Μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου έχουν διαμορφωθεί, σχεδόν πλήρως, τα χαρακτηριστικά της αναμέτρησης η οποία θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την πορεία της χώρας για τα επόμενα αρκετά χρόνια.

Γράφει ο Παντελής Ζαγοριανίτης

Η πρώτη βασική διαπίστωση είναι, ότι ανεξαρτήτως από τις επιμέρους προεκλογικές «κορώνες» και αντιπαραθέσεις πρόκειται για την πιο ήρεμη προεκλογική εκστρατεία των τελευταίων δεκαετιών. Το καθαρό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έχει διαμορφώσει το κλίμα και στις δημοσκοπήσεις που πραγματοποιούνται οι πολίτες έχουν προεξοφλήσει το αποτέλεσμα.
Σύμφωνα, λοιπόν, με όλες τις εκτιμήσεις το ενδιαφέρον της αναμέτρησης δεν επικεντρώνεται στον νικητή. Επικεντρώνεται:

* πρώτον στη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης αυτοδύναμης ή συνεργασίας και
* δεύτερον στη διαφορά, κάτι που έχει τη δική του σημασία για τη διαμόρφωση του μετεκλογικού τοπίου.

Τα σενάρια του αποτελέσματος

Ας ξεκινήσουμε από την έκπληξη, αυτό που υποστηρίζει ο απερχόμενος πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας όταν λέει ότι «το παιχνίδι γυρίζει». Είναι προφανές ότι σε μια τέτοια περίπτωση, ακόμη και με νίκη μιας ψήφου, ο Αλέξης Τσίπρας είναι και πάλι απόλυτος κυρίαρχος. Αν και όχι αυτοδύναμος θα έχει τη δυνατότητα και καθορίζει τους βασικούς όρους του παιχνιδιού. Στην αντίθετη όχθη η Νέα Δημοκρατία θα έχει υποστεί μια καταλυτική ήττα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα βρεθεί σε περιδίνηση και θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου, φέρνοντας στην επιφάνεια όλες τις καλές γνωστές ιδιαιτερότητες που ταλαιπωρούν, κατά περιόδους τη Νέα Δημοκρατία επί δεκαετίες, όταν χάνει.
Όμως, αντικειμενικά, το σενάριο αυτό έχει από ελάχιστες έως μηδενικές πιθανότητες.

Έτσι, ας εξετάσουμε τα δύο άλλα πιο ρεαλιστικά σενάρια εκλογικών αποτελεσμάτων:
Νίκη της Νέας Δημοκρατίας χωρίς αυτοδυναμία. Σε αυτή την περίπτωση ο κ. Μητσοτάκης θα έχει δύο δυνατότητες. Να επιδιώξει τη στήριξη κάποιου άλλου κόμματος, στην πραγματικότητα αυτό μπορεί να είναι μόνο το ΚΙΝΑΛ, προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας ή να επιδιώξει νέες εκλογές μέσα στον Αύγουστο.
Το δεύτερο ενδεχόμενο έχει έως και μηδενική απόδοση καθώς ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι -λόγω απλής αναλογικής- και λιγότερους βουλευτές θα εκλέξει ακόμη κι αν αυξήσει το ποσοστό του και περισσότερα από ένα κόμματα θα χρειάζεται για να συγκυβερνήσει. Κινδυνεύει δε να υποχρεωθεί σε λύσεις που έχουν δοκιμαστεί στο παρελθόν με πρωθυπουργούς μη πολιτικά πρόσωπα.
Άρα, επανερχόμαστε στο πρώτο ενδεχόμενο, της κυβέρνησης συνεργασίας.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε πριν λίγες ημέρες ότι μη αυτοδυναμία σημαίνει νέες εκλογές πριν τις 15 Αυγούστου. Το μάζεψε βέβαια την επόμενη μέρα λέγοντας ότι για να γίνει κυβέρνηση συνεργασίας πρέπει να υπάρχουν καθαρές συμφωνίες που θα εγγυώνται καθαρή διακυβέρνηση. Στην πολιτική όπως γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον, όλα είναι ανοιχτά και δεν υπάρχουν θέλω, υπάρχουν πρέπει.
Η αλήθεια είναι, και το είχε παραδεχθεί πριν από περίπου δύο εβδομάδες ο Αλέξης Τσίπρας, άσχετο αν μετά και αυτός το μάζεψε γιατί προφανώς δεν συνέφερε το αφήγημά του, ότι όποιος έρθει πρώτο κόμμα στις εκλογές θα σχηματίσει κυβέρνηση.

Είναι προφανές ανεξαρτήτως του τι λέει η Φώφη Γεννηματά -παρότι προσπαθεί να αποφύγει αυτή τη συζήτηση όπως ο διάβολος το λιβάνι- ότι η συμμετοχή του ΚΙΝΑΛ σε κυβέρνηση συνεργασίας είναι μονόδρομος. Όλοι γνωρίζουν στη Χαριλάου Τρικούπη ότι σε επαναληπτικές εκλογές μέσα σε ένα μήνα, ακόμη και με απλή αναλογική, η πίεση των δύο κομμάτων εξουσίας θα συρρικνώσει ακόμη περισσότερο τα ποσοστά τους και την επιρροή τους. Και μετά θα προσέλθουν στο τραπέζι της συνεργασίας με χειρότερους όρους.

Υπάρχει όμως και το πιθανό σενάριο αυτοδυναμίας για τη Νέα Δημοκρατία. Εξαρτάται καθαρά από τρεις μεταβλητές:

* Το ποσοστό της αποχής και το ποιόν από τους δύο μονομάχους θα πλήξει περισσότερο.
* Τον αριθμό των κομμάτων που θα ξεπεράσουν το κατώφλι του 3% και
* Τη διαφορά του πρώτου με το δεύτερο κόμμα.

Σε προηγούμενη αναφορά μας στο Hellas Journal, έχουμε σημειώσει ότι η Νέα Δημοκρατία υπό προϋποθέσεις κερδίζει αυτοδυναμία ακόμη και με οκτώ κόμματα στη Βουλή, αρκεί η διαφορά της με τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι μεγαλύτερη από 5-6 μονάδες.

Η επόμενη μέρα και οι κινήσεις Μητσοτάκη – Τσίπρα

Αυτό όμως που έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία να διερευνηθεί είναι η επόμενη μέρα των εκλογών. Με ποιο τρόπο θα κυβερνήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και με ποιο τρόπο θα ασκήσει αντιπολίτευση ο Αλέξης Τσίπρας.

Σε ότι αφορά τον πρώτο, τα δεδομένα είναι πιο καθαρά σε σχέση, τουλάχιστον, με τις προθέσεις του. Το αποτέλεσμα μένει να κριθεί και θα κριθεί σύντομα, μέσα στους πρώτους έξι μήνες. Κυβέρνηση με πολλά νέα πρόσωπα, αρκετά εξωκοινοβουλευτικά μέλη κυρίως σε θέσεις υφυπουργών. Μια κυβέρνηση ομοιογενής που θα ομνύει στη δική του οπτική και πολιτική άποψη. Όχι κυβέρνηση ισορροπιών, όχι κυβέρνηση γεωγραφικών διαμερισμάτων.

Σε επίπεδο πολιτικής οι προθέσεις του είναι επίσης καθαρές. Νομοθετική εργασία από τις 22 Ιουλίου με μια μικρή ανάπαυλα τον 15Αύγουστο, με στόχο να έχει περάσει τα βασικά νομοσχέδια έως τον Οκτώβριο. Νομοσχέδια οικονομικά και νομοσχέδια που θα τονίζουν τις βασικές διαφορές της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Από τη νέα κυβερνητική δομή έως το πολιτικό άσυλο και τον εκλογικό νόμο. Παράλληλα, θα ξεκινήσει και η αναθεώρηση του Συντάγματος για να απεμπλακεί η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από την ενδεχόμενη διάλυση της Βουλής.

Σε ότι αφορά τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές ότι έχει να απαντήσει σε δύο βασικά ερωτήματα:

* Πρώτον τι είδους αντιπολίτευση θέλει να κάνει.
* Δεύτερον τι είδους αντιπολίτευση θα μπορεί να κάνει.

Αυτά τα δύο σε συνάρτηση με την δομή της κοινοβουλευτικής του ομάδας και τις διαθέσεις των νέων βουλευτών αλλά και των στελεχών που θα επιστρέψουν στο κόμμα μετά την μη επανεκλογή τους.

Το βασικό πρόβλημα και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ ως κομματικού οργανισμού είναι ότι από την ημέρα της ίδρυσής του έως την κατάληψη της εξουσίας το 2015 δεν είχε ασκήσει ποτέ αυτό που αποκαλείται θεσμική αντιπολίτευση. Ήταν πάντα ένα κόμμα διαμαρτυρίας, κινηματικό που δεν είχε αναγκαστεί να τοποθετηθεί με προτάσεις σε βάθος προκειμένου για παράδειγμα να συμμετάσχει σε διάλογο για την διαμόρφωση ενός υπό ψήφιση νομοσχεδίου.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν πιο εύκολο να καταγγείλει και να διαδηλώσει παρά να συμμετάσχει σε επιτροπής για να συνθέσει απόψεις και να διαμορφώσει νόμους. Προφανώς οι εποχές έχουν αλλάξει, τα στελέχη του έχουν εκπαιδευθεί αρκετά, αλλά και πάλι καλείται να δουλέψει με υπομονή και επιμονή αν θέλει να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και να επιστρέψει, αν μπορεί, στη διακυβέρνηση της χώρας μετά από τέσσερα χρόνια.

Γιατί, όπως και ο κ. Τσίπρας από το 2015 έως και το 2019 έτσι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα έχει καμία ενδιάμεση εκλογική μάχη να δώσει, από τη στιγμή μάλιστα που δεν θα κινδυνεύει με προσφυγή στις κάλπες λόγω εκλογής προέδρου.

Hellas Journal

Ο όρος "θερμό επεισόδιο" μαγνητίζει το αναγνωστικό κοινό. Οι αυθαίρετες τουρκικές αξιώσεις, όμως, προκαλούν πλέον μάλλον θυμηδία παρά ανησυχία στον κόσμο με τη συνεχή άσφαιρη επανάληψή τους. Ωστόσο, ούτε οι ποικίλοι της πατριωτικής Δεξιάς, ούτε οι ανεξάρτητοι μεμονωμένοι της πατριωτικής Αριστεράς, λένε την ωμή αλήθεια.

Γράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος

Πρώτον: Η Τουρκία μπορεί να αποκτήσει όσα επιδιώκει μόνο με επιθετικό, παράνομο πόλεμο. Επειδή όσα διεκδικεί η Τουρκία ανήκουν ήδη σε κάποιο άλλο κράτος, κατοχυρωμένα από Διεθνείς Συνθήκες. Για την ώρα η Τουρκία ούτε στη Συρία, όπου απαιτεί κατοχή εδαφικής λωρίδας, ούτε στην Ελλάδα (Αιγαίο, Θράκη) ή στην Κύπρο (υποθαλάσσιος πλούτος) έχει καταφέρει κάτι απτό και μη αντιστρεπτό.
Η κατάληψη της Κύπρου οφείλεται στον αμερικανικό παράγοντα και στην προδοσία της Χούντας, όχι σε αυτόβουλη πολιτική τουρκική απόφαση. Αν οι πατριωτικές πολιτικές δυνάμεις θέσουν ωμά και απερίφραστα ότι η Τουρκία ετοιμάζει πόλεμο, γιατί μόνο με πόλεμο μπορεί να υλοποιήσει τις αξιώσεις της, τότε, ίσως, οι ελίτ πιεστούν και υποχρεωθούν να σταματήσουν την αδιέξοδη πολιτική κατευνασμού του "θηρίου".

