Ο αείμνηστος Χριστιανός φιλόσοφος Michael Novak στο βιβλίο του με τίτλο The Catholic Ethic and the Spirit of Capitalism (Η καθολική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού) έγραφε το 1993 ότι κάποιες κουλτούρες, μεταξύ των οποίων οι Κονφουκιανοί, οι Εβραίοι, οι Προτεστάντες και οι Καθολικοί της Βόρειας Ευρώπης, είναι πιθανότερο να προτιμούν τον καπιταλισμό.

Γράφει ο John Miltimore*

Ο Νόβακ υποστήριξε ότι αυτές οι κουλτούρες έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά που τις καθιστούν πιθανότερες να εφαρμόσουν πετυχημένα και υπεύθυνα τον καπιταλισμό. Ανάμεσα σ’ αυτά, όπως τα παραθέτει ο Νόβακ, είναι «μια κάποια αυστηρότητα και λιτότητα, μια σχεδόν στωική αίσθηση εγκράτειας και υπευθυνότητας και η ξεκάθαρη απέχθεια προς τη διαφθορά».

Καπιταλισμός εναντίον υλισμού

Η ιδέα ότι κάποιες κουλτούρες μπορεί να εφαρμόζουν διαφορετικά τον καπιταλισμό από άλλες ακούγεται κάπως αβάσιμη στα σημερινά αυτά, αλλά είναι επίσης πολύ καπιταλιστική. Ο καπιταλισμός εξάλλου είναι ένα σύστημα που προϋποθέτει ένα επίπεδο αποδοχής των ανισοτήτων στα υλικά αποτελέσματα.

Οι άνθρωποι με σπάνιες, πολύτιμες και σε μεγάλη ζήτηση δεξιότητες και υπηρεσίες είναι φυσικό να πετύχουν περισσότερο από τους ανθρώπους που δεν τις διαθέτουν. Οι καπιταλιστές θεωρούν αυτή τη συνθήκη απολύτως φυσική, ενώ οι υλιστές απεχθή.

Αυτός είναι ίσως ο λόγος που ο Νόβακ πίστευε πως ο καπιταλισμός είναι παραδόξως ένα σύστημα που αρμόζει σε πνευματικές κοινωνίες και όχι σε υλιστικές. «Το μόνο ανθεκτικό θεμέλιο μιας καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ηθικό, πνευματικό και θρησκευτικό» έγραφε.

Η ιδέα αυτή μπορεί να ακούγεται παράδοξη, αλλά ο Νόβακ δεν ήταν ο μονος εκφραστης της. Στο βιβλίο τους με τίτλο Common Sense Business οι Theodore Roosevelt Malloch και Whitney MacMillan γράφουν ότι η ιδέα της εργασίας ως ένα υψηλότερο “επάγγελμα” είναι σε μεγάλο βαθμό ενσωματωμένη στη δυτική σκέψη.

Η εργασία είναι πνευματική

Η ιδέα της εργασίας ως επάγγελμα, την οποία εισήγαγε ο ηγέτης της Μεταρρύθμισης Μαρτίνος Λούθηρος και διαδόθηκε στη συνέχεια από τον Γερμανό φιλόσοφο Μαξ Βέμπερ στο περίφημο έργο του «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού» του 1905, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την αντίστοιχη ιδέα που πρότεινε ο Μαρξ, χαρακτηρίζοντας την εργασία ως «ανελεύθερη, απάνθρωπη και αντικοινωνική δράση».

Οι Μάλοκ και Μακμίλαν υποστηρίζουν ότι η ιδέα της εργασίας ως ενός ευγενούς και πνευματικού επαγγέλματος χαρακτηρίζει κάποιες από τις πιο επιτυχημένες εταιρείες στον κόσμο - όπως η γερμανική Miele, μια εταιρεία οικιακών συσκευών με έδρα στο Gütersloh - και είναι κομβική για ένα υγιές καπιταλιστικό οικοσύστημα.

«Αυτή η ιδέα δίνει μια ισχυρή νομιμοποίηση στην επιχειρηματικότητα», γράφουν οι Μάλοκ και Μακμίλαν. «Δεν είναι μόνο ο ιερέας, η μοναχή ή ο ιεροκήρυκας που έχει ένα θρησκευτικό ‘επάγγελμα’ να εκπληρώσει, αλλά ο καθένας σε κάθε εργασία. Μια τέτοια πνευματική θεώρηση ενθαρρύνει μια βαθιά σοβαρή και ευσυνείδητη στάση απέναντι στην εργασία».

Το επιχείρημα των Μάλοκ και Μακμίλαν φαίνεται ίσως να αντιβαίνει στο αντίστοιχο του Νόβακ ότι κάποιες κουλτούρες θα ευνοούν περισσότερο τον καπιταλισμό και θα τον εφαρμόζουν καλύτερα από άλλες. Μια πνευματική κουλτούρα - όπως η κονφουκιανή, η προστεσταντική κλπ - είναι πιθανότερο να ευνοεί τον καπιταλισμό γιατί αποδίδει βαθιά και ανθεκτική αξία στην εργασία, μια αξία που υπερβαίνει τους υλικούς καρπούς που η εργασία αποδίδει.

Από την άλλη πλευρά, η υλιστική κουλτούρα είναι πιθανότερο να απορρίπτει τον καπιταλισμό καθώς είναι πιθανότερο να παραγνωρίζει ή να απορρίπτει τους πνευματικούς καρπούς που προσφέρει η εργασία και να επικεντρώνεται αντιθέτως στις ανισότητες στα υλικά αποτελέσματα.

Συνοψίζοντας (και παραφράζοντας τους Μάλοκ και Μακμίλαν), οι πνευματικές κουλτούρες ευημερούν με τον καπιταλισμό γιατί υιοθετούν την ισχυρή ιδέα ότι η εργασία είναι πνευματική.

*O Jonathan Miltimore είναι υπεύθυνος σύνταξης του FEE.org.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 24 Νοεμβρίου 2018 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ «Μάρκος Δραγούμης».

Το μανιφέστο των τουρκικών διεκδικήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, το οποίο επιχειρεί να νομιμοποιήσει μέσω ισχυρισμών που ακριβώς παρακάμπτουν το Δίκαιο της Θάλασσας (το οποίο δεν αποδέχεται), παρουσίασε η Τουρκία δια του κορυφαίου διπλωμάτη στο τουρκικό ΥΠΕΞ, Τσαγάταϊ Ερτζιγές, στους ξένους διπλωμάτες την περασμένη Παρασκευή.

Γράφει ο Νίκος Μελέτης

Σε μια επιχείρηση εξωραϊσμού των διεκδικήσεων της και αντιμετώπισης των έντονων αντιδράσεων του διεθνούς παράγοντα για την παράνομη γεωτρητική δραστηριότητα στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα με το γεωτρύπανο Fatih, η Τουρκία προβάλει έναν φάκελο με χάρτες που είναι λίγο πολύ γνωστοί και αποτυπώνουν τις τουρκικές διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και την νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης σε περιπτώσεις οριοθετήσεων θαλασσίων ζωνών όπου υπάρχουν και νησιά.

Τα νησιά δεν έχουν επήρεια σε θαλάσσιες ζώνες, οριστική οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών δεν μπορεί να υπάρξει στην Ανατολική Μεσόγειο πριν την επίλυση του Κυπριακού, μεταξύ του νησιού της Κύπρου και των ελληνικών νησιών (Ρόδου, Καστελόριζου) δεν μπορεί να διεκδικήσουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ η Κύπρος και η Ελλάδα, είναι μερικά από τα επιχειρήματα που συγκροτούν το συνολικό πακέτο αμφισβήτησης του status quo στην Ανατολική Μεσόγειο που εγκαθιδρύει το Δίκαιο της Θάλασσας. Κάτι το οποίο επιχειρεί να ανατρέψει η Τουρκία, όχι μόνο με κινήσεις όπως αυτή της εισβολής με το γεωτρύπανο Fatih, αλλά και με επικοινωνιακή επίθεση όπως αυτή που είναι σε εξέλιξη από την περασμένη Παρασκευή.

Βασικά επιχειρήματα της τουρκικής επιχειρηματολογίας είναι ότι:

- Η περιοχή της γεώτρησης δεν έχει καμία σχέση με τις «λεγόμενες άδειες» των Ελληνοκυπρίων ή τις άδειες που έδωσαν οι Τουρκοκύπριοι στην τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίου ΤΡΑΟ, γιατί η εν λόγω περιοχή βρίσκεται εντός της τουρκικής υφαλοκρηπίδας όπως κατοχυρώθηκε στον ΟΗΕ και μέσω της παραχώρησης αδειών στην ΤΡΑΟ το 2009 και 2012.

- Δεν υπάρχει αυτοματισμός στον ισχυρισμό ότι τα νησιά έχουν πλήρεις περιοχές θαλάσσιας δικαιοδοσίας, κάτι που δεν συμβαίνει βάσει του διεθνούς δικαίου. Τα νησιά έχουν περιορισμένη επίπτωση στην οριοθέτηση θαλασσίων συνόρων εάν η θέση τους στρεβλώνει την Δίκαιη οριοθέτηση.

- Δηλώνει ότι η Τουρκία έχει καταστήσει σαφή την θέση της από το 2004 και την έχει καταθέσει στον ΟΗΕ.

- Δεν αναγνωρίζει την μονομερή και παράνομη διεκδίκηση των Ελληνοκυπρίων σε ΑΟΖ γιατί, όπως υποστηρίζει, το νησί της Κύπρου δεν μπορεί να αποκτήσει πλήρη ΑΟΖ βασισμένη σε απλουστευτική μέθοδο ισότιμης οριοθέτησης στα Δυτικά του νησιού καθώς διαστρεβλώνεται η δίκαιη οριοθέτηση βάσει του διεθνούς δικαίου.

- Γίνεται επίκληση «πρακτικής των κρατών» και της «νομολογίας» (σ.σ. αποφεύγεται συστηματικά η επίκληση των κανόνων και προβλέψεων του Δίκαιου της Θάλασσας, καθώς η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος) όπου σε αρκετές περιπτώσεις τα νησιά δεν έχουν καμιά επήρεια και συνεπώς είναι εγκλωβισμένα (σ.σ. εννοεί περιορισμένα στην αιγιαλίτιδα ζώνη).

- Διατυπώνεται για πρώτη φορά με σαφήνεια ο ισχυρισμός ότι η τελική οριοθέτηση στην Μεσόγειο μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρχει Συμφωνία από τις παράκτιες χώρες στη βάση του Διεθνούς Δικαίου στην αρχή της δίκαιης λύσης. Σε ό,τι αφορά στην Κύπρο αυτό δεν είναι δυνατόν πριν την πολιτική λύση (του κυπριακού).

- Απαιτεί από τρίτα μέρη (τη διεθνή κοινότητα) να αποφύγουν να πάρουν το μέρος ενός εκ των δυο πλευρών και να λειτουργούν ως «δικαστήριο που αποφασίζει επί των θαλασσίων συνόρων» (σ.σ. αντίστοιχη μομφή είχε απευθύνει η Άγκυρα και εναντίον της Ουάσιγκτον)

- Οι μονομερείς δραστηριότητες στην Ανατολική Μεσόγειο υπονομεύουν την ασφάλεια και τη σταθερότητά στην περιοχή

- Οι μονομερείς δραστηριότητες των Ελληνοκυπρίων παραβιάζουν όχι μόνο τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων αλλά επίσης τα νόμιμα δικαιώματα της Τουρκίας στην υφαλοκρηπίδα της περιοχής.

- Η Τουρκική πλευρά αναφέρεται στις προτάσεις των Τουρκοκυπρίων για εκμετάλλευση από κοινού της κυπριακής ΑΟΖ και απορρίπτει τις προτάσεις της Λευκωσίας για Ταμείο διαχείρισης των εσόδων προς όφελος και των δυο κοινοτήτων.

- Η Τουρκία δηλώνει ότι θα συνδέσει τις έρευνες και γεωτρήσεις τόσο στη δική της υφαλοκρηπίδα στις περιοχές που παραχωρήθηκαν άδειες στην ΤΡΑΟ το 2009 και 2012 και συγχρόνως επισημαίνει ότι θα προστατεύσει τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων στην υφαλοκρηπίδα.

Όλη αυτή η επικοινωνιακή «επιχείρηση» της Τουρκίας θυμίζει περισσότερο πάντως προετοιμασία για «διαπραγμάτευση», με τους όρους όμως και τις προϋποθέσεις που ντε φάκτο επιχειρεί να επιβάλει σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, είτε με την πολιτική των κανονιοφόρων είτε με την πολιτική των «πειρατικών» γεωτρήσεων.

Liberal

Όταν κατέβηκε στον προεδρικό «στίβο» των Ηνωμένων Πολιτειών ο σχετικά άγνωστος Μπιλ Κλίντον, κυβερνήτης της μικρής πολιτείας του Άρκανσας, οι συνεργάτες του έψαχναν ένα σύνθημα που θα έκανε τη διαφορά και θα τον έβαζε στον χάρτη των προεδρικών εκλογών.

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Και ενώ ο Τζόρτζ Στεφανόπουλος, ο Τζέιμς Κάρβιλ και ο Πολ Μπεγκάλα έσπαγαν κυριολεκτικά τα κεφάλια τους για να βρουν αυτό το σύνθημα, ένας εκ των τριών πετάχτηκε -όπως αναφέρει ο μύθος- και είπε ότι (το πρόβλημα της Αμερικής) είναι «η οικονομία βλάκα» ή ηλίθιε -διαλέγετε και παίρνετε...

Στην Ελλάδα δεν χρειάστηκαν οι αντίπαλοι του Αλέξη Τσίπρα να αναζητήσουν κάποιο έξυπνο σύνθημα, καθώς ο πρωθυπουργός τους τα έδωσε όλα στο πιάτο: Ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών, ήταν και η ταύτιση στη συνέχεια με τον εθνομηδενισμό και βεβαίως το θέμα της οικονομίας, όπου -όπως έχει αποδειχθεί σε όλες τις χώρες που πέρασαν Μνημόνια- τα κόμματα που τα ψηφίζουν και τα υλοποιούν «τρώνε ξύλο», διότι οι λαοί δεν ξεχνούν. Σε όλα αυτά ήρθε και η κάλυψη στον «Ρουβίκωνα» και το γλυκό ήρθε και ...έδεσε.

