Τον τελευταίο καιρό εμφανίζεται στον τύπο σε ρόλο μπαμπούλα το θέμα της λήξης της απαγόρευσης πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας από τις τράπεζες. Αυτή τη φορά δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Συνήθως τα δυσάρεστα μέτρα φορτώνονται στις επισκέψεις της τρόικας.
Η τρόικα όμως απουσιάζει μέχρι τον Σεπτέμβριο και η ανακίνηση του θέματος από την κυβέρνηση τώρα θυμίζει περισσότερο προετοιμασία της κοινής γνώμης για την δυσάρεστη απόφαση προσεχώς.
Επισήμως προβάλλεται το επιχείρημα ότι η απαγόρευση των πλειστηριασμών εμποδίζει την ανάπτυξη της κτηματικής πίστης.
Με δεδομένο ότι οι ελληνικές τράπεζες ελάχιστα στεγαστικά δάνεια έχουν χορηγήσει τον τελευταίο χρόνο, αυτό μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να ακουσθεί.
Τι εννοούν άραγε;
Θέλουν να χρηματοδοτήσουν την αγορά των κατεσχεμένων σπιτιών από μελλοντικούς πλειστηριασμούς με χορήγηση νέων δανείων σε νέους δανειολήπτες;
H άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών σήμερα θα ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος. Οικονομικό κυρίως, αλλά και πολιτικό από δεύτερη θεώρηση.
Με ανεργία 27,6% και δάνεια σε καθυστέρηση 30% είναι ξεκάθαρο ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι οι δανειολήπτες δεν θέλουν, αλλά κυρίως ότι δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα στεγαστικά τους δάνεια. Η έμφαση έπρεπε να δοθεί σε προγράμματα ρυθμίσεων δανείων και διευκολύνσεων.
Τα προγράμματα των τραπεζών στους συγκεκριμένους τομείς δεν επεδίωξαν την μείωση των επιτοκίων ή την διαγραφή συσσωρευμένων ληξιπρόθεσμων δόσεων και τόκων με παράλληλη επιμήκυνση της διάρκειας των δανείων , ώστε η δόση να βρίσκεται στα διεθνώς αποδεκτά επίπεδα σε σχέση με το εισόδημα του δανειολήπτη (35%του εισοδήματος).
Τα προγράμματα ρυθμίσεων των τραπεζών, αλλά και το πρόσφατο πρόγραμμα του κράτους θεωρούν ότι μία προσωρινή ελάφρυνση με μείωση των δόσεων στο επίπεδο των τόκων ή στο 30% του μηνιαίου εισοδήματος εξυπηρετεί τους δανειολήπτες και λύνει το πρόβλημα.
Στην ουσία όμως αυτού του είδους τα προγράμματα απλά μετατοπίζουν χρονικά το πρόβλημα κατά 4 χρόνια μεγαλώνοντας το ύψος της μελλοντικής δόσης. (Κατά σύμπτωση κάθε 4 χρόνια έχουμε εκλογές.)
Αν πάλι κάποιοι τραπεζίτες ή δανειολήπτες προσπαθήσουν να λύσουν το πρόβλημα με το να επιμηκύνουν απλά την διάρκεια των δανείων για να μειώσουν την δόση , το τελικό αποτέλεσμα είναι η εξυπηρέτηση του δανείου να γίνει απλά ασύμφορη για τον δανειολήπτη.
Οι αξίες των ακινήτων έχουν πέσει πάρα πολύ το τελευταίο διάστημα. Συμφέρει τον δανειολήπτη να αποπληρώσει το ακίνητο του σε δόσεις σε τιμή που υπερβαίνει την σημερινή εμπορική του αξία κατά 20%; Σαφώς και όχι. Θα προτιμήσει να μην πληρώνει τίποτα μέχρι να του πάρουν με κατάσχεση και δημοπρασία το σπίτι οι ίδιες οι τράπεζες.