Δεύτερον: Η Τουρκία κινείται μεταξύ Ανατολής και Δύσης, όπως της επιτρέπει η γεωγραφική της θέση, εξ ου και η παλαιά προσωνυμία "επιτήδειος ουδέτερος" για τη στάση της στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά έτσι ή αλλιώς παραμένει χώρα εξαρτημένη. Η τύχη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αποφασίστηκε από τις Δυτικές Δυνάμεις.

Η τύχη της Τουρκίας εξαρτάται σήμερα από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Αν ξαφνικά συμφωνήσουν να γίνει κουρδικό κράτος, η Τουρκία θα τεμαχιστεί. Το θερμό επεισόδιο καιροφυλακτεί επειδή τα ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) δεν ματαιώνουν τις τουρκικές αξιώσεις. Η πιο λεπτή στιγμή είναι οι ώρες πριν ή μετά τις εκλογές, στο κενό μεταξύ παράδοσης και παραλαβής της νέας κυβέρνησης. Όπως με τα Ίμια, όταν η κυβέρνηση Σημίτη δεν είχε ακόμα ορκιστεί. Ιδίως αν τουρκική πρόκληση εκδηλωθεί στην Κύπρο.

Η εγκατάσταση των S-400 στην Τουρκία προκαλεί τεράστια τρύπα στην αμερικανική στρατηγική κύκλωσης-ανάσχεσης της Ρωσίας. Για την Τουρκία, αντίθετα, έγινε ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας. Η ανατροπή Ερντογάν θα ήταν το άμεσα ορατό γεγονός αλλά και η πιο ασήμαντη πλευρά του αμερικανικού πραξικοπήματος. Η επιτυχία του πραξικοπήματος δημιουργούσε προϋποθέσεις τεμαχισμού μιας τεράστιας συνεχούς γεωγραφικής και πολιτικής ενότητας 1700 ετών, της Μικράς Ασίας (από τη Βυζαντινή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία) και δημιουργίας δυο (ή και περισσότερων) αποδυναμωμένων, ελεγχόμενων και ανταγωνιστικών κρατών, του πετσοκομμένου τουρκικού και του κουρδικού.

Συνταγή Κίσσινγκερ

Η αποτυχία των ΗΠΑ ήταν προφανώς εις βάρος μας. Η επιτυχία τους θα είχε, λογικά, και τις ευλογίες του Πούτιν. Ούτε το Κρεμλίνο θέλει μια ισχυρή Τουρκία, επειδή οι δυο μετρίως μεγάλες χώρες, Τουρκία και Ιράν, είναι λογικό να προσεγγίσουν η μία την άλλη για να αντισταθμίσουν το καταθλιπτικό βάρος της Ρωσίας και τις αμερικανικές πιέσεις. Και επειδή με ένα δεύτερο ή περισσότερα κράτη στη Μικρά Ασία εδραιώνεται η διαίρεση της περιοχής, διευκολύνεται ο έλεγχος και αυξάνονται οι πιθανότητες συμμαχίας της Ρωσίας με κάποιο εξ αυτών.
Ο Τραμπ έχει στόχο να αντιστρέψει το κλίμα παρακμής και οπισθοχώρησης των ΗΠΑ. Εφαρμόζει, λοιπόν, τη συνταγή Κίσσινγκερ: Όξυνση πιέσεων και απειλών, παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, δημόσια διαπραγμάτευση από θέση ισχύος. Η τακτική δεν αποδίδει όπως παλιά επειδή έχει χαθεί το μονοπώλιο ισχύος των ΗΠΑ. Προϋπόθεση θετικής κατάληξης, έστω προσωρινά, για τις ΗΠΑ έναντι Ρωσίας και Κίνας είναι τα εξής: Πρώτον, ο απόλυτος έλεγχος της Ευρώπης (ΕΕ) και δεύτερον ο αδιαφιλονίκητος προσεταιρισμός της Τουρκίας, εξοστρακίζοντας τη Ρωσία. Η ΕΕ είναι προτεκτοράτο της Αμερικής, κατά Μπρεζίνσκι. Με την Τουρκία το παλεύουν, αλλά δεν έχουν πολλά ισχυρά ατού.

Η θεωρία ότι οι ΗΠΑ δελεάζουν την Τουρκία με ανταλλάγματα στο Αιγαίο και στην Κύπρο είναι βάσιμη, αλλά δεν είναι επαρκής. Επειδή αδρανούμε, η Τουρκία κερδίζει μεν επιρροή σε Θράκη και Αιγαίο, αλλά μόνο με πόλεμο μπορεί να αποκτήσει κατοχή. Ή με νίκη ή με ήττα της όποιας πλευράς σε πόλεμο, ανοίγουν πληγές αστάθειας και απώλειας ελέγχου με άγνωστη προοπτική. Οι ΗΠΑ δεν έχουν καταλήξει ότι έχουν χάσει το παιχνίδι αποκλειστικής επαναφοράς της Τουρκίας στο Δυτικό στρατόπεδο.

Άγνωστες οι προθέσεις της επόμενης κυβέρνησης

Και είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι η συνάντηση Τραμπ-Ερντογάν θα δώσει τελική απάντηση στη διαμάχη με αφορμή τους S-400. Οι κυρώσεις δεν έχουν υποχρεώσει κανέναν ως τώρα να υποχωρήσει. Αεροπλάνα πουλάνε κι άλλοι, οι Ρώσοι ίσως τα καλύτερα. Και η εκδίωξη από το ΝΑΤΟ της Τουρκίας θα ήταν το μεγαλύτερο δώρο στη Ρωσία, αδιανόητο. Η σημασία της ήττας Ερντογάν στην Πόλη θα φανεί αργότερα. Η διελκυστίνδα θα συνεχιστεί.
Ο Ερντογάν χρειάστηκε 16 χρόνια για να αποκτήσει τον έλεγχο των τυπικών, δημόσιων, αλλά και των αφανών μηχανισμών (βαθύ κράτος) ελέγχου της εξουσίας. Οι εκτός Τουρκίας μπορούν να αντλήσουν συμπεράσματα για τις προϋποθέσεις και το χρόνο που χρειάζεται, ώστε να συγκροτηθούν οι μηχανισμοί αντίστασης σε ξένες παρεμβολές ή σε εσωτερικές δολιοφθορές. Χωρίς τέτοιους μηχανισμούς η επιλογή ηρωικών πράξεων, π.χ. έξοδος από το ΝΑΤΟ, μπορεί να ηχούν ευχάριστα στα αφτιά, αλλά οδηγούν αναπόφευκτα σε ήττα και καταδικάζουν τον κόσμο και τη χώρα σε μακρόχρονα κάτεργα.

Η ελληνική ελίτ πιστεύει ότι όπως έδωσε το "Μακεδονικό" έτσι θα παραδώσει κάτι τι στη Θράκη ή στο Αιγαίο, όπως διακήρυσσαν στελέχη του απερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ πριν καταλάβουν ότι αυτοκαταστρέφονται. Είναι άγνωστες οι προθέσεις (και οι ικανότητες) της επερχόμενης κυβέρνησης. Βεβαίως είναι ασήμαντο συμβάν για την ελληνική ελίτ αν η επόμενη κυβέρνηση και όποια άλλη θυσιαστεί, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, στο βωμό των ξένων συμφερόντων που διαιωνίζουν την εξουσία της.

Μπορεί η καρδιά των εξελίξεων που αφορούν άμεσα, όχι τη γειτονιά μας μόνο αλλά το ίδιο μας το σπίτι, να τρέχουν στην Οσάκα της Ιαπωνία, όμως στο Ελληνικό πεντάγωνο παραμένουν όλοι υπ’ ατμόν και δεν είναι καθόλου παράλογο καθώς όπως όλα δείχνουν, πολλά θα εξαρτηθούν για το μέλλον του ήδη ετεροβαρούς αμυντικού ισοζυγίου με τη γειτονική χώρα.

• Η συνάντηση του Αμερικανού προέδρου Ντόλαντ Τράμπ και του προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, θα κρίνει το κατά πόσο το ήδη υπέρ της γείτονος ισοζύγιο, θα μετατραπεί σ’ έναν “εφιάλτη” για την Ελληνική αμυντική σκακιέρα.

• S-400 ή παραλαβή των F-35; Ή μήπως τελικά δούμε την Άγκυρα να παραλαμβάνει και το Ρωσικό σύστημα και τα προηγμένα αεροσκάφη 5ης γενιάς, Ως γνωστό, οι πιλότοι της Τουρκίας εκπαιδεύτηκαν στις ΗΠΑ αλλά πάγωσε η εκπαίδευσή τους, ως μέτρο πίεσης για την ακύρωση της προμήθειας των Ρωσικών πυραύλων;….

Για την χώρα μας πάντως, όπως εξηγούν στρατιωτικές πηγές είτε η μια εκδοχή είτε η δεύτερη και πολύ περισσότερο η τρίτη, δηλαδή η αγορά και των S-400, και των F-35, αποτελούν έναν εφιάλτη και μια τεραστίων διαστάσεων εξίσωση που είναι άγνωστο αν μπορεί να λυθεί.

Eκτός κι αν οι πολιτικές αποφάσεις είναι μέτρα αντιμετώπισης του προβλήματος εδώ και τώρα, γεγονός που θα είναι μια έκπληξη. Διότι δεν μας έχουν συνηθίσει οι πολιτικοί σε τέτοιου είδους αποφάσεις που αφορούν την Εθνική Άμυνα του τόπου, παρά τις εισηγήσεις της στρατιωτικής ηγεσίας.

Σενάριο 1ο: Προμήθεια S-400 

Ένα αντιαεροπορικό σύστημα που ουσιαστικά «κλειδώνει» σχεδόν όλο το Αιγαίο, από τα ικανότερα στον κόσμο όπου στην Συρία όταν ενεργοποιήθηκε -εκεί εστάλησαν οι S-300- «αγκάλιασε» ένα μεγάλο μέρος του εναερίου χώρου που οι Αμερικανοί, απέφυγαν να πλησιάσουν.

• Αναλόγως τους πυραύλους που θα προμηθευτεί, αν προχωρήσει τελικά η συμφωνία, η Τουρκία «γιγαντώνεται». Οι πύραυλοι των S-400 είναι μικρού, μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς. Με τους τελευταίους η Ελληνική αεράμυνα θ’ αντιμετωπίσει σοβαρότατο πρόβλημα κι ας μείνουμε μόνο σ’ αυτό.

• Από την άλλη πλευρά ο Ερντογάν έχει μια μεγάλη και διαχρονική «τρύπα» τεσσάρων δεκαετιών στην αεράμυνα του, μη έχοντας ένα ικανό αντιβαλλιστικό- αντιαεροπορικό σύστημα μεγάλου βεληνεκούς (γι’ αυτό επιμένει ο Ντόναλντ Τράμπ στο σύστημα Patriot). Άρα όποιος επιδίωκε, ακόμη και σήμερα μια αεροπορική επίθεση, η Τουρκία θεωρείται πολύ εύκολος στόχος μιας κι αυτή τη στιγμή το πιο προηγμένο σύστημά τους είναι οι πύραυλοι Hawk, μια τεχνολογία πολλών δεκαετιών, που είναι τοποθετημένοι σε στρατηγικά σημεία.

• Το πρώτο βήμα ώστε να κλείσει αυτή η μεγάλη «τρύπα» στην αεροπορική άμυνα της Τουρκίας ήταν η αγορά των τεσσάρων ιπτάμενων ραντάρ που διαθέτουν πλέον, άρα «βλέπουν» και αναγνωρίζουν την απειλή. Το δεύτερο βήμα είναι το αντιαεροπορικό σύστημα και πιθανό οι S-400, που «σφραγίζουν» τον εναέριο χώρο (όχι μόνο τον δικό τους) έναντι οποιασδήποτε απειλής.

