Ο λαός θέλει να χυθεί αίμα στην αρένα του Κολοσσαίου...
Γράφει η Κατερίνα Γκίκα
Η Δικαιοσύνη, με όρους θεάματος, είναι πρόθυμη να του το προσφέρει. Ειδικά όταν πέφτουν στα χέρια της πρόσωπα πολιτικά από τα «πάνω ράφια», που κυβέρνησαν τον τόπο επί δεκαετίες, βάζουν το μαχαίρι στο κόκαλο χωρίς έλεος.
Είναι όμως στ΄ αλήθεια αδέκαστη; Ή, μήπως, οι αποφάσεις της τελευταίας, επηρεάζονται δραματικά από τις απειλητικές διαθέσεις της κοινής γνώμης;
Για απόκρυψη περιουσιακού στοιχείου στη δήλωση Πόθεν Έσχες, ο Άκης Τσοχατζόπουλος καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης οκτώ χρόνων.
Για παρόμοιο αδίκημα, την ίδια χρονική συγκυρία, έτερος κορυφαίος πολιτικός καθάρισε με απαλλακτικό βούλευμα… Δυο μέτρα και σταθμά, θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς και δεν θα΄ χε και άδικο.
Δεν γνωρίζω αν τα ισόβια στον τέως δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, είναι μια δίκαιη ποινή. Δεν κατέχω νομικά, δεν έχω δει τη δικογραφία.
Ως Ελληνίδα πολίτης τάσσομαι απερίφραστα υπέρ του ισόβιου εγκλεισμού, εκείνου που καταχράστηκε ακόμα και ένα ευρώ από τον ιδρώτα μου, από τον ιδρώτα του κοσμάκη που πένεται και πεινά, των φοιτητών που πεθαίνουν το 2013 από μια αυτοσχέδια φουφού.
Όμως, δεν είμαι σίγουρη με ποια ακριβώς κριτήρια αποφαίνεται στις μέρες μας η Δικαιοσύνη.
Και με βεβαιότητα θαρρώ πως, αυτή την πολύ κρίσιμη στιγμή, οι λειτουργοί της οφείλουν να κρίνουν με ψυχραιμία και επαγγελματική απάθεια ανατόμου.
Να καταδικάζει και, φυσικά, να αποδίδει τις ευθύνες αλλά, όχι να τιμωρεί εκδικητικά. Αυτό δεν είναι μια σύγχρονη Δικαιοσύνη. Αποφεύγω από θέση να μπω στα χωράφια της κριτικής και να διυλίσω την απόφαση, ωστόσο, από την άλλη μεριά, δεν πρέπει να αφήνονται έωλοι διαβρωτικοί ψίθυροι, περιθώρια να πλανώνται ιοβόλες υποψίες και να αμφισβητούνται εν τέλει, έστω εν είδει κουτσομπολιού, στα καφενεία της Επικράτειας, οι προθέσεις των δικαστών που βρίσκονται στα υψηλά κλιμάκια της Θέμιδας, οι οποίοι -έντονα δυσαρεστημένοι από τις περικοπές των αποδοχών τους και την αρνητική κριτική που τους επιφυλάχθηκε, στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού- έχουν πολλούς λόγους σήμερα, να είναι απέναντι στο πολιτικό σύστημα.
Αν ο Παπαγεωργόπουλος άπλωσε χέρι στο δημόσιο χρήμα, του αξίζει να τιμωρηθεί υποδειγματικά. Και προφανώς του αξίζει η Νέμεσις, ακόμα κι αν δεν είχε συμμετοχή, γιατί έχει απαράγραπτη ευθύνη.
Αμεριμνησία και άγνοια στην «εσωτερική αυλή» ενός δημόσιου προσώπου δεν δικαιολογούνται. Τα ισόβια δεν έχω πειστεί αν του αναλογούν...Εγώ όμως δεν είμαι δικαστής, εγώ είμαι ένας θυμωμένος πολίτης που, βυθισμένος στην πικρή σκόνη της καθημερινότητας, ζητώ κρεμάλα στο Σύνταγμα για όλους εκείνους που μας έφτασαν ως εδώ.
Η Δικαιοσύνη είναι εκείνη που προέχει να σταθεί στο ύψος της και να καταλογίσει τις ποινές που αρμόζουν στη βαρύτητα ενός εκάστου αδικήματος, κλείνοντας τ΄ αυτιά στις άγριες ιαχές του πλήθους.
