στα αυτοκίνητα γιατί ως γνωστό είναι το μόνο περιουσιακό στοιχείο που κατά κανόνα διαθέτει ένας στρατιωτικός αφού η απόκτηση ιδιόκτητης κατοικίας, λόγω συχνών μεταθέσεων είναι ένα άπιαστο όνειρο). Όλοι γινόμαστε δέκτες πραγματικών ιστοριών συναδέλφων μας που βρίσκονται σε απόγνωση.
Η κατάσταση των αποστράτων δεν είναι καλύτερη. Μετά από 35 χρόνια εργασίας και άλλα τόσα σε απλήρωτες υπερωρίες είδαν και αυτοί με τη σειρά τους να γίνονται στόχοι τριπλών περικοπών οι συντάξεις τους ενώ όπως προβλέπει το μεσοπρόθεσμο το 2014 έρχεται και τέταρτη περικοπή. Υπάρχει συνετός άνθρωπος που να πιστεύει ότι σε βάθος χρόνου δεκαετίας υπάρχει περίπτωση να γίνει κάποια κίνηση αποκατάστασης της αδικίας;
Πρέπει λοιπόν ενωμένοι όλοι οι στρατιωτικοί (εν’ενεργεία και απόστρατοι) να συνεχίσουμε να ασκούμε πίεση, με κάθε νόμιμο τρόπο, όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι ενώσεις μας. Πρόσφατα είναι τα παραδείγματα κοινωνικών ομάδων που εν μέσω οικονομικής κρίσης είδαν τους αγώνες τους να δικαιώνονται. Αναφέρομαι στους δικαστές, στους υπαλλήλους της βουλής, στους οδηγούς του μετρό και στους αγρότες.
Θα συνεχίζουμε να φωνάζουμε ότι δεν είναι δυνατόν νέοι υπαξιωματικοί να επιβιώσουν στην περιοχή του ποταμού Έβρου, στα νησιά του βορείου αιγαίου, καθώς και στα βόρεια σύνορα της πατρίδας μας με 650 ευρώ το μήνα. Μόνο το ενοίκιο, τα έξοδα θέρμανσης και τα κοινόχρηστα υπερβαίνουν τα 500 ευρώ.
Δεν μπορεί αξιωματικοί απόφοιτοι ανώτατων στρατιωτικών σχολών (αφού ξόδεψαν χιλιάδες ευρώ για να προετοιμαστούν για τις πανελλήνιες εξετάσεις, επέτυχαν υψηλότατες βαθμολογίες εισαγωγής, και αφού ξόδεψαν χιλιάδες ευρώ κατά τη διάρκειά της τετραετούς φοίτησής τους, να εξέρχονται με μισθούς πείνας 800 ευρώ.
Δεν μπορεί οικογενειάρχες στρατιωτικοί να αδυνατούν να παράσχουν πλέον στα παιδιά τους το αγαθό της γνώσης. Είναι πλείστα τα παραδείγματα συναδέλφων που αναγκάστηκαν να σταματήσουν τα φροντιστήρια των ξένων γλωσσών και των ελληνικών μαθημάτων στα παιδιά τους.
Δεν μπορεί στρατιωτικοί να απαγορεύουν στα παιδιά τους την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση για τον απλούστατο λόγο ότι είναι αδύνατο με 1000 ευρώ να συντηρήσεις δυο κατοικίες.
Δεν μπορεί στρατιωτικοί δικαστές να εισάγονται ακριβώς με τα ίδια κριτήρια με τους δικαστές των πολιτικών δικαστηρίων, να ασκούν ακριβώς τα ίδια καθήκοντα με αυτούς, και να αμείβονται με το ένα τρίτο των μισθών αυτών.
Δεν μπορεί αρχηγοί των γενικών επιτελείων, οι οποίοι έχουν αλλάξει τον τρόπο ζωής τους εξαιτίας των καθηκόντων τους, να θυσιάζουν τις προσωπικές τους ελευθερίες, να αποτελούν πιθανό στόχο μυστικών υπηρεσιών και τρομοκρατών, τόσο αυτοί όσο και οι οικογένειές τους και να αμείβονται με 1800 ευρώ, δηλαδή όσο ένας υπάλληλος εφορίας ή ένα στέλεχος μιας μικρής εταιρίας.
Δεν μπορεί να αμείβονται με το επίδομα παραμεθορίων περιοχών όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι κατά κανόνα είναι και μόνιμοι κάτοικοι των περιοχών αυτών, ενώ ένας στρατιωτικός ο οποίος έχει χειρότερο μισθολόγιο από αυτούς, αναγκάζεται να πληρώνει ενοίκιο, δεν αμείβεται για τις υπερωρίες του, να του περικόπτεται το συγκεκριμένο επίδομα.
Δεν μπορεί όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι με το εφάπαξ βοήθημα να καλυτερεύουν τη ζωή των παιδιών τους ενώ οι στρατιωτικοί να προσπαθούν με αυτό να αγοράσουν το δικό τους σπίτι διαπιστώνοντας βέβαια ότι δεν επαρκεί ούτε για την αγορά μιας γκαρσονιέρας.
Για όλους αυτούς τους λόγους εμείς οι στρατιωτικοί εν’ενεργεία και εν’αποστρατεία θα αγωνιστούμε για τα δίκαια αιτήματά μας. Έχουμε καταλάβει ότι όσο παλεύουμε τόσο κερδίζουμε συμμάχους άρα πλησιάζουμε στην επίτευξη των στόχων μας που είναι η έμπρακτη αναγνώριση από την πολιτεία των δύσκολων συνθηκών εργασίας μας και του πραγματικού έργου που παράγουμε.
0 σχόλια :