Η περίπτωση του εξοχοτάτου πρώην πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου (γνωστού ως ΓΑΠ) θα μείνει, βεβαίως, στην ιστορία: δεν βρήκαμε άλλο πολιτικό που σε 18 μήνες μετέτρεψε το 44% του θριάμβου του στο μόλις 4% και κάτι ψιλά. Και έχεις και τη Φώφη τη Γεννηματά να μας διαμηνύει από την Πάτρα ότι πορεύεται με μπροστάρη τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος στο τέλος θα την πουλήσει -εννοώ πολιτικά- και θα τρέχει και δεν θα προλαβαίνει.

Επιστρέφοντας στη βαριά ήττα του πρωθυπουργού, και αναζητώντας τα λάθη που οδήγησαν στη μεγάλη ομολογουμένως νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο καθένας λέει τη γνώμη του από τη δική του οπτική γωνία και με βάση τις εμπειρίες και την πείρα του. Συνήθως, όσοι βρισκόμαστε μακριά βλέπουμε πιο ψύχραιμα τα πράγματα, ειδικά όταν δεν έχουμε και κομματικές ταμπέλες. Διότι αυτό που παρατηρήθηκε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι η έξαρση του «παρτιζανισμού» που σάρωσε την κοινωνία. Το βλέπω και στους συναδέλφους δημοσιογράφους που έχουν χωριστεί σε στρατόπεδα. Θα πρέπει να είμαστε όλοι πιο προσεκτικοί για να είμαστε και πιο πειστικοί.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι η Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία διαφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, λάβωσε τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά τη χαριστική βολή του την έδωσε η ταύτιση του με τους βασικούς εκπροσώπους του εθνομηδενισμού, ενώ μέχρι τότε είχε ένα «καλό πορτρέτο» ανάμεσα στο πατριωτικό μέτωπο, το οποίο είναι και το αντίπαλο δέος των εθνικιστών και των ναζί της Χρυσής Αυγής. 

Αυτά τα δύο γεγονότα ανάγκασαν ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων του Πρωθυπουργού να τον εγκαταλείψουν, διότι τελικά αποδείχθηκε ότι παραμένει και αυτός δέσμιος ενός προβληματικού παρελθόντος. 

Ως γνωστό:

Ο εκάστοτε ηγέτης μίας χώρας είναι και ο μεγαλύτερος προστάτης της πατρίδας και των εθνικών συμφερόντων.

Ο εκάστοτε πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν έχει καμία θέση με όλους αυτούς τους περίεργους, που δηλώνουν πολίτες του κόσμου και εισηγούνται κλείσιμο των εθνικών θεμάτων ακόμα και εις βάρος μας, για να σταματήσουν -όπως υποστηρίζουν- να αποτελούν προβλήματα. Είναι τόσο ανόητοι και επικίνδυνοι που δεν θεωρούν σημαντική την προστασία των εθνικών συμφερόντων.

Με όλους αυτούς τους τύπους, 1-2 μήνες πριν τις εκλογές, αποφάσισε να συναγελάζεται ο κ. Τσίπρας, νομίζοντας ότι θα του κουβαλούσαν ψήφους. Όπως σωστά τόνισε κοινός φίλος, του αφαίρεσαν, αντί να του προσθέσουν, ψήφους αυτοί οι περίεργοι γυρολόγοι τύποι, οι οποίοι υπηρετούν όλες τις καταστάσεις. Ξεκίνησαν από το ΚΚΕ -μάλλον τους έδιωξε κακήν κακώς το ΚΚΕ- και από τότε έγιναν πολιτικοί «μετανάστες». Κατέληξαν, με τον Κώστα Σημίτη και τον ΓΑΠ, και στον Αλέξη. Ήταν η «γέφυρά» του προς την καταστροφή.

Αναφέροντας παραπάνω τους δύο βασικούς λόγους, που κατά τη γνώμη μου οδήγησαν στην ταπεινωτική ήττα της Κυριακής, δεν παραβλέπω τις επιθέσεις των μελών του «Ρουβίκωνα», με αποκορύφωμα την απαίσια πράξη τους εναντίον του Ελληνικού Κοινοβουλίου, αλλά και το θέμα της οικονομίας και τον τρόπο που έδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην λαίλαπα της οικονομικής κρίσης.

Δεν αποκαλύπτω κάποιο μυστικό, αντίθετα οι πάντες γνωρίζουν, ότι ο «Ρουβίκωνας» έχει σχέση με το «βαθύ κράτος» του παλιού σκληρού ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε είναι αστείο να εκδίδονται ανακοινώσεις καταδίκης των πράξεων των μελών του από το Μαξίμου και άλλους κυβερνητικούς παράγοντες. Η Δημοκρατία έχει κανόνες, και δεν έχει καμία σχέση με την αναρχία... Άλλωστε, γιατί εξαφανίστηκαν μετά την επίθεση στην ελληνική Βουλή;

Για την οικονομία, δεν ήταν μόνο ότι παραδόθηκε η διαχείριση στον Γιάνη Βαρουφάκη που ήταν ... άπιαστος στη θεωρία αλλά στην πράξη ήταν επικίνδυνος. Αλλά ήταν και η παράταση των Μνημονίων για άλλα τέσσερα χρόνια, που κόστισε στους πολίτες επιπλέον πολλά δισεκατομμύρια ευρώ, που προστέθηκαν στο χρέος της χώρας και θα πληρώσει ο λαός.

Όλα αυτά μαζί έφεραν τη βαριά ήττα, η οποία -σύμφωνα με τους αναλυτές και τους εκλογολόγους- θα επαναληφθεί στις εθνικές εκλογές. Είναι μία λογική υπόθεση...

Στην ιστοσελίδα μας δεν δημοσιεύουμε τις δημοσκοπήσεις, διότι θεωρούμε ότι πλέον δεν είναι καν αξιόπιστα «εργαλεία» για όσους ασχολούνται με τις εκλογές. Παίζεται πάντα ένα παιγνίδι επηρεασμού της κοινής γνώμης, που δεν μας αφορά. Και αυτό παρά το γεγονός ότι κερδίσαμε όλα τα στοιχήματα, καθώς υποστηρίξαμε -μετά τα ταξίδια μας στη Βόρεια Ελλάδα- ότι η διαφορά θα ξεπεράσει τις 7 με 8 μονάδες!

Με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, και στη συνέχεια με την ταύτισή του με τους εθνομηδενιστές, ο Αλέξης Τσίπρας πίκρανε πολλούς από τους οπαδούς και τους φίλους του, που πίστευαν πως άλλαξε στα εθνικά θέματα, επειδή ίσως τον επηρέασαν οι πρώην υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας, Νίκος Κοτζιάς και Πάνος Καμμένος.

Μου είπαν, αλλά δεν γνωρίζω αν πρόκειται για την αλήθεια, ότι το γεγονός ότι τους «εξαφάνισε» από δίπλα του ήταν ένα γραμμάτιο για να επιστρέψουν οι εθνομηδενιστές. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κυρία Ρεπούση, που παρ’ ολίγο να την επιβάλει και στο ψηφοδέλτιο για τις ευρωεκλογές, αλλά και σε όλο αυτό το συρφετό των επαγγελματιών γυρολόγων. Αν πορευθεί μαζί τους στις εθνικές εκλογές, η πανωλεθρία είναι βέβαιη, λένε όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ...

mignatiou

Τόσο ο Χουλουσί Ακάρ, ο ΥΠΕΘΑ της Τουρκίας, όσο και ο Σουλεϊμάν Σοϋλού ο ΥΠΕΣ, δήλωσαν σχεδόν τα ίδια πράγματα, τα οποία συνοψιζόμενα σε μία πρόταση, λένε ότι: «Πάμε για έναν μακρό πόλεμο για τη Γαλάζια Πατρίδα μας». Ποιός μπορεί να τους διαψεύσει; Είναι ηλίου φαεινότερον ότι ψάχνονται για πόλεμο, γι αυτό εξοπλίζονται με ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει σε συμβατικό οπλισμό τα τελευταία χρόνια. Εμείς τι κάνουμε; Απλά παρακολουθούμε; Ας δούμε όμως τι έκανε ο μεγάλος Έλληνας πολιτικός και αρχηγός της «4ης Αυγούστου» Ιωάννης Μεταξάς, κατά τα προεόρτια του Β’ ΠΠ, για την προετοιμασία της Ελλάδας...

Γράφει ο SkyWatcher

Η διορατικότητα του I. Μεταξά είχε προετοιμάσει τη χώρα για την ερχόμενη θύελλα. Ένας πολεμιστής του μετώπου, ο Αλέξανδρος Λαγκαδάς, γράφει γι’ αυτό:

«Το ΟΧΙ του Μεταξά δεν ήταν ένας παλικαρισμός. Είχε προηγηθεί προετοιμασία πολλών ετών. Ένας πόλεμος δεν κερδίζεται μόνο με την γενναιότητα ή την άσκοπη θυσία. Υπήρχαν επιτελικά σχέδια, εξοπλισμός και μεγάλα αμυντικά έργα. Η "Γραμμή Μεταξά" λ.χ. που επί ημέρες κράτησε τους Γερμανούς και τους προξένησε μεγάλες απώλειες, μας είχε κοστίσει 1.500 εκατομμύρια δραχμές, ενώ γενικώς οι προπαρασκευές μας, για τον πόλεμο, 16 δισεκατομμύρια δραχμές. Τεράστιο ποσόν για την τότε οικονομία μας» (βλ. βιβλίο «Αλβανία 1940- 1941.Αναμνήσεις ενός Πολεμιστή», σελ. 17, εκδόσεις Θέογνις, 2001). 

Κι αυτά τα έξοδα έγιναν παράλληλα με τα έξοδα ενός πρωτόγνωρου μέχρι τότε κοινωνικού κράτους. Όλα τα καταφέρνει μια χρηστή διοίκηση. Είναι χαρακτηριστικό, όπως γράφει ο Κ. Πλεύρης στη βιογραφία του Μεταξά, ότι οι Γερμανοί και οι ντόπιοι εχθροί του καθεστώτος, έψαχναν μάταια επί μήνες να βρούνε την παραμικρή κλεψιά, για να σπιλώσουν τη μνήμη του.

Βρήκανε να πούνε μετά την απελευθέρωση ότι ο λαός πολέμησε εναντίον του φασισμού. Τους απαντά ο Αλ. Λαγκαδάς στην ίδια σελίδα του πιο πάνω βιβλίου του, που γράφει: «Πολλοί θέλουν να πιστεύουν πως πολεμήσαμε κατά του φασισμού, μα φασισμό είχαμε και μεις. Η ουσία είναι πως αγωνισθήκαμε σαν Έλληνες για την πατρίδα μας, δεν κάναμε αγώνα κατά πολιτικών συστημάτων, ασχέτως αν με τις νίκες μας και ιδίως την αποτυχία των Ιταλών, κατά την εαρινή επίθεση το 1941, όπου βρισκόταν στην Αλβανία και ο Μουσολίνι, ο Ιταλικός φασισμός άρχισε να καταρρέει και να ακούγονται και από τους πιο φανατικούς άλλοτε φασίστες και συνεργάτες του Μουσολίνι, έντονες διαμαρτυρίες. Ήταν η αρχή του τέλους».

Ό,τι όμως και να λένε, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάς μπήκε στον πόλεμο πανέτοιμη. Μέχρι και τα πρώτα διατάγματα είχε έτοιμα από καιρό ο Μεταξάς, που στο πρώτο πολεμικό υπουργικό συμβούλιο τ’ ανέσυρε και τα υπέγραψε πρώτος. Ενώ με ατομικές προσκλήσεις, για να μη φανεί ότι σπάει την ουδετερότητα της χώρας, είχε επιτελέσει μεγάλο μέρος της επιστράτευσης. Για πρώτη φορά μέσα σε πολύ μικρό διάστημα η Ελλάς βρέθηκε με 500.000 μάχιμο στρατό.

Απέναντι στις ετοιμασίες πολέμου και το πανηγύρι του, στάθηκε το ΚΚΕ. Το ξενοκίνητο ΚΚΕ, το σταλινικό. Που στο μεταξύ είχε συνάψει σύμφωνο μή επίθεσης με τον Άξονα. 

Πιο συγκεκριμένα, ο εθνικός κυβερνήτης διοργάνωσε παλλαϊκό έρανο για την προμήθεια πολεμικού υλικού, ιδιαίτερα για την ενίσχυση της ανύπαρκτης σχεδόν αεροπορίας. Με απόφασή της η ΓΣΕΕ κάλεσε τους εργαζόμενους να δουλέψουν μια Κυριακή και να δώσουν το μεροκάματό τους υπέρ της Αεροπορίας. Η ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε προκήρυξη, που αναφέρει μεταξύ άλλων: «... Το Κ.Κ.Ε. καλεί τους εργάτες και τον Ελληνικό να μποϋκοτάρουν με όλες τις μορφές πάλης το μεροκάματο της Κυριακής 13.6.37 που γίνεται παρά τη θέλησή τους και προορίζεται για την αεροπορία. Γιατί οι εξοπλισμοί και η αεροπορία του δικτάτορα Μεταξά δεν αποβλέπουν στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της Ελλάδας. Οι εξοπλισμοί αυτοί πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για λογαριασμό του Χίτλερ, για την καταστροφή ανοχύρωτων πόλεων και του άμαχου πληθυσμού όπως κάνουν οι φασίστες στην Ισπανία...» (Ολόκληρη η προκήρυξη περιλαμβάνεται στον τέταρτο τόμο των επίσημων κειμένων που εξέδωσε το κόμμα). 

Το ΚΚΕ αντέδρασε όμως και στην περιορισμένη επιστράτευση με ατομικές προσκλήσεις, μετά την κατάληψη της Αλβανίας από τους Ιταλούς στις αρχές Απριλίου το 1939. Στις 10 Απριλίου 1939 η ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε νέα προκήρυξη όπου σημειώνει: «... Το ψωμί του λαού γίνεται μηχανοκίνητες φασιστικές ορδές και ειδικά σώματα ασφαλείας του δικτάτορα, προορισμένα να τυραννούν το λαό και να αντιπαρατάσσονται στον Ελληνικό στρατό. Ο Μουσολίνι καλείται από την ίδια την "Ελληνική" κυβέρνηση για να την υπερασπίσει από ενδεχόμενη ανατροπή».

