Οι ώρες τους είναι μετρημένες. Το τέλος τους κοντεύει. Έρχεται η στιγμή που θα ξηλωθούν από τις καρέκλες τους και θα τρέχουν να κρυφτούν σαν τα ποντίκια.
Γράφει η Θωμαή Στεφανοπούλου
Κανένας δεν θα τους χρειάζεται πια. Ούτε οι ψηφοφόροι τους, ούτε τα αφεντικά τους.
Μόνοι, θα ψάχνουν να βρουν αποκούμπι στον μπεζαχτά που μάζεψαν τόσα χρόνια από κλεψιές και αδικίες. Αλλά κι αυτός θα γίνει αέρας, εφόσον το πολυτελές οικοδόμημα της αυτοκρατορίας του χρήματος καταρρέει.
Θα φανεί ολοκάθαρα ότι όλα ήταν μια καλοστημένη φάρσα.
Και όσοι στρατολογήθηκαν να την υπηρετήσουν, πατώντας επί πτωμάτων, οι ίδιοι θα γίνουν τα πρώτα θύματα.
Κωμικοτραγικές, φοβισμένες φιγούρες, που θα τρέχουν με τα τιμαλφή τους αγκαλιά να ανέβουν στο ελικόπτερο. Θα αφήσουν πίσω τους την λεηλατημένη χώρα και θα τρέξουν να κρυφτούν, όπως οι βιαστές, όπως οι άρπαγες…
Όπου κι αν πάνε όμως «η πόλις θα τους κυνηγά». Μαζί με τα τιμαλφή τους, θα κουβαλάν πάντα και τα ανόσια έργα τους!
Έφυγαν οι τύραννοι, επιτέλους!
Μετά;
Η χώρα είναι ελεύθερη, ξεβρόμισε ο τόπος!
Μετά;
Παρελθόν πια οι σκοτεινές μέρες!
Ναι, αλλά μετά;
Οφείλουμε όλοι να σκεφτούμε το μετά.
Όταν θα φύγουν αυτοί που μας πρόδωσαν και έρθει το ποθούμενο, η λευτεριά, τι θα την κάνουμε μετά;
Θα την χαρίσουμε χωρίς πολλή σκέψη στον πρώτο ηγέτη που θα μιλήσει βολικά φτάνει να μας ξαλαφρώσει από την έννοια της ευθύνης; Θα ξανακάνουμε κόμματα με την ίδια συνταγή;
Θα βαλθούμε να αποκτήσουμε ξανά όσα χάσαμε και θα εναποθέσουμε την τύχη της πατρίδας και άρα της ζωής μας σε χαρισματικούς αντιπροσώπους; Θα απλώσουμε αδιαμαρτύρητα τα χέρια μας για να δεχτούμε νέα δεσμά;
Έλληνα, σκέψου..
Η ζωή είναι δική σου, η πατρίδα δική σου και είναι πολύ επικίνδυνο να αφήσεις την τύχη τους στα χέρια οποιουδήποτε επαγγελματία πολιτικού. Μην επαφίεσαι στον πατριωτισμό κανενός αντιπροσώπου. Η ευθύνη σου δεν τελειώνει με την ψήφο σου στις κάλπες. Δεν είναι αυτό Δημοκρατία. Είναι μια βολική δικαιολογία στον εαυτό σου, η ψευδαίσθηση ότι εσύ αποφασίζεις για να το ρίξεις μετά, χωρίς ενοχές, στον ύπνο.
Η πατρίδα, η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη…σε θέλουν εκεί, όρθιο, σε εγρήγορση, ΦΡΟΥΡΟ!
Αλλιώς…πάνε, τις πήρανε πάλι, σε κάνανε δούλο χωρίς να το καταλάβεις!
Άκου αυτό που θα σου πω κι αν θέλεις κράτησέ το.
Για να μην γίνουμε δούλοι, πρέπει να γίνουμε ΥΠΗΡΕΤΕΣ. Όχι όμως υπηρέτες των επιτήδειων που εκμεταλλεύονται τις ελπίδες μας. Όχι! Υπηρέτες της Πατρίδας μας. Υπηρέτες και φρουροί της ελευθερίας της.
