Εἶμαι ὁ Δεσποτάκης τῆς Δα-μητρός, Ἕλλην. Καὶ λέγω Ἕλλην παρὰ τὶς προσπάθειες ποὺ τὸ σύστημα καταβάλλει, ὥστε νὰ μὲ πείσῃ πὼς δὲν εἶμαι ἤ ἔστω νὰ ξεχάσω πὼς εἶμαι,
καθὼς πιὰς δὲν ἔχω ὄνειρα, παρὰ αὐτὸν τῆς Ἐλπίδος…
Γράφει ο Δημήτρης Δεσποτάκης
Ζῶ πολλὰ χρόνια ἀνεβασμένος σὲ ἕνα δένδριον,
μὲ πλουμιστὰ κλαριὰ ἀπὸ φυλλώματα
καὶ κάπου κάπου,
βλασταίνει ἐπάνω του κάποιος καρπός!
Ὅμως ἀμέσως, βρώμικος ἄνεμος τὸν πνίγει,
καὶ βροχὴ μὲ χρώματα ἄσχημα,
ποὺ ὕστερις βγάνει μονόμαυρον οὐράνιον τόξον,
μολύνει τὰ ῥιζά του
καὶ μονάχος ὁ καρπός, πίπτει·
πλάι γιὰ λίγο ζεῖ εἰς τὸ χῶμα καὶ τὸν κορμόν
καὶ ἀποθνήσκει!
Ἔτσι ζῶ μονάχα ἀνάμεσα σὲ ἄσαρκους καρπούς,
ποὺ ᾿ναι ὁ λόγος-αἷμα τους, μοῦχλα κι ἀπανθρωπιά!
Τρέφομαι μονάχα μὲ λόγον καὶ πράξεις,
ποὺ σὲ αὐτὸ δὲν φύονται τὸ δένδριον.
Μονάχα κάθε ποὺ ἔρχεται ἡ Τρίτη τοῦ Ἀπρίλη ἡμέρα,
ἕνας βλαστὸς μέσα ἀπὸ ἀβίαστον κλαρί πετιέται,
κι εἶναι τότες μιὰ ἀγκαλιὰ ὁ νοῦς μου ὁλάκερος,
τροφὴ τοῦ νέου φύλλου.
Μακρυὰ στέκουν οἱ μαῦροι λογοφόνοι
καὶ εἰς τὰ γύρω κλαδιὰ
καὶ ἀνάμεσα εἰς τὰ πλουμιστά φυλλώματα,
σχεδὸν κι ἀπάνω μου, εἰς τὸ πετσί μου σχεδὸν γραπωμένες,
κάμπιες σκοτεινές, κατατρώγουν κάθε νιογένητη λεξούλαν…
Μέσα μου ὅμως χρόνους τώρα,
ἁπλώνουν ῥίζες τὰ μικρὰ φυλλαράκια
π’ ἐγέννησεν αὐτὸ τὸ δένδριον,
κάθε ποὺ ἔρχεται ἡ Τρίτη τ’ Ἀπρίλη
κι ἔκαμα τὸν νοῦ μου βρεφοκρέββατόν τους,
νὰ πλαγιάζουν, νὰ λογίζονται,
νὰ γίνονται μὲ τὸν καιρὸν πανώρια,
ἴσαμε ποὺ θὰ γίνουν Φωνὴ Ἑλληνίδα
καὶ μ’ ἕνα ἅλμα ἔτσι δά,
σὲ γῆς νὰ πατήσουν ἀπάνω…
Τότες ξωπίσω τους θὰ χυθοῦν σὲ δρόμους καὶ ἀπάνεμα μεριά,
σὲ νερὰ ἀπάνω θὰ πατήσουν μὲ περίσσιαν ἀγριὰ
καὶ τῶν σκοτωμῶν τὴν κραυγήν,
οἱ λογοφόνοι καὶ οἱ σκοτεινὲς κάμπιες!
Θὰ ᾿ναι οἱ ἀγροὶ χειμωνιασμένοι τὴν Ἄνοιξιν,
φωτιὰ τὰ σπαρτὰ παντοῦ θὰ καίῃ
καὶ μήτες ἡ σελήνη θὰ γιομίζη
μήτες θ’ ἀδειάζῃ ἀπὸ φῶς!
Τὸ δένδριον μιὰ θλίψιν θὰ καλύψῃ,
καθὼς ὁ πέλεκυς εἰς ἔδαφος θὰ φέρῃ.
Τότες μονάχα θὰ ᾿χουν ἀνδρειωθῇ,
ἕνα τοῦ κάθε καρποῦ παλληκάρι.
Κι ἄν τότες ὑπάρχει εἰς τὴν γῆς χῶμα ὁποὺ ἄφηκε ἡ φωτιά,
ἐκειὰ Φωνὴ θὰ ῥιζώσῃ Ἐλεύθερη,
ἐμπρὸς νὰ σταθῇ εἰς τοὺς φονιάδες.
