Nωπές είναι ακόμη οι εικόνες του μικρού-Λιάκου που αγωνιζόταν να κρατηθεί στη ζωή, που ήθελε να τον αφήσει και φρέσκο είναι ακόμη το χώμα που σκεπάζει τώρα το άψυχο κορμάκι του ...
Στη μνήμη μένει μόνο ένα αθώο παιδικό χαμόγελο γεμάτο ελπίδα και προσδοκίες για το δικαίωμα του στη ζωή, οι λόγοι όμως για τον άδικο χαμό του σκεπάστηκαν ήδη από την ταφόπετρα της λήθης μιας αδιάφορης κοινωνίας δειλών ενόχων. Eμείς φταίμε για τον κάθε αδικοχαμένο Λιάκο που έχασε την μάχη της ζωής επειδή εμείς ήμασταν αυτοί που αρνηθήκαμε να του δώσουμε μια πραγματική βοήθεια.
Η κοινωνία μας κατάντησε σαν την αρκούδα που επιθυμεί να πλύνει τη γούνα της αλλά δεν θέλει .... να βραχεί!
Επί δεκαετίες χτίζαμε ένα κράτος πάνω στο ψέμμα, στη νοθεία, στη διαφθορά, στην απάτη, στην αυταπάτη, στις ψευδαισθήσεις και στην αναξιοκρατία.
Όλοι μας επιδιώκαμε να πάρουμε ένα ρόλο στη βιτρίνα της ζωής, ακόμη και αυτόν του κομπάρσου που θα αποθανατιστεί έστω και μια φορά δίπλα σε κάποιον από τους εφήμερους πρωταγωνιστές της.
Εμείς όλοι μας, οι πολίτες με την ηθική των μεγάλων Σταυρών, των μεγάλων πατριωτικών λόγων και τη σοσιαληστρική κοινωνική ευαισθησία, σε διακεκομένο ωράριο στις κολωνακιώτικες καφετέριες, ιδρύσαμε με τη ψήφο μας το κράτος των βαρβάρων, το κράτος που άξιζε στην ευνουχισμένη συνείδησή μας.
Το κράτος αυτό παρανόμησε, έχωσε το χέρι του στις τσέπες μας, μας κατάκλεψε, μας συκοφάντησε και δεν αντιδράσαμε ...για να μην φανερωθούν και οι δικές μας λαμογιές!
Το κράτος αυτό, μας επρόδωσε, μας ξεπούλησε, μας εκβίασε, μας απείλησε, μας τρομοκράτησε, μας εβίασε, μας εκμεταλεύτηκε, μας ποδοπάτησε, μας δολοφόνησε και δεν αντιδράσαμε γιατί φοβηθήκαμε μήπως ... μπλέξουμε!
Πάντα δικαιολογούσαμε την ανευθυνότητα της κακομοιριάς μας, κατηγορώντας την υποχρέωση και την ευθύνη του εκάστοτε "άλλου", του διπλανού και του γείτονά μας ή ταμπουρονόμασταν πίσω από ξεπερασμένα ιδεολογικά φούμαρα που μας εξόπλιζαν με ψευδαισθήσεις και με επιχειρήματα για τα αδικαιολόγητα.
Εμπιστευτήκαμε τις ιδέες των "νέων" επαναστατών και προωθήσαμε τις προτάσεις τους, ξεχάσαμε όμως την προέλευσή τους από τις οικογένειες των βαρβάρων και αγνοήσαμε τους πραγματικούς τους σκοπούς ... να πάρουν δηλαδή και αυτοί το μερτικό τους από το κράτος αυτό, που δήθεν πολεμούν. Με τη θεραπεία της ασπιρίνης δεν πολεμάς το καρκίνωμα αλλά το συντηρείς και όταν επιδεικνύεις το νυστέρι, δεν σημαίνει αυτό ότι σκοπεύεις και να το χρησιμοποιήσεις ....!
Λίγοι είναι αυτοί που αισθάνονται τύψεις για το χαμό του κάθε "Λιάκου" και ντρέπονται για τον πόνο που νοιώθουν στο κατακάρδι τους οι γονείς του. Είναι αυτοί που θέλουν αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τους "Λιάκους" που συναντούν στην καθημερινότητά τους.