Αν η τράπεζα κατασχέσει το σπίτι λόγω οφειλών θα πρέπει προγενέστερα να καταγγείλει την σύμβαση και να κάνει σήμερα ληξιπρόθεσμο και απαιτητό το σύνολο του δανείου και όχι κάποιες λίγες δόσεις.
Αυτόματα η τράπεζα θα πρέπει να διενεργήσει προβλέψεις για ενδεχόμενες ζημίες κατά το ύψος που δεν καλύπτεται η οφειλή του δανείου από την μειωμένη λόγω της οικονομικής συγκυρίας εμπορική αξία του ακινήτου.
Οι ζημιές που θα προκύψουν σε άλλες εποχές θα επιβάρυναν τα κέρδη τους και τα μερίσματα των μετόχων τους.
Σήμερα όμως σημαντικά κέρδη δεν υπάρχουν.
Συνήθως υπάρχουν μεγάλες ζημίες.
Μερίσματα στους μετόχους τους δεν αποδίδουν εδώ και τουλάχιστον μία πενταετία.
Παράλληλα οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν με έξοδα του έλληνα φορολογουμένου, που περιλαμβάνει εν μέρει και τους δανειολήπτες και το κράτος εγγυήθηκε γι αυτές σε σημαντικό ύψος προκειμένου να δανειοδοτηθούν οι ίδιες από την ΕΚΤ.
Δεν είναι ηθικό και οικονομικά αποτελεσματικό να οδηγηθούν τα ακίνητα των δανειοληπτών μαζικά σε κατάσχεση και σε δημοπρασία. Η δημοπρασία είναι μία διαδικασία που απαιτεί για να είναι αποτελεσματική ενεργό ζήτηση για αγορά κατοικίας.
Αυτή την εποχή τέτοια ζήτηση δεν υπάρχει και το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι τα σπίτια να καταλήγουν να διατεθούν μέσω της δημοπρασίας σε τιμή πολύ χαμηλότερη από την αξία του δανείου που ασφαλίζουν.
Αυτό θα οδηγούσε τις τράπεζες για να μην κατηγορηθούν για απιστία να αγοράζουν οι ίδιες τα ακίνητα των δανειοληπτών σε τιμή ίση με την αξία του δανείου.
Αυτό χρειάζονται οι τράπεζες; Nα δεσμεύσουν τα ελάχιστα κεφάλαια τους και τις καταθέσεις των καταθετών σε ακίνητα που κανείς δεν θα επιθυμεί να αγοράσει;
Oι πολιτικοί θέλουν μήπως να κάνουν εχθρούς τους τους δυσπραγούντες δανειολήπτες για να εξυπηρετήσουν "τα συμφέροντα των χρεοκοπημένων τραπεζών";
To συμφέρον όλων εξυπηρετείται καλύτερα μόνο αν ο νομοθέτης προβλέψει ευέλικτες διαδικασίες ρυθμίσεων που θα περιλαμβάνουν απαραίτητα διαγραφές κεφαλαίου ή επιτοκίου ή φορολογικές ελαφρύνσεις των δανειοληπτών.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι φορολογικές ελαφρύνσεις επιτυγχάνουν μόνο οι τράπεζες μέσω των υπέρογκων προβλέψεων τους για επισφαλή δάνεια.
Και λέω υπέρογκες προβλέψεις γιατί τα εμφανιζόμενα ως ανεπίδεκτα εισπράξεως δάνεια δεν προσδιορίζονται ποτέ και δεν διαγράφονται αιτιολογημένα.
Αν γίνονταν δημοπρασίες ίσως να γνωρίζαμε πόσα από τα ανεπίδεκτα εισπράξεως δάνεια τελικά θα ήταν εισπράξιμα...
'Εχοντας αποφύγει με την φάμπρικα των προβλέψεων την φορολογία κρυμμένων κερδών επί τουλάχιστον μία πενταετία μέχρι να προκύψει η δημοπρασία οι τράπεζες σίγουρα θα εμφάνιζαν υπερκέρδη στο τέλος σε βάρος φτωχών δανειοληπτών και του κράτους.