Καὶ εἴτες θὰ κάμῃ τὸ χῶμα ἀδούλωτον,
εἴτες τότες, ἡ γῆς θὰ πεθάνῃ…
Δεσποτάκης τῆς Δα-μητρὸς
Ἕλλην
22-2-2013
καθὼς πιὰς δὲν ἔχω ὄνειρα, παρὰ αὐτὸν τῆς Ἐλπίδος…
Ζῶ πολλὰ χρόνια ἀνεβασμένος σὲ ἕνα δένδριον,
μὲ πλουμιστὰ κλαριὰ ἀπὸ φυλλώματα
καὶ κάπου κάπου,
βλασταίνει ἐπάνω του κάποιος καρπός!
Ὅμως ἀμέσως, βρώμικος ἄνεμος τὸν πνίγει,
καὶ βροχὴ μὲ χρώματα ἄσχημα,
ποὺ ὕστερις βγάνει μονόμαυρον οὐράνιον τόξον,
μολύνει τὰ ῥιζά του
καὶ μονάχος ὁ καρπός, πίπτει·
πλάι γιὰ λίγο ζεῖ εἰς τὸ χῶμα καὶ τὸν κορμόν
καὶ ἀποθνήσκει!
Ἔτσι ζῶ μονάχα ἀνάμεσα σὲ ἄσαρκους καρπούς,
ποὺ ᾿ναι ὁ λόγος-αἷμα τους, μοῦχλα κι ἀπανθρωπιά!
Τρέφομαι μονάχα μὲ λόγον καὶ πράξεις,
ποὺ σὲ αὐτὸ δὲν φύονται τὸ δένδριον.
Μονάχα κάθε ποὺ ἔρχεται ἡ Τρίτη τοῦ Ἀπρίλη ἡμέρα,
ἕνας βλαστὸς μέσα ἀπὸ ἀβίαστον κλαρί πετιέται,
κι εἶναι τότες μιὰ ἀγκαλιὰ ὁ νοῦς μου ὁλάκερος,
τροφὴ τοῦ νέου φύλλου.
Μακρυὰ στέκουν οἱ μαῦροι λογοφόνοι
καὶ εἰς τὰ γύρω κλαδιὰ
καὶ ἀνάμεσα εἰς τὰ πλουμιστά φυλλώματα,
σχεδὸν κι ἀπάνω μου, εἰς τὸ πετσί μου σχεδὸν γραπωμένες,
κάμπιες σκοτεινές, κατατρώγουν κάθε νιογένητη λεξούλαν…
Μέσα μου ὅμως χρόνους τώρα,
ἁπλώνουν ῥίζες τὰ μικρὰ φυλλαράκια
π’ ἐγέννησεν αὐτὸ τὸ δένδριον,
κάθε ποὺ ἔρχεται ἡ Τρίτη τ’ Ἀπρίλη
κι ἔκαμα τὸν νοῦ μου βρεφοκρέββατόν τους,
νὰ πλαγιάζουν, νὰ λογίζονται,
νὰ γίνονται μὲ τὸν καιρὸν πανώρια,
ἴσαμε ποὺ θὰ γίνουν Φωνὴ Ἑλληνίδα
καὶ μ’ ἕνα ἅλμα ἔτσι δά,
σὲ γῆς νὰ πατήσουν ἀπάνω…
Τότες ξωπίσω τους θὰ χυθοῦν σὲ δρόμους καὶ ἀπάνεμα μεριά,
σὲ νερὰ ἀπάνω θὰ πατήσουν μὲ περίσσιαν ἀγριὰ
καὶ τῶν σκοτωμῶν τὴν κραυγήν,
οἱ λογοφόνοι καὶ οἱ σκοτεινὲς κάμπιες!
Θὰ ᾿ναι οἱ ἀγροὶ χειμωνιασμένοι τὴν Ἄνοιξιν,
φωτιὰ τὰ σπαρτὰ παντοῦ θὰ καίῃ
καὶ μήτες ἡ σελήνη θὰ γιομίζη
μήτες θ’ ἀδειάζῃ ἀπὸ φῶς!
Τὸ δένδριον μιὰ θλίψιν θὰ καλύψῃ,
καθὼς ὁ πέλεκυς εἰς ἔδαφος θὰ φέρῃ.
Τότες μονάχα θὰ ᾿χουν ἀνδρειωθῇ,
ἕνα τοῦ κάθε καρποῦ παλληκάρι.
Κι ἄν τότες ὑπάρχει εἰς τὴν γῆς χῶμα ὁποὺ ἄφηκε ἡ φωτιά,
ἐκειὰ Φωνὴ θὰ ῥιζώσῃ Ἐλεύθερη,
ἐμπρὸς νὰ σταθῇ εἰς τοὺς φονιάδες.
Καὶ εἴτες θὰ κάμῃ τὸ χῶμα ἀδούλωτον,
εἴτες τότες, ἡ γῆς θὰ πεθάνῃ…
Δεσποτάκης τῆς Δα-μητρὸς
Ἕλλην
22-2-2013
0 σχόλια :