«Κύριο χαρακτηριστικό ενός παθογόνου συστήματος διαχρονικά είναι η αδυναμία του να διαπιστώσει το επερχόμενο τέλος του».
Γράφει ο Δημήτριος Σούκερας
Αντισυνταγματάρχης (ΑΣ) ε.α
Από την άλλη, ο ρόλος όσων έχουν τάξει σκοπό της ζωής τους να φυλάττουν Θερμοπύλες δεν είναι επ’ ουδενεί να πλουτίσουν σε αυτήν την ζωή, μιας και από την ψυχοσύνθεσή τους , από τον τρόπο που έχουν γαλουχηθεί στους στρατώνες, στις Σχολές που εκπαιδεύθηκαν από νεαρή ηλικία, είναι αδύνατο να στραφούν στην αναζήτηση των υλικών αγαθών έναντι της υπέρτατης ικανοποίησης να υπηρετούν την πατρίδα τους, να την βλέπουν καθημερινά να προοδεύει, να γίνεται ξακουστή στα πέρατα του κόσμου για τα κατορθώματα και τα επιτεύγματα των ανθρώπων της, να αποτελεί σεβαστό συνομιλητή σε όλα τα φόρα του πλανήτη.
Μπορεί όλος αυτός ο κάματος να προσφέρεται διαχρονικά, αδιάλειπτα, χωρίς ο στρατιωτικός να αναζητεί για τον εαυτό του την ευθεία συσχέτιση με την αμοιβή και τις απολαβές του, ερχόμενος σε πλήρη αντιδιαστολή ως εργαζόμενος με το σύνολο των θεωριών που περιγράφουν όλα τα συστήματα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού παγκοσμίως, όμως αυτό δεν μπορεί το πολιτικό σύστημα με κανέναν τρόπο να το εκλαμβάνει ως αδυναμία.
Ακόμα και οι στρατιωτικοί έχουν «τον κάλλο τους» που από καιρού πλέον όχι απλά έχει πατηθεί, αλλά έχει συνθλιβεί, οδηγώντας τους πλέον στην έκρηξη. Και αυτός δεν είναι άλλος παρά η οικογένεια τους, το μοναδικό κομμάτι τους που δεν ανέχονται να πειραχτεί, που ξεκάθαρα πλέον διαπιστώνεται πως, μαζικά οδηγείται στον κοινωνικό θάνατο, τα παιδιά τους στην αμάθεια, στην οριστική απώλεια της ελπίδας με πολλαπλάσια ένταση έναντι της υπόλοιπης Ελληνικής κοινωνίας.
Πότε έγινε αυτό; Μα όταν με αφορμή το μνημόνιο, ξεκάθαρα «αποκαλύφθηκαν» οι προθέσεις του καθεστηκύος πολιτικού συστήματος, αφού για τους στρατιωτικούς εν ενεργεία και σε αποστρατεία επιλέχθηκε όχι μια «σαλαμοποίηση» μαζί με τον υπόλοιπο Ελληνικό λαό με ανάλογες μειώσεις στα ποσοστά των αμοιβών, αλλά μια άλλου είδους με πολλαπλάσιες μειώσεις, διάφορη, μοναδική και εξοντωτική και επιπλέον πλήρους κοροϊδίας, ύβρεων, αχαρακτήριστων συμπεριφορών από μικρόνοες πολιτικούς που είχαν και το θράσος μεταγενέστερα να δηλώνουν, πως επί σειρά ετών έκαναν ότι έκαναν, επειδή άγονταν και φέρονταν από τον λαό.
Είναι το παράπονο, η έλλειψη αναγνώρισης και σεβασμού, που τους οδηγεί πλέον στην κάθοδο στους δρόμους, σε πρωτόγνωρες συμπεριφορές που απόλυτα εξηγούνται από την θεωρία του Θετικού Προσδόκιμου του Vroom, σύμφωνα με την οποία, η επιβράβευση για την απόδοση, άμεσα σχετίζεται με την συμπεριφορά.
