Πολύπειρος τραπεζίτης είχε πει πριν από χρόνια ότι «στην Ελλάδα υπάρχει χώρος για δυόμισι τράπεζες». Για τη σημερινή πολιτική σκηνή το αντίστοιχο ερώτημα είναι: πόσα κόμματα χωράει;
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
για τα ΝΕΑ
Ισχύει εδώ η απάντηση «αφήστε χίλια λουλούδια να ανθίσουν»; Χλωμό!
Οποιος πιστεύει ότι θα σταθεί κυβέρνηση συνασπισμού με πέντε, έξι, οκτώ κόμματα, μάλλον δεν λαμβάνει υπόψη για ποια χώρα μιλάμε.
Σήμερα στην Ελλάδα αν πετάξεις μια πέτρα, ή σκύλο ή πρόεδρο κόμματος και πολιτικής κίνησης θα χτυπήσεις. Εκτός από τα οκτώ κόμματα στη Βουλή και την Ευρωβουλή, υπάρχουν ακόμη 3-4 που λίγο έλειψε να μπουν και καμιά δεκαριά «πολιτικές πρωτοβουλίες», ήτοι πρόσωπα που προσπαθούν να ηγηθούν νέου κόμματος για να μπουν.
Με εκλογικό σύστημα «απλής και άδολης» αναλογικής - όπως προτείνουν αβασάνιστα ορισμένοι - μπορεί να φτάσουμε και σε Βουλή με μια ντουζίνα κόμματα. Συν όσα θα προέκυπταν από τις διασπάσεις που θα ακολουθούσαν.
Νέα κόμματα όμως δεν σημαίνει απαραιτήτως νέοι τίτλοι κομμάτων. Και κυρίως δεν σημαίνει «κάθε κορφή και φλάμπουρο, κάθε κλαρί και κλέφτης». Οποιος έκανε υπουργός κάποτε, θέλει να γίνει αρχηγός κόμματος σήμερα.
Σημαίνει κατ' αρχάς αυτό που επισήμανε στα χθεσινά «ΝΕΑ» ο Ηλίας Μόσιαλος, εμπνευστής και συντονιστής της υπαρκτής πολιτικής κίνησης "Δυναμική Ελλάδα", για το σύγχρονο κεντροαριστερό κόμμα: «Πρέπει να διαφέρει από ό,τι έφερε τη χώρα στο σημείο όπου βρέθηκε, τόσο στις κατευθύνσεις όσο και στα πρόσωπα».
Σε απλή μετάφραση: ένα νέο κόμμα πρέπει να έχει κυρίως νέα πρώτη ύλη.
Δεύτερη προϋπόθεση είναι να βρεθούν κοινωνικές δυνάμεις που θα στηρίξουν το εγχείρημα. Σε αυτό, δυστυχώς, ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει δίκιο: στην κοινωνία σήμερα σαλεύουν περισσότερο οι δυνάμεις που θέλουν να την ανατινάξουν, μετατρέποντας τον αντικοινοβουλευτισμό τους σε πνιγηρό αέρα στα πανιά της ακροδεξιάς κομπανίας των «εγέρθητων».
Το άλλο ζητούμενο είναι ο επικεφαλής: ο αρχηγός, ο ηγέτης. Οι σαπουνόφουσκες περί «συλλογικής ηγεσίας» συνήθως σκάνε απότομα. Για να υπάρχει κόμμα πρέπει να υπάρχει ο ιδρυτής και αρχηγός του. Αυτός που θα κάνει τις πολιτικές θέσεις και τις ιδέες του κείμενο, λόγο, ύφος δημόσιας παρουσίας. Ενα χαρισματικό πρόσωπο που θα εμπνέει, θα πείθει, θα καθοδηγεί.
Με κύρος και πρωτίστως με ισχυρή βούληση - γιατί τα πράγματα τα κινεί η βούληση των ανθρώπων.
Βλέπει κανείς αυτές τις τρεις προϋποθέσεις σήμερα;
Οι περισσότεροι από όσους υπόσχονται καινούργια κόμματα παραπέμπουν σε αυτό που έλεγε ο άγγλος εκδότης Μαξ Μπίβερμπρουκ: «Δεν δίνουν σημασία προς τα πού πάνε, τους αρκεί να κάθονται στη θέση του οδηγού».