Τούτα τα χρόνια, όση δυστυχία κι αν φέρανε, όσο πόνο κι αν μας ποτίσανε, μας δώσανε και κάτι καλό. Την ευκαιρία να μεγαλώσουμε. Να ωριμάσουμε. Όταν είσαι νήπιο τα περιμένεις όλα από την μάνα σου. Όταν όμως μεγαλώσεις πρέπει εσύ να την φροντίσεις.
Η Ελλάδα είναι η μάνα. Και τώρα είναι εκεί, ανήμπορη, περιμένει να την σηκώσουμε…Εγώ, εσύ, κι εσύ…
Έχουμε την τύχη ή την ατυχία να ζήσουμε την στιγμή της ενηλικίωσής μας.
Είμαστε η γενιά, που κουβαλάει στη πλάτη την ΕΥΘΥΝΗ για το μέλλον του λαού μας. Είμαστε στο μεταίχμιο. Ήρθε η ώρα της απόφασης. Πού θα πάμε;
Προς τα πού θα τραβήξουμε; Είμαστε οι πρωτεργάτες του καινούργιου, του ωραίου, του ιδανικού..!
Ζωντάνεψε στο μυαλό και την καρδιά σου την εικόνα μιας όμορφης, μιας λαμπρής πατρίδας. Φως και σχολείο του κόσμου, όπως ήταν, κι όπως της αξίζει να είναι. Κάνε για αυτήν ό,τι περνά από το χέρι σου και κατόπιν πες αυτό που λέει πάντα ο σοφός λαός μας : «Έχει ο Θεός!»
Η πατρίδα μας δεν είναι «τελειωμένη ιστορία»!
Δες το μέλλον αισιόδοξα, με πίστη! Δώσε πνοή στο όνειρό σου για μια καλύτερη Ελλάδα. Δεν είναι ανέφικτο, δεν είναι μακρινό! Δεν είσαι ο μόνος που το ποθεί… μην απελπίζεσαι! Όλοι αυτό περιμένουμε, όλοι αυτό ευχόμαστε…Μια σπίθα χρειάζεται…μια σπίθα…!
«Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία…» και Γνώση…! Τώρα ξέρεις τι φέρνει η ραθυμία, ο ατομισμός, ο ακόρεστος πόθος για ύλη. Τώρα ήρθε η ώρα να αλλάξεις , να γίνεις πολίτης- οπλίτης, Έλληνας!
Δεν είναι η μέθοδος, η οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία που θα μας φέρει την ευημερία. Δεν είναι καθόλου αυτά. Είναι το νιάξιμο και η αγάπη για τον τόπο μας. Είτε θέλουμε να λεγόμαστε αριστεροί είτε δεξιοί. Αυτές οι ταμπέλες τώρα πια, δεν μας βοηθάνε. Όταν νοιάζεσαι, όταν αγαπάς, ότι κι αν κάνεις, κάτι καλό θα φέρει.
Άκου τι είπε ο μεγάλος Περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα, όταν η χώρα του μετά από χρόνια δικτατορίας κινήθηκε προς την δημοκρατία:
«Η ελευθερία, όπως το δέντρο, έχει τις ρίζες της στο χώμα, δηλαδή στην καθημερινή ζωή των ταπεινών ανθρώπων. Αλλά αυτή δεν ανεβαίνει από μόνη της όπως το δέντρο προς τα πάνω, προς την κορυφή, προς εκείνα τα ύψη όπου οι άνθρωποι είδαν παραδοσιακά το ιδανικό, το ευγενές, το θείο, το αλτρουιστικό. Όπως το δέντρο, η ελευθερία μας δίνει φρούτα, μας δίνει σκιά, μας δίνει δύναμη για να μας προστατεύσει από τις αντιξοότητες. Αυτήν όμως την ελευθερία πρέπει όπως το δέντρο να την προστατεύσουμε κι εμείς, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να την πελεκήσουν. Είναι απαραίτητο να την προσέχουμε και να την κάνουμε να ευδοκιμήσει, γιατί όταν η ελευθερία ευδοκιμεί, θα ευημερεί ολόκληρος ο λαός αυτού του τόπου, κι έτσι η χώρα μας θα γίνει επιτέλους χώρα δίκαιη, χώρα ευημερίας, χώρα ελεύθερη όπως την θέλουμε όλοι μας».