Μία θετική επίδραση της αναγνώρισης που συνδέεται με τρεις παράγοντες: την προσμονή (ότι οι άοκνες προσπάθειες και κόποι θα φέρουν το θετικό αποτέλεσμα στην συνολική εθνική προσπάθεια), την αναμονή (αυτή η συνεισφορά των στρατιωτικών να χαρτογραφηθεί και να αναγνωρισθεί θετικά) και τέλος, τη σκέψη (η αναμενόμενη ανταμοιβή τους να αποτελεί ουσιαστικό θέλγητρο και ζητούμενο από τους ίδιους).
Μπορεί τραγικές φιγούρες ανθρώπων που απλά «φέρουν στολή» να επαίρονται μπροστά στα ΜΜΕ, πως ο χειρισμός της πολιτείας απέναντι στην τάξη, κύριο εκφραστή του Imperium, δεν έχει συνάρτηση με την απόδοσή της στην μάχη, αλλά ακόμη και η θεωρία της κοινωνικής δικαιοσύνης του John Rawls προβλέπει ότι, η αίσθηση του δικαίου του συστήματος ανταμοιβών που απολαμβάνουν οι στρατιωτικοί άμεσα σχετίζεται με την διάθεσή τους να υπερβάλλουν εαυτό.
Εκτός κι αν κάποιος εκτιμά, πως οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις διαχρονικά καλούνται να αντιπαρατίθενται, με υποδεέστερους αριθμητικά και σε επίπεδο δυνατοτήτων αντιπάλους, οπότε το έργο τους δεν απαιτείται να αναγνωρίζεται.
Νομίζω, πως κανείς νηφάλιος στην χώρα δεν υποστηρίζει αυτήν την άποψη, απ’ την άλλη είναι ξεκάθαρο, πως οι Στρατιωτικοί πλέον περίτρανα γνωρίζουν από την μία τι λάμβαναν εκείνοι κατά τις περιόδους των «παχέων αγελάδων», αλλά πια το έμαθε πέραν πάσης αμφιβολίας και η Ελληνική κοινωνία και έτσι, μοιραία οι συγκρίσεις έγιναν και οι στρατιωτικοί βρέθηκαν εμπροσθοβαρείς στην προσφορά και οπισθοβαρείς στην ανταμοιβή.
Αυτό σήμερα δεν μπορεί να αλλάξει! Είναι μία πραγματικότητα του παρελθόντος σαράντα ετών και οι στρατιωτικοί δυστυχώς περίτρανα δικαιούνται να παραπονιούνται στον υπερθετικό βαθμό, όχι μόνο για την ασυνέχεια του πολιτικού συστήματος να ανταμείβει την προσφορά τους, αλλά και για τον παραλογισμό των διαδικασιών που εκείνο θέσπισε μέχρι σήμερα εναντίον τους.
Φθάνει κανείς πραγματικά να αναρωτιέται ποια είναι πραγματικά η επιδίωξή των κυβερνώντων σήμερα. Ενδεχομένως, μια πολεμική σύρραξη με δυσμενή εξέλιξη που όμως μπορεί να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα;
Απευθυνόμενος στους σημερινούς άρχοντες στην Ελλάδα, που άκριτα αρέσκονται στην εφαρμογή λογιστικών και μόνο πρακτικών, με όρους και θεωρίες που δυνητικά κατανοούν, θα τους έλεγα πως ακόμη και η θεωρία του κόστους της συναλλαγής του Williamson, ξεκαθαρίζει πως οι ευνοϊκότερες συνθήκες δημιουργίας ιδανικών σχέσεων εργαζομένου –εργοδότη είναι άρρηκτα συσχετιζόμενες μ’ ένα σαφές πλαίσιο που διεξοδικά ρυθμίζει και περιγράφει τις σχέσεις των δύο μερών και πως η καλύτερη επιλογή για εφαρμογή σε πολύπλοκα εργασιακά περιβάλλοντα, τέτοια όπως εκείνα των Ενόπλων Δυνάμεων, θα ήταν η δημιουργία δομών σχέσεων που βασίζονται στην ειλικρίνεια και στον σεβασμό.