Μάλιστα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο κος. Ερντογάν έχει μια ιδιαίτερη «αδυναμία» στην Πολεμική του Αεροπορία καθώς όπως έχει υποστηριχθεί, απ’ εκεί ξεκίνησε το αποτυχημένο πραξικόπημα, άρα το θέμα αντιαεροπορική άμυνα τον έχει κάνει αρκετά πιο «ευαίσθητο».

Το Ρωσικό Support και η Ελληνική αντιμετώπιση ενός μεγάλου προβλήματος 

Βέβαια η Ρωσική αμυντική βιομηχανία κατασκευάζει και προωθεί την δική της πραμάτεια, όμως εδώ υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα, το οποίο μάλιστα έρχεται σε αντίθεση- όχι με όλες τις Δυτικές χώρες- με την επιλεγμένη από το ΝΑΤΟ τεχνολογία της Δύσης.

• Όπως σημειώνουν στρατιωτικές πηγές οι γραμμές υποστήριξης των Ρώσων σε αναλώσιμα είναι αρκετά προβληματικές, όπως προβλήματα έχουν παρουσιαστεί στην τεχνική υποστήριξη σε βάθος χρόνου. Δηλαδή οι S-400 θα είναι για σχεδόν 10-15 χρόνια το διαμάντι της Τουρκικής αεράμυνας, αλλά στο μέλλον, μετά τη δεκαετία τα πρώτα προβλήματα θα φανούν, αυτό εκτιμούν οι ίδιες πηγές. Οι Ρώσοι δεν έχουν την κουλτούρα του Follow on Support όπως είναι στα δυτικά πρότυπα που ακολουθεί ως επί το πλείστον και η χώρα μας.

• Από την άλλη πλευρά όπως όλα τα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας, θεωρείται αντιμετωπίσιμο καθώς όταν ένα σύστημα βρίσκεται σε μια γεωγραφική θέση, υπάρχουν πάντα οι τρόποι να φτάσεις κοντά του με διάφορες μεθόδους και να το καταστρέψεις, είτε από αέρος είτε από την ξηρά. Το ζητούμενο είναι να έχεις την ικανότητα να πάρεις πολύ γρήγορα την πληροφορία της θέσης του και να το εντοπίσεις, άρα θέλεις προηγμένα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου που θα σου δώσουν αυτές τις πολύτιμες συντεταγμένες.

• Η Πολεμική Αεροπορία με τα αεροσκάφη συλλογής πληροφοριών έχει αυτή την ικανότητα, ωστόσο δεν πρέπει να επαναπαυθεί κανείς και κρίνεται απαραίτητο να επενδύσουμε και πάνω σ’ αυτό τον τομέα. Η μετακίνηση των πυραύλων S-400 από τη μια θέση στην άλλη γίνεται σε περίπου μια ώρα ίσως και κάτι περισσότερο. Uα υπάρξουν τρία τέσσερα προκαθορισμένα σημεία για την τάξη του πυραυλικού συστήματος (θέσεις τάξης και συμπληρωματικές θέσεις).

Όταν γίνει μετακίνηση, θα πρέπει ήδη να γνωρίζει η άλλη πλευρά  που έχει πάει και που εκπέμπει κι από τη στιγμή που θα έχει γίνει η στοχοποίηση βάσει του γεωγραφικού προσδιορισμού, διαλέγεις το όπλο από την φαρέτρα σου για να αντιμετωπίσεις την πρόκληση.

Σενάριο 2o: Ακύρωση των S-400 και παραλαβή των F-35 

Αν τελικά ο πλανητάρχης, πείσει τον απρόβλεπτο Ισλαμιστή κ. Ερντογάν για την ακύρωση των S-400, αυτό θα σημαίνει πως η προμήθεια των F-35, για τα οποία η Άγκυρα έχει δώσει 1,26 δις, θα συνεχιστεί, άρα και πάλι ο εφιάλτης για την Ελλάδα ζωντανεύει.

• Σ’ αυτή την περίπτωση υπάρχει διαταραχή αεροπορικής ισχύος, δηλαδή πολλά μαχητικά αεροσκάφη που δεν τα βλέπεις με τα συστήματα που διαθέτεις, άρα έχουν το απόλυτο πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και δέχεσαι ένα πλήγμα δίχως να καταλάβει κανείς τι έχει συμβεί. Επιπλέον το F-35 με τα συστήματα που διαθέτει είναι ένα «mini ΑΣΕΠΕ, Αεροσκάφος συλλογής πληροφοριών» το οποίο τις μεταδίδει και στα υπόλοιπα, όπως και στα επίγεια ραντάρ. Όλες αυτές οι πληροφορίες δεν λειτουργούν υπέρ της Ελλάδας σ’ ένα ενδεχόμενο επεισόδιο.

• Πηγές από την Πολεμική Αεροπορία κάνουν λόγο για μονόδρομο αναβάθμισης αεροσκαφών, που το πρώτο βήμα σωστά έχει γίνει για τα F-16 Viper, το πρόγραμμα που προχωρά όπως έχει σχεδιαστεί από την αρχή.

Όμως δεν αρκεί αυτό, απαιτούνται κι άλλες αναβαθμίσεις εξηγούν οι ίδιες πηγές, όπως στο Σύστημα Επίγειου Αεροπορικού Ελέγχου σε όλο το εύρος και το μήκος του, για να καταφέρεις στοιχειωδώς ν’ αντιμετωπίσεις μια τέτοια πρόκληση απέναντι στο αεροσκάφος 5ης γενιάς που είναι μια εντελώς νέα απειλή. «Κάποιος πρέπει να τα δει αυτά τα πράγματα και να μοιράσει σε απειροελάχιστο χρόνο την πληροφορία ώστε να ξέρουμε που βρίσκεται τι» μας έλεγε με νόημα πηγή της Πολεμικής Αεροπορίας.

Τα νέα «gadgets»

Επόμενο βήμα είναι η αναβάθμιση με παθητικούς αισθητήρες που εντοπίζουν την θερμότητα, διασύνδεση ψηφιακή. Ουσιαστικά χρειάζεσαι ως Ένοπλες Δυνάμεις, για να μην το τοποθετήσουμε αυστηρά στην Πολεμική Αεροπορία νέα «gadgets» να έρθουν και να κουμπώσουν στην υπάρχουσα δομή. Τίποτα απ’ αυτά δεν χαρίζεται, όλα κοστίζουν αλλά είναι τα μέσα που απαιτούνται για να υπάρχει η αξιοπιστία των Ενόπλων Δυνάμεων έναντι οποιουδήποτε επιβουλεύεται την Εθνική κυριαρχία και θέτει γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και αύριο στην Αν. Μεσόγειο στην οποία αναπτύσσουμε ως χώρα σοβαρά ενεργειακά συμφέροντα.

• Παράλληλα με αυτά το σοβαρό βήμα, είναι το νέο μαχητικό που θα εντάξει στο οπλοστάσιό της η Ελλάδα, μια ανάγκη που τα επόμενα χρόνια θα φανεί κυρίως από το 2023 κι έπειτα διότι μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και Νατοϊκές υποχρεώσεις, όχι μόνο οι Εθνικές.

Οι ίδιες πηγές έλεγαν πως ως κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, θα είμαστε η πρώτη χώρα που καλείται ν’ αντιμετωπίσει αυτή τη συγκεκριμένη πρόκληση, λύνοντας το πρόβλημα αεράμυνας απέναντι στα νέα μαχητικά.

Ο κακός οιωνός για τα F-35 της Τουρκίας

Εδώ βάζουμε έναν αστερίσκο για να θυμίσουμε πως πριν λίγες ημέρες υπήρξε μια εξέλιξη η οποία έχει να κάνει εμμέσως και με την προμήθεια των F-35 της Τουρκίας. Η Αμερικανική αεροδιαστημική εταιρεία «Pratt & Whitney», έκλεισε τη γραμμή συντήρησης πολιτικών αεροκινητήρων στο νέο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης και αποχώρησε από την Τουρκία.

• Πολλοί το χαρακτήρισαν ως έναν προπομπό ή ένα καμπανάκι μεγάλου βεληνεκούς διότι η συγκεκριμένη εταιρία είναι o μοναδικός προμηθευτής των κινητήρων και για τα F-35. Όταν μια τέτοια εταιρία αποχωρεί από τους πολιτικούς αεροκινητήρες και είναι η ίδια που υποτίθεται πως θα έστηνε την γραμμή υποστήριξης για τους κινητήρες των F-35 για όλη την Ευρώπη, με επισκευαστικό κέντρο την Τουρκία, μπορεί ο καθένας ν’ αντιληφθεί το επερχόμενο ναυάγιο, όσο κι αν ο Ντοναλντ Τράμπ θέλει να εξυπηρετήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα και να «σπρώξει» τα F-35 προς την Τουρκία.

S-400 και F-35 μαζί

Με σκωπτικό ύφος η απάντηση που πήραμε από στρατιωτική πηγή είναι πως «σ’ αυτή την περίπτωση κάνεις τον Σταυρό σου», καθώς μιλάμε για πλήρη κλείδωμα του Αιγαίου από αέρος κι από ξηρά με το αντιαεροπορικό σύστημα, τα δε αεροσκάφη θα καλύπτονται κι από την επίγεια αεράμυνα.

Άρα μιλάμε για ένα ακραίο σενάριο υπέρτατης απειλής που είναι το ίδιο σενάριο στο οποίο προσπαθούν να προετοιμαστούν ακόμη και οι ίδιοι οι Αμερικανοί με δυνητικούς εχθρούς που διαθέτουν προηγμένη τεχνολογία όπως είναι η Κίνα και η Ρωσία.

• Πλέον κανείς δεν θα μπορεί να μιλήσει για απειλή μεσαίου επιπέδου καθώς αυτός ο συνδυασμός αποτελεί το πιο προηγμένο σενάριο εναέριας μάχης που αν βρεθείς ν’ αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να μείνεις με ότι έχεις, αλλά να προχωρήσεις πολλά βήματα ακόμη πιο μπροστά, αν δεν θέλεις να χάσεις την κυριαρχία.

Hellasjournal.com

Το δημοσκοπικό όριο για τη ΝΔ που προηγείται στην πρόθεση ψήφου φτάνει περί το 32%. Αυτό δεν συνιστά ρεύμα υπεροχής και κυρίως μεγάλης εμπιστοσύνης, καθώς η Δεξιά στην Ελλάδα κυμαίνεται παραδοσιακά γύρω από αυτό το ποσοστό.

Γράφει ο Δημήτρης Χρήστου

Κατά συνέπεια η υπολογιζόμενη πρωτιά της, είναι κυρίως αποτέλεσμα της άρνησης μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων να επιλέξουν και πάλι ως κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αν συμφωνούμε μέχρις εδώ, προκύπτει το ερώτημα: Τι περισσότερο περίμεναν οι πολίτες για να συνεχίσουν να εμπιστεύονται τον ΣΥΡΙΖΑ;

Λένε πως μέτρησαν οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για ταχύτατη έξοδο από τα Μνημόνια. Πως ο Τσίπρας έβαλε ενσυνείδητα τον πήχη πολύ ψηλά για να αποσπάσει ψήφους και αυτό δεν ήταν έντιμο. Δεν βρήκαν δικαιολογίες καθώς ο άπειρος από διακυβέρνηση χώρας ΣΥΡΙΖΑ μαζί και ο Αλέξης Τσίπρας, δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσουν τις δυσκολίες, τους συσχετισμούς δυνάμεων το βάρος του χρέους και τα δεσμά του κοινού νομίσματος, όπως ορίστηκαν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Εξ άλλου οι πολίτες δεν απαίτησαν εμπειρία. Εντιμότητα ζήτησαν.