Η νομοθετική πρωτοβουλία χρειάζεται από πλευράς κράτους ,γιατί οι τράπεζες λόγω της απληστίας τους και του φόβου τους ότι μπορεί να κατηγορηθούν για απιστία, αν κάνουν γενναιόδωρες διαγραφές τόκων και επιτοκίων ,διστάζουν να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα εξυγίανσης.
Δεν έχει νόημα να επιβαρύνεις με τόκο υπερημερίας 2,5% επιπλέον τις ληξιπρόθεσμες οφειλές όταν δεν μπορείς να τον εισπράξεις.
Ο εκτοκισμός στεγαστικών δανείων πέραν της τρέχουσας εμπορικής αξίας των ακινήτων που εξασφαλίζουν το δάνειο έπρεπε να απαγορεύεται νομοθετικά.
Στην περίπτωση αυτή κάθε καταβολή δόσεως θα έπρεπε να μειώνει αποκλειστικά το κεφάλαιο του δανείου και όχι να εξυπηρετεί λογισμένους τόκους.
Κατά τον τρόπο αυτο θα διευκολυνόταν και ο δανειολήπτης και η τράπεζά του.
Ο δανειολήπτης θα έβλεπε τις καταβολές του να έχουν οικονομικό νόημα με το ύψος του δανείου να μειώνεται διαχρονικά και οι τράπεζες θα μείωναν το ύψος των ληξιπρόθεσμων δανείων τους και θα χρειάζονταν λιγότερα εποπτικά κεφάλαια και προβλέψεις για επισφαλή δάνεια.
Ως πότε οι κυβερνώντες και η αξιωματική αντιπολίτευση θα μπορούν να παραβλέπουν το πρόβλημα και δεν θα παίρνουν τα προαναφερθέντα μέτρα;
Την απάντηση δεν την δίνω, αλλά φαντάζομαι τι είναι διατεθειμένος να κάνει ένας νοικοκύρης που βλέπει τη μοναδική του κατοικία να βγαίνει σε πλειστηριασμό για κάποια οφειλή μερικών χιλιάδων ευρώ...
Εγώ το φαντάζομαι μόνο.
Αυτοί όμως θα το νιώσουν...
Και δεν θα τους αρέσει καθόλου....
Πηγή
Η τρόικα όμως απουσιάζει μέχρι τον Σεπτέμβριο και η ανακίνηση του θέματος από την κυβέρνηση τώρα θυμίζει περισσότερο προετοιμασία της κοινής γνώμης για την δυσάρεστη απόφαση προσεχώς.
Επισήμως προβάλλεται το επιχείρημα ότι η απαγόρευση των πλειστηριασμών εμποδίζει την ανάπτυξη της κτηματικής πίστης.
Με δεδομένο ότι οι ελληνικές τράπεζες ελάχιστα στεγαστικά δάνεια έχουν χορηγήσει τον τελευταίο χρόνο, αυτό μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να ακουσθεί.
Τι εννοούν άραγε;
Θέλουν να χρηματοδοτήσουν την αγορά των κατεσχεμένων σπιτιών από μελλοντικούς πλειστηριασμούς με χορήγηση νέων δανείων σε νέους δανειολήπτες;
H άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών σήμερα θα ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος. Οικονομικό κυρίως, αλλά και πολιτικό από δεύτερη θεώρηση.
Με ανεργία 27,6% και δάνεια σε καθυστέρηση 30% είναι ξεκάθαρο ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι οι δανειολήπτες δεν θέλουν, αλλά κυρίως ότι δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα στεγαστικά τους δάνεια. Η έμφαση έπρεπε να δοθεί σε προγράμματα ρυθμίσεων δανείων και διευκολύνσεων.
Τα προγράμματα των τραπεζών στους συγκεκριμένους τομείς δεν επεδίωξαν την μείωση των επιτοκίων ή την διαγραφή συσσωρευμένων ληξιπρόθεσμων δόσεων και τόκων με παράλληλη επιμήκυνση της διάρκειας των δανείων , ώστε η δόση να βρίσκεται στα διεθνώς αποδεκτά επίπεδα σε σχέση με το εισόδημα του δανειολήπτη (35%του εισοδήματος).