Νομίζω κανείς πλέον δεν περιμένει, από τους σημερινούς και χθεσινούς κυβερνώντες, σεβασμό και ειλικρίνεια στις σχέσεις τους, όχι μόνο με τους Στρατιωτικούς, αλλά και με την Ελληνική κοινωνία συνολικά, αφού είναι εμφανές πως εκείνοι, έχουν επιλέξει να υψώνουν τις σημαίες της διχόνοιας, προκειμένου να επιβάλλουν τα θέλω τους και να διαιωνίζουν την όποια εξουσία τους.
Φαίνεται ξεχνούν τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ο οποίος είπε: «Εξαιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε και εις τους στερνούς χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα».
Αυτά τα λόγια του θρυλικού Στρατηγού της Παλιγγενεσίας επιθυμούν να θυμίσουν στον λαό οι Έλληνες Στρατιωτικοί, παίρνοντας την θέση του προπάτορά τους στην πορεία του προς την Πνύκα, υποστηρίζοντας πλήρως την λογική και καλώντας όλους σε ομόνοια, και επιστροφή στις πατροπαράδοτες αρχές και αξίες του έθνους.
Ίσως, δεν υπάρξει άλλη υπενθύμιση πως ο Κολοκοτρώνης μίλησε για «Φωτιά και Τσεκούρι στους προσκυνημένους» αντί για «Φωτιά και Τσεκούρι» εναντίον του λαού και καλό θα ήταν τα όπλα να αφήνονται στα χέρια των ειδικών, αντί να χρησιμοποιούνται από το πολιτικό σύστημα εις βάρος του αυτοκαταστροφικά, αφού οι ίδιοι έβαλαν φωτιά στο σπίτι τους και καθώς δεν γνωρίζουν την χρήση του τσεκουριού για να διανοίξουν τη διέξοδο της διαφυγής τους, ολοταχώς βαδίζουν στην εξόντωσή τους.
Απλά ο λαός θα καθαρίσει τα σκουπίδια στο τέλος.
Αντισυνταγματάρχης (ΑΣ) ε.α
Από την άλλη, ο ρόλος όσων έχουν τάξει σκοπό της ζωής τους να φυλάττουν Θερμοπύλες δεν είναι επ’ ουδενεί να πλουτίσουν σε αυτήν την ζωή, μιας και από την ψυχοσύνθεσή τους , από τον τρόπο που έχουν γαλουχηθεί στους στρατώνες, στις Σχολές που εκπαιδεύθηκαν από νεαρή ηλικία, είναι αδύνατο να στραφούν στην αναζήτηση των υλικών αγαθών έναντι της υπέρτατης ικανοποίησης να υπηρετούν την πατρίδα τους, να την βλέπουν καθημερινά να προοδεύει, να γίνεται ξακουστή στα πέρατα του κόσμου για τα κατορθώματα και τα επιτεύγματα των ανθρώπων της, να αποτελεί σεβαστό συνομιλητή σε όλα τα φόρα του πλανήτη.
Μπορεί όλος αυτός ο κάματος να προσφέρεται διαχρονικά, αδιάλειπτα, χωρίς ο στρατιωτικός να αναζητεί για τον εαυτό του την ευθεία συσχέτιση με την αμοιβή και τις απολαβές του, ερχόμενος σε πλήρη αντιδιαστολή ως εργαζόμενος με το σύνολο των θεωριών που περιγράφουν όλα τα συστήματα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού παγκοσμίως, όμως αυτό δεν μπορεί το πολιτικό σύστημα με κανέναν τρόπο να το εκλαμβάνει ως αδυναμία.