Ποίος ήταν ο στόχος μετά το 2015;

Μπορεί οι Συριζαίοι να υπερέβαλαν, αλλά ποτέ δεν εγκατέλειψαν τον στόχο για την έξοδο της χώρας από τα ασφυκτικά μνημόνια και την γενική χρεοκοπία οικονομίας και πολιτικού συστήματος. Και κυρίως, σε σχέση με την κλεπτοκρατία και τη διασπάθιση του δημοσίου πλούτου, ακόμα και την περίοδο της χρεοκοπίας (2012–2014), επέδειξαν εντιμότητα στη διαχείριση των εθνικών πόρων σε όλους τους τομείς, όπως οι υποδομές και η αναβάθμιση της υγείας και της παιδείας.
Ο στόχος αυτός επετεύχθη. Η χώρα εμπνέει πλέον εμπιστοσύνη στο ευρωπαϊκό σύστημα, είναι σεβαστή από όλους, οι παλαιοί συσχετισμοί που παρέδωσαν Σαμαράς και Βενιζέλος, μόνοι εναντίον όλων ανατράπηκαν θεαματικά και εξασφαλίστηκε ένα καθαρός διάδρομος δεκαπέντε ετών μέχρι να φτάσουμε στον τρόπο εξυπηρέτησης τους εθνικού χρέους.

Πλην όμως, όλα αυτά υποτιμήθηκαν καθώς όλες οι πολιτικές δυνάμεις στοχοποίησαν την σημερινή κυβέρνηση επιλέγοντας την, ως τον μόνο αντίπαλο, αυτόν που πρέπει να συντριβεί! Το ΚΚΕ και οι διάσπαρτες αριστερές ομάδες μιλούσαν για προδοσία, φτιάχνοντας ένα ευρύτερο του ακροατηρίου τους κλίμα, με κατηγορίες εσχάτης προδοσίας! Και καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, είναι ακόμα εσωστρεφής, χωρίς γειώσεις στην κοινωνία, η περικύκλωσή του ήταν τελικά όπως αποδείχτηκε, εύκολη υπόθεση.

Ακόμα και στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, παρότι, πλην της άκρας δεξιάς, όλοι επιθυμούσαν λύση, επέλεξαν με εξαίρεση το 'Ποτάμι', να διαφωνήσουν, θεωρώντας ότι θα αποσπάσουν ένα μέρος «θυμωμένων» ψηφοφόρων. Φρούδες οι ελπίδες για το ΚΚΕ και τα υπόλοιπα προσωπικά αριστερά πολιτικά μαγαζιά. Άλλους ενίσχυσαν με την τυφλή δογματική στάση τους. Και αφού λοιπόν ο στόχος για έξοδο από τη χρεοκοπία και τα μνημόνια επετεύχθη, τι περιμένουν οι πολίτες από την παλινόρθωση των δυνάμεων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, στην κυβερνητική εξουσία;

Αφελείς υποσχέσεις και προσεγγίσεις

Περιμένουν πως η ανάκαμψη της οικονομίας θα συνεχιστεί και η επόμενη διακυβέρνηση δεν θα έχει μεγάλες διαφορές από την σημερινή; Αυτό περιμένουν και το περιμένουν, διότι έχουν άγνοια κινδύνων, χειραγωγούμενοι από την συντριπτική πλειονότητα των κυρίαρχων ΜΜΕ. Οι υπολογισμοί θα τολμούσα να πως αφελείς.
«Βγάζω 100 πληρώνω φόρους και εισφορές 50 και μου μένουν άλλα 50. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που υπόσχεται ότι βγάζοντας 100 θα πληρώνω 30 και θα μου μένουν 70. Άρα συμφέρει.»

Θεωρεί λανθασμένα ότι το 100 είναι κλειδωμένο και η μείωση των φόρων εύκολη υπόθεση. Και οι δύο υπολογισμοί είναι τραγικά εσφαλμένοι. Διότι η πρωτεύουσα ανάγκη σήμερα είναι, το 100 να γίνει μεγαλύτερο και το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών να αυξηθεί προσφέροντας πολύτιμα καύσιμα στην αγορά. Πιστεύουν άραγε σε ατομικές λύσεις από την επαναλειτουργία του παραδοσιακού πελατειακού συστήματος;

Αν οι δογματικές περικοπές στην υγεία, την παιδεία, και το ασφαλιστικό σύστημα περιορίσουν το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών, αυτό θα μειώσει αντίστοιχα την ζήτηση και θα προκαλέσει ύφεση σε μια οικονομία που έχει μεγάλη ανάγκη μια ισχυρή εσωτερική αγορά. Και μια νέα ύφεση στις σημερινές συνθήκες, θα φουντώσει πάλι την ανεργία και θα οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες.

Μα εμείς, λένε στη ΝΔ, θα τα καταφέρουμε διότι θα φέρουμε επενδύσεις και θα δημιουργήσουμε ανάπτυξη. Η ανάπτυξη όμως έχει να κάνει και με την κατάσταση της διεθνούς οικονομίας. Αν το περιβάλλον είναι σταθερό, χωρίς απειλές και κυρίως πολεμικές συρράξεις, χωρίς ανατροπές στους διεθνείς κανόνες του ελεύθερου εμπορίου που επηρεάζουν αναπτυξιακά προγράμματα και κλάδους όπως ο τουρισμός, τότε έχεις ανοιχτό πεδίο.

Χωρίς όραμα δεν πας πουθενά

Και για την βιώσιμη και μακράς πνοής ανάπτυξη, πρέπει να γνωρίζεις τα συγκριτικά σου πλεονεκτήματα και να βλέπεις μπροστά, για το πως θα ανταποκριθείς στις νέες συνθήκες της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης. Το μέλλον πλέον δεν κατακτάται με κόπο αλλά με τρόπο, γνώση και ανταγωνιστική προστιθέμενη αξία σε προϊόντα και υπηρεσίες.

Η φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και η τόνωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, για να αποδώσουν, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η τιμιότητα και αμεροληψία της κεντρικής διοίκησης σε ρόλο διαιτητή.
Είναι τόσο αδέσμευτος από τους χορηγούς του ο Κυριάκος Μητσοτάκης;
Αν ξεκινήσεις ανάποδα με μειώσεις φόρων και ελαστικές σχέσεις φτηνής εργασίας δεν θα πας πουθενά, με κίνδυνο νέας δημοσιονομικής εκτροπής όπως συνέβη πρόσφατα στην Αργεντινή από αντίστοιχες του Κυριάκου νεοφιλελεύθερες ιδέες σαν αυτές του Μαουρίσιο Μάκρι.

Τι σημαίνει, εάν τρυπήσει ένα τουρκικό γεωτρύπανο την ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα του Καστελλόριζου;

Γράφει ο Θόδωρος Καρυώτης

Η πιο εύκολη απάντηση θα ήταν «δεν θα τολμούσαν να το κάνουν, εάν ήταν Πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου». Βέβαια, η σημερινή κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική.

• Η Ελλάδα γνωρίζει ποιά είναι τα θαλάσσια σύνορά μας και δεν μπορεί να τηρεί την δικαιολογημένη στάση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πρέπει να ζητήσει την άμεση απομάκρυνση ενός τουρκικού γεωτρύπανου στην περιοχή του Καστελόριζου και να στείλει και τις ναυτικές της δυνάμεις για να υπερασπίσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα απο την τουρκική παραβατικότητα. Απλώς, να γνωρίζουμε ότι θα είμαστε μόνοι μας.

Αλλά για να αξιολογήσουμε σωστά τις τελευταίες εξελίξεις πρέπει να σταθούμε στη δήλωση που έκανε προχθές ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μελβούτ Τσαβούσογλου:

«Σήμερα το θέμα του διαμοιρασμού του φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο και γύρω από την Κύπρο είναι ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα. Εμείς δεν βλέπουμε το φυσικό αέριο γύρω από την Κύπρο και στην Ανατολική Μεσόγειο ως ένα ζήτημα που μας διχάζει, ούτε θέλουμε να το βλέπουμε έτσι. Αντίθετα, επιθυμούμε να ενισχύσουμε την ευημερία και τη σταθερότητα της Ανατολικής Μεσογείου και της Κύπρου, να μοιραστούμε από κοινού τις πηγές γύρω από την Κύπρο και τη Μεσόγειο».

• Η μοιρασιά ήταν πάντα στο μυαλό των Αμερικανών από την εποχή του Σχεδίου Άτσεσον. Οι Αμερικανοί γνωρίζουν, για πολλά χρόνια, ότι το Καστελόριζο αποτελεί το κομβικό πρόβλημα για την μοιρασιά της ανατολικής Μεσογείου. Το Καστελόριζο δημιουργεί ένα εδαφικό τόξο με τις ανατολικές ακτές της Ρόδου, της Καρπάθου, της Κάσου και της Κρήτης διεκδικώντας τίτλο τόσο για ΑΟΖ, όσο και για υφαλοκρηπίδα. Έτσι, το Καστελόριζο δεν είναι ένα απομονωμένο νησί στην εσχατιά της Ελλάδος και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης εδαφικής ενότητας.

Η Ελλάδα ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το Καστελόριζο, όταν πληροφορήθηκε το περίφημο Σχέδιο Άτσεσον του 1964. Στο αρχικό σχέδιο, η Κύπρος θα παρεχωρείτο ολόκληρη στην Ελλάδα εκτός της Καρπασίας, όπου θα εγκαθίστατο μια στρατιωτική βάση της Τουρκίας παρόμοια με τις Βρετανικές βάσεις στο νησί, χωρίς όρια. Επιπλέον το Καστελόριζο θα παρεχωρείτο στην Τουρκία.

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος απέρριψε αμέσως αυτό το σχέδιο.

• Ο Άτσεσον πρότεινε μια αλλαγή ,που προέβλεπε ότι η Τουρκία θα διατηρούσε την Καρπασία μόνο για 50 χρόνια και η Τουρκία απέρριψε το νέο σχέδιο. Έχουν περάσει από τότε 55 χρόνια, αλλά φαίνεται ότι οι Τούρκοι εξακολουθούν να εποφθαλμιούν τα νησιά μας. Όπως έχω τονίσει παλαιότερα, το Σχέδιο Άτσεσον ήταν προσεκτικά σχεδιασμένο. Όταν παρατηρήσει  κανείς πόσο μικρό είναι το Καστελόριζο, εύκολα θα αντιληφθεί ότι η Τουρκία δεν επιθυμούσε μια τέτοια ανταλλαγή, αλλά ούτε και η Ελλάδα ήταν διατεθειμένη να παραδώσει ελληνικό έδαφος, όσο μικρό και να ήταν αυτό. Αλλά ο Άτσεσον είχε κάτι άλλο στο μυαλό του.

Οι Αμερικανοί, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γνώριζαν την αξία των υδρογονανθράκων και είχαν αρχίσει μυστικές έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο για τον μεγάλο ορυκτό πλούτο της περιοχής. Τότε βέβαια υπήρχε μόνο η έννοια της υφαλοκρηπίδας, αλλά οι Αμερικανοί γνώριζαν ότι και τα νησιά διαθέτουν υφαλοκρηπίδα. Έτσι σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο θα ανήκε στην Τουρκία, εάν είχε δεχθεί να πάρει το Καστελόριζο, μία κίνηση που  δεν θα μπορούσε βέβαια να πραγματοποιηθεί , διότι το σχέδιο Άτσεσον είχε ήδη απορρίψει η τότε κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου.