Υπενθυμίζουμε απλά ότι η κυβέρνηση Μεταξά δεν προχώρησε σε καμία συνθήκης φιλίας με το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι ή με τον Χίτλερ. Αντίθετα, σύμφωνο φιλίας με το ιταλικό φασιστικό καθεστώς υπέγραψε η δημοκρατική κυβέρνηση των Φιλελευθέρων το 1928. Όπως όμως και να έχει, η Ιστορία δικαίωσε όλη την πολιτική του I. Μεταξά κι έτσι φτάσαμε στο έπος του αλβανικού μετώπου. Αλλά στην ίδια την προκήρυξη, που κι αυτή περιλαμβάνεται στον τέταρτο τόμο των επίσημων κειμένων του ΚΚΕ, η ΚΕ προσκαλεί σε στάση τους εφέδρους λέγοντας: «Έφεδροι, στην περίπτωση επιστράτευσης πάρτε τα όπλα και χρησιμοποιείστε τα ενάντια στον μεγαλύτερο εχθρό της Ελληνικής πατρίδας, τη Βασιλομεταξική δικτατορία».

Περισσότερο εξαγριώνεται το ΚΚΕ μετά τις πρώτες ελληνικές νίκες σε βάρος των τότε συμμάχων της ΕΣΣΔ. 

Νέα προκήρυξη βγάζει η ΚΕ στις 7 Δεκεμβρίου 1940, που γράφει μεταξύ άλλων: «Καλούμε τους πολεμιστές μας να αρνηθούν να πολεμήσουν πέρα από τα σύνορα της πατρίδας μας. Τι ζητάμε στην Αλβανία; Πού μας πάνε; Ο λαός μας δεν θέλει δεύτερο Σαγγάριο. Παίρνοντας αυτή την απόφαση οι πολεμιστές μας να υποβάλλουν στους αντιπάλους απέναντι τους προτάσεις ειρήνης δίχως προσαρτήσεις και αποζημιώσεις». Πάλι καλά, γιατί τους πολεμιστές του Μικρασιατικού μετώπου τους καλούσαν να παραδοθούν στις ορδές του Κεμάλ. 

Η προδοσία τους όμως δεν σταματά εδώ. Στο ίδιο το μανιφέστο που περιλαμβάνεται στον πέμπτο Tόμο των επίσημων κειμένων του ΚΚΕ, από την ΚΕ καλούνται: «Ιδιαίτερα οι εργάτες μεταφορών, ναυτεργάτες, σιδηροδρομικοί, αυτοκινητιστές να σαμποτάρουν με κάθε τρόπο τη μεταφορά πολεμοφοδίων κι οι εργάτες των πολεμικών εργοστασίων να κωλυσιεργήσουν όσο μπορούν την παραγωγή». Δεν έμειναν στα λόγια οι κομμουνιστές.

Ο Αλ. Λαγκαδάς περιγράφει την δράση τους: "Θυμάμαι πως την πρώτη ημέρα που φορέσαμε τις στολές μας, μας πλησίασαν άτομα που ενώ μας αγκάλιαζαν και μας εύχονταν "και με τη νίκη", έβαζαν στις τσέπες μας, στις χλαίνες μας, κομμουνιστικές προκηρύξεις που με το κείμενό τους μας προέτρεπαν να μην πολεμήσουμε για την πλουτοκρατία και να δώσουμε τα χέρια με τους Ιταλούς. Αυτά λίγο πριν φύγουμε για το μέτωπο (ο.α., σελ. 31).

ΠΗΓΕΣ:

Περιοδικό ΠΑΤΡΙΑ, τεύχος 5, Οκτώβριος 2007

Αλέξανδρος Λαγκαδάς, «Αλβανία 1940- 1941.Αναμνήσεις ενός Πολεμιστή», εκδόσεις Θέογνις, 2001

Κ. Πλεύρης, «Βιογραφία Ι.Μεταξά»

Αρχεία ΚΚΕ, τέταρτος και πέμπτος τόμος

RedSkyWarning

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (πρώην ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) σύρθηκε τελικά σε εκλογές υπό την πίεση του εκλογικού σώματος.

Γράφει ο Γιώργος Πετράκης

Υπό την πίεση των πολιτών που μαζικά αποδοκίμασαν οτιδήποτε θύμιζε ΣΥΡΙΖΑ. Σε Ευρωεκλογές, σε Δημοτικές, σε Περιφερειακές εκλογές. Ακομη και εκλογές για διαχειριστή πολυκατοικίας να είχαμε, όποιος ήταν ΣΥΡΙΖΑ θα έτρωγε μαύρο.

Ο κ. Τσίπρας παρουσίασε ως πράξη γενναιότητας την προσφυγη σε πρόωρες εκλογές. Δυστυχώς γι’ αυτόν ήταν η λευκή σημαία, η αποδοχή της βαριάς ήττας και κυρίως η αναγνώριση του γεγονότος ότι το σύνδρομο του Μίδα πέρασε και προσπέρασε τον ιδιο και τον κόμμα του. Η εποχή που ότι έπιανε γίνονταν χρυσάφι πέρασε ανεπιστρεπτί. Ο κ. Τσίπρας είναι πια συστημικός, το κόμμα του εναι συστημικό και ετσι δεν έχει πια το πλεονέκτημα να πετροβολάει το «σύστημα» απ’ έξω και να κερδίζει απλώς σπάζοντας τις τζαμαρίες του.

Ο κ. Τσίπρας ίσως τωρα αντιλαμβάνεται ότι ο πραγματικός κόσμος δεν είναι αυτός που του έκτιζαν μέσα στο γυάλινο κάστρο του Μεγάρου Μαξίμου οι συνεργάτες του αλλά υπάρχει και ο πραγματικός κόσμος των ανέργων, των μικρομεσαίων που αργοσβήνουν, των υποαπασχολούμενων, της γενιάς των 300 ευρω, των συνταξιούχων που υποφέρουν, των μισθωτών που λιώνουν από την φορολόγηση για να πέτυχει ο σοσιαλιστής κ. Τσακαλωτος τα πλεονάσματα των 3,5%. Και των συνταξιούχων που αντιλήφθηκαν με ωμό τρόπο την κοροϊδία της υποτιθέμενης 13ης σύνταξης… 

Και αντιλαμβάνεται με καθυστέρηση ότι δεν είναι ακροδεξιοί ούτε ναζιστές οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που διαφώνησαν με την Συμφωνία των Πρεσπών, αλλα και δεν κύλησαν στην Χρυσή Αυγή η οποία παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να την ενισχύσει, με την ελπίδα ότι θα πλήξει την ΝΔ, τελικά συρρικνώνεται…

Ούτε φυσικά ότι είναι εχθροί της Δημοκρατίας όσοι ακόμη απορούν πως γίνεται ενας πρωθυπουργός να χαριεντίζεται με διορισμένους αξιωματικούς και υπουργούς για το πως θα σβήσουν την πυρκαγιά …αύριο, όταν η πυρκαγιά έχει φθάσει στην θάλασσα τέσσερις ώρες πριν, καίγοντας 100 ανθρώπους.

Ο κ. Τσίπρας κορόιδεψε πολλούς για μεγάλο διάστημα. Δεν του είχε ψιθυρίσει ποτέ κανείς ότι «δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες για πάντα». 

Ότι τα επιδόματα ολοι τα παίρνουν αλλα κανείς δεν θέλει να νοιώθει ζητιάνος και να του το φωνάζουν κιολας, ότι με Ρεπουση, Κουντουρα, Τερενς, Κοκκαλη, Κουρουμπλη, δεν σηματοδοτείς …προοδευτική συστράτευση. Ότι με κολεγιές με τον Ταγίπ Ερντογαν, με ανοχή στον Ραμα, με υποκλίσεις στον Ζόραν Ζαεφ δεν κάνεις εθνική πολιτική. Με υποταγή στην Μερκελ, εναγκαλισμούς στον Τραμπ δεν εχεις κερδίσει και πολλά…

Τις επόμενες ωρες οι αγορές και η Ευρωζώνη θα δείξουν τα δόντια τους στην Ελλάδα μετά τις φτηνιάρικες παροχές (για εξαγορά ψήφων) του κ. Τσιπρα. Και αυτό θα το πληρώσει για μια ακομη φορά η ελληνικη οικονομία

Η διαπόμπευση των Θεσμών, η απαξίωση της Δικαιοσύνης και της δημόσιας ασφάλειας, η αλαζονεία απέναντι στους πολίτες, ο διχαστικός λόγος του «εμείς ή αυτοί» χάιδεψαν αυτιά το 2015, αλλά τεσσερα χρόνια μετά ολοι αντιλαμβάνονται ότι οδηγούν σε «καθεστώς Ερντογαν» αν όχι σε «Καθεστως Μαδουρο»… 

Τώρα ο κ. Τσίπρας έχοντας χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων θα βαδίσει ηττημένος στις εθνικές κάλπες με μόνο στόχο να διασώσει ένα ποσοστό που θα του επιτρέψει να επιβιώσει πολιτικά. Αυτό το κόμμα δεν θα είναι ΣΥΡΙΖΑ. Θα είναι Κόμμα Τσίπρα. Χωρίς Τσακαλωτους, Σκουρλετηδες και άλλα αριστερά βαρίδια. Τα «φτερά» του θα είναι η Κουντουρά, ο Κουίκ, ο Κουρουμπλης, τα ορφανά του Άκη. Το κακό για τον ίδιο είναι ότι ο ελληνικός λαος έχει αποδείξει ότι οσο εύκολα ξεχνάει τοσο ευκολά ξαναθυμάται και οργίζεται…

Και ακούμε ξαφνικά για την γενναιότητα του πρωθυπουργού ότι … αναγνώρισε ότι υπήρξε νίκη της ΝΔ. Λες και θα μπορούσε να την αμφισβητήσει. Και τελικά δεν ήταν μονο το Σκοπιανό η αιτία της ήττας. Η αποδοκιμασία ηταν γενική επι όλων των θεμάτων σε ολη την χώρα. Και αποδεικνύεται ότι το κυβερνητικό επιτελείο και το Μέγαρο Μαξίμου ήταν στον κόσμο του. Έτη φωτός μακριά από την πραγματικότητα. 

Και αν μια κυβέρνηση δεν μπορει να αντιληφθεί το τι συμβαίνει στην αυλή της, κανείς δεν θέλει να φαντασθεί τι θα συμβεί εάν μια τέτοια κυβέρνηση χρειασθεί να διαχειρισθεί μια σοβαρή κρίση…

«Με τους πολλούς και όχι για τους λίγους» ήταν το διχαστικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ μια και η Δημοκρατία δεν κανει τέτοιες διακρίσεις. Και οι «λίγοι» τελικά αποδείχθηκαν «πολλοί», παντως περισσότεροι από όσους νόμιζε ο κ. Τσίπρας. και αυτο το διαπίστωσε με οδυνηρό τρόπο στην κάλπη.

ΥΓ. Ασχοληθήκαμε με ολες τις πτυχές των εκλογών . Κανείς δεν ασχολείται με το τι συμβαίνει στην Θρακη . Οπου στην μεν Ξάνθη φαινεται ότι η ΝΔ κατόρθωσε να κερδίσει το τουρκικο προξενείο και ετσι ο νομός να βαφτεί μπλε και να μην περάσει στο μειονοτικό κόμμα ΚΙΕΦ. Στην Ροδόπη δυστυχώς τα αποτελέσματα έδειχναν ότι το ΚΙΕΦ θα κερδίσει την πρώτη θεση και αυτό δεν μπορει να περάσει ετσι . 

ΥΓ2 Ακομη κι ο Ψινακης πέρασε τον Πάνο Καμμένο.

ΥΓ3 . Αυτοι οι τυχάρπαστοι «δημοσιογράφοι» που εμφανίζονται ως εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στον ΣΚΑΙ, επειδή υπαρχει το εμπάργκο του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ, ασκούν …αντικειμενική και ακομμάτιστη δημοσιογραφία; Η ΕΣΗΕΑ το έχει παρει χαμπάρι ή απλώς περιμενει τις εκλογές;

Από το 1979 όταν οι Ευρωπαίοι πολίτες ψήφισαν για πρώτη φορά για τη σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (οι Έλληνες ψήφισαν το 1981) μέχρι τις τελευταίες ευρωεκλογές του 2014, το ποσοστό συμμετοχής έχει μειωθεί από το 61,99% στο 43%. Από τα εννέα πρώτα κράτη – μέλη μέχρι τα είκοσι οκτώ σήμερα, οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αντιμετωπίζονταν στα περισσότερα κράτη ως μια «βαρετή» διαδικασία και η ψήφος εθεωρείτο παραδοσιακά «χαλαρή».

Γράφει ο Βασίλης Δαλιάνης

Ο λόγος μπορεί να εντοπιστεί στο γεγονός ότι από τις εν λόγω εκλογές απουσίαζαν τα βασικά χαρακτηριστικά μιας «εθνικής» εκλογικής διαδικασίας. Δεν υπήρχαν γνωστοί πολιτικοί ηγέτες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τη «λατρεία του προσώπου» από το εκλογικό κοινό. Απουσίαζαν οι σκληρές πολιτικές αντιπαραθέσεις για την ευρωπαϊκή πολιτική. Όλα αυτά όμως συγκαλύπτουν την εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι απλές αφηγήσεις μιας πολύπλοκης διαδικασίας στην οποία κυριαρχεί ο συμβιβασμός και όχι η σύγκρουση καθιστούσαν ανέκαθεν την ΕΕ και τις ευρωεκλογές ως τους εύκολους στόχους. Ακόμα και μια ημέρα πριν τις εκλογές δεν είναι αργά για να αναπτυχθούν οι πέντε βασικοί μύθοι που αποδεικνύονται ιδιαίτερα ανθεκτικοί στο χρόνο.

Μύθος 1. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν διαθέτει πραγματικές εξουσίες

Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας το 2009, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ισότιμο θεσμικό όργανο με το Συμβούλιο. Αποφασίζει για τον ετήσιο προϋπολογισμό της ΕΕ των 140 δισ. ευρώ και για νόμους που αφορούν την καθημερινότητα όλων των πολιτών της ΕΕ. Από τα μπόνους των τραπεζιτών, την ηλεκτρική ενέργεια, τα ηλεκτρονικά τσιγάρα και την προστασία των προσωπικών δεδομένων, το ΕΚ έχει λόγο για ζητήματα που επηρεάζουν περισσότερο από το 80% των πολιτών. Έχει δικαίωμα βέτο για τις εμπορικές συμφωνίες της ΕΕ με άλλες χώρες. Το ΕΚ εγκρίνει την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και μπορεί ανά πάσα στιγμή να περάσει πρόταση δυσπιστίας και με την ψήφο των 2/3 των μελών να καθαιρέσει όλην την Κομισιόν. Το 1999 η Κομισιόν του Λουξεμβούργιου Ζακ Σαντέρ οδηγήθηκε σε παραίτηση καθώς το ΕΚ ξεκίνησε τη διαδικασία για την ψήφιση πρότασης δυσπιστίας.