Ακόμα και οι στρατιωτικοί έχουν «τον κάλλο τους» που από καιρού πλέον όχι απλά έχει πατηθεί, αλλά έχει συνθλιβεί, οδηγώντας τους πλέον στην έκρηξη. Και αυτός δεν είναι άλλος παρά η οικογένεια τους, το μοναδικό κομμάτι τους που δεν ανέχονται να πειραχτεί, που ξεκάθαρα πλέον διαπιστώνεται πως, μαζικά οδηγείται στον κοινωνικό θάνατο, τα παιδιά τους στην αμάθεια, στην οριστική απώλεια της ελπίδας με πολλαπλάσια ένταση έναντι της υπόλοιπης Ελληνικής κοινωνίας.
Πότε έγινε αυτό; Μα όταν με αφορμή το μνημόνιο, ξεκάθαρα «αποκαλύφθηκαν» οι προθέσεις του καθεστηκύος πολιτικού συστήματος, αφού για τους στρατιωτικούς εν ενεργεία και σε αποστρατεία επιλέχθηκε όχι μια «σαλαμοποίηση» μαζί με τον υπόλοιπο Ελληνικό λαό με ανάλογες μειώσεις στα ποσοστά των αμοιβών, αλλά μια άλλου είδους με πολλαπλάσιες μειώσεις, διάφορη, μοναδική και εξοντωτική και επιπλέον πλήρους κοροϊδίας, ύβρεων, αχαρακτήριστων συμπεριφορών από μικρόνοες πολιτικούς που είχαν και το θράσος μεταγενέστερα να δηλώνουν, πως επί σειρά ετών έκαναν ότι έκαναν, επειδή άγονταν και φέρονταν από τον λαό.
Είναι το παράπονο, η έλλειψη αναγνώρισης και σεβασμού, που τους οδηγεί πλέον στην κάθοδο στους δρόμους, σε πρωτόγνωρες συμπεριφορές που απόλυτα εξηγούνται από την θεωρία του Θετικού Προσδόκιμου του Vroom, σύμφωνα με την οποία, η επιβράβευση για την απόδοση, άμεσα σχετίζεται με την συμπεριφορά.
Μία θετική επίδραση της αναγνώρισης που συνδέεται με τρεις παράγοντες: την προσμονή (ότι οι άοκνες προσπάθειες και κόποι θα φέρουν το θετικό αποτέλεσμα στην συνολική εθνική προσπάθεια), την αναμονή (αυτή η συνεισφορά των στρατιωτικών να χαρτογραφηθεί και να αναγνωρισθεί θετικά) και τέλος, τη σκέψη (η αναμενόμενη ανταμοιβή τους να αποτελεί ουσιαστικό θέλγητρο και ζητούμενο από τους ίδιους).
Μπορεί τραγικές φιγούρες ανθρώπων που απλά «φέρουν στολή» να επαίρονται μπροστά στα ΜΜΕ, πως ο χειρισμός της πολιτείας απέναντι στην τάξη, κύριο εκφραστή του Imperium, δεν έχει συνάρτηση με την απόδοσή της στην μάχη, αλλά ακόμη και η θεωρία της κοινωνικής δικαιοσύνης του John Rawls προβλέπει ότι, η αίσθηση του δικαίου του συστήματος ανταμοιβών που απολαμβάνουν οι στρατιωτικοί άμεσα σχετίζεται με την διάθεσή τους να υπερβάλλουν εαυτό.
Εκτός κι αν κάποιος εκτιμά, πως οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις διαχρονικά καλούνται να αντιπαρατίθενται, με υποδεέστερους αριθμητικά και σε επίπεδο δυνατοτήτων αντιπάλους, οπότε το έργο τους δεν απαιτείται να αναγνωρίζεται.
Νομίζω, πως κανείς νηφάλιος στην χώρα δεν υποστηρίζει αυτήν την άποψη, απ’ την άλλη είναι ξεκάθαρο, πως οι Στρατιωτικοί πλέον περίτρανα γνωρίζουν από την μία τι λάμβαναν εκείνοι κατά τις περιόδους των «παχέων αγελάδων», αλλά πια το έμαθε πέραν πάσης αμφιβολίας και η Ελληνική κοινωνία και έτσι, μοιραία οι συγκρίσεις έγιναν και οι στρατιωτικοί βρέθηκαν εμπροσθοβαρείς στην προσφορά και οπισθοβαρείς στην ανταμοιβή.