Όπως έγραψε στην εφημερίδα Καθημερινή ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος:

«Όλος ο κόσμος γνωρίζει με ακρίβεια τι διεκδικεί η Τουρκία στην περιοχή. Η Ελλάδα εξακολουθεί να μην έχει προσδιορίσει ποια θεωρεί ότι είναι τα ακριβή όρια της υφαλοκρηπίδας της στην Ανατολική Μεσόγειο. Απλώς διαμαρτύρεται στις τουρκικές ενέργειες…»

Οι αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο Αρχιπέλαγος, τα σενάρια μυστικής  διπλωματίας μεταξύ Αθήνας- Άγκυρας και η αμέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων να ανακηρύξουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) θέτουν σε κίνδυνο τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα σε μια περίοδο ,που η Ελλάδα εμφανίζεται τρωτή σε διεθνείς πιέσεις.

Έγραψα για πρώτη φορά για την αξία του Καστελόριζου το 1985, αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία. Τότε ακόμα και οι ελληνικοί χάρτες δεν ανέφεραν το σύμπλεγμα του Καστελόριζου (Μεγίστη, Ρω και Στρογγύλη). Τώρα όλοι ομνύουν στην αξια του αλλά πολλοί δεν αντιλαμβάνονται γιατί είναι τόσο σημαντικό νησί για τα εθνικά μας συμφέροντα. Ο κύριος λόγος είναι ότι το σύμπλεγμα αυτών των νησιών δίνει την δυνατότητα, βάσει της UNCLOS του 1982, στην ΑΟΖ της Ελλάδας να εφάπτεται της ΑΟΖ της Κύπρου.

Ο Εφιάλτης της Τουρκίας: Τα Νησιά!

Βρίσκεται πάντα στην μνήμη μου το Άρθρο 121 της UNCLOS και ενθυμούμαι τους αγώνες της ελληνικής και της κυπριακής αντιπροσωπείας για την διατήρηση του και το πείσμα της Τουρκίας για εξαφάνισή του. Το άρθρο 121, παράγραφος 2 δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας ή παρερμηνείας γιατί ξεκάθαρα αναφέρει ότι:

Με την εξαίρεση των προβλεπόμενων στην παράγραφο 3, η αιγιαλίτιδα ζώνη, η συνορεύουσα ζώνη, η αποκλειστική οικονομική ζώνη και η υφαλοκρηπίδα μιας νήσου καθορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας Σύμβασης που εφαρμόζονται σε άλλο χερσαίο έδαφος.

Η εξαίρεση της παραγράφου 3 αναφέρει ότι:

Βράχοι οι οποίοι δεν μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινο μόνιμο πληθυσμό ή οικονομική ζωή δεν θα έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη ή υφαλοκρηπίδα. 

• Αυτή όμως η εξαίρεση δεν επηρεάζει το καθεστώς του Αιγαίου, γιατί αν και υπάρχουν τέτοιου είδους ελληνικοί βράχοι, δεν αλλάζουν την την εικόνα, μια και επικαλύπτονται από την υφαλοκρηπίδα ή την ΑΟΖ των υπόλοιπων κατοικήσιμων νησιών του Αιγαίου. Επρόκειτο για μια μεγάλη νίκη για τα ελληνικά νησιά και ιδιαίτερα για το ξεχασμένο σύμπλεγμα του Καστελόριζου. Το Καστελόριζο απέχει 80 μίλια από την Ρόδο, 170 μίλια από την Κύπρο αλλά μόνο 1 μίλι από την Τουρκία. Έχει έκταση 5 τετραγωνικών μιλίων και κατοικείται σήμερα από περίπου 400 κατοίκους,  ενώ στο τέλος του 19^ου αιώνα είχε 10.000 κατοίκους.

Βέβαια, αυτή η νίκη του Καστελόριζου δεν ήταν καθόλου εύκολη. Άρχισε το 1973 και τελείωσε το 1982. Οι αντιπροσωπείες της Ελλάδας, της Κύπρου, του Τρινιντάντ-Τομπάγκο και του Ηνωμένου Βασιλείου, που συμμετείχαν στην 3η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, πρωτοστάτησαν για την δημιουργία του ανωτέρω Άρθρου.

Όπως, έγραψε πρόσφατα ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος, βαθύς γνώστης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι κινήσεις τις οποίες φαίνεται ότι σχεδιάζει η Τουρκία είναι οι ακόλουθες:

• «(α) πραγματοποίηση γεωτρήσεως στο συγκεκριμένο σημείο δυτικώς του νησιού,
• (β) πραγματοποίηση γεωτρήσεως σε οριοθετημένα τεμάχια νοτίως του νησιού που δεν έχουν δοθεί σε ξένες πετρελαϊκές εταιρείες και
• (γ) πιθανή γεώτρηση στην ελληνική υφαλοκρηπίδα νοτίως του Καστελόριζου. Το 1976 και το 1987 η Ελλάδα είχε κινητοποιήσει στρατό και στόλο προκειμένου να αποτρέψει την έξοδο τουρκικών ερευνητικών πλοίων στο Αιγαίο που θα έκαναν σεισμογραφικές έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Η γεώτρηση έχει απείρως μεγαλύτερη βαρύτητα διότι προκαλεί μη αναστρέψιμη βλάβη.» Όμως, διαφωνώ με την παρακάτω θέση του:
  «Παράλληλα, η Ελλάδα πρέπει να καταθέσει στον ΟΗΕ γεωγραφικές συντεταγμένες με τα εξωτερικά όρια της υφαλοκρηπίδας μας στην ανατολική Μεσόγειο. Η μη κατάθεση συντεταγμένων επιτρέπει στην Τουρκία να προχωρήσει νομιμοποιημένα σε γεωτρήσεις εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, τα όρια της οποίας στην ανατολική Μεσόγειο είναι άγνωστα. 
  Μόνον εάν δηλώσουμε διεθνώς, και με τον πλέον ήπιο και πολιτισμένο τρόπο, δηλαδή στον γραμματέα του ΟΗΕ, τα ακριβή όρια της υφαλοκρηπίδας μας στην περιοχή, μπορούμε να ισχυριστούμε στη συνέχεια ότι τυχόν τουρκική γεώτρηση είναι παράνομη. Η κατάθεση αποτελεί νομική υποχρέωση κάθε κράτους (άρθρα 75 και 85 Συμβάσεως για το Δίκαιο της Θάλασσας).»
  Η UNCLOS δεν επιτρέπει μονομερείς οριοθετήσεις.
  Το Άρθρο 74 και όχι το Άρθρο 75 αναφέρεται στην οριοθέτηση ΑΟΖ. Συγκεκριμένα, αναφέρει:
  Άρθρο 74. Οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μεταξύ κρατών με έναντι ή προσκείμενες ακτές
  1. Η οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μεταξύ κρατών με έναντι ή προσκείμενες ακτές πραγματοποιείται κατόπιν συμφωνίας με βάση το διεθνές δίκαιο όπως ορίζεται στο άρθρο 38 του καταστατικού του διεθνούς δικαστηρίου, με σκοπό την επίτευξη δίκαιης λύσης.
  2. Αν δεν επιτευχθεί συμφωνία μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, τα ενδιαφερόμενα κράτη προσφεύγουν στις διαδικασίες που προβλέπονται στο μέρος XV.
  3. Εκκρεμούσης της συμφωνίας που προβλέπεται στην παράγραφο 1, τα ενδιαφερόμενα κράτη, σε πνεύμα κατανόησης και συνεργασίας, καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για την επίτευξη προσωρινών διευθετήσεων πρακτικού χαρακτήρα και, κατά τη διάρκεια αυτής της μεταβατικής περιόδου, για να μην θέσουν σε κίνδυνο ή παρεμποδίσουν την επίτευξη οριστικής συμφωνίας. Οι διευθετήσεις αυτές δεν επηρεάζουν την τελική οριοθέτηση.
  4. Όπου ισχύει συμφωνία μεταξύ των ενδιαφερομένων κρατών, τα ζητήματα που αναφέρονται στην οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης καθορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της εν λόγω συμφωνίας.
  Κράτη καταθέτουν γεωγραφικές συντεταγμένες στα Ηνωμένα Έθνη χωρίς να δεσμεύεται ο διεθνής οργανισμός ή να τις εγκρίνει.
  Τι πρέπει να κάνει τώρα η Ελλάδα;
  Έχω επανηλειμμένα γράψει ότι οι Αμερικανοί επιθυμούν το μοίρασμα των υδρογοννθράκων της ανατολικής Μεσογείου, διότι δεν θέλουν να χάσουν την Τουρκία και να την ρίξουν στην αγκαλιά της Ρωσίας. Πιστεύουν ότι η συνεκμετάλλευση ή καλύτερα η συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων της Ελλάδας, της Κύπρου και της Τουρκίας πρέπει να επιτευχθεί, πάσει θυσία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν διαθέτει υδρογονάνθρακες,  αλλά θέλουν να μοιραστεί τους ανύπαρκτους υδρογονάνθρακές της με την Ελλάδα και την Κύπρο!
  Από το 1922 οι Τούρκοι πάντοτε θεωρούσαν ότι είχαν μεγάλες ακτές, αλλά δεν διέθεταν μεγάλη θάλασσα και μετά το 1982 συνειδητοποίησαν ότι η θάλασσά τους περιορίστηκε και άλλο. Έτσι άρχισαν έναν επικίνδυνο ρητορικό πόλεμο, εκτός δύο θερμών εξαιρέσεων (1987 και 1996), αλλά από το 2018 άρχισαν να προβάλουν και παρανοϊκές απαιτήσεις που σίγουρα θα συνεχιστούν και στο μέλλον.
  Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η Ελλάδα  τα σχέδια αυτά είναι, άμεσα και πριν είναι πολύ αργά, να προβεί σε οριοθέτηση της ΑΟΖ της με αυτή της Αιγύπτου βάσει της μέσης γραμμής, σύμφωνα με τις προβλέψεις της UNCLOS, που θα δίνει πλήρη επήρεια στην νήσο Στρογγύλη, με αποτέλεσμα η Τουρκία να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο.
  Επίλογος
  Ο δημοσιογράφος Γ. Τετράδης Παπαδόπουλος, σε ένα εξαιρετικό άρθρο του στην ιστοσελίδα liberal.gr, αναφέρει:
  «Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα ζει σε μια μεταβατική περίοδο από την απόλυτη δουλικότητα απέναντι σε Αμερικανούς και Τούρκους προς μια, ας ελπίσουμε, πιο πατριωτική στάση. Αυτό είναι ένα τοπίο που δεν το επιθυμούν ούτε οι ΗΠΑ ούτε ο Ερντογάν. Οι οποίοι είχαν εδώ έναν πρωθυπουργό που δεν ξέρει ούτε καν γεωγραφία, πολύ περισσότερο διεθνές δίκαιο και διπλωματία.»
  Και αργότερα εξηγεί:
  «Η Τουρκία δεν επιθυμεί καμιά ειρηνική συνύπαρξη. Επιθυμεί αλλαγή συνόρων σε βάρος της Ελλάδας. Και το δηλώνει ξεκάθαρα σε κάθε ευκαιρία. Επιθυμεί αρπαγή κυριαρχικών δικαιωμάτων, αέρα, θαλάσσης και ξηράς. Και οι ΗΠΑ επιθυμούν να υπάρχει η ένταση (ελεγχόμενη, «ακόμα κι αν αλλάξει χέρια κανένα παλιονησάκι») για να διατηρούν το status του ρυθμιστή, άρα του ουσιαστικού κυρίαρχου στην περιοχή.»
  Έτσι, εύκολα, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο δύσκολο θα είναι το έργο της νέας κυβέρνησης, που πριν καλά καλά αναλάβει την εξουσία, θα μπορούσε  να βρεθεί αντιμέτωπη με  μία κρίση παρόμοια με αυτή των Ιμίων το 1996. Ελπίζουμε ο νέος πρωθυπουργός να είναι καλύτερα προετοιμασμένος.