Μύθος 2 . Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια δικτατορία γραφειοκρατών

Ένας από τους βασικότερους μύθους που αναπτύχθηκε κυρίως στα χρόνια της Κρίσης. «Πώς γίνεται δηλαδή την ώρα που η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Πολωνία μειώνουν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων τους, οι Βρυξέλλες να συντηρούν στρατό γραφειοκρατών»;. Η πραγματικότητα είναι ότι οι διάφοροι θεσμοί της ΕΕ απασχολούν περίπου 55.000 δημοσίους υπαλλήλους. Ήτοι, μερικές μόνο χιλιάδες περισσότερους από όσους απασχολούνται στο Παρίσι. Συγκριτικά, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ, μια χώρα με 200 εκατ. λιγότερους πολίτες από όσους έχει η ΕΕ, απασχολεί 2,6 εκατ. δημοσίους υπαλλήλους.

Μύθος 3. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι δημοφιλής στους πολίτες

Η ΕΕ είναι περισσότερο δημοφιλής στους πολίτες της από όσο έχει υπάρξει ποτέ στο παρελθόν. Σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο το 70% των Ευρωπαίων πολιτών βλέπουν ως πλεονέκτημα τη συμμετοχή της χώρας του στην ΕΕ, με μόνη εξαίρεση την Ιταλία. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μόνο το 14% επιθυμεί το κράτος τους να εγκαταλείψει την ΕΕ και μόνο το 19% των Ιταλών. Ακόμα και οι αντιευρωπαϊστές πολιτικοί σε αρκετά κράτη – μέλη έχουν αναγκαστεί να αλλάξουν τη ρητορική τους απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα. Ο Ματέο Σαλβίνι, η Μαρίν Λε Πεν και ο Βίκτορ Όρμπαν δεν μιλούν πλέον για έξοδο από την ΕΕ, αλλά για «αλλαγή» από μέσα. Το χάος του Brexit και οι υποσχέσεις συγκεκριμένων πολιτών ότι μπορούν να «φτιάξουν ένα αυγό από μια ομελέτα», λειτούργησαν αποτρεπτικά για κάθε άλλο κράτος - μέλος.

Μύθος 4. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι δημοκρατική

Παρόλο που η ΕΕ δεν είναι ούτε ομοσπονδία, ούτε συνομοσπονδία, έχει μερικά βασικά χαρακτηριστικά μιας πλήρους ομοσπονδίας κρατών. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι η «κάτω βουλή» της ΕΕ. Τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζει με τη Βουλή των Αντιπροσώπων στις ΗΠΑ, τη Βουλή των Κοινοτήτων στη Μεγάλη Βρετανία ή το Bundestag στη Γερμανία. Τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εκλέγονται άμεσα, κάθε πέντε χρόνια από περισσότερους από 420 εκατ. πολίτες. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες δημοκρατικές διαδικασίες στον πλανήτη. Το δεύτερο νομοθετικό όργανο της ΕΕ, η «άνω βουλή», είναι το Συμβούλιο της ΕΕ. Αποτελείται από τους αρμόδιους υπουργούς, δημοκρατικά εκλεγμένων, κυβερνήσεων από τα 28 κράτη – μέλη. Είναι το αντίστοιχο της αμερικανικής Γερουσίας, της βρετανικής Βουλής των Λόρδων ή του γερμανικού Bundesrat. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκλέγει τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τον οποίον προτείνουν 28, δημοκρατικά εκλεγμένοι, αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και ακόμα και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα οφείλουν να απαντούν στον κοινοβουλευτικό έλεγχο που ασκούν οι 751 ευρωβουλευτές. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει αρμοδιότητες που δεν έχουν πολλά εθνικά κοινοβούλια στα 28 κράτη – μέλη.

Μύθος 5. Στο τέλος κερδίζει η Γερμανία

Σε μια προσπάθεια απαξίωσης της Ευρώπης, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ ρώτησε κάποτε σε ποιον πρέπει να τηλεφωνήσει αν θέλει να μιλήσει με την Ευρώπη. Η άποψη ότι η Γερμανία θα έπρεπε να σηκώσει το ακουστικό, ενισχύεται από το γεγονός ότι είναι η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ και ο πληθυσμός της αντιπροσωπεύει το 15% όλων των Ευρωπαίων πολιτών.

Στην πραγματικότητα, στην ΕΕ των 28 κρατών -μελών, τίποτε δεν είναι εύκολο ούτε καν για τη Γερμανία. Παρόλο που ο γάλλο – γερμανικός άξονας αποτελούσε πάντοτε την ατμομηχανή της ΕΕ, ο τρόπος λήψης αποφάσεων απαιτεί υποχωρήσεις, συμμαχίες και συμβιβασμούς. Οι εξαντλητικές διαπραγματεύσεις και η συναίνεση είναι ο τρόπος με τον οποίον λαμβάνονται οι αποφάσεις, ιδίως στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Ενδοευρωπαϊκές συμμαχίες για την επίτευξη της αυξημένης πλειονοψηφίας, είτε της αρνησικυρίας της μειονοψηφίας που προβλέπουν οι Συνθήκες, αναγκάζουν τα κράτη – μέλη να μιλούν περισσότερο μεταξύ τους.

Οι χώρες της Βαλτικής, οι χώρες του Βίζεγκραντ, οι χώρες της BENELUX, επηρεάζουν άμεσα τις αποφάσεις. Η Γερμανία μπορεί να είναι ισχυρή εντός της ΕΕ, αλλά ο τηλεφωνικός κωδικός της χώρας, ήτοι «0049» δεν είναι ο μόνος τρόπος για να καλέσει κάποιος την «Ευρώπη». Άλλωστε, αν στο τέλος κέρδιζε η Γερμανία, η Ελλάδα ίσως να ήταν ήδη εκτός Ευρωζώνης.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν βγάζει "σέλφι" με οπαδούς του. Φωτογραφία Τουρκική Προεδρία

Βγάζοντας εκτός τα ελληνοτουρκικά και επομένως, κάθε δικαιολογημένη συναισθηματική φόρτιση, είναι στα όρια του φαιδρού το ότι στον κόσμο της ταχύτητας και της διάχυσης της πληροφορίας, η Δύση χρειάστηκε 10 έτη για να αντιληφθεί ότι η Τουρκία δεν μπλοφάρει και πως το τουρκικό σχέδιο που ξεκίνησε από την άρνηση της διέλευσης αμερικανικών στρατευμάτων από το τουρκικό έδαφος προς το Ιράκ το 2003, απλώς έμπαινε το 2009 στην τελική του εφαρμογή.

Γράφει ο Αλέξανδρος Δρίβας

Η Τουρκία επιθυμούσε να είναι ο «Διγενής Ακρίτας» της Δύσης κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, επιδίωξε σταδιακά το να καταστεί ο αντίστοιχος «Διγενής Ακρίτας» για λογαριασμό της αναδυόμενης Ανατολής.

Η Τουρκία αποφάσισε να «αναποδογυρίσει» τον χάρτη καθώς πολύ απλά, ποντάρει στο ότι ο παγκόσμιος ηγεμόνας εντός του 21ου αιώνα, θα προέλθει από την Ασία. Η Δύση έκανε ό,τι μπορούσε για να κάνει πράξη την περιβόητη-κλισέ φράση, να κρατήσει δηλαδή στο μαντρί την Τουρκία, πιστεύοντας οτι η Τουρκία στο τέλος θα πραγματοποιήσει τη μεγάλη επιστροφή. Οι S-400 είναι απλώς η τελευταία σταγόνα του μαρτυρίου της σταγόνας της γεωπολιτικής «Περιμέτρου» (Rimland) και σε 15 μέρες από σήμερα, μπορεί ο κόσμος να είναι πολύ διαφορετικός, όχι μόνο για τα ελληνοτουρκικά και τις εν γένει σχέσεις Τουρκίας-Δύσης.

Η Αμερική έχασε τον έλεγχο της Τουρκίας στα χρόνια του Ομπάμα. 

 Μια 8 ετία ολόκληρη, πήγε χαμένη με την Τουρκία. Ήταν η κρίσιμη 8ετία όπου η Τουρκία αποθρασύνθηκε. Σε αυτήν την οίηση της Τουρκίας, συνέβαλε αποφασιστικά η άνευ λόγου «λατρεία» του Προέδρου Ομπάμα στον Ερντογάν. Όταν ο Πρόεδρος Ομπάμα κατάλαβε περί τίνος πρόκειται, ήταν σχετικά αργά. Από τη λατρεία περάσαμε στον κατευνασμό δια πάσα νόσον…

Είναι σίγουρο ότι κανείς δεν μπορεί να μετρήσει τις φορές που πήγαν στην Τουρκία οι Κύριοι Μπαϊντεν και Κέρρυ για να «ηρεμήσουν» το άγριο σκυλί της Μεσογείου. Τα αποτελέσματα ήταν αυτά που γνωρίζουμε και είδαμε όλοι. Να νιώθει άνετα ο Ερντογάν με το να σπείρει τον αντιαμερικανισμό. Από το καλοκαίρι του 2016 η Τουρκία του ΑΚΡ θεωρεί πως το πραξικόπημα έγινε με αμερικανικό συντονισμό.

Η ψυχοσύνθεση του Σουλτάνου είναι τέτοια, που προσωποποιεί πολιτικά ζητήματα. Ο ιδιότυπος ρεαλισμός του ανθρώπου που απειλεί καθημερινά, Έλληνες, Ελληνοκύπριους, Εβραίους και Αμερικανούς, έχει βρει ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο…το λένε “The Apprentice”.


Ο Τραμπ…νιώθει πλέον ελεύθερος. 

 Ο Μαϊκ Πενς, ο Μαϊκ Πομπέο και πολλοί άλλοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ, έχουν μιλήσει με τα λόγια που θα ήθελε να ακουστούν, ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο Αμερικανός πρόεδρος, ως παλιομοδίτης, δεν αρέσκεται στο να περιμένει. Το περασμένο καλοκαίρι, έκανε μια απλή επίδειξη δύναμης στον Ερντογάν για το πώς μια αμερικανική ανάρτηση σε social media, μπορεί να προκαλέσει χάος. Ως παίκτης «περιοριοσμένου ορθολογισμού» * ο Ερντογάν συνεχίζει να προκαλεί τις ΗΠΑ, πιστεύοντας ότι δε θα δράσουν με τον ίδιο τρόπο που έδρασαν για τον πάστορα.

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας λήπτης απόφασης ο οποίος μοιάζει με το ρόλο του στο “Τhe Apprentice”. Ο Τραμπ «απολύει» όποιον δεν μπορεί να συνεργαστεί με τους όρους του. Η διαφορά του με τον Ερντογάν είναι ότι υπακούει στο στρατηγικού τύπου λακωνικό απόφθεγμα που συμπεριέλαβε ο Πλούταρχος: «Τα λόγια σου να είναι ίσα με τα όπλα σου».

Ως πρόεδρος της υπερδύναμης, ο Τραμπ μπορεί να πραγματοποιήσει κάθε απειλή που εκστομίζει, είτε την ξεκινά ως μπλόφα, είτε όχι. Ο Ερντογάν μπλοφάρει κατά μεγάλο ποσοστό, λόγω της χαοτικής διαφοράς ισχύος που χωρίζει ΗΠΑ και Τουρκία. Μετά την παύση των ψιθύρων στην Ουάσινγκτον για την ύπαρξη "Russian Gate", ο Τραμπ νιώθει άνετα. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να το πληρώσει πολύ ακριβά η Τουρκία.

Για την Αμερική, η απώλεια της Τουρκίας που θα συνοδευτεί από ρωσική δορυφοριοποίησή της, είναι εφιάλτης. Όχι γιατί η Ρωσία μπορεί οικονομικά να συντηρήσει τους όψιμους συμμάχους της αλλά γιατί μπορεί μελλοντικά, σαν ώριμο φρούτο, η Τουρκία να περάσει στην κινεζική σφαίρα επιρροής. Μην ξεχνάμε πως το ίδιο το Harvard έχει εκπονήσει έρευνα για τις σχέσεις Ρωσίας και Κίνας στην κεντρική Ασία και στη Μέση Ανατολή και το συμπέρασμά του είναι πως η Κίνα (προσώρας) μια χαρά βολεύεται με την ρωσική πολιτική άμυνας και ασφάλειας στην περιοχή, όσο εκείνη κερδίζει πολύτιμο, οικονομικό χρόνο.

Την Κίνα την ενδιαφέρει η οικονομική διείσδυση και η Τουρκία παίζει σημαντικό ρόλο στο κινεζικό One Belt -One Road. Αν δεν κάνει ο Σουλτάνος την στροφή 180 μοιρών, ο κόσμος θα αλλάξει. Η Τουρκία του ΑΚΡ έχει ένα τεράστιο δίλημμα. Μπορεί να ονομαστεί ως δίλημμα του Putnam. Πρόκειται ουσιαστικά για την δύσκολη ανάγκη εξισορρόπησης μεταξύ επιταγών εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, που προκύπτει μπροστά σε έναν λήπτη απόφασης για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Χονδρικά, ένα πολύ ισχυρό κράτος, επηρεάζεται λιγότερο από τις εκάστοτε διεθνείς συνθήκες. Οι ΗΠΑ μπορούν να υπακούσουν περισσότερο τις εσωτερικές επιταγές που προκύπτουν από την εσωτερική τους πολιτική καθώς εν πολλοίς, διαμορφώνουν τις διεθνείς συνθήκες. Η Τουρκία, δεν μπορεί να πράξει το ίδιο.