Τα προγράμματα ρυθμίσεων των τραπεζών, αλλά και το πρόσφατο πρόγραμμα του κράτους θεωρούν ότι μία προσωρινή ελάφρυνση με μείωση των δόσεων στο επίπεδο των τόκων ή στο 30% του μηνιαίου εισοδήματος εξυπηρετεί τους δανειολήπτες και λύνει το πρόβλημα.
Στην ουσία όμως αυτού του είδους τα προγράμματα απλά μετατοπίζουν χρονικά το πρόβλημα κατά 4 χρόνια μεγαλώνοντας το ύψος της μελλοντικής δόσης. (Κατά σύμπτωση κάθε 4 χρόνια έχουμε εκλογές.)
Αν πάλι κάποιοι τραπεζίτες ή δανειολήπτες προσπαθήσουν να λύσουν το πρόβλημα με το να επιμηκύνουν απλά την διάρκεια των δανείων για να μειώσουν την δόση , το τελικό αποτέλεσμα είναι η εξυπηρέτηση του δανείου να γίνει απλά ασύμφορη για τον δανειολήπτη.
Οι αξίες των ακινήτων έχουν πέσει πάρα πολύ το τελευταίο διάστημα. Συμφέρει τον δανειολήπτη να αποπληρώσει το ακίνητο του σε δόσεις σε τιμή που υπερβαίνει την σημερινή εμπορική του αξία κατά 20%; Σαφώς και όχι. Θα προτιμήσει να μην πληρώνει τίποτα μέχρι να του πάρουν με κατάσχεση και δημοπρασία το σπίτι οι ίδιες οι τράπεζες.
Αν η τράπεζα κατασχέσει το σπίτι λόγω οφειλών θα πρέπει προγενέστερα να καταγγείλει την σύμβαση και να κάνει σήμερα ληξιπρόθεσμο και απαιτητό το σύνολο του δανείου και όχι κάποιες λίγες δόσεις.
Αυτόματα η τράπεζα θα πρέπει να διενεργήσει προβλέψεις για ενδεχόμενες ζημίες κατά το ύψος που δεν καλύπτεται η οφειλή του δανείου από την μειωμένη λόγω της οικονομικής συγκυρίας εμπορική αξία του ακινήτου.
Οι ζημιές που θα προκύψουν σε άλλες εποχές θα επιβάρυναν τα κέρδη τους και τα μερίσματα των μετόχων τους.
Σήμερα όμως σημαντικά κέρδη δεν υπάρχουν.
Συνήθως υπάρχουν μεγάλες ζημίες.
Μερίσματα στους μετόχους τους δεν αποδίδουν εδώ και τουλάχιστον μία πενταετία.
Παράλληλα οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν με έξοδα του έλληνα φορολογουμένου, που περιλαμβάνει εν μέρει και τους δανειολήπτες και το κράτος εγγυήθηκε γι αυτές σε σημαντικό ύψος προκειμένου να δανειοδοτηθούν οι ίδιες από την ΕΚΤ.
Δεν είναι ηθικό και οικονομικά αποτελεσματικό να οδηγηθούν τα ακίνητα των δανειοληπτών μαζικά σε κατάσχεση και σε δημοπρασία. Η δημοπρασία είναι μία διαδικασία που απαιτεί για να είναι αποτελεσματική ενεργό ζήτηση για αγορά κατοικίας.
Αυτή την εποχή τέτοια ζήτηση δεν υπάρχει και το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι τα σπίτια να καταλήγουν να διατεθούν μέσω της δημοπρασίας σε τιμή πολύ χαμηλότερη από την αξία του δανείου που ασφαλίζουν.
Αυτό θα οδηγούσε τις τράπεζες για να μην κατηγορηθούν για απιστία να αγοράζουν οι ίδιες τα ακίνητα των δανειοληπτών σε τιμή ίση με την αξία του δανείου.
