Και, ξαφνικά, ξυπνήσαμε ένα Σάββατο πρωί και ήμασταν φτωχότεροι
Γράφει η Χρύστα Ντζάνη
Όχι πως δεν πτωχεύαμε, έτσι κι αλλιώς, λίγο-λίγο: Ο ιδιωτικός τομέας στην Κύπρο -τον τελευταίο ενάμιση χρόνο- υποφέρει, τα «ενοικιάζεται» είναι περισσότερα από ποτέ κι η ανεργία αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, φτάνοντας το δυσθεώρητο, για τα κυπριακά δεδομένα ,15%.
Οι δε -γενικά, παχυλοί- μισθοί των δημόσιων υπαλλήλων έχουν παγώσει από το 2011 και το 2012 περικόπηκαν κιόλας κατά τι, με το προσχέδιο του μνημονίου. Τότε που νομίζαμε πως όλα τελείωσαν και πως οι Ευρωπαίοι, σεβόμενοι τις κόκκινες γραμμές μας (ξέρουμε στο νησί από έγχρωμες γραμμές), θα μας έδιναν τα λεφτά (τι είναι 17 ψωροδισ. μπροστά στα εκατοντάδες της Ελλάδας) και δεν θα απαιτούσαν ούτε ιδιωτικοποιήσεις, ούτε αύξηση του εταιρικού φόρου, ούτε τίποτα. Το μνημόνιο έμοιαζε μονόδρομος και στη περίπτωσή μας έμοιαζε με ένα σχετικά καλό μνημόνιο. Έτσι μας διαβεβαίωναν.
Και, ξαφνικά, μας κούρεψαν τις καταθέσεις. Που, αν το σκεφτείς, στην Ελλάδα κούρεψαν το χρέος και στην Κύπρο τις περιουσίες. Του υπερτροφικού μας, βεβαίως, τραπεζικού συστήματος, με το μεγαλύτερο σχεδόν κατά κεφαλήν ιδιωτικό χρέος και τα πλούσια επιτόκια. Αλλά τις κούρεψαν.
Που θα πει, όσα κι αν κέρδιζες από τους τόκους, τα χάνεις και με το παραπάνω. Που θα πει πως, για να πληρώσεις τα σπασμένα μιας προηγούμενης απόφασης του Eurogroup, ζητάς 17 δισ., σου δίνουν 10 και σου λένε «τα υπόλοιπα βρες τα εσύ».
Το τηλέφωνό μου χτυπούσε από το πρωί από φίλους και συγγενείς απ’ την Ελλάδα που ρωτούσαν αν είναι αλήθεια. Και τι πρέπει να κάνουν από βδομάδα (μα κι αυτό το σατανικό, να αποφασίζουν κουρέματα, κατά κανόνα, σε αργίες και Σαββατοκύριακα) για να τα σηκώσουν και να τα πάρουν έξω. Είτε στην Ελλάδα, που περιοδικά φλερτάρει με τη χρεοκοπία ή αλλού.
Στα ΑΤΜ σχηματίστηκαν, από νωρίς, ουρές από πολίτες που έσπευσαν να βγάλουν ό,τι μπορούσαν – αν και το ποσό του κουρέματος («τέλος αλληλεγγύης» το βάφτισαν, με την ίδια ευκολία ή χυδαιότητα που λέμε «παράπλευρες απώλειες») είχε ήδη δεσμευτεί.
Τα συνεργατικά ταμιευτήρια δεν άνοιξαν καν σε ένα χωριό, οργισμένος πολίτης απέκλεισε το τοπικό ταμιευτήριο με τον εκσκαφέα του, ενώ στους καφενέδες, ανάστατοι οπαδοί της Ομόνοιας, θρηνούσαν τις 100.000 ευρώ που χάνει η ομάδα από τις εισφορές που μάζευε λίγο-λίγο αυτές τις μέρες για να σωθεί, αφού το ένα εκατομμύριο που συγκέντρωσαν θα κουρευτεί κι αυτό.