Το τουρκικό παράδοξο είναι ότι ο Ταγίπ Ερντογάν, ελέω αυτοκρατορικού συνδρόμου και μεγαλομανίας, εδώ και πολλά χρόνια πράττει με βάση τις εσωτερικές πολιτικές επιταγές και παραγνωρίζει τις διεθνείς συνθήκες που επικρατούν. Η περιφρόνησή του προς αυτές, φαίνεται με τον τακτικισμό τον οποίο εφαρμόζει. Αν ο Σουλτάνος συνεχίζει να έχει μετά από 15 μέρες, την ίδια άποψη, τότε το ντόμινο εξελίξεων θα είναι τεράστιο. Ο Τραμπ γνωρίζει καλά ότι ένας οικονομικός στραγγαλισμός της Τουρκίας από τις ΗΠΑ θα έχει ευρωπαϊκό ντόμινο.

Να είμαστε σίγουροι πως με τις σχέσεις τις ψυχρές μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε, ο Τραμπ δεν πολυκαίγεται για τις πιθανές επιπτώσεις που θα έχουν οι κυρώσεις κατά τις Τουρκίας στα ευρωπαϊκά κεφάλαια που έχουν επενδυθεί στην Άγκυρα. Κατά τραγική ειρωνεία, το Δόγμα Τρούμαν και η επίσημη έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, ξεκίνησε με την οικονομική βοήθεια που ενέκρινε το Κογκρέσο σε Ελλάδα και Τουρκία, μετά τον περίφημο λόγο του Τρούμαν στις 12 Μαρτίου 1947. Η Ελλάδα πήρε 300 εκ $ και η Τουρκία 100 εκ $ καθώς το Αιγαίο ήταν ο κρίκος που ένωνε Μεσόγειο, Βαλκάνια και Μέση Ανατολή.

Οι συσχετισμοί ισχύος στην περιοχή, μπορεί να αλλάξουν άρδην και η Ρωσία θα αποκτήσει απόλυτο πλεονέκτημα στη Μέση Ανατολή, αν συνυπολογίσουμε και την ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν. Ο καταλύτης στην πιθανή «κωλοτούμπα» του Ερντογάν (που πάλι θα είναι γεμάτη απώλειες για την Τουρκία) είναι οι αμερικανορωσικές σχέσεις. Και σε αυτές υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες καθώς για να ελευθερώσει η Μόσχα από την «ομηρία» την Τουρκία, απαιτεί τουλάχιστον μερίδα του λέοντος στη Συρία και βέβαια…την Ουκρανία!

Θα δεχθούν οι ΗΠΑ να σβήσουν από την ιστορία την υλοποίηση της στρατηγικής του Μπρεζίνσκι στην Ουκρανία για την Τουρκία; 

Όπως αναφέραμε παραπάνω, οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας θα αλλάξουν και αυτό θα επηρεάσει και την αναποφάσιστη και αδρανή Ε.Ε, στο με ποιες από τις δυνάμεις που αναφέρθηκαν θα είναι «εταίρος» και με ποιές «σύμμαχος». Η γεωστρατηγική αξία της Τουρκίας η οποία ενώνει τον Καύκασο με τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή με τη Μεσόγειο και την Μαύρη Θάλασσα με την Κεντρική Ασία, μπορεί να προκαλέσει πολύ μεγάλες αλλαγές στον κόσμο όπως τον γνωρίζαμε.

Η Ελλάδα και η Κύπρος. 

 Ο άξονας «3+1» μεταξύ Ελλάδος, Ισραήλ, Κύπρου και ΗΠΑ έχει οικοδομηθεί για να μείνει. Ουδέποτε υπήρξε μια ευκαιριακή συμμαχία όπως αρκετοί πίστεψαν στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Ακόμη και αν η Τουρκία ξαναγίνει «τσιλιαδόρος» της Δύσης, η κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο δε θα έχει ξανά «γεωπολιτικό μονόδρομο» την Άγκυρα.

Αν ο Ερντογάν δεν κάνει την στροφή στις επόμενες 20 μέρες, (ο γράφων θεωρεί πως το πολιτικό κόστος των κυρώσεων που θα επιβληθούν στην Τουρκία, θα διευκολύνει τον Ερντογάν να κάνει την στροφή, καθώς θα μπορεί να πει ότι έκανε πίσω για χάρη του λαού του και άρα ίσως κάποιες μέρες, να αφήσει τις κυρώσεις, όπως έγινε και με τον πάστορα) η Ελλάδα και η Κύπρος οφείλουν να φτιάξουν νέα περιφερειακή πολιτική.
Τι σημαίνει αυτό;
Το όραμα της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της Τουρκίας, θα γίνει ευπώλητο βιβλίο λογοτεχνίας, πάντως όχι βιβλίο διεθνούς πολιτικής. Η Ελλάδα θα καταστεί (μαζί με την Κύπρο) σύνορο της Δύσης και επομένως, ο νέος «Διγενής Ακρίτας» του δυτικού κόσμου.

Μην κάνει εντύπωση η θετική στροφή για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων ακόμη και από ανθρώπους που λίγο ήθελαν -σε Ελλάδα- να την πουν και αυτήν «ατύχημα». Εκ των πραγμάτων, έχουμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε πως η Τουρκία, είτε γιατί η μπλόφα της απέτυχε, είτε γιατί έφερε τον εαυτό της σε μια κατάσταση all or nothing, αποφάσισε να προχωρήσει ακόμη και σε μη συμφέρουσες λύσεις για εκείνην. Σε κάθε περίπτωση, η μελέτη του χειρότερου σεναρίου (worst case scenario) και η προετοιμασία του γι’αυτό, οφείλει να είναι η πρώτη μέριμνα του Ελληνισμού, καθώς όπως έχουμε πει πολλές φορές, αυτό είναι και το νόημα της στρατηγικής.

Hellasjournal

 Αποζημίωση 1.140.000 ευρώ από τη Βρετανία σε 33 μέλη της ΕΟΚΑ - ΦΩΤΟ «εφημερίδα Δημοκρατία» 

«Είναι βαρύ το άδικο κι ο Θεός δεν το βαστά», καθώς και η...βαρύτητα της ήττας της Αγγλίας από την εθνική πατριωτική οργάνωση ΕΟΚΑ στον κυπριακό απελευθερωτικό αγώνα! Και οι Άγγλοι, ουδέποτε μπόρεσαν να τη χωνέψουν!

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Για πολλούς από εμάς δεν είναι έκπληξη η απαράδεκτη και ανθελληνική στάση της Αγγλίας εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου. Διακρίνονταν πάντα από άκρατο φιλοτουρκισμό και αυτός ο θυελλώδης έρωτας έχει προκαλέσει πολλά δεινά στον Ελληνισμό.

Με όλο τον σεβασμό προς την πρέσβειρα της Βρετανίας στην Αθήνα, Κέιτ Σμιθ, που προσπαθεί να αλλάξει αυτή την εικόνα αλλά δεν εισακούεται από το Λονδίνο, η βρετανική εξωτερική πολιτική διακρίνεται από ανθελληνισμό σε όλα τα επίπεδα. Πρόκειται για σχολή, η οποία βυσσοδομεί εναντίον μας σε κάθε ευκαιρία.

Οι Βρετανοί δεν έχουν χωνέψει ποτέ ούτε την ήττα από την ΕΟΚΑ στην Κύπρο, ούτε ότι αναγκάστηκαν να φύγουν άρον-άρον από την Ελλάδα, και να παραδώσουν τη ρημαγμένη χώρα μας στους Αμερικανούς. Οι Εγγλέζοι έχουν ευθύνη και για τον εμφύλιο πόλεμο, που δίχασε την Ελλάδα και άφησε πίσω του χιλιάδες νεκρούς. Ο αδελφός σκότωνε τότε τον αδελφό για ...χάρη της Δύσης και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Τα ίδια και χειρότερα κάνουν σήμερα οι διπλωμάτες της πάλαι ποτέ Αυτοκρατορίας. Απλά δεν χρησιμοποιούν τα όπλα, αλλά την απίστευτη τουρκολαγνεία τους.

Στην υπόθεση της τουρκικής εισβολής στην κυπριακή ΑΟΖ οι Βρετανοί πήραν πάλι τη θέση της Τουρκίας. Υποστήριξαν το έγκλημα. Επαναλαμβάνω: Δεν είναι έκπληξη για εμάς που τους παρακολουθούμε χρόνια. Ήταν πάντα έτσι. Μας μισούν και θα βγάλω ξανά από το κάδρο την πρέσβειρα της Βρετανίας, επειδή δείχνει ένα άλλο πρόσωπο. Δείχνει αγάπη για την Ελλάδα και θα το αναγνωρίσω. Αλλά έχει υποχρέωση να ενημερώσει όσο ψηλά μπορεί για την οργή των Ελλήνων.

Ας ακολουθήσει το παράδειγμα του Αμερικανού συναδέλφου της, που κάνει ότι μπορεί για την Ελλάδα, και ας τον κατηγορούν ότι παίζει το ρόλο του ...πρωθυπουργού της χώρας μας. Αναγνωρίζω ότι οι πρέσβεις, γενικά μιλώντας, εξυπηρετούν πρωτίστως τα συμφέροντα της πατρίδας τους. Αλλά έχουν και μία άλλη υποχρέωση. Να εξηγούν με ακρίβεια τις καταστάσεις των χωρών στις οποίες υπηρετούν. Και να προσπαθούν να επηρεάζουν ακόμα και την «γραμμή» των χωρών τους. Η κ. Σμιθ πρέπει να ασχοληθεί με το θέμα. Διότι στο τέλος θα φύγει και θα έχει αποτύχει, ενώ δεν της αξίζει αυτή η αποτυχία. Για να ένα περίεργο λόγο πιστεύω ότι δεν συμμερίζεται τη φιλοτουρκική θέση του Λονδίνου για την κυπριακή ΑΟΖ.

Η στάση, λοιπόν, της Βρετανίας στο θέμα της εξελισσόμενης τουρκικής εισβολής στην κυπριακή ΑΟΖ, είναι τόσο απαράδεκτη, που απαιτείται η καταγγελία της παντού. Αυτοί δεν είναι σύμμαχοι, αλλά εχθροί. Έστησαν μία απαίσια ιστορία εναντίον του Ελληνισμού, και ορθώς η καταδίκη είναι καθολική. Και δεν αναφέρομαι στο περίεργο ΑΚΕΛ, στο «κομμουνιστικό» κόμμα της Κύπρου που αναζητά πάντα δικαιολογίες για τους Βρετανούς. Όλοι γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα. Όποιος όμως δίνει άλλοθι για να τρέφεται η τουρκολαγνεία της Βρετανίας, είναι εξίσου ένοχος και συνένοχος για την εγκληματική της στάση.

Για να θυμόμαστε πάντα...

Όταν είχαμε πάει στο Κραν Μοντανά, όπου επιχειρήθηκε η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και έσωσε την παρτίδα ο Νίκος Κοτζιάς, κάποια στιγμή είπε κάποιος ότι ήρθε και ο Αλαν Ντάνκαν, δείχνοντας προς το μέρος ενός απίθανου τύπου, που ερχόταν προς το μέρος μας με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Αργότερα πληροφορηθήκαμε ότι με το που εισήλθε στην αίθουσα οργανωμένα και σχεδιασμένα ο εν λόγω υφυπουργός Ευρώπης της Βρετανίας εκνεύρισε στον ύψιστο βαθμό τον Πρόεδρο της Κύπρου, Νίκο Αναστασιάδη. Ο Κοτζιάς, που βρισκόταν στην αίθουσα μόνο που δεν τον πήρε από τον γιακά. Μου περιέγραψαν το ...θέαμα: Ο Κοτζιάς ψηλός, ως γνωστόν, ο Αλαν Ντάνκαν ένας νάνος μπροστά του, να ακούει σαν μαθητούδι.

Την έκανε βεβαίως τη ζημιά, όταν μετά την κατάρρευση των συνομιλιών στήριξε το ψεύτικο αφήγημα των Τούρκων και του Νορβηγού Έιντε, ότι έφταιγε ο Αναστασιάδης. Ενώ η πραγματικότητα είναι άλλη: Οι Τούρκοι ήθελαν και την ...Πάφο. Και το γράφω όσο πιο απλά για να καταλάβουν οι αγαπητοί αναγνώστες τι αντιμετώπισαν στην Ελβετία ο πρόεδρος της Κύπρου και ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας.

Η βρετανική υποστήριξη στην Τουρκία δεν είναι κάτι το νέο. Είναι η επανάληψη μίας βρώμικης θέσης, που εκπορεύεται από τον ανθελληνισμό των Βρετανών. Δεν είναι σύμμαχοι μας οι Εγγλέζοι, ούτε στο ΝΑΤΟ, ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι οι απολογητές της Τουρκίας. Αλλά δεν θα είναι για πολύ. Ευτυχώς εγκαταλείπουν την Ε.Ε. όπου έπαιξαν ρόλο «καταστροφέα» και στο ΝΑΤΟ, η αγαπημένη τους Τουρκία, ακόμα και αν ακυρώσει την παραγγελία των ρωσικών S-400 θα είναι πάντα ένα μίασμα. Δεν μπορούν να γυρίσουν το ποτάμι πίσω.

Στην Κύπρο πρέπει να πάρουν αποφάσεις και για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπιστεί η βρετανική προκλητικότητα. Πρέπει να βρεθεί τρόπος να φύγουν οι βρετανικές βάσεις. Είναι άντρο φιλοτουρκισμού. 

Οι Εγγλέζοι πρακτορεύουν τα συμφέροντα της Τουρκίας στην Κύπρο. Ο κ. Αναστασιάδης στην Λευκωσία και ο πρωθυπουργός Τσίπρας στην Αθήνα, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να καλύπτουν την βρετανική τουρκολαγνεία. Διαφορετικά θα είναι συνένοχοι. 

Απαιτείται δράση τώρα και συγκρουσιακή καταγγελία της Βρετανίας.

M.Ignatiou.com

Σε αντίθεση με την απαράδεκτη πρακτική των Βρετανών, να υποστηρίζουν σε όλα τα θέματα την κατοχική δύναμη Τουρκία, οι Αμερικανοί εξέπληξαν με τη θετική στάση τους στο θέμα των τουρκικών προκλήσεων εναντίον της κυπριακής ΑΟΖ, καθώς τάχθηκαν εναντίον της Άγκυρας.

Πρόκειται για ένα γεγονός. Υποστήριξαν την Κύπρο με ισχυρό τρόπο, για πρώτη φορά. Διότι τα συμφέροντα είναι πολλά.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι ΔΕΝ παρασύρθηκαν από τους αιώνιους εχθρούς της Κύπρου, τους Βρετανούς, και μάλιστα οι απόψεις τους συγκρούονται. 