Αυτό χρειάζονται οι τράπεζες; Nα δεσμεύσουν τα ελάχιστα κεφάλαια τους και τις καταθέσεις των καταθετών σε ακίνητα που κανείς δεν θα επιθυμεί να αγοράσει;
Oι πολιτικοί θέλουν μήπως να κάνουν εχθρούς τους τους δυσπραγούντες δανειολήπτες για να εξυπηρετήσουν "τα συμφέροντα των χρεοκοπημένων τραπεζών";
To συμφέρον όλων εξυπηρετείται καλύτερα μόνο αν ο νομοθέτης προβλέψει ευέλικτες διαδικασίες ρυθμίσεων που θα περιλαμβάνουν απαραίτητα διαγραφές κεφαλαίου ή επιτοκίου ή φορολογικές ελαφρύνσεις των δανειοληπτών.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι φορολογικές ελαφρύνσεις επιτυγχάνουν μόνο οι τράπεζες μέσω των υπέρογκων προβλέψεων τους για επισφαλή δάνεια.
Και λέω υπέρογκες προβλέψεις γιατί τα εμφανιζόμενα ως ανεπίδεκτα εισπράξεως δάνεια δεν προσδιορίζονται ποτέ και δεν διαγράφονται αιτιολογημένα.
Αν γίνονταν δημοπρασίες ίσως να γνωρίζαμε πόσα από τα ανεπίδεκτα εισπράξεως δάνεια τελικά θα ήταν εισπράξιμα...
'Εχοντας αποφύγει με την φάμπρικα των προβλέψεων την φορολογία κρυμμένων κερδών επί τουλάχιστον μία πενταετία μέχρι να προκύψει η δημοπρασία οι τράπεζες σίγουρα θα εμφάνιζαν υπερκέρδη στο τέλος σε βάρος φτωχών δανειοληπτών και του κράτους.
Η νομοθετική πρωτοβουλία χρειάζεται από πλευράς κράτους ,γιατί οι τράπεζες λόγω της απληστίας τους και του φόβου τους ότι μπορεί να κατηγορηθούν για απιστία, αν κάνουν γενναιόδωρες διαγραφές τόκων και επιτοκίων ,διστάζουν να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα εξυγίανσης.
Δεν έχει νόημα να επιβαρύνεις με τόκο υπερημερίας 2,5% επιπλέον τις ληξιπρόθεσμες οφειλές όταν δεν μπορείς να τον εισπράξεις.
Ο εκτοκισμός στεγαστικών δανείων πέραν της τρέχουσας εμπορικής αξίας των ακινήτων που εξασφαλίζουν το δάνειο έπρεπε να απαγορεύεται νομοθετικά.
Στην περίπτωση αυτή κάθε καταβολή δόσεως θα έπρεπε να μειώνει αποκλειστικά το κεφάλαιο του δανείου και όχι να εξυπηρετεί λογισμένους τόκους.
Κατά τον τρόπο αυτο θα διευκολυνόταν και ο δανειολήπτης και η τράπεζά του.
Ο δανειολήπτης θα έβλεπε τις καταβολές του να έχουν οικονομικό νόημα με το ύψος του δανείου να μειώνεται διαχρονικά και οι τράπεζες θα μείωναν το ύψος των ληξιπρόθεσμων δανείων τους και θα χρειάζονταν λιγότερα εποπτικά κεφάλαια και προβλέψεις για επισφαλή δάνεια.
Ως πότε οι κυβερνώντες και η αξιωματική αντιπολίτευση θα μπορούν να παραβλέπουν το πρόβλημα και δεν θα παίρνουν τα προαναφερθέντα μέτρα;
Την απάντηση δεν την δίνω, αλλά φαντάζομαι τι είναι διατεθειμένος να κάνει ένας νοικοκύρης που βλέπει τη μοναδική του κατοικία να βγαίνει σε πλειστηριασμό για κάποια οφειλή μερικών χιλιάδων ευρώ...
Εγώ το φαντάζομαι μόνο.
Αυτοί όμως θα το νιώσουν...
Και δεν θα τους αρέσει καθόλου....
Πηγή
0 σχόλια :