Όταν η ανάγκη να φωνάξεις, γίνεται πλέον επιτακτική....
Γράφει ο Πύρινος Λόγιος
Όταν η ανάγκη να φωνάξει κάποιος γίνεται επιτακτική, αυτό που βγαίνει από μέσα του δεν είναι απλά μια κραυγή απόγνωσης, αλλά ένα εκρηκτικό μείγμα πόνου, έντασης, αγωνίας αλλά πάνω απ’ όλα, μια ηχηρή κατάθεση ψυχής....
Κάποια στιγμή, πριν πέντε σχεδόν χρόνια, η φωνή μας έσβησε, σίγησε... Κάποιοι το θεώρησαν αυτό σαν άλλη μια νίκη του συστήματος. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι...κάναμε τη «πλάκα μας» και μας πέρασε. Άλλοι είπαν ότι μας...σταμάτησαν αυτοί που μας ...πατρονάριζαν! Και τι δεν ακούσαμε δηλαδή!
Αυτό που δεν ακούσαμε όμως ήταν «τα παράτησαν αηδιασμένοι». Και η είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή ήταν ο...χρόνος. Ή καλύτερα να πώ...η έλλειψή του. Αυτός ο αδυσώπητος χρόνος που δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια για επιλογές που έχουν να κάνουν με αγώνες υψηλού φρονήματος, αν οι επαγγελματικές σου υποχρεώσεις είναι τέτοιες, που απαιτούν ακόμη και την τελευταία σταγόνα από το στριμωγμένο 24ωρό σου...
Από την άλλη, είχαμε την μεγάλη αλλαγή στον πολιτικό χάρτη της χώρας μας. Είχαμε την βαρύγδουπη πτώση ενός βρώμικου και ελεεινού χρόνιου καθεστώτος, που έπεσε υπό το βάρος των μνημονίων και της συνεχούς κατακρεούργησης του ελληνικού Συντάγματος. Και την άνοδο ενός νέου κινήματος, με αριστερό πρόσημο και πολλή ελπίδα πως θα ήταν δυνατόν να αλλάξει την πορεία της πατρίδας, βάζοντας επιτέλους τέλος στην απίστευτη κατηφόρα, που άρχισε σιγά σιγά να εκδηλώνεται από τα μέσα της Μεταπολίτευσης.
Διαψευστήκαμε παταγωδώς.
Τι έγινε; Και τι δεν έγινε μέσα στα τέσσερα αυτά χρόνια της ... «αριστερής αυτής παρένθεσης». Ένα σμάρι από εξ ίσου ελεεινούς οπορτουνιστές, ανέλαβε να...κατεδαφίσει στην κυριολεξία, ότι πιο ιερό και όσιο είχε αυτή η χώρα ως παρακαταθήκη. Οι βαριές υποσχέσεις, έγιναν συνθηκολογήσεις. Τα πιο λαμπερά ασημικά ξεπουλήθηκαν (όσα είχαν μείνει από τους άλλους, τους «παλιούς») στους ξένους, τα πάντα υποθηκεύτηκαν για έναν ....αιώνα(!) στους διεθνείς τοκογλύφους, η οικογένεια κυνηγήθηκε, η θρησκεία πολεμήθηκε, τα ήθη από στέρεη βάση μετατράπηκαν σε επίπλαστες έννοιες, η πατρίδα συνθηκολόγησε χωρίς καν να πέσει μια ντουφεκιά, με τους πιο ύπουλους που χρόνια τώρα εκμεταλλεύονταν και καπηλεύονταν την Ιστορία της, ο πατέρας και η μάνα ονομάστηκαν...γονέας ένα και γονέας δύο, πατριωτικά εμβατήρια απαγορεύτηκαν, η Βουλή μετατράπηκε σε ...τσίρκο Μεντράνο, οι φωτιές κατέκαψαν ότι απέμεινε από πράσινο και ένα μέρος του λαού μας έγινε ολοκαύτωμα χωρίς κανείς να συγκινηθεί, ο πρωθυπουργός της χώρας έγινε...υπηρέτης και μαριονέτα ξένων συμφερόντων, η...Βαγγέλω της Συγγρού στέλνεται στην Ευρωβουλή, ο αχαΐρευτος και ωσεί τεμπέλης βραβεύεται ως...μέγας ειρηνιστής από τους οικονομικούς κατακτητές, τα τελευταία πολιτικά ζόμπι αναβαθμίστηκαν ως το...μέλλον της προοδευτικής Ελλάδας...
Ε, λοιπόν όχι! ΟΧΙ! Ως εδώ και μη παρέκει!
Αυτός ο αγώνας πια δεν είναι «να φύγουν τούτοι για να έρθουν οι άλλοι». Αυτός ο αγώνας είναι ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
Η Ελλάδα χάνεται... Σβήνει μέρα με τη μέρα... Τα υπέροχα χρώματά της ξεθωριάζουν...
Εμείς δεν θα μείνουμε απαθείς! Δεν θα αφήσουμε κανένα «χρόνο» πλέον να μας εμποδίσει να αγωνιστούμε για τις ίδιες τις ζωές μας, για την ταυτότητά μας, για την ελευθερία μας.
Οι οχτροί πια είναι ήδη μέσα στη πόλη. Αν δεν πολεμήσουμε, θα πεθάνουμε.
Επιστρέφουμε λοιπόν. Δριμύτεροι! Καλώς σας ξαναβρίσκω!
0 σχόλια :