Οι Αμερικανοί διαφοροποιήθηκαν εντελώς.

Οι ΗΠΑ κατήγγειλαν τις τουρκικές προκλήσεις, ζήτησαν από τους Τούρκους να αποχωρήσουν και να τερματίσουν τις δραστηριότητές τους εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επίσης σοβαροί Αμερικανοί αξιωματούχοι μίλησαν τηλεφωνικά με τους ομολόγους τους και τους κάλεσαν να ...συνέλθουν.

Χθες ο πρέσβης των ΗΠΑ μίλησε ξανά για το θέμα, απαντώντας σε ερωτήσεις συναδέλφων δημοσιογράφων, αλλά κάπου έγινε το λάθος και η κακή μετάφραση, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν και λάθος εντυπώσεις.

Ο κ. Τζέφρι Πάιατ, ήταν ξεκάθαρος για την αμερικανική υποστήριξη προς την Κύπρο στο θέμα των τουρκικών προκλήσεων στην ΑΟΖ. Με τον Αμερικανό πρέσβη μπορεί να διαφωνήσει κανείς σε αρκετά θέματα, αλλά σίγουρα πρέπει να συμφωνήσουμε με τη δήλωση του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην ιστοσελίδα hellasjournal και στο κανάλι OPEN, για την κυπριακή ΑΟΖ. Σύμφωνα με πληροφορίες, για να γίνει αυτή η δήλωση, ο κ. Πάιατ έπαιξε καθοριστικό ρόλο.

Όταν γίνονται κάποια σωστά πράγματα για την Ελλάδα και την Κύπρο από τους Αμερικανούς, πρέπει να έχουμε το θάρρος να το λέμε. Όταν δεν συμφωνούμε μαζί τους ακόμα και σε διεθνή ζητήματα, επίσης πρέπει να το λέμε. Αλλά για την ΑΟΖ είπαν το σωστό.  Όταν παίζουν τους Πόντιους Πιλάτους στο Αιγαίο πρέπει να διαμαρτυρόμαστε. Χωρίς αμφιβολία. Να διαμαρυρόμαστε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας.

Όταν συνεχίζουν να υποστηρίζουν τη ρατσιστική λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας για το νησί, πρέπει να είμαστε απέναντι και να εξηγούμε το αυτονόητο: ότι είναι λύση-διάλυση που θα οδηγήσει σε πόλεμο. Ήδη άρχισαν να το καταλαβαίνουν.

Χθες, λοιπόν, ο Πάιατ δεν βρέθηκε απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Και ανέδειξε και κάτι άλλο που πέρασε απαρατήρητο: Την υποστήριξη των Αμερικανών στον άξονα Ισραήλ, Κύπρος, Ελλάδα.

Πάνω απ’ όλα, ήταν απόλυτος (έστω και αν δεν το ...φώναξε): ότι η Ουάσιγκτον διαφωνεί με το Λονδίνο και τον ανεκδιήγητο υπουργό Ευρώπης, Άλαν Ντάνκαν.

Προσωπικά έχω μία διαφωνία στο σημείο για το διαμερισμό των εσόδων από το κυπριακό φυσικό αέριο, με τους Τουρκοκύπριους στην εξής βάση: Πρέπει να γίνει η διανομή των όποιων εσόδων σύμφωνα με το ποσοστό του πληθυσμού, όχι στο 50-50, σε ίσο ποσοστό μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Αυτό αποτελεί και παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων.

Η ακριβής φρασεολογία που χρησιμοποιεί ένας διπλωμάτης, ιδιαίτερα δε στην άκρως ευαίσθητη από πολλές απόψεις θέση του Τζέφρι Πάιατ, είναι χρήσιμη για την εξαγωγή ορθών συμπερασμάτων. Μην λησμονούμε ασφαλώς, ότι ο κάθε πρεσβευτής, εκπροσωπεί στην Ελλάδα τα συμφέροντα της χώρας του, όπως και οι Έλληνες πρεσβευτές τα συμφέροντα της Ελλάδας στις πρωτεύουσες που έχουν σταλεί... 

Ας δούμε, ποια ήταν η απάντησή του:

«Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω λέγοντας, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εστιάσει πολύ την προσοχή τους στην υπό ανάδυση τριμερή σχέση ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ. Αυτό αντανακλά την εκ μέρους μας αναγνώριση ότι η Ανατολική Μεσόγειος έχει αναδυθεί εκ νέου ως μια ζώνη ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων και σε αυτό το πλαίσιο, η σχέση μας [των ΗΠΑ] με τους τρεις δημοκρατικούς μας εταίρους, είναι ιδιαίτερα σημαντική.

»Αυτός είναι ο λόγος που εξηγεί γιατί ο υπουργός Εξωτερικών Πομπέο ταξίδεψε στην Ιερουσαλήμ την άνοιξη με σκοπό να συμμετάσχει στην τριμερή με τον πρωθυπουργό Νετανιάχου, [και] τον πρωθυπουργό Τσίπρα.

»Στην ερώτηση συγκεκριμένα για την κυπριακή ΑΟΖ και τις τουρκικές δραστηριότητες – γεωτρήσεις, είδατε την πολύ γρήγορη και καθαρή αντίδραση της κυβέρνησής μου μέσω του εκπροσώπου μας στην Ουάσιγκτον και ξεχωριστά, την έμφασή μας στην αποφυγή ενεργειών που κλιμακώνουν και προκαλούν.

»Υπό αυτή την άποψη, θα σημείωνα επίσης, ότι η μακροπρόθεσμη ελπίδα μας – και αυτό είναι πάλι ενσωματωμένο στην υποστήριξή μας για Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ – η μακροπρόθεσμη ελπίδα μας είναι, ότι τα ενεργειακά ζητήματα της Ανατολικής Μεσογείου θα έπρεπε να γίνουν οδηγός συνεργασίας, αμοιβαίας νίκης και όχι να οδηγήσουν σε διένεξη [our long term hope is that energy issues in the Eastern Mediterranean should become a driver of cooperation, a win-win, as opposed to a driver of conAict].

»Είναι πολύ σημαντικό από αυτή την άποψη, ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης έχει ρητά προτείνει τη δημιουργία ενός δεσμευμένου λογαριασμού [escrow account], ώστε οποιοδήποτε πόροι από τις κυπριακές δραστηριότητες – γεωτρήσεις θα πρέπει να μοιραστούν εξίσου ανάμεσα στις κοινότητες [proposed the creation of an escrow account so that any resources from Cypriot drilling activities would be shared equally among the communities].

»Θα σημείωνα επίσης την πολύ ισχυρή υποστήριξη την κυβέρνησής μου για τις προσπάθειες που έχει κάνει η ελληνική κυβέρνηση να εμπλακεί με, και να αναπτύξει κανόνες στην πορεία με την Τουρκία [engage with and develop rules of the road with Turkey]. Είναι πολύ σημαντικό που ο πρωθυπουργός Τσίπρας ταξίδεψε στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη.

»Είναι εξαιρετικά σημαντικό το ότι ο υπουργός Αποστολάκης και ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών Παρασκευόπουλος, συνεχίζουν να προσφέρουν και να ενθαρρύνουν έναν διάλογο ανάμεσα στην Αθήνα και την Άγκυρα για μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης.

»Στο τέλος της ημέρας, η Τουρκία είναι ένας σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. Όλοι επιδιώκουμε να διασφαλίσουμε ότι αυτός ο ΝΑΤΟϊκός σύμμαχος παραμένει αγκυροβολημένος [remains anchored] στη Δύση, αγκυροβολημένος στους ευρω-ατλαντικούς θεσμούς και πράγματι, θα υποστήριζα πως ανάμεσα στα 29 κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν σύμμαχο περισσότερο ευθυγραμμισμένο με μας από την Ελλάδα, στη σημασία της διατήρησης της Τουρκίας αγκυροβολημένης στη Δύση [the United States has no ally more closely aligned with us on the importance of keeping Turkey anchored in the West than Greece].

»Οπότε, έχουμε μιλήσει καθαρά για τον χαρακτήρα κλιμάκωσης αυτών των δραστηριοτήτων – γεωτρήσεων [we have spoken clearly on the escalatory nature of these drilling activities], αλλά είμαστε επίσης επικεντρωμένοι όχι απλά στη διατύπωση της πολιτικής μας, αλλά και προσπαθούμε να σχηματοποιήσουμε εκ νέου και να ανακατευθύνουμε [reframe and redirect] αυτά τα ζητήματα, κατά τρόπον που είναι προς όφελος όλων.»

Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας.

Hellasjournal

Λένε πως ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν.

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Στη προκειμένη περίπτωση, ο ελληνικός λαός είχε τις τελευταίες δεκαετίες για ηγέτες κάτι τύπους ψεύτες, απατεώνες, κλεφτές του κρατικού κορβανά, αδίστακτους ανθρώπους της νύχτας, ανίκανους δανδήδες, σοκολατόπαιδα που δεν δούλεψαν ποτέ στην ζωή τους, lifestyle ξανθές και μοιραίες, άθεους χωρίς κανένα ιερό και όσιο, διάφορα παχύδερμα που το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι το πώς θα φάνε περισσότερο και τέλος, εν ψυχρώ προδότες που η μόνη ικανότητα τους ήταν να ξεπουλήσουν την εθνική κυριαρχία αυτής της χώρας.

• Υπάρχουν τρία βασικά στάδια αποχαύνωσης και εξόντωσης ενός λαού : Το πρώτο είναι η καλλιέργεια της πνευματικής του καθυστέρησης και της ηλιθιοποίησης του. Αυτό επιτυγχάνεται με τον πολυετή βομβαρδισμό του με τόνους ηλιθιότητας, τηλεοπτικής βλακείας, ευδαιμονικού καταναλωτισμού και στοχευόμενου αποπροσανατολισμού. Έτσι πλάθεις ένα αναίσθητο και ανάλγητο λαό.
• Το δεύτερο είναι η οικονομική του εξόντωση βάσει του δόγματος, «Σοκ και Δέος». Αφού τον βαυκάλιζες επί χρόνια με μια απατηλή δανειακή ευδαιμονία, του δίνεις μια κατακούτελα και του αφαιρείς κάθε δυνατότητα επιβίωσης αφήνοντας τον να «κρυώνει» αβοήθητος και απελπισμένος να είναι ανίκανος να αντιδράσει.
• Το τρίτο είναι να αναγκάσεις όσους κατάφεραν ακόμα να μπορούν να σκέπτονται να φύγουν στο εξωτερικό. Έτσι όλη η αφρόκρεμα του ελληνισμού πήρε την άγουσα προς το εξωτερικό, προς άλλες πατρίδες αφήνοντας πίσω τους τα απομεινάρια της εθνικής μας απογοήτευσης και ένα διογκούμενο στίφος αλλοφύλων και αλλόθρησκων που συνεχίζει να εισβάλει ανεξέλεγκτο, έτοιμο να λεηλατήσει ότι απέμεινε από αυτή τη δύσμοιρη χώρα.

Η προδοσία ενός λαού, ενός έθνους, μιας θρησκείας και μιας πατρίδας, έχει φυσικά και όνομα και ταυτότητα. Είναι όλοι αυτοί που κυβέρνησαν αυτή την χώρα τις τελευταίες δεκαετίες όπου η υποκρισία, το ψευδός, η μειοδοσία, η κοροϊδία και το αίσχος τους, ξεπέρασε κάθε όριο. Είναι παράλληλα και οι ποιμένες αυτού του λαού που εγκατέλειψαν τον ποίμνιο στη τύχη του ενώ ταυτιστήκαν με το προδοτικό πολιτικό κατεστημένο και ευλόγησαν την παγκοσμιοποίηση σαν το αποκορύφωμα του φαρισαϊσμού τους.

.

• Υποκριτές, φαρισαίοι ρασοφόροι, πολιτικοί χωρίς κανένα ιερό και όσιο, είναι όλοι υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα αυτή της χώρας και της καθημερινής μας εξαθλίωσης αλλά και αποχαύνωσης. Υπεύθυνοι είμαστε και όλοι εμείς που τους ακολουθήσαμε βάσει του θεωρήματος, «θα φάνε αυτοί αλλά θα φάω και εγώ». Τα ψεύτικα θέλγητρα μιας δανειακής και υποθηκευμένης σε τοκογλυφικούς καρχαρίες αναλγησίας, υπονόμευσαν τις όποιες προοπτικές για ένα τόπο με τεράστια ιστορία και μοναδική παράδοση. 
• Οι σειρήνες της απάτης, του πολιτικού συστήματος και μιας ιεραρχίας συνοδοιπόρο του, έκαναν καλά την δουλειά τους να δημιουργήσουν ένα λαϊκό μόρφωμα χωρίς αντανακλαστικά αντίδρασης στο κατρακύλισμα του προς τον γκρεμό.

Σε όλα αυτά το μόνο ερώτημα που απομένει είναι αν μπορούμε ακόμα να διακρίνουμε πως μπορούμε να αντιδράσουμε και να ανατρέψουμε αυτόν τον θανατηφόρο κατήφορο. Ζούμε σε μια ευλογημένη χώρα, σε μια από τις πιο πλουσιότερες χώρες στον κόσμο. Να συνειδητοποιήσουμε πως αυτή η χώρα είναι η δική μας χώρα και κυρίως να πάψουμε να φοβόμαστε ένα σάπιο και διεφθαρμένο κατεστημένο. Οι πριν από εμάς έζησαν σε πολύ χειρότερες συνθήκες και όμως δεν έσκυψαν το κεφάλι. Μόνο τότε όλα τα παράσιτα, οι χαμαιλέοντες και οι εφιάλτες, θα γίνουν θλιβερό παρελθόν.

Ο αγώνας δύσκολος αλλά...«Θα τον Μεθύσουμε τον Ήλιο συ Ουρανέ»!

nikosxeiladakis

Η νέα παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία έρχεται να διαλύσει, για μια ακόμη φορά, τις ψευδαισθήσεις και αυταπάτες των, ενδοτικών – φοβικών, πολιτικών ηγεσιών και των κομμάτων τους σε Αθήνα και Λευκωσία.