Καθυστέρηση στην προετοιμασία του τουρκικού γεωτρύπανου Yavuz για την παράνομη γεώτρηση στον κόλπο της Καρπασίας, προκαλεί η κινητοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας με την απειλή της έκδοσης διεθνών ενταλμάτων εναντίον του προσωπικού που συμμετέχει σε παράνομες γεωτρήσεις αλλά και με τις προειδοποιήσεις σε ξένες εταιρίες που διστάζουν να παραχωρήσουν τα αναγκαία για την γεώτρηση συνοδευτικά σκάφη. 

Γράφει ο Νίκος Μελέτης

Χθες ο τουρκικός σχεδιασμός δέχθηκε ένα σοβαρό πλήγμα καθώς ένα συνοδευτικό σκάφος το Bourbon Topaz (με σημαία Μπαχάμων) που είχε φθάσει στην Αττάλεια δυο εικοσιτετράωρα πριν την άφιξη του Yavuz προκειμένου να ξεκινήσει η προετοιμασία, αναχώρησε από την Αττάλεια με κατεύθυνση την Μάλτα που αναμένεται να καταπλεύσει την Κυριακή.

Το Bourbon Topaz ανήκει στην εταιρία Bourbon Offshore που έχει έδρα την Μασσαλία και διαθέτει θυγατρική στην Τουρκία την «Inebolu Petrol Deniz Hizmetleri», που έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με την Ανώνυμη Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων (ΤΡΑΟ), σε δραστηριότητες στη Μαύρη Θάλασσα.

Ο Φιλελεύθερος της Κύπρου απευθύνθηκε στην μητρική εταιρία (χωρίς να πάρει απάντηση) θέτοντας το θέμα των ποινικών ευθυνών για τέτοιες παράνομες ενέργειες ενώ θέμα υπάρχει και για την στάση της ίδιας της γαλλικής κυβέρνησης η οποία έχει ήδη συμφωνήσει στην Ε.Ε. για την λήψη «στοχευμένων μέτρων» εναντίον εταιριών και ατόμων που θα συμμετάσχουν σε αυτές τις παράνομες ενέργειες.

Πάντως προς το παρόν το σκάφος της εταιρίας, το Bourbon Topaz, αποσύρθηκε από την Αττάλεια. Δίπλα στο Yavuz παραμένει το συνοδευτικό βοηθητικό σκάφος Altan με τουρκική σημαία το οποίο αγοράσθηκε από Νορβηγική εταιρία και συνέδραμε το Fatih στην προετοιμασία της παράνομης γεώτρησης του εντός της κυπριακής υφαλοκρηπίδας.

Στο λιμάνι της Αττάλειας βρίσκεται το με ιταλική σημαία συνοδευτικό σκάφος για υπεράκτιες δραστηριότητες, VOS THALASSA, χωρίς να έχει γίνει γνωστό εάν το σκάφος αυτό θα συνδράμει την προσπάθεια για παράνομη γεώτρηση στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα, αψηφώντας τον κίνδυνο έκδοσης ενταλμάτων εναντίον του πληρώματος και κυρώσεων εις βάρος της πλοιοκτήτριας εταιρίας.

Υπενθυμίζεται ότι προκειμένου το Fatih να φθάσει στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα και να επιχειρήσει την γεώτρηση, υποχρεώθηκε η Τουρκία να αγοράσει και να υψώσει τουρκική σημαία σε τρία νορβηγικά σκάφη, τα οποία πλέον συμμετέχουν στην παράνομη δραστηριότητα του Fatih. Σύμφωνα με τα κυπριακά ΜΜΕ το Yavuz θα κινηθεί σε περιοχές που το βάθος φθάνει 1.000 μέτρα μέχρι τον βυθό και θα επιχειρήσει γεώτρηση σε βάθος 3000 μέτρων κάτω από τον βυθό νοτιοανατολικά της χερσονήσου της Καρπασίας.

Η «αδιέξοδη» τουρκική εξωτερική πολιτική, έχει λογική. Αν η Τουρκία ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ να εδραιωθεί στο Αιγαίο και στην Αν.Μεσόγειο και η Ελλάδα προχωρήσει στην εκμετάλλευση των υδρογονανρθάκων σε συνεργασία με Γαλλικές-Αμερικανικές-Ιταλικές εταιρίες, θα μιλάμε για την πλήρη ήττα για τους προαιώνιους εχθρούς μας.

Γράφει ο Γιώργος Φαρμάκης

Πίσω από την Τουρκία, αυτή την στιγμή βρίσκεται η Ρωσία, η οποία προσπαθεί να εμποδίσει τον αγωγό East-Med, ο οποίος την πλήττει οικονομικά, αφού αν και εφόσον ολοκληρωθεί, όλη η Ευρώπη θα παίρνει φυσικό αέριο, από τα κοιτάσματα της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ.

Το τέλος της Τουρκίας ή όχι;

Αν η Ελλάδα δεν επιδείξει αποφασιστικότητα, η Τουρκία θα φινλανδοποιήσει την Κύπρο και γιατί όχι και το Αιγαίο. Θα φτάσουμε στο σημείο, με το έτσι θέλω, οι γείτονες να εκμεταλλευτούν τους υδρογονάνθρακες, που βρίσκονται εντός της ελληνικής αλλά και κυπριακής ΑΟΖ.
Ελληνικό προληπτικό χτύπημα

Αν η διπλωματία με την Τουρκία οδηγηθεί σε αδιέξοδο, η λύση θα είναι μια: Η Ελλάδα να κάνει προληπτικό χτύπημα, για να προλάβει τις αντιδράσεις της Τουρκίας αλλά και τον υπερ-εξοπλισμό της. Η Τουρκία για παράδειγμα, σύντομα θα έχει στο οπλοστάσιό της τους S-400. Οι ρωσικοί αντιαεροπορικοί πύραυλοι, θεωρητικά, μπορούν να πλήξουν τα ελληνικά μαχητικά, με το που απογειωθούν.

Η πολιτική ορθότητα, δεν επιτρέπει στην ηγεσία, να εξετάσει το ενδεχόμενο ενός ελληνικού προληπτικού χτυπήματος. Κανένας πόλεμος, δεν έχει νικητές. Μιλάμε για το ποια χώρα θα καταφέρει να επιβιώσει και όχι για το ποια χώρα, θα καταφέρει να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος.

Το ΝΑΤΟ έχει κάθε λόγο, να δικαιολογήσει μια ελληνική επίθεση. Οι καθημερινές παραβιάσεις και η γεώτρηση εντός της ΑΟΖ της κυπριακής δημοκρατίας, δεν αφήνει πολλά περιθώρια.
Παράλληλα, τώρα που η Άγκυρα, κοιτάει προς την Μόσχα, οι Αμερικανοί είναι λογικό να σιγοντάρουν μια ελληνική επίθεση.

Δεν είναι λόγια του αέρα αυτά. Το πανίσχυρο Ελληνοαμερικανικό λόμπι, κατάφερε να κάνει Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς, να υπογράψουν το EastMed Act, το οποίο μεταξύ άλλων προβλέπει την ‘αρση του εμπάργκο πώλησης αμερικανικών όπλων, στην κυπριακή δημοκρατία και που φυσικά τοποθετεί Ελλάδα-Κύπρο και Ισραήλ, στον γεωπολιτικό χάρτη των ΗΠΑ. Ο Ε.Ζεμενίδης (Διευθυντής Συμβουλίου Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας), είναι ο άνθρωπος, που έπεισε τους Αμερικανούς, να στηρίξουν την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο

Σημείωση: Το EastMed Act, απαγορεύει στα ρωσικά πλοία, να μπαίνουν στην Κύπρο και αυτό είναι κάτι, που δυσαρέστησε τον κ.Αναστασιάδη, αλλά μας αποδεικνύει αυτό που λέει το el. Ότι στόχος είναι η Ρωσία!

Οι καιροί είναι δύσκολοι. Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την διπλωματική οδό. Χρειαζόμαστε μια ηγεσία που θα κοιτάει το ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ.

Μπορεί ένας αμερικανικός νόμος να περιπλέξει το γεωπολιτικό γαϊτανάκι της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου; Πως ερμηνεύουν τη νέα κίνηση των ΗΠΑ αναλυτές, που μιλούν στο Sputnik.

Ένα νέο χαρτί στην Ανατολική Μεσόγειο παίζουν οι ΗΠΑ, το οποίο αναμένεται να πυροδοτήσει εξελίξεις στην περιοχή, καθώς χθες η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της αμερικανικής Γερουσίας ενέκρινε το νομοσχέδιο «East Med Act».
Μεταξύ άλλων, το νομοσχέδιο προβλέπει: την καταγραφή των παραβιάσεων σε Αιγαίο και κυπριακή ΑΟΖ, άρση του εμπάργκο όπλων στην Κυπριακή Δημοκρατία, στενή συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα, κυρώσεις στην Τουρκία με τον νόμο CAATSA για την αγορά των S-400 από τη Ρωσία και μια σειρά αντιρωσικών διακηρύξεων.

«Η έγκριση του νομοσχεδίου East Med Act και μάλιστα διακομματικoύ χαρακτήρα από την Αμερικανική Γερουσία, δείχνει ότι οι ΗΠΑ έχουν κατασταλάξει και ετοιμάζονται για όλα τα ενδεχόμενα. Σαφέστατη είναι η αντίθεσή τους προς την Τουρκία και η εξαίρεσή της, που δεν συμπεριλαμβάνεται στο γεωπολιτικό, αμυντικό και ενεργειακό τους σχέδιο στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πλησιάζουμε στο δια ταύτα…», επισημαίνει στο Sputnik η στρατηγική και οικονομική αναλύτρια, Κατερίνα Πάντα.

Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια ώρα που Ρωσία και Τουρκία ανακοινώνουν ότι οι S-400 καταφθάνουν την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου στην τουρκική πλευρά.
«Οι Αμερικανοί ανακοινώνουν σε όλους τους τόνους ότι αν αυτό συμβεί, θα υπάρξουν σκληρότατες κυρώσεις βάσει του νόμου CAATSA που η ήδη ευάλωτη Τουρκική οικονομία δεν θα αντέξει. Η συνάντηση του Ακάρ με τον νέο υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, Μαρκ Έσπερ, απλά επιβεβαίωσε το ίδιο σκηνικό», προσθέτει η Κατερίνα Πάντα.

Πράγματι, το αμερικανικό νομοσχέδιο που εγκρίθηκε χθες, επικαλείται, στην τρίτη σελίδα του, την εφαρμογή του νόμου CAATSA, για την αγορά των S-400.
Υπενθυμίζεται, ότι ο νόμος CAATSA είναι νομοθεσία που ψηφίστηκε το 2017 από τις ΗΠΑ και περιλαμβάνει κυρώσεις στις χώρες που συνεργάζονται με τη Ρωσία σε κομβικές αμυντικές συμφωνίες.
Η ένατη σελίδα του νομοσχεδίου αποτελεί ένα παράδειγμα όπου η Ρωσία έχει την… τιμητική της. «Να εφαρμοστούν οι κυρώσεις του νόμου CAATSA για να αποτραπεί η επιρροή της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην περιοχή», επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, και τονίζεται ότι «δεν πρέπει να γίνονται προμήθειες εξοπλισμού από τη Ρωσική Ομοσπονδία σε βάρος εξοπλισμού που παρέχεται από το ΝΑΤΟ και τις συμμαχικές δυνάμεις του».
Για καρτέλ των Δυτικών κατασκευαστών όπλων που θέλει να επεκταθεί επιθετικά προς την περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, κάνει λόγο στο Sputnik ο αναλυτής σε θέματα άμυνας, Αντώνης Μποσνακούδης.
«Καταστρατηγείται κάθε όρος ελεύθερης οικονομίας με αυτό το νομοσχέδιο που πέρα από όλα τα υπόλοιπα εξυπηρετεί το καρτέλ των κατασκευαστών όπλων της Δύσης που θέλει να πετύχει την επιθετική επεκτασή του στη λεκάνη της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Θέλω να θυμίσω το εξής: Όταν η Ελλάδα αγόραζε ρωσικά συστήματα S-300 δεν λειτουργούσε στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς; Mας απειλούσαν τότε ότι θα το πληρώσουμε. Δεν έγινε τίποτα. Τώρα η Τουρκία αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα», επισημαίνει ο αναλυτής.