Κανένας δεν θα τους χρειάζεται πια. Ούτε οι ψηφοφόροι τους, ούτε τα αφεντικά τους.
Μόνοι, θα ψάχνουν να βρουν αποκούμπι στον μπεζαχτά που μάζεψαν τόσα χρόνια από κλεψιές και αδικίες. Αλλά κι αυτός θα γίνει αέρας, εφόσον το πολυτελές οικοδόμημα της αυτοκρατορίας του χρήματος καταρρέει.
Θα φανεί ολοκάθαρα ότι όλα ήταν μια καλοστημένη φάρσα.
Και όσοι στρατολογήθηκαν να την υπηρετήσουν, πατώντας επί πτωμάτων, οι ίδιοι θα γίνουν τα πρώτα θύματα.
Κωμικοτραγικές, φοβισμένες φιγούρες, που θα τρέχουν με τα τιμαλφή τους αγκαλιά να ανέβουν στο ελικόπτερο. Θα αφήσουν πίσω τους την λεηλατημένη χώρα και θα τρέξουν να κρυφτούν, όπως οι βιαστές, όπως οι άρπαγες…
Όπου κι αν πάνε όμως «η πόλις θα τους κυνηγά». Μαζί με τα τιμαλφή τους, θα κουβαλάν πάντα και τα ανόσια έργα τους!
Έφυγαν οι τύραννοι, επιτέλους!
Μετά;
Η χώρα είναι ελεύθερη, ξεβρόμισε ο τόπος!
Μετά;
Παρελθόν πια οι σκοτεινές μέρες!
Ναι, αλλά μετά;
Οφείλουμε όλοι να σκεφτούμε το μετά.
Όταν θα φύγουν αυτοί που μας πρόδωσαν και έρθει το ποθούμενο, η λευτεριά, τι θα την κάνουμε μετά;
Θα την χαρίσουμε χωρίς πολλή σκέψη στον πρώτο ηγέτη που θα μιλήσει βολικά φτάνει να μας ξαλαφρώσει από την έννοια της ευθύνης; Θα ξανακάνουμε κόμματα με την ίδια συνταγή;
Θα βαλθούμε να αποκτήσουμε ξανά όσα χάσαμε και θα εναποθέσουμε την τύχη της πατρίδας και άρα της ζωής μας σε χαρισματικούς αντιπροσώπους; Θα απλώσουμε αδιαμαρτύρητα τα χέρια μας για να δεχτούμε νέα δεσμά;
Έλληνα, σκέψου..
Η ζωή είναι δική σου, η πατρίδα δική σου και είναι πολύ επικίνδυνο να αφήσεις την τύχη τους στα χέρια οποιουδήποτε επαγγελματία πολιτικού. Μην επαφίεσαι στον πατριωτισμό κανενός αντιπροσώπου. Η ευθύνη σου δεν τελειώνει με την ψήφο σου στις κάλπες. Δεν είναι αυτό Δημοκρατία. Είναι μια βολική δικαιολογία στον εαυτό σου, η ψευδαίσθηση ότι εσύ αποφασίζεις για να το ρίξεις μετά, χωρίς ενοχές, στον ύπνο.
Η πατρίδα, η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη…σε θέλουν εκεί, όρθιο, σε εγρήγορση, ΦΡΟΥΡΟ!
Αλλιώς…πάνε, τις πήρανε πάλι, σε κάνανε δούλο χωρίς να το καταλάβεις!
Άκου αυτό που θα σου πω κι αν θέλεις κράτησέ το.
Για να μην γίνουμε δούλοι, πρέπει να γίνουμε ΥΠΗΡΕΤΕΣ. Όχι όμως υπηρέτες των επιτήδειων που εκμεταλλεύονται τις ελπίδες μας. Όχι! Υπηρέτες της Πατρίδας μας. Υπηρέτες και φρουροί της ελευθερίας της.