Τα καλά νέα, είπαν οι πιο αισιόδοξοι, είναι πως αποφεύχθηκε η άτακτη χρεοκοπία, που ήταν η μια από τις δύο επιλογές που δίνονταν στο ολονύχτιο Eurogroup.
Τα κακά νέα είναι, βεβαίως, πολύ περισσότερα.
Κανείς πια δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής για τις καταθέσεις του στην Κύπρο, όταν ακόμη και όσες δεν ξεπερνούν το -εγγυημένο από το κράτος- ποσό των 100.000 ευρώ, κουρεύονται σε μια νύχτα. Ούτε μπορεί κανείς να είναι ήσυχος πως η περιπέτεια τελειώνει εδώ, πως αυτός είναι ο σωστός τρόπος να σωθούν οι τράπεζες, όταν η αξιοπιστία τους έχει πληγεί, πια, ανεπανόρθωτα.
Η δε πλάνη της λεγόμενης «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», στην οποία η Κύπρος επένδυε όχι μόνο το οικονομικό της μέλλον, αλλά και το όποιο αίσθημα ασφάλειας, έσπασε με τον πιο άγαρμπο τρόπο. Και, βεβαίως, είναι και το πολιτικό έλλειμμα που φανερώνεται στο εσωτερικό, όταν την κυβέρνηση που απέτυχε όχι απλώς να προβλέψει και να αποφύγει το πρόβλημα, αλλά και να το διαχειριστεί εγκαίρως (ζητήσαμε μνημόνιο από τον Ιούνιο του ’12!), διαδέχτηκε μια κυβέρνηση που -ενώ, ως προχτές, υποσχόταν δίκαιη λύση με βάση τις συμμαχίες της στην Ευρώπη και διαβεβαίωνε πως δεν θα δεχτεί σε καμία περίπτωση κούρεμα καταθέσεων- έκανε ακριβώς αυτό, σε 15 μόλις μέρες.
Το «συμμαχίες υπάρχουν», του νέου προέδρου, ακούγεται πια εξίσου παραπλανητικό, ψευδές ή και πρόστυχο, όσο το «λεφτά υπάρχουν».
Καληνύχτα και καλή μας τύχη.
Όχι πως δεν πτωχεύαμε, έτσι κι αλλιώς, λίγο-λίγο: Ο ιδιωτικός τομέας στην Κύπρο -τον τελευταίο ενάμιση χρόνο- υποφέρει, τα «ενοικιάζεται» είναι περισσότερα από ποτέ κι η ανεργία αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, φτάνοντας το δυσθεώρητο, για τα κυπριακά δεδομένα ,15%.
Οι δε -γενικά, παχυλοί- μισθοί των δημόσιων υπαλλήλων έχουν παγώσει από το 2011 και το 2012 περικόπηκαν κιόλας κατά τι, με το προσχέδιο του μνημονίου. Τότε που νομίζαμε πως όλα τελείωσαν και πως οι Ευρωπαίοι, σεβόμενοι τις κόκκινες γραμμές μας (ξέρουμε στο νησί από έγχρωμες γραμμές), θα μας έδιναν τα λεφτά (τι είναι 17 ψωροδισ. μπροστά στα εκατοντάδες της Ελλάδας) και δεν θα απαιτούσαν ούτε ιδιωτικοποιήσεις, ούτε αύξηση του εταιρικού φόρου, ούτε τίποτα. Το μνημόνιο έμοιαζε μονόδρομος και στη περίπτωσή μας έμοιαζε με ένα σχετικά καλό μνημόνιο. Έτσι μας διαβεβαίωναν.
Και, ξαφνικά, μας κούρεψαν τις καταθέσεις. Που, αν το σκεφτείς, στην Ελλάδα κούρεψαν το χρέος και στην Κύπρο τις περιουσίες. Του υπερτροφικού μας, βεβαίως, τραπεζικού συστήματος, με το μεγαλύτερο σχεδόν κατά κεφαλήν ιδιωτικό χρέος και τα πλούσια επιτόκια. Αλλά τις κούρεψαν.