Την ίδια ώρα, τονίζει ότι τα δυτικά ΜΜΕ «επιχειρούν μια ρωσοφοβική εκστρατεία στην Ελλάδα. Έχουν παρουσιάσει τη Ρωσία ως μολυσμένη, λόγω της στρατηγικής συνεργασίας με την Τουρκία».
Ο έλεγχος των παραβιάσεων
Την προβλεπόμενη καταγραφή των παραβιάσεων σε Αιγαίο και κυπριακή ΑΟΖ, από το αμερικανικό νομοσχέδιο σχολιάζει στο Sputnik, ο στρατιωτικός αναλυτής Πάρης Καρβουνόπουλος:
«Εδώ και χρόνια, από τη δεκαετία του 90′ το ΝΑΤΟ βλέπει σε ζωντανή μετάδοση τις τουρκικές παραβιάσεις, συλλέγοντας τα στοιχεία σε πραγματικό χρόνο και η διακαιολογία ότι θα παρακολουθεί τις παραβιάσεις είναι προσχηματική. Τώρα θέλει να αποκτήσει μεγαλύτερη ευχέρεια στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, ώστε να προστατέψει τα ενεργειακά συμφέροντα των ΗΠΑ με τους αγωγούς (TAP, East Med κλπ)», αναφέρει.

Στη συνέχεια, αναλυτές σχολιάζουν πως προχωράει η εξίσωση Ελλάδας-Κύπρου-Τουρκίας-ΗΠΑ, ενώ στέκονται στη συνάρτηση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων.
«Ελλάδα και Κύπρος καλούνται εκ νέου να παίξουν το παιχνίδι του ΝΑΤΟ το οποίο παραδοσιακά έπαιζε με τους Τούρκους, όσο υπάρχει η διαφωνία ΗΠΑ και Τουρκίας για τους S-400», επισημαίνει ο Αντιπλοίαρχος του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού εν αποστρατεία Τριαντάφυλλος Φωτιάδης.
«Όσο υπάρχουν οι εθελόδουλες κυβερνήσεις και ειδικά η ελληνική που αποδείχθηκε ιδιαίτερα πρόθυμη να παίξει το παιχνίδι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αυτό μπορεί να αποβεί επικίνδυνο και μοιραίο για την Ελλάδα που μπορεί να συμμετέχει σε σκηνικά έντασης στην περιοχή», προσθέτει ο απόστρατος.

«Όμως, οι ΗΠΑ δεν παραδίδουν εύκολα την Τουρκία. Προφανώς, τη θέλουν χωρίς τον Ερντογάν, από τον οποίο δεν μπορούν να απαλλαγούν», επισημαίνει η Κατερίνα Πάντα.

«Η Τουρκία από την άλλη, τα θέλει όλα. Και S-400 και F-35 και μερίδιο σε υδρογονάνθρακες και το μισό Αιγαίο και τον αγωγό αλλά και έλεγχο στη Συρία κλπ», προσθέτει η αναλύτρια.
«Αν κοιτάξουμε λίγο πιο πίσω από τα γεγονότα, το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, και το βαθύ κράτος της Τουρκίας δεν έχουν κάποια πραγματική αντιπαλότητα μεταξύ τους. Απλώς επιχειρούν ένα είδος παιγνίου: να καταρρεύσουν πρόσωπα – πυλώνες της κάθε πλευράς. Αυτό αποσκοπεί στην εκατέρωθεν εξασθένηση των πλευρών, αναφορικά με τα συστήματα εξουσίας τους. Τι θα κάνουμε όμως σαν Ελλάδα, όταν η Τουρκία θα είναι πάλι το αγαπημένο παιδάκι των ΗΠΑ;» υπογραμμίζει ο Αντώνης Μποσνακούδης.

Για τη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ καθώς και για τους λόγους που συμβαίνει αυτό, μίλησε στο Sputnik ο Ζαχαρίας Μίχας, διευθυντής μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας (ΙΑΑΑ-ISDA).

«Η σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ελλάδα είναι το φυσικό επακόλουθο της επιδείνωσης των σχέσεων ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Τουρκία. Οι σχέσεις ήταν πάντα στενές, όμως η Τουρκία είχε σαφή προτεραιότητα την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, λόγω των 1.700 χιλιομέτρων κοινών συνόρων με την πρώην Σοβιετική Ένωση. Αυτό επέτρεψε στους Τούρκους να ζητούν και να πετυχαίνουν ακόμα και «παράλογα» για συμμαχική (ΝΑΤΟϊκή) χώρα ανταλλάγματα. Αυτή η τακτική είχε αποτέλεσμα και στο εσωτερικό της Τουρκίας καθώς αποτελούσε «επίδειξη διαπιστευτηρίων πατριωτισμού», κάτι πάντα χρήσιμο απέναντι στο εκλογικό σώμα, καθώς οι Κεμαλιστές πάντα έπαιζαν το χαρτί του εθνικισμού για να ελέγχουν αποτελεσματικά τη χώρα σε όλα τα επίπεδα. Η προσπάθεια αντιγραφής της «συνταγής» από τον Ερντογάν σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, επιχειρώντας να μεγιστοποιήσει τα ανταλλάγματα, «παίζοντας» με ΗΠΑ και Ρωσία, τον έναν απέναντι στον άλλον, σε ένα όμως εντελώς διαφορετικό γεωστρατηγικό περιβάλλον, οδήγησε τις ΗΠΑ να αποφασίσουν να βάλουν τέλος στην τουρκική αμετροέπεια.

Η συμβολή των Ηνωμένων Πολιτειών στην ελλαδική και ελληνική (με τη συμπερίληψη και της Κύπρου) αποτροπή απέναντι στην Τουρκία έχει αναβαθμιστεί θεαματικά, κάτι που αντιλαμβάνεται κατά τα φαινόμενα επαρκώς, το τουρκικό γενικό επιτελείο» αναφέρει ο Ζ. Μίχας.

Ερωτηθείς για το αν οι ΗΠΑ θέλουν να διώξουν την Τουρκία από το ΝΑΤΟ ή απλά να τη πιέσουν απαντά:
«Εκτίμησή μου είναι ότι οι ΗΠΑ ακόμα εύχονται να κάνει πίσω έστω την τελευταία στιγμή ο Ερντογάν στο ζήτημα των S-400, διότι είναι αυταπόδεικτη η τεράστια σημασία του «οικοπέδου» Τουρκία για τον αμυντικό σχεδιασμό του ΝΑΤΟ».
Την άποψη της ύπαρξης της αμερικανικής πίεσης στην Τουρκία εκφράζει και ο Υποπτέραρχος εν αποστρατεία και αντιπρόεδρος της Ένωσης Απόστρατων Αξιωματικών Αεροπορίας, Παύλος Χρήστου, μιλώντας στο Sputnik.

«Είναι φανερό ότι οι ΗΠΑ θα «ζορίσουν» όσο μπορούν την Τουρκία προκειμένου να μην φύγει από τον δυτικό κόσμο. Αν η Τουρκία παραμείνει στο δυτικό σύστημα θα παραμείνει με νέους όρους σύμφωνα με σχεδιασμούς Αμερικής δηλαδή όχι ως αυτό δύναμη χώρα αλλά ως εντολοδόχος της Δύσης. Επιπρόσθετα το καθεστώς Ερντογάν απέρχεται και αναζητούν διάδοχη κατάσταση. Μπορεί επίσης να σηματοδοτεί την αρχή μιας αμερικανικής απόφασης για πλήρη έλεγχο της περιοχής και χωρίς κανένα ουσιαστικό ρόλο για την Τουρκία. Δηλαδή να υπάρχει ήδη απόφαση για εκδίωξη της Τουρκίας από το δυτικό σύστημα αναφοράς», αναφέρει.

«Ό,τι και από τα δύο και να συμβαίνει είναι φανερό ότι η Τουρκία θα αναπαράγει επισφαλείς καταστάσεις για την περιοχή. Τα κενά ασφαλείας που δημιουργούνται παράγουν γεωπολιτική αστάθεια. Μέχρι σήμερα δεν είναι εμφανής η ρωσική στρατηγική για την περιοχή καθώς επίσης και η τελική επιδίωξή της Μόσχας. Οι οποιοσδήποτε στρατηγικές κινήσεις πρέπει να αποβλέπουν αποκλειστικά στη διατήρηση της Ειρήνης και στην επιδίωξη μιας σταθερής κατάστασης ασφάλειας για την ευρύτερη περιοχή», προσθέτει ο απόστρατος.

«Οι νέες συμμαχίες και ισορροπίες που δημιουργούνται θα πρέπει να έχουν ως διαρκή επιδίωξή, την ευημερία και την συνεργασία των λαών της περιοχής. Μόνο μέσα από ένα καθεστώς ολόπλευρης συνεργασίας και ειρήνης είναι δυνατή η ευημερία των λαών. Οποιαδήποτε άλλες στρατηγικές κινήσεις για επιδίωξή ισχύος και βλάβη της συνολικής ασφαλείας της περιοχής, θα οδηγήσουν σε συγκρούσεις», καταλήγει ο Π. Χρήστου.

Έρχεται νέα κρίση της Κούβας,  μετά την απόφαση του Κρεμλίνου να ενεργοποιήσει την βάση στο νησί αυτό (εκτός  όλων των άλλων και με πυραύλους), αφού οι ΗΠΑ αποφάσισαν να τοποθετήσουν βαλλιστικούς πυραύλους σε Πολωνία και Ρουμανία.

Επίσης, μετά την σοβαρή νατοϊκή παρουσία στην Βαλτική θάλασσα και την ενίσχυση των χερσαίων δυνάμεων του ΝΑΤΟ σε Εσθονία, Λιθουανία. Λετονία, η Μόσχα αποφάσισε να πράξει το ίδιο κτυπώντας τις ΗΠΑ εκεί που «πονούν», δηλαδή στην περιοχή της Κούβας, ενεργοποιώντας σειρά σχεδίων.

Ρωσικά πολεμικά πλοία του Βόρειου Στόλου με επικεφαλής τη φρεγάτα «Ναύαρχος Γκορσκώφ» εισήλθε στο λιμάνι της πρωτεύουσας της Κούβας Αβάνα.

Ο ρωσικός τύπος ανέφερε ότι το Κρεμλίνο πρόσφατα πήρε μια σοβαρή απόφαση που αφορά την  δυνατότητα επιστροφής των ρωσικών δυνάμεων στην Κούβα, οι οποίες  θα ενεργοποιήσουν την στρατιωτική βάση στο νησί, η οποία υπήρχε εκεί στην σοβιετική εποχή. Μιλάμε για τρομερή απόφαση, δεδομένης της προϊστορίας με την κρίση της Κούβας το 1962.

Υπενθυμίζεται ότι ο όρος «κρίση της Κούβας» προέκυψε ως αποτέλεσμα της εξαιρετικά έντονης πολιτικής, διπλωματικής και στρατιωτικής αντιπαράθεσης μεταξύ της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 1962.