Αυτό σήμερα δεν μπορεί να αλλάξει! Είναι μία πραγματικότητα του παρελθόντος σαράντα ετών και οι στρατιωτικοί δυστυχώς περίτρανα δικαιούνται να παραπονιούνται στον υπερθετικό βαθμό, όχι μόνο για την ασυνέχεια του πολιτικού συστήματος να ανταμείβει την προσφορά τους, αλλά και για τον παραλογισμό των διαδικασιών που εκείνο θέσπισε μέχρι σήμερα εναντίον τους.
Φθάνει κανείς πραγματικά να αναρωτιέται ποια είναι πραγματικά η επιδίωξή των κυβερνώντων σήμερα. Ενδεχομένως, μια πολεμική σύρραξη με δυσμενή εξέλιξη που όμως μπορεί να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα;
Απευθυνόμενος στους σημερινούς άρχοντες στην Ελλάδα, που άκριτα αρέσκονται στην εφαρμογή λογιστικών και μόνο πρακτικών, με όρους και θεωρίες που δυνητικά κατανοούν, θα τους έλεγα πως ακόμη και η θεωρία του κόστους της συναλλαγής του Williamson, ξεκαθαρίζει πως οι ευνοϊκότερες συνθήκες δημιουργίας ιδανικών σχέσεων εργαζομένου –εργοδότη είναι άρρηκτα συσχετιζόμενες μ’ ένα σαφές πλαίσιο που διεξοδικά ρυθμίζει και περιγράφει τις σχέσεις των δύο μερών και πως η καλύτερη επιλογή για εφαρμογή σε πολύπλοκα εργασιακά περιβάλλοντα, τέτοια όπως εκείνα των Ενόπλων Δυνάμεων, θα ήταν η δημιουργία δομών σχέσεων που βασίζονται στην ειλικρίνεια και στον σεβασμό.
Νομίζω κανείς πλέον δεν περιμένει, από τους σημερινούς και χθεσινούς κυβερνώντες, σεβασμό και ειλικρίνεια στις σχέσεις τους, όχι μόνο με τους Στρατιωτικούς, αλλά και με την Ελληνική κοινωνία συνολικά, αφού είναι εμφανές πως εκείνοι, έχουν επιλέξει να υψώνουν τις σημαίες της διχόνοιας, προκειμένου να επιβάλλουν τα θέλω τους και να διαιωνίζουν την όποια εξουσία τους.
Φαίνεται ξεχνούν τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ο οποίος είπε: «Εξαιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε και εις τους στερνούς χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα».
Αυτά τα λόγια του θρυλικού Στρατηγού της Παλιγγενεσίας επιθυμούν να θυμίσουν στον λαό οι Έλληνες Στρατιωτικοί, παίρνοντας την θέση του προπάτορά τους στην πορεία του προς την Πνύκα, υποστηρίζοντας πλήρως την λογική και καλώντας όλους σε ομόνοια, και επιστροφή στις πατροπαράδοτες αρχές και αξίες του έθνους.
Ίσως, δεν υπάρξει άλλη υπενθύμιση πως ο Κολοκοτρώνης μίλησε για «Φωτιά και Τσεκούρι στους προσκυνημένους» αντί για «Φωτιά και Τσεκούρι» εναντίον του λαού και καλό θα ήταν τα όπλα να αφήνονται στα χέρια των ειδικών, αντί να χρησιμοποιούνται από το πολιτικό σύστημα εις βάρος του αυτοκαταστροφικά, αφού οι ίδιοι έβαλαν φωτιά στο σπίτι τους και καθώς δεν γνωρίζουν την χρήση του τσεκουριού για να διανοίξουν τη διέξοδο της διαφυγής τους, ολοταχώς βαδίζουν στην εξόντωσή τους.
Απλά ο λαός θα καθαρίσει τα σκουπίδια στο τέλος.
0 σχόλια :