Είναι οι ίδιοι που αποφάσισαν να λευτερώσουν τη συνείδηση της ψυχής τους ακόμη και αν χρειαστεί να θυσιάσουν τη ζωή τους στο βωμό της λευτεριάς. Το τίμημα μπορεί να είναι υψηλό αλλά και ο σκοπός του αγώνα είναι μεγάλος.
Μια ζωή σε ένα κράτος ανθρώπων όπου ποτέ πια δεν θα θρηνήσουμε τις χαμένες πατρίδες μας και τους αδικοχαμένους Λιάκους μας.
Η κοινωνία μας κατάντησε σαν την αρκούδα που επιθυμεί να πλύνει τη γούνα της αλλά δεν θέλει .... να βραχεί!
Επί δεκαετίες χτίζαμε ένα κράτος πάνω στο ψέμμα, στη νοθεία, στη διαφθορά, στην απάτη, στην αυταπάτη, στις ψευδαισθήσεις και στην αναξιοκρατία.
Όλοι μας επιδιώκαμε να πάρουμε ένα ρόλο στη βιτρίνα της ζωής, ακόμη και αυτόν του κομπάρσου που θα αποθανατιστεί έστω και μια φορά δίπλα σε κάποιον από τους εφήμερους πρωταγωνιστές της.
Εμείς όλοι μας, οι πολίτες με την ηθική των μεγάλων Σταυρών, των μεγάλων πατριωτικών λόγων και τη σοσιαληστρική κοινωνική ευαισθησία, σε διακεκομένο ωράριο στις κολωνακιώτικες καφετέριες, ιδρύσαμε με τη ψήφο μας το κράτος των βαρβάρων, το κράτος που άξιζε στην ευνουχισμένη συνείδησή μας.
Το κράτος αυτό παρανόμησε, έχωσε το χέρι του στις τσέπες μας, μας κατάκλεψε, μας συκοφάντησε και δεν αντιδράσαμε ...για να μην φανερωθούν και οι δικές μας λαμογιές!
Το κράτος αυτό, μας επρόδωσε, μας ξεπούλησε, μας εκβίασε, μας απείλησε, μας τρομοκράτησε, μας εβίασε, μας εκμεταλεύτηκε, μας ποδοπάτησε, μας δολοφόνησε και δεν αντιδράσαμε γιατί φοβηθήκαμε μήπως ... μπλέξουμε!
Πάντα δικαιολογούσαμε την ανευθυνότητα της κακομοιριάς μας, κατηγορώντας την υποχρέωση και την ευθύνη του εκάστοτε "άλλου", του διπλανού και του γείτονά μας ή ταμπουρονόμασταν πίσω από ξεπερασμένα ιδεολογικά φούμαρα που μας εξόπλιζαν με ψευδαισθήσεις και με επιχειρήματα για τα αδικαιολόγητα.
Εμπιστευτήκαμε τις ιδέες των "νέων" επαναστατών και προωθήσαμε τις προτάσεις τους, ξεχάσαμε όμως την προέλευσή τους από τις οικογένειες των βαρβάρων και αγνοήσαμε τους πραγματικούς τους σκοπούς ... να πάρουν δηλαδή και αυτοί το μερτικό τους από το κράτος αυτό, που δήθεν πολεμούν. Με τη θεραπεία της ασπιρίνης δεν πολεμάς το καρκίνωμα αλλά το συντηρείς και όταν επιδεικνύεις το νυστέρι, δεν σημαίνει αυτό ότι σκοπεύεις και να το χρησιμοποιήσεις ....!
Λίγοι είναι αυτοί που αισθάνονται τύψεις για το χαμό του κάθε "Λιάκου" και ντρέπονται για τον πόνο που νοιώθουν στο κατακάρδι τους οι γονείς του. Είναι αυτοί που θέλουν αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τους "Λιάκους" που συναντούν στην καθημερινότητά τους.
Είναι οι ίδιοι που αποφάσισαν να λευτερώσουν τη συνείδηση της ψυχής τους ακόμη και αν χρειαστεί να θυσιάσουν τη ζωή τους στο βωμό της λευτεριάς. Το τίμημα μπορεί να είναι υψηλό αλλά και ο σκοπός του αγώνα είναι μεγάλος.
Μια ζωή σε ένα κράτος ανθρώπων όπου ποτέ πια δεν θα θρηνήσουμε τις χαμένες πατρίδες μας και τους αδικοχαμένους Λιάκους μας.
0 σχόλια :