Που θα πει, όσα κι αν κέρδιζες από τους τόκους, τα χάνεις και με το παραπάνω. Που θα πει πως, για να πληρώσεις τα σπασμένα μιας προηγούμενης απόφασης του Eurogroup, ζητάς 17 δισ., σου δίνουν 10 και σου λένε «τα υπόλοιπα βρες τα εσύ».
Το τηλέφωνό μου χτυπούσε από το πρωί από φίλους και συγγενείς απ’ την Ελλάδα που ρωτούσαν αν είναι αλήθεια. Και τι πρέπει να κάνουν από βδομάδα (μα κι αυτό το σατανικό, να αποφασίζουν κουρέματα, κατά κανόνα, σε αργίες και Σαββατοκύριακα) για να τα σηκώσουν και να τα πάρουν έξω. Είτε στην Ελλάδα, που περιοδικά φλερτάρει με τη χρεοκοπία ή αλλού.
Στα ΑΤΜ σχηματίστηκαν, από νωρίς, ουρές από πολίτες που έσπευσαν να βγάλουν ό,τι μπορούσαν – αν και το ποσό του κουρέματος («τέλος αλληλεγγύης» το βάφτισαν, με την ίδια ευκολία ή χυδαιότητα που λέμε «παράπλευρες απώλειες») είχε ήδη δεσμευτεί.
Τα συνεργατικά ταμιευτήρια δεν άνοιξαν καν σε ένα χωριό, οργισμένος πολίτης απέκλεισε το τοπικό ταμιευτήριο με τον εκσκαφέα του, ενώ στους καφενέδες, ανάστατοι οπαδοί της Ομόνοιας, θρηνούσαν τις 100.000 ευρώ που χάνει η ομάδα από τις εισφορές που μάζευε λίγο-λίγο αυτές τις μέρες για να σωθεί, αφού το ένα εκατομμύριο που συγκέντρωσαν θα κουρευτεί κι αυτό.
Τα καλά νέα, είπαν οι πιο αισιόδοξοι, είναι πως αποφεύχθηκε η άτακτη χρεοκοπία, που ήταν η μια από τις δύο επιλογές που δίνονταν στο ολονύχτιο Eurogroup.
Τα κακά νέα είναι, βεβαίως, πολύ περισσότερα.
Κανείς πια δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής για τις καταθέσεις του στην Κύπρο, όταν ακόμη και όσες δεν ξεπερνούν το -εγγυημένο από το κράτος- ποσό των 100.000 ευρώ, κουρεύονται σε μια νύχτα. Ούτε μπορεί κανείς να είναι ήσυχος πως η περιπέτεια τελειώνει εδώ, πως αυτός είναι ο σωστός τρόπος να σωθούν οι τράπεζες, όταν η αξιοπιστία τους έχει πληγεί, πια, ανεπανόρθωτα.
Η δε πλάνη της λεγόμενης «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», στην οποία η Κύπρος επένδυε όχι μόνο το οικονομικό της μέλλον, αλλά και το όποιο αίσθημα ασφάλειας, έσπασε με τον πιο άγαρμπο τρόπο. Και, βεβαίως, είναι και το πολιτικό έλλειμμα που φανερώνεται στο εσωτερικό, όταν την κυβέρνηση που απέτυχε όχι απλώς να προβλέψει και να αποφύγει το πρόβλημα, αλλά και να το διαχειριστεί εγκαίρως (ζητήσαμε μνημόνιο από τον Ιούνιο του ’12!), διαδέχτηκε μια κυβέρνηση που -ενώ, ως προχτές, υποσχόταν δίκαιη λύση με βάση τις συμμαχίες της στην Ευρώπη και διαβεβαίωνε πως δεν θα δεχτεί σε καμία περίπτωση κούρεμα καταθέσεων- έκανε ακριβώς αυτό, σε 15 μόλις μέρες.
Το «συμμαχίες υπάρχουν», του νέου προέδρου, ακούγεται πια εξίσου παραπλανητικό, ψευδές ή και πρόστυχο, όσο το «λεφτά υπάρχουν».
Καληνύχτα και καλή μας τύχη.
0 σχόλια :