Η Δικαιοσύνη, με όρους θεάματος, είναι πρόθυμη να του το προσφέρει. Ειδικά όταν πέφτουν στα χέρια της πρόσωπα πολιτικά από τα «πάνω ράφια», που κυβέρνησαν τον τόπο επί δεκαετίες, βάζουν το μαχαίρι στο κόκαλο χωρίς έλεος.
Είναι όμως στ΄ αλήθεια αδέκαστη; Ή, μήπως, οι αποφάσεις της τελευταίας, επηρεάζονται δραματικά από τις απειλητικές διαθέσεις της κοινής γνώμης;
Για απόκρυψη περιουσιακού στοιχείου στη δήλωση Πόθεν Έσχες, ο Άκης Τσοχατζόπουλος καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης οκτώ χρόνων.
Για παρόμοιο αδίκημα, την ίδια χρονική συγκυρία, έτερος κορυφαίος πολιτικός καθάρισε με απαλλακτικό βούλευμα… Δυο μέτρα και σταθμά, θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς και δεν θα΄ χε και άδικο.
Δεν γνωρίζω αν τα ισόβια στον τέως δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, είναι μια δίκαιη ποινή. Δεν κατέχω νομικά, δεν έχω δει τη δικογραφία.
Ως Ελληνίδα πολίτης τάσσομαι απερίφραστα υπέρ του ισόβιου εγκλεισμού, εκείνου που καταχράστηκε ακόμα και ένα ευρώ από τον ιδρώτα μου, από τον ιδρώτα του κοσμάκη που πένεται και πεινά, των φοιτητών που πεθαίνουν το 2013 από μια αυτοσχέδια φουφού.
Όμως, δεν είμαι σίγουρη με ποια ακριβώς κριτήρια αποφαίνεται στις μέρες μας η Δικαιοσύνη.
Και με βεβαιότητα θαρρώ πως, αυτή την πολύ κρίσιμη στιγμή, οι λειτουργοί της οφείλουν να κρίνουν με ψυχραιμία και επαγγελματική απάθεια ανατόμου.
Να καταδικάζει και, φυσικά, να αποδίδει τις ευθύνες αλλά, όχι να τιμωρεί εκδικητικά. Αυτό δεν είναι μια σύγχρονη Δικαιοσύνη. Αποφεύγω από θέση να μπω στα χωράφια της κριτικής και να διυλίσω την απόφαση, ωστόσο, από την άλλη μεριά, δεν πρέπει να αφήνονται έωλοι διαβρωτικοί ψίθυροι, περιθώρια να πλανώνται ιοβόλες υποψίες και να αμφισβητούνται εν τέλει, έστω εν είδει κουτσομπολιού, στα καφενεία της Επικράτειας, οι προθέσεις των δικαστών που βρίσκονται στα υψηλά κλιμάκια της Θέμιδας, οι οποίοι -έντονα δυσαρεστημένοι από τις περικοπές των αποδοχών τους και την αρνητική κριτική που τους επιφυλάχθηκε, στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού- έχουν πολλούς λόγους σήμερα, να είναι απέναντι στο πολιτικό σύστημα.
Αν ο Παπαγεωργόπουλος άπλωσε χέρι στο δημόσιο χρήμα, του αξίζει να τιμωρηθεί υποδειγματικά. Και προφανώς του αξίζει η Νέμεσις, ακόμα κι αν δεν είχε συμμετοχή, γιατί έχει απαράγραπτη ευθύνη.
Αμεριμνησία και άγνοια στην «εσωτερική αυλή» ενός δημόσιου προσώπου δεν δικαιολογούνται. Τα ισόβια δεν έχω πειστεί αν του αναλογούν...Εγώ όμως δεν είμαι δικαστής, εγώ είμαι ένας θυμωμένος πολίτης που, βυθισμένος στην πικρή σκόνη της καθημερινότητας, ζητώ κρεμάλα στο Σύνταγμα για όλους εκείνους που μας έφτασαν ως εδώ.
Η Δικαιοσύνη είναι εκείνη που προέχει να σταθεί στο ύψος της και να καταλογίσει τις ποινές που αρμόζουν στη βαρύτητα ενός εκάστου αδικήματος, κλείνοντας τ΄ αυτιά στις άγριες ιαχές του πλήθους.
0 σχόλια :