Γράφει ο Νίκος Ιγγλέσης(*)

Η Τουρκία, με το πλωτό γεωτρύπανο «Φατίχ – Πορθητής», επιχειρεί θαλάσσια γεώτρηση εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), αλλά και επί της υφαλοκρηπίδας της Κύπρου, περίπου 40 ναυτικά μίλια δυτικά της Πάφου. Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει, σύμφωνα με το διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, ανακηρύξει ΑΟΖ και την έχει οριοθετήσει με την Αίγυπτο και το Ισραήλ.

Η Άγκυρα με την παράνομη ενέργειά της δεν αμφισβητεί απλά τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πόρων της νήσου, αλλά ουσιαστικά την ίδια την ανεξαρτησία του κυπριακού κράτους. Κράτους διεθνώς αναγνωρισμένου μέλους του ΟΗΕ, της Ε.Ε. και άλλων Διεθνών Οργανισμών.

Η νεοοθωμανική – αναθεωρητική Τουρκία φιλοδοξεί να καταστεί ηγεμονική περιφερειακή δύναμη και να συνδιαλέγεται υπό ίσους όρους με τις Μεγάλες Δυνάμεις. Για το σκοπό αυτό, εκτός των άλλων, υλοποιεί ένα μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμα και αναπτύσσει, με εντατικούς ρυθμούς, την εγχώρια πολεμική βιομηχανία της. Η υλοποίηση της τουρκικής στρατηγικής συνίσταται :

• Σε σαφές μήνυμα προς τ’ άλλα κράτη της περιοχής, τις Μεγάλες Δυνάμεις και τις διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες ότι καμιά εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη δική της συμμετοχή και ανεξάρτητα από τις πρόνοιες του διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας. Η Άγκυρα διακηρύσσει ένα «διεθνές δίκαιο» αλα-τούρκα (Κυπριακή Δημοκρατία ).
• Στην επιβεβαίωση της μη αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας που τη θεωρεί «εκλιπούσα». Την υπογράμμιση ότι η Κύπρος είναι συνεταιριστικό κράτος και ότι οι τουρκοκύπριοι είναι συνιδιοκτήτες και όχι μειονότητα. Τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυπριακή κυβέρνηση την αποκαλεί Ελληνοκυπριακή Διοίκηση της Νότιας Κύπρου.
• Στην προβολή στρατιωτικής ισχύος στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου, για την οποία, ως νησί, της αναγνωρίζει μόνο χωρικά ύδατα 12 ναυτικών μιλίων αλλά όχι ΑΟΖ 200 ναυτικών μιλίων. Την ίδια θέση προβάλει και για τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένου του Καστελόριζου και την Κρήτη.

Απέναντι στο νεοοθωμανικό αναθεωρητισμό και την τουρκική επιθετικότητα ο Ελληνισμός οφείλει να απαντήσει άμεσα και αποφασιστικά πριν είναι πολύ αργά. Πρέπει να σταλεί το μήνυμα στην Τουρκία, στις Μεγάλες Δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Βρετανία κλπ) καθώς και τα κράτη της περιοχής (Αίγυπτος, Ισραήλ κλπ) ότι οι Έλληνες είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τα έσχατα εθνικά συμφέροντά τους με κάθε τρόπο ακόμα και με τα όπλα αν χρειαστεί. Αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος αποφυγής μιας πολεμικής αναμέτρησης που κανένας δεν επιθυμεί. Αυτός είναι επίσης ο ασφαλέστερος τρόπος για να εξασφαλίσουμε τη συμπαράσταση των όποιων συμμάχων έχουν κοινά συμφέροντα με τον Ελληνισμό, οι οποίοι όμως δεν πρόκειται να πολεμήσουν για μας αν εμείς δε δείξουμε θέληση και αποφασιστικότητα.

Κάθε πρόκληση που μένει ουσιαστικά αναπάντητη αυξάνει τις διεκδικήσεις της άλλης πλευράς. Αν η τουρκική επίθεση στην ΑΟΖ της Κύπρου δε σταματήσει τώρα θα επαναληφθεί σύντομα στο Αιγαίο. Η φοβική και κατευναστική πολιτική που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες οδηγεί αναπόφευκτα στον πόλεμο ή στην παράδοση άνευ όρων, προκειμένου να αποφευχθεί μια στρατιωτική αναμέτρηση.

Η Ελλάδα δε δικαιούται να παραμένει απλώς «ψύχραιμος» παρατηρητής της τουρκικής εισβολής στην ΑΟΖ της Κύπρου. Η Ελλάδα είναι, σύμφωνα με τις – ισχύουσες ακόμη τυπικά - Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1959, εγγυήτρια δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας και οφείλει να υπερασπιστεί τα νόμιμα δικαιώματα της τελευταίας. Σε διαφορετική περίπτωση θα θεωρηθεί απ’ όλους, συμμάχους και αντιπάλους, αναξιόπιστο κράτος. Η αδύναμη στρατιωτικά Κύπρος δεν μπορεί να αφεθεί μόνη να αντιμετωπίσει, με διπλωματικά διαβήματα, την τουρκική ισχύ όχι μόνο για λόγους ηθικούς αλλά γιατί το ντόμινο που θα ακολουθήσει θα απειλήσει ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο.

Το γεωτρύπανο «Πορθητής» στην εισβολή του στην κυπριακή ΑΟΖ συνοδεύεται και προστατεύεται από τουρκικά πολεμικά πλοία. Στις αρχές του 2018 τουρκικά πολεμικά παρεμπόδισαν το γεωτρύπανο της ιταλικής ENI να πραγματοποιήσει γεώτρηση στο «τεμάχιο 3» της κυπριακής ΑΟΖ. Τότε ούτε η Ιταλία (βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο), ούτε η Ελλάδα, ούτε κανείς άλλος αντέδρασαν με ουσιαστικό τρόπο. Για την Τουρκία «τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Δεν μπορεί οι σφετεριστές να συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες στην ΑΟΖ της Κύπρου και κανένας να μην αμφισβητεί τους πλαστούς τίτλους που προβάλουν.

Καλά είναι τα διπλωματικά διαβήματα και οι δηλώσεις των διαφόρων υπουργείων Εξωτερικών αλλά το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό πρέπει να είναι παρόν και να κάνει τουλάχιστον «επίδειξη σημαίας» στην κυπριακή ΑΟΖ. Τότε και μόνον τότε η Τουρκία θα καταλάβει ότι ο Ελληνισμός δεν παίζει με τα εθνικά συμφέροντά του και ο κάθε σύμμαχος θα αντιληφθεί ότι μπορεί να λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής ισχύος που θα εξαναγκάσει σε αναδίπλωση τους νεοοθωμανούς. Κανείς, ούτε οι Μεγάλες Δυνάμεις, ούτε τα κράτη της περιοχής δεν έχουν κανένα συμφέρον από τη γιγάντωση της τουρκικής επιθετικότητας και αλαζονείας που ήδη βιώνουν.

Δυστυχώς όμως ενώ οι κίνδυνοι ζώνουν τον Ελληνισμό οι πολιτικές ηγεσίες στην Αθήνα ασχολούνται με τα μικροπολιτικά συμφέροντά τους. Σκιαμαχούν για την υπόθεση της Novartis, για τον Πολάκη, το Ρουβίκωνα, την κρουαζιέρα του Τσίπρα, τη Βενεζουέλα και επικεντρώνονται στο πως δε θα αυξηθεί η δύναμη των κομμάτων που χαρακτηρίζουν ως λαϊκιστικά ή ακροδεξιά στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου. Έχουν άγνοια για το πώς λειτουργεί το διεθνές κρατοκεντρικό σύστημα, στερούνται εθνικής στρατηγικής και διχάζουν τους Έλληνες για δευτερεύοντα ζητήματα.

Ο ύψιστος κίνδυνος είναι, όπως είχαμε γράψει στο άρθρο «Υδρογονάνθρακες: Ευλογία ή κατάρα» (4-3-19), οι λοιποί κρατικοί δρώντες και οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες βλέποντας τις φοβικές και κατευναστικές αντιδράσεις της Ελλάδας να τη θεωρήσουν μαζί με την Κύπρο ως αναλώσιμα κράτη που με μια ισχυρή πίεση θα υποχωρήσουν στις τουρκικές αξιώσεις και έτσι η εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της Ανατολικής Μεσογείου θα γίνει απρόσκοπτα. Αν ο Ελληνισμός δεν είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί τα νόμιμα δίκαιά του, τότε κανείς άλλος δε θα το κάνει και όλοι θα κοιτάξουν να εξασφαλίσουν τα επιμέρους οικονομικά συμφέροντά τους, συμβιβαζόμενοι με την Άγκυρα.

Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι το «προκεχωρημένο οχυρό» του ελληνικού έθνους που αν αφεθεί να καταρρεύσει τίποτα δε θα μπορέσει να συγκρατήσει την τουρκική πλημμυρίδα. Οι υπάλληλοι της ευρωκρατίας των Βρυξελλών και του Βερολίνου, οι αριστεροδεξιοί εθνομηδενιστές και οι απάτριδες υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης συνειδητά αδιαφορούν, σπέρνουν τη σύγχυση και διχάζουν τους πολίτες για να αποδυναμώσουν τις αντιστάσεις τους.

Ας τους δώσουμε μια πρώτη απάντηση στις ευρωεκλογές.

(*) Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Το τελευταίο βιβλίο του «Στρατηγικές Επιλογές Επιβίωσης του Ελληνισμού» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Στοχαστής»

Hellasjournal

Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές. Ευρωπαϊκές εκλογές. Θα μας μιλήσουν για την ανάγκη να μπει φραγμός στην ακροδεξιά λαίλαπα. Θα μας καλέσουν να υποστηρίξουμε την πρόοδο απέναντι στην αντίδραση.

Γράφει ο ΡΟΥΝΤΙ ΡΙΝΑΛΝΤΙ

Η Ε.Ε. αποτελείται σήμερα από 30 χώρες κι όχι από 10. Η πραγματικότητά της είναι πολύ διαφοροποιημένη και οι αντιθέσεις της περισσότερο οξυμένες παρά ποτέ. Στην ευρωζώνη συμμετέχουν 17 χώρες. Στην ευρωπαϊκή οικογένεια, υπό διαφορετικό στάτους, συμμετέχουν οι περισσότερες

βαλκανικές χώρες. Ορισμένες είναι υποψήφιες για ένταξη. Η Ελλάδα, ενώ ανήκει από παλιά στην ΕΟΚ και στην Ε.Ε. μοιάζει μετά τα μνημόνια και τα πολλαπλά δεσμά να μην λαμβάνεται υπόψη. Ούτε καν στα μείζονα θέματα που αφορούν την ιδιαίτερη περιοχή μας, τα Βαλκάνια.
Κι όμως, όσα θα θίξουμε στη συνέχεια δεν απασχολούν κανέναν από όσους θα διεκδικήσουν ψήφους σε τρεις εβδομάδες. «Τσακαλώτο δώστα όλα», «Κυριάκο φέρε επενδύσεις». Μετά το νομοσχέδιο στο χώρο της Παιδείας, τώρα η Βουλή «παίζει» παροχολογία από την μια και καταδίκη του «πολακισμού» από την άλλη. Η ρευστοποίηση χωρών και συνόρων, ο θανάσιμος ανταγωνισμός με πεδίο τα Βαλκάνια, τα πυρηνικά προγράμματα Τουρκίας, Βουλγαρίας και Ουκρανίας (πρόσφατα νέο ατύχημα) δεν απασχολούν. Το Καστελλόριζο είναι πολύ, παρά πολύ μακριά. Πιο μακριά από την Ισπανία και την Βενεζουέλα…

Δεν υπάρχει «κανονικότητα» στον ορίζοντα

Ψεύδονται όσοι διαδίδουν ότι η χώρα επέστρεψε στην κανονικότητα και ότι όπου να ‘ναι επιστρέφουμε στην θέση που δικαιωματικά έχουμε. Δηλαδή στην καρδιά της Ευρώπης και των ανεπτυγμένων χωρών του κόσμου, ηγέτιδα δύναμη των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Η εποπτεία των επικυρίαρχων δεν έχει επ’ ουδενί τελειώσει. Το δηλώνουν άλλωστε ανοικτά. Χρειάζονται άλλα τέσσερα χρόνια για να μιλάμε για κανονικότητα.

Όμως η εκτίμηση ότι δεν υπάρχει κανονικότητα απορρέει πρωτίστως από την ρευστότητα και τις αναφλέξεις που εγκυμονούνται στην περιοχή. Από τα Βαλκάνια, στο Αιγαίο και την Ν.Α. Μεσόγειο. Η γεωπολιτική διάσταση θα διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στις εξελίξεις και αυτό είναι που απαγορεύει κάθε πανηγυρισμό. Ακόμα και ο διαχωρισμός της λείας εσωτερικά από τους δανειστές δεν έχει ολοκληρωθεί και ολόκληρη η περιοχή που περιγράψαμε αποτελεί πεδίο σκληρού ανταγωνισμού όλων των μεγάλων δυνάμεων. Δηλαδή των ΗΠΑ, της Ε.Ε. (Γερμανίας και Γαλλίας κυρίως), της Ρωσίας και της Κίνας. Πεδίο όμως δραστηριότητας και επέκτασης και της Τουρκίας. Η γειτονική χώρα έχει ξεφύγει από την παραδοσιακή θέση που είχε στον 20ό αιώνα, ως σύμμαχος πότε της Γερμανίας και μεταπολεμικά των ΗΠΑ.

Για παράδειγμα, οι μεγάλες αλλαγές στα Βαλκάνια σημαδεύονται από την άμεση παρουσία των ΗΠΑ σε περιοχές όπου πριν δεν υπήρχαν αλλά και από την επανάκαμψη της Τουρκίας με οθωμανικούς σχεδιασμούς. Οι κλασικές δυνάμεις, Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία, Γαλλία και Αγγλία έχουν περιορισμένο ρόλο σε σχέση με άλλες εποχές. Παρόλα αυτά, ιδιαίτερα η Γερμανία και η Γαλλία, μέσω της Ε.Ε. και των δομών της, προσπαθούν να διατηρήσουν και να αυξήσουν την παρουσία τους σε αυτό το επίκεντρο. Φοβούνται μήπως η παρουσία των ΗΠΑ τους εκτοπίσει και ο καταμερισμός «οικονομική κυριαρχία Ε.Ε. – στρατιωτική παρουσία ΗΠΑ» μπερδευτεί και αλλάξει σημαντικά υπέρ των ΗΠΑ. Και βέβαια, υπάρχει και το πρόβλημα του αυξημένου ρόλου που διεκδικούν άλλες δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ρωσία.