για τα ΝΕΑ
Ισχύει εδώ η απάντηση «αφήστε χίλια λουλούδια να ανθίσουν»; Χλωμό!
Οποιος πιστεύει ότι θα σταθεί κυβέρνηση συνασπισμού με πέντε, έξι, οκτώ κόμματα, μάλλον δεν λαμβάνει υπόψη για ποια χώρα μιλάμε.
Σήμερα στην Ελλάδα αν πετάξεις μια πέτρα, ή σκύλο ή πρόεδρο κόμματος και πολιτικής κίνησης θα χτυπήσεις. Εκτός από τα οκτώ κόμματα στη Βουλή και την Ευρωβουλή, υπάρχουν ακόμη 3-4 που λίγο έλειψε να μπουν και καμιά δεκαριά «πολιτικές πρωτοβουλίες», ήτοι πρόσωπα που προσπαθούν να ηγηθούν νέου κόμματος για να μπουν.
Με εκλογικό σύστημα «απλής και άδολης» αναλογικής - όπως προτείνουν αβασάνιστα ορισμένοι - μπορεί να φτάσουμε και σε Βουλή με μια ντουζίνα κόμματα. Συν όσα θα προέκυπταν από τις διασπάσεις που θα ακολουθούσαν.
Νέα κόμματα όμως δεν σημαίνει απαραιτήτως νέοι τίτλοι κομμάτων. Και κυρίως δεν σημαίνει «κάθε κορφή και φλάμπουρο, κάθε κλαρί και κλέφτης». Οποιος έκανε υπουργός κάποτε, θέλει να γίνει αρχηγός κόμματος σήμερα.
Σημαίνει κατ' αρχάς αυτό που επισήμανε στα χθεσινά «ΝΕΑ» ο Ηλίας Μόσιαλος, εμπνευστής και συντονιστής της υπαρκτής πολιτικής κίνησης "Δυναμική Ελλάδα", για το σύγχρονο κεντροαριστερό κόμμα: «Πρέπει να διαφέρει από ό,τι έφερε τη χώρα στο σημείο όπου βρέθηκε, τόσο στις κατευθύνσεις όσο και στα πρόσωπα».
Σε απλή μετάφραση: ένα νέο κόμμα πρέπει να έχει κυρίως νέα πρώτη ύλη.
Δεύτερη προϋπόθεση είναι να βρεθούν κοινωνικές δυνάμεις που θα στηρίξουν το εγχείρημα. Σε αυτό, δυστυχώς, ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει δίκιο: στην κοινωνία σήμερα σαλεύουν περισσότερο οι δυνάμεις που θέλουν να την ανατινάξουν, μετατρέποντας τον αντικοινοβουλευτισμό τους σε πνιγηρό αέρα στα πανιά της ακροδεξιάς κομπανίας των «εγέρθητων».
Το άλλο ζητούμενο είναι ο επικεφαλής: ο αρχηγός, ο ηγέτης. Οι σαπουνόφουσκες περί «συλλογικής ηγεσίας» συνήθως σκάνε απότομα. Για να υπάρχει κόμμα πρέπει να υπάρχει ο ιδρυτής και αρχηγός του. Αυτός που θα κάνει τις πολιτικές θέσεις και τις ιδέες του κείμενο, λόγο, ύφος δημόσιας παρουσίας. Ενα χαρισματικό πρόσωπο που θα εμπνέει, θα πείθει, θα καθοδηγεί.
Με κύρος και πρωτίστως με ισχυρή βούληση - γιατί τα πράγματα τα κινεί η βούληση των ανθρώπων.
Βλέπει κανείς αυτές τις τρεις προϋποθέσεις σήμερα;
Οι περισσότεροι από όσους υπόσχονται καινούργια κόμματα παραπέμπουν σε αυτό που έλεγε ο άγγλος εκδότης Μαξ Μπίβερμπρουκ: «Δεν δίνουν σημασία προς τα πού πάνε, τους αρκεί να κάθονται στη θέση του οδηγού».
0 σχόλια :