Υπενθυμίζεται ότι ο όρος «κρίση της Κούβας» προέκυψε ως αποτέλεσμα της εξαιρετικά έντονης πολιτικής, διπλωματικής και στρατιωτικής αντιπαράθεσης μεταξύ της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 1962.

Το 1961, οι Αμερικανοί τοποθέτησαν πυρηνικά  όπλα στην Τουρκία απειλώντας ξεκάθαρα την ΕΣΣΔ. Σε απάντηση, η Σοβιετική Ένωση μετέφερε κρυφά στην Κούβα πυραύλους και άλλα  όπλα της, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών κεφαλών . Στις Ηνωμένες Πολιτείες προκλήθηκε συναγερμός.
Η κρίση, που ονομάστηκε «κρίση της Κούβας», θα μπορούσε να οδηγήσει σε παγκόσμια πυρηνική σύγκρουση.

Η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται το 2019. Σε απάντηση των της τοποθέτησης αμερικανικών τακτικών πυραύλων που θα  παραδοθούν στην Πολωνία και τη Ρουμανία μέχρι το 2022, η Ρωσία θα  αναπτύξει τους δικούς της  πυραύλους στην Κούβα. «Γι ‘αυτό είναι απαραίτητο να εκσυγχρονιστεί  η βάση στο νησί αυτό», τονίζουν Ρώσοι ειδικοί.

Η Μόσχα σκοπεύει να επιστρέψει στις πρώην στρατιωτικές βάσεις της, συμπεριλαμβανομένης της βάσης της στην Κούβα. Στην πραγματικότητα, αυτό συνέβη τα τελευταία χρόνια, όταν η Ρωσία, αντιδρώντας στο ισχυρό οικονομικό πλήγμα και την πολιτική πίεση, πρωτίστως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, επανέκτησε την ιδιότητά της ως παγκόσμια δύναμη.
Στο νότιο προάστιο της Αβάνας, υπήρχε το σοβιετικό κέντρο ηλεκτρονικών σημάτων και επικοινωνιών  από το 1967. Η κύρια εκδοχή της αποστολής της βάσης αυτής ήταν η έκδοση συντεταγμένων για τους σοβιετικούς πυραύλους που στάθμευαν Sτην Κούβα και οι οποίοι εφόσον απαιτούνταν, θα μπορούσαν να χτυπήσουν σε λίγα λεπτά ολόκληρη τη νότια ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η βάση αυτή έκλεισε το 2002, για χάρη των Ηνωμένων Πολιτειών. Ωστόσο, υπήρχε πάντα μια ομάδα από  Ρώσους ειδικούς όλα αυτά τα χρόνια, για να φτάσουμε στην τωρινή απόφαση της Μόσχας να την θέσει ξανά σε πλήρη λειτουργία, τονίζει ρωσικό άρθρο.
«Η ενεργοποίηση της βάσης στην Αβάνα είναι θέμα πολλών μηνών», δηλώνει  ο Ρώσος στρατιωτικός εμπειρογνώμονας Vladislav Shurygin.

«Ο σταθμός είναι σε κατάσταση λειτουργίας, αλλά η λειτουργία του έχει ήδη χαθεί μερικώς. Αλλά εκεί μπορούμε  να εγκαταστήσουμε ταχύτατα νέο εξοπλισμό. Δεν μιλάμε για την τοποθέτηση πυραυλικών  συστημάτων μόνο, αλλά για ειδικό εξοπλισμό, οποίος θα καταστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες εντελώς ανυπεράσπιστες κατά των ρωσικών μέσων καταστροφής», δηλώνει ο ίδιος.

Πρόκειται για το νέο επεισόδιο του ψυχρού πολέμου ανάμεσα σε ΗΠΑ-Ρωσία τον οποίο ζούμε εδώ και μερικά χρόνια και το οποίο πολύ εύκολα μπορεί να εκτραπεί και να  προκαλέσει μία ακόμη κρίση της Κούβας απειλώντας ολόκληρο τον πλανήτη.

Ο εκτελών χρέη υπουργού Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών, Μαρκ Έσπερ έθεσε το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα διαπραγματευθεί ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ με τον Τούρκο ομόλογό του, Ταγίπ Ερντογάν στην Οσάκα της Ιαπωνίας, την υπόθεση της αγοράς του ρωσικού συστήματος S-400.

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Ο κ. Έσπερ, που μόλις πριν μερικές ημέρες ανέλαβε τα καθήκοντά του, συναντήθηκε ήδη με τον υπουργό Άμυνας της Τουρκίας, Χουλουσί Ακάρ, ο οποίος του μετέφερε το πολύ αρνητικό μήνυμα ότι η Τουρκία δεν θα ακυρώσει τη συμφωνία με τη Ρωσία. Έτσι, μετά την τελική αυτή απόφαση των Τούρκων, ο Αμερικανός πρόεδρος έμεινε χωρίς επιλογές και αυτό που του απομένει είναι να δράσει, ως έχει υποχρέωση, αφού επιβεβαιώσει και επίσημα το τουρκικό «αντάρτικο» εναντίον της Αμερικής στη συνάντηση με τον πρόεδρο της Τουρκίας, που θα γίνει στο περιθώριο της συνόδου των G-20. Εκτός, βέβαια, αν ο κ. Ερντογάν βγάλει άσσο από το μανίκι του και υποχωρήσει, κάτι το οποίο αποκλείεται με βάση όλες τις επίσημες ανακοινώσεις του. Σε όλες είναι ανυποχώρητος και αδιάντροπα προκλητικός απέναντι στους Αμερικανούς. Ο κ. Έσπερ ήταν φειδωλός στις δηλώσεις του για την Τουρκία, αλλά με λίγα λόγια τα είπε όλα:

• «Στην πραγματικότητα», τόνισε, «νομίζω ότι το μήνυμα είναι αρκετά απλό. Κοιτάξτε, η Τουρκία είναι ένας μακροχρόνιος και αξιόπιστος εταίρος και σύμμαχος για πολλά, πολλά χρόνια.
• Αλλά αυτή η επιδίωξη της (να αγοράσει) τους S-400 υπονομεύει αυτή (τη σχέση). Υπονομεύει μια συμφωνία που έκανε το ΝΑΤΟ πριν από αρκετά χρόνια, για να ξεκινήσει η εκποίηση του ρωσικού εξοπλισμού. 
• (Η Τουρκία) μετακινείται προς τη λάθος κατεύθυνση. Και όπως είπαμε, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πει ότι αν η Τουρκία προμηθευτεί τους S-400, αυτό σημαίνει ότι δεν θα λάβουν τα F-35. Είναι τόσο απλό».

Οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν πόσο σίγουρος είναι, διότι - όπως του είπαν- ο πρόεδρος Ερντογάν μόλις είπε πρόσφατα ότι αναμένει την παράδοση των S-400 από τις αρχές του επόμενου μήνα. Ο επικεφαλής του Πενταγώνου απάντησε:

• «Και πάλι, εάν η Τουρκία δεχτεί την παράδοση των S-400, δεν θα λάβει τα F-35. Είναι τόσο απλό».

Όταν, λοιπόν, ο διορισμένος από τον Ντόναλντ Τραμπ στη θέση του υπουργού Άμυνας -απομένει η έγκρισή του από τη Γερουσία- είναι τόσο απόλυτος, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση για τον τρόπο διαπραγμάτευσης του Αμερικανού προέδρου με τον Ταγίπ Ερντογάν.

Διότι δεν μπορεί τόσοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης του κ. Τραμπ να κάνουν δηλώσεις διαφορετικές από τις αποφάσεις του αφεντικού τους. Ο Αμερικανός Πρόεδρος θα βαδίσει πάνω σε αυτή τη γραμμή και επ’ εκεί και πέρα θα δράσει ανάλογα στην περίπτωση που οι ανακοινώσεις του κ. Ερντογάν είναι διαφορετικές από τη θέση που θα εκφράσει μέσα στη συνάντηση.

Ο κ. Έσπερ δεν είπε στις δηλώσεις, που έκανε μέσα στο υπουργικό αεροπλάνο, τη λέξη «κυρώσεις». Και αυτό υποψίασε πάρα πολλούς, επειδή ο κ. Ερντογάν ισχυρίζεται ότι θα παραλάβει τους S-400, αλλά η Αμερική δεν θα του επιβάλει κυρώσεις ή αν επιβάλει θα είναι «χαμηλού επιπέδου» και όχι αυτές που προβλέπει ο νόμος CAATSA. Αυτό θα το πληροφορηθούμε μετά τη συνάντηση των δύο ηγετών.

Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες, στη συνάντηση του με τον Τούρκο υπουργό Άμυνας, φέρεται να του περιέγραψε το είδος της «τιμωρίας» της Τουρκίας. Ανάμεσα σ’ αυτά που ανέφερε ήταν και οι κυρώσεις, κάτι άλλωστε που είναι επιβεβλημένο από τους νόμους του αμερικανικού κράτους.

Το τετ-α-τετ με τον κ. Ακάρ, στο περιθώριο της συνάντησης των υπουργών Άμυνας των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, έγινε σε κλίμα αλληλοευγένειας, που είχε επηρεαστεί από την απόφαση της Τουρκίας να παραβεί τους κανόνες και να εντάξει στο οπλοστάσιο της ένα ρωσικό σύστημα. Ο κ. Έσπερ θεωρεί ότι η Άγκυρα υπονομεύει (undermines) και την Ατλαντική Συμμαχία, αλλά και τις σχέσεις της με την Αμερική. Η λέξη που χρησιμοποίησε έχει τη σημασία της διότι έτσι ακριβώς σκέφτονται οι Αμερικανοί. Και είναι κάτι που δεν θέλει να αντιληφθεί ο κ. Ερντογάν ο οποίος βρίσκεται σε ένα καθεστώς άρνησης. Πιστεύει ότι η αγορά των S400 είναι μία κανονική αγοραπωλησία, που δεν θα πλήξει την Αμερική ή το ΝΑΤΟ. Ενώ στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες σκέφτονται ανάποδα! Ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου Τζόναθαν Χόφμαν, είπε στους δημοσιογράφους και τι ειπώθηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες:

• “Λόγω αυτής της μακροχρόνιας σχέσης των δύο χωρών, ως συμμάχων, οι δύο υπουργοί είχαν μια ειλικρινή και διαφανή συζήτηση όπου ο κ. Έσπερ επανέλαβε ότι η αγορά του ρωσικού συστήματος αεροπορικής και πυραυλικής άμυνας από την Τουρκία είναι ασυμβίβαστη με το πρόγραμμα των F-35 και ότι η Τουρκία δεν θα επιτρέπεται να διαθέτει και τα δύο συστήματα.

Ξεκάθαρα πράγματα…

Είπε ακόμα ότι ο κ. Έσπερ και ο κ. Ακάρ «επιβεβαίωσαν την ισχυρή, πολυεπίπεδη και συνεχή στρατιωτική και αμυντική τους σχέση όπως και τη δέσμευσή τους στη συμμαχία του ΝΑΤΟ».

«Οι δύο υπουργοί», πρόσθεσε, «συζήτησαν τις τελευταίες εξελίξεις στη Συρία, θέματα περιφερειακής ασφάλειας και διμερείς σχέσεις, συμπεριλαμβανομένης της αμυντικής συνεργασίας και επανέλαβαν τη δέσμευσή τους ως στενοί σύμμαχοι του ΝΑΤΟ και στρατηγικοί εταίροι».

Όλα αυτά πριν από το μεγάλο ραντεβού των δύο προέδρων στην Οσάκα της Ιαπωνίας. Αν η συνάντηση του κ. Έσπερ με τον κ. Ακάρ ήταν ο προπομπός του προεδρικού ραντεβού, αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι θα διεξαχθεί σε ένα «πολεμικό» κλίμα…