Ολόκληρη η περιοχή είναι υπό ρευστοποίηση. Τίθεται ζήτημα συνόρων ανοικτά και επίσημα, ενεργοποιούνται δε ποικίλοι μηχανισμοί.

Μέσα σε αυτό το σύνθετο τοπίο έχει σημασία ο ρόλος και η ενεργητικότητα κάθε χώρας. Το πώς αυτή αντιμετωπίζεται από τις μεγάλες δυνάμεις αλλά και όσες ακόμα έχουν ανάμιξη. Το ενδιαφέρον είναι ότι η Ελλάδα δεν υπολογίζεται καθόλου από τους επικυρίαρχους. Η πλήρης ευθυγράμμισή της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θεωρείται δεδομένη και μάλλον εκ των προτέρων δηλωμένη από όποια παράταξη θέλει να αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης. Αυτός είναι ο ρόλος για τον οποίο «λήσταρχοι», έμποροι ναρκωτικών, σφαγείς των βαλκανικών αναμετρήσεων και εκπρόσωποι προτεκτοράτων της Βαλκανικής «ακούγονται» περισσότερο από τους έλληνες ιθύνοντες σε όλα τα τεκταινόμενα.

Επί ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα υπήρξαν τρία μέγιστα τέτοια παραδείγματα: Δύο διασκέψεις για τα Δυτικά Βαλκάνια στις οποίες η Ελλάδα δεν πήρε μέρος και φυσικά, η Συμφωνία των Πρεσπών, το «διπλωματικό αριστούργημα» κατά Τσίπρα, που έγινε με παραγγελία ΗΠΑ-Γερμανίας.

Βαλκάνια, Δυτικά Βαλκάνια… ελαστικοί όροι
Κάποτε τα Βαλκάνια σήμαιναν πέντε χώρες. Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Αλβανία, Ελλάδα και το τμήμα της ευρωπαϊκής Τουρκίας. Μετά τα πράγματα άλλαξαν. Τα Βαλκάνια αποτελούνται από 11 χώρες, δηλαδή από τα κράτη και τα προτεκτοράτα που προέκυψαν από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας (Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κόσσοβο, ΠΔΓΜ, Μαυροβούνιο).

Σιγά-σιγά από το λεξιλόγιο των δυτικών σχηματισμών (χώρες, ενώσεις κ.λπ.), η έννοια Βαλκάνια αποσύρεται και στη θέση της μπαίνει ο όρος Ν.Α. Ευρώπη, Ν.Α. Μεσόγειος. Στην συνέχεια ανακαλύπτεται ο όρος Δυτικά Βαλκάνια, εξίσου ελαστικός. Για παράδειγμα το 2016, για να αντιμετωπιστεί το κύμα προσφύγων που θα έπαιρνε την βαλκανική οδό προς την Ευρώπη, γίνεται σύνοδος των Δυτικών Βαλκανίων στην οποία παίρνει μέρος η Βουλγαρία (!) αλλά αποκλείεται εντυπωσιακά η Ελλάδα. «Λογικό», αφού οι πρόσφυγες έπρεπε να εγκλωβιστούν στο έδαφός της. Τώρα που οι Γερμανοί, κατά πρώτο λόγο, θέλουν να δημιουργήσουν έναν βαλκανικό διάδρομο για να φτάσουν ως την Θεσσαλονίκη και την θάλασσα, ονομάζουν τα Δυτικά Βαλκάνια ως εξής:

«Ο όρος “Δυτικά Βαλκάνια” έχει γεωγραφική και πολιτική διάσταση. Εισήχθη για πρώτη φορά στη γλώσσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σύνοδο κορυφής που πραγματοποιήθηκε στη Βιέννη το 1998 και αναφέρεται στα κράτη που συνθέτουν τη Βαλκανική Χερσόνησο, τα οποία δεν είναι ακόμη κράτη μέλη της Ε.Ε. Επί του παρόντος, αυτό περιλαμβάνει την Αλβανία μαζί με τα διάδοχα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας: τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Κοσσυφοπέδιο, τη Βόρεια Μακεδονία, το Μαυροβούνιο και τη Σερβία. Δεν περιλαμβάνει τη Σλοβενία και την Κροατία, οι οποίες προσχώρησαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 και το 2013 αντίστοιχα».

Πάλι η Ελλάδα εκτός. Στην πρόσφατη σύνοδο που συγκάλεσε η Γερμανία αποκλείστηκε η Ελλάδα, ενώ είναι γνωστό ότι έχει σημαντικά προβλήματα με τους γείτονες και δέχεται προκλήσεις ή απειλές. Από το μακεδονικό ζήτημα και τις πτυχές του, αλλά και από την αλβανική επιθετικότητα που ενισχύεται και τροφοδοτείται και μέσα από τέτοιες διασκέψεις.

Ήδη στα σύνορα έχουν αποσταλεί γερμανοί αστυνομικοί γιατί η Ελλάδα θεωρείται δίαυλος προσφυγικών ροών και μάλλον τα σύνορα της Ευρώπης κλείνουν στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας.

Όταν αφήνονται άνετα οι αλβανικές αρχές να ετοιμάζουν νέα Σεπτεμβριανά σε βάρος της ελληνικής εθνικής μειονότητας, όταν οι σκοπιανές αρχές κι άλλα ιδρύματα θα θέτουν ζητήματα «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα, όταν στην Θράκη, όσες χάρες και αν έκαναν οι Γαβρόγλου-Τσίπρας προς την τουρκική πλευρά, ανά πάσα στιγμή θελήσουν οι τούρκοι επεκτατιστές ανοίγει το θέμα της «αυτονομίας», όταν η ρητορική του Ερντογάν για τους γκιαούρηδες που πέταξαν στην θάλασσα της Σμύρνης και τις ποντιακές «συμμορίες» που εξαφάνισαν, δεν απαντιούνται καν, τότε καταλαβαίνει κανείς τι εκθέσεις θα συντάσσουν οι πρεσβείες των επικυρίαρχων στην Αθήνα προς τους προϊστάμενούς τους. Κυρίως τι σχεδιασμούς και τι εντολές παίρνουν για όλες τις πτυχές της πολιτικής και γεωπολιτικής εξέλιξης.

Υπό αυτήν την έννοια, η κατάσταση θυμίζει τις αρχές του 20ου αιώνα και ως προς την ανυποληψία του ελληνικού πολιτικού κόσμου. Σήμερα, βέβαια, η Τουρκία ανακτά δύναμη (νεο-οθωμανική) ενώ η Ελλάδα αποδυναμώνεται εντελώς ως παρασιτική απόφυση της Δύσης.

Λέγεται ότι ο αμερικάνικος παράγοντας ενδιαφέρεται ακόμα και για το πώς θα πάνε μικροί εκλογικοί σχηματισμοί, γιατί η ρευστότητα μπορεί να μεγαλώσει και να χρειαστούν «δεκανίκια»…

Ίσως να μην υπήρξε στο παρελθόν –εκτός από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια– περίοδος που να αντιμετωπίζονταν με τόση απαξία και υποτίμηση ο πολιτικός κόσμος αλλά και η υπόσταση της χώρας. Το «αποικία-χρέους» μπορεί πια να μοιάζει με ευφημισμό. Είμαστε πολιτικά κάτι πιο κάτω από αποικία κι ας κοκορευόμαστε για ηγετικούς ρόλους στα Βαλκάνια! Η κλιμακούμενη αποσταθεροποίηση στην περιοχή δεν αφήνει περιθώρια ονειροπολήσεων. Είναι εποχή «πωλήσεων» όσο-όσο. Πρέπει να ανακτήσουμε πάση θυσία την κυριαρχία και να δουλέψουμε για τη διέξοδο της χώρας, σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.

Δυστυχώς οι κάλπες δεν προάγουν διόλου αυτά τα θέματα…

Triklopodia

Διαφορά 5,9% υπέρ της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία με την αναγωγή επί των εγκύρων ανέρχεται στο 6,5%, δείχνει η δημοσκόπηση της Alco που παρουσιάστηκε στο Open και στην εκπομπή της Ελλης Στάη.

Σύμφωνα με την μέτρηση της Alco η ΝΔ βρίσκεται στο 25,3% ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ στο 19,4% με πεντακομματική Βουλή. Η διαφορά μειώνεται κατά 0,3% σε σχέση με την προηγούμενη μέτρηση της ίδιας εταιρείας.

Υπενθυμίζεται ότι η δημοσκόπηση της MRB για το Star που δημοσιεύτηκε επίσης απόψε, δείχνει διαφορά 7,4% για την ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόθεση ψήφου:

ΣΥΡΙΖΑ: 19,4% 

ΝΔ: 25,3%

ΧΑ: 5,5% 

ΚΙΝΑΛ: 5% 

ΚΚΕ: 4,8% 

Ποτάμι: 1,4% 

ΑΝΕΛ: 1,2%

Πρόθεση ψήφου με αναγωγή:

Σε αναγωγή επί των εγκύρων, η ΝΔ προηγείται με 6,5% έναντι 6,9% στην προηγούμενη μέτρηση

ΣΥΡΙΖΑ: 21,1% 

ΝΔ: 27,6% 

ΧΑ: 6% 

ΚΙΝΑΛ: 5,5% 

ΚΚΕ: 5,2% 

Ποτάμι: 1,5% 

ΑΝΕΛ: 1,2%

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προηγείται σταθερά του Αλέξη Τσίπρα στο ερώτημα ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός αν και στο σχετικό ερώτημα προηγείται ο... «κανένας από τους δύο».

Παράσταση νίκης

Η επιλογή του...κανένα, δείχνει και την τραγική απογοήτευση του κοινού για το διαμορφωθέν πολιτικό σύστημα τα τελευταία χρόνια...

iEfimerida

ΜΠΟΡΕΙ μιά φωτογραφία νά κρίνει ἐκλογές; Ἐξαρτᾶται. Ἐξαρτᾶται ποιές χορδές τῶν πολιτῶν θά ἀγγίξει. Ἡ νεώτερη Ἱστορία μας, ἔχει νά ἐπιδείξει παραδείγματα φωτογραφιῶν...

Γράφει ό Μανώλης Κωττάκης

... πού κέρδισαν ἐκλογές, ἔστω καί ἄν μετέπειτα ἀποδείχθηκε ἡ πλαστότητά τους ἀλλά καί παραδείγματα φωτογραφιῶν τῶν ὁποίων ἡ δημοσίευση ἔφερε ἀποτελέσματα ἐντελῶς ἀντίθετα ἀπό τά προσδοκώμενα.

Ἡ φωτογραφία τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου νά χορεύει ζειμπέκικο στόν Τσιτσάνη (τό «γεννήθηκες γιά τήν καταστροφή») προκάλεσε τήν χλεύη τῶν Βορείων Προαστίων τό 1980. «Μά ...στόν χασικλῆ πῆγε;» σχολίαζαν ἀπαξιωτικά οἱ κυρίες τῶν Ἀθηνῶν τότε. Καί ὅμως, αὐτή ἡ φωτογραφία ἔφερε κοντά τόν καθηγητή τοῦ Μπέρκλεϋ μέ τίς μεγάλες πλειοψηφίες. 

Ἀργότερα ἡ ἴδια ἐλίτ χόρευε στό «Χάραμα» μπροστά ἀπό τόν Τσιτσάνη, χωρίς ἐνοχές! 

Ἡ φωτογραφία τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου στήν θαλαμηγό «Γουαδαλαχάρα» μαζί μέ τόν ἐπιχειρηματία Λούβαρη, λίγο μετά τήν φονική ἐπέλαση τοῦ ἐγκέλαδου στήν Καλαμάτα, οὐδένα ἐπηρέασε. Ἦταν ἡ ἐποχή πού ὁ Ἀνδρέας ἦταν στά πάνω του. Ἡ φωτογραφία τῆς ἐξώγαμης κόρης του στήν Σουηδία – ἀποκαλύφθηκε στίς ἐκλογές τοῦ 1985– οὐδένα ἐπηρέασε ἐπίσης. 

Ἡ φωτογραφία τοῦ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ὅμως μέ Γερμανούς ἀξιωματικούς στήν «Αὐριανή», πάλι στίς ἐκλογές τοῦ 1985, ἔπαιξε καταλυτικό ρόλο στό ἀποτέλεσμα. Καί ἄς ἀποδείχθηκε μετά τίς ἐκλογές ὅτι ὁ Μητσοτάκης δέν εἶχε καμμία σχέση μέ τούς Ναζί. 

Οἱ φωτογραφίες τῆς Δήμητρας Λιάνη σέ προσωπικές στιγμές καί τά πρωτοσέλιδα μέ τίτλους «ὁ Ἀπατεώνας καί τό τσόκαρο» ἐνθουσίασαν τό 1989 τό συντηρητικό κοινό. Ὄχι ὅμως καί ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς κοινωνίας πού ὠφελήθηκε ἀπό τό ΠΑΣΟΚ καί τό κράτησε, παρά τό σκάνδαλο Κοσκωτά, στό θηριῶδες ποσοστό τοῦ 39% στίς ἐκλογές τοῦ 1989. Ἡ φωτογραφία τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου νά στέκεται στήν σκάλα τοῦ ἀεροπλάνου τῆς Ὀλυμπιακῆς πού τόν «γύριζε» ἀπό τό νοσοκομεῖο Χέρφιλντ τοῦ Λονδίνου καί τό περίφημο νεῦμα νομιμοποίησης τοῦ πρωθυπουργοῦ πρός τήν ἡμιπαράνομη Λιάνη σκανδάλισε τό ἀστικό κοινό τῶν Ἀθηνῶν. Ἀντιθέτως ἐνθουσίασε λαϊκά κοινά καί ἰδιαίτερα ἀνθρώπους μεγάλης ἡλικίας, οἱ ὁποῖοι χειροκρότησαν τήν νομιμοποίηση τοῦ γεροντοέρωτος μέ τίς μικροῦλες. Ἕως τότε ἐθεωρεῖτο ποινικό ἀδίκημα.

Τί προσπαθῶ νά «πῶ» τόση ὥρα; Πώς διαβάζοντας μιά φωτογραφία λάθος δέν κινδυνεύουμε ἁπλῶς νά