Τούτα τα χρόνια, όση δυστυχία κι αν φέρανε, όσο πόνο κι αν μας ποτίσανε, μας δώσανε και κάτι καλό. Την ευκαιρία να μεγαλώσουμε. Να ωριμάσουμε. Όταν είσαι νήπιο τα περιμένεις όλα από την μάνα σου. Όταν όμως μεγαλώσεις πρέπει εσύ να την φροντίσεις.
Η Ελλάδα είναι η μάνα. Και τώρα είναι εκεί, ανήμπορη, περιμένει να την σηκώσουμε…Εγώ, εσύ, κι εσύ…
Έχουμε την τύχη ή την ατυχία να ζήσουμε την στιγμή της ενηλικίωσής μας.
Είμαστε η γενιά, που κουβαλάει στη πλάτη την ΕΥΘΥΝΗ για το μέλλον του λαού μας. Είμαστε στο μεταίχμιο. Ήρθε η ώρα της απόφασης. Πού θα πάμε;
Προς τα πού θα τραβήξουμε; Είμαστε οι πρωτεργάτες του καινούργιου, του ωραίου, του ιδανικού..!
Ζωντάνεψε στο μυαλό και την καρδιά σου την εικόνα μιας όμορφης, μιας λαμπρής πατρίδας. Φως και σχολείο του κόσμου, όπως ήταν, κι όπως της αξίζει να είναι. Κάνε για αυτήν ό,τι περνά από το χέρι σου και κατόπιν πες αυτό που λέει πάντα ο σοφός λαός μας : «Έχει ο Θεός!»
Η πατρίδα μας δεν είναι «τελειωμένη ιστορία»!
Δες το μέλλον αισιόδοξα, με πίστη! Δώσε πνοή στο όνειρό σου για μια καλύτερη Ελλάδα. Δεν είναι ανέφικτο, δεν είναι μακρινό! Δεν είσαι ο μόνος που το ποθεί… μην απελπίζεσαι! Όλοι αυτό περιμένουμε, όλοι αυτό ευχόμαστε…Μια σπίθα χρειάζεται…μια σπίθα…!
«Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία…» και Γνώση…! Τώρα ξέρεις τι φέρνει η ραθυμία, ο ατομισμός, ο ακόρεστος πόθος για ύλη. Τώρα ήρθε η ώρα να αλλάξεις , να γίνεις πολίτης- οπλίτης, Έλληνας!
Δεν είναι η μέθοδος, η οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία που θα μας φέρει την ευημερία. Δεν είναι καθόλου αυτά. Είναι το νιάξιμο και η αγάπη για τον τόπο μας. Είτε θέλουμε να λεγόμαστε αριστεροί είτε δεξιοί. Αυτές οι ταμπέλες τώρα πια, δεν μας βοηθάνε. Όταν νοιάζεσαι, όταν αγαπάς, ότι κι αν κάνεις, κάτι καλό θα φέρει.
Άκου τι είπε ο μεγάλος Περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα, όταν η χώρα του μετά από χρόνια δικτατορίας κινήθηκε προς την δημοκρατία:
«Η ελευθερία, όπως το δέντρο, έχει τις ρίζες της στο χώμα, δηλαδή στην καθημερινή ζωή των ταπεινών ανθρώπων. Αλλά αυτή δεν ανεβαίνει από μόνη της όπως το δέντρο προς τα πάνω, προς την κορυφή, προς εκείνα τα ύψη όπου οι άνθρωποι είδαν παραδοσιακά το ιδανικό, το ευγενές, το θείο, το αλτρουιστικό. Όπως το δέντρο, η ελευθερία μας δίνει φρούτα, μας δίνει σκιά, μας δίνει δύναμη για να μας προστατεύσει από τις αντιξοότητες. Αυτήν όμως την ελευθερία πρέπει όπως το δέντρο να την προστατεύσουμε κι εμείς, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να την πελεκήσουν. Είναι απαραίτητο να την προσέχουμε και να την κάνουμε να ευδοκιμήσει, γιατί όταν η ελευθερία ευδοκιμεί, θα ευημερεί ολόκληρος ο λαός αυτού του τόπου, κι έτσι η χώρα μας θα γίνει επιτέλους χώρα δίκαιη, χώρα ευημερίας, χώρα ελεύθερη όπως την θέλουμε όλοι μας».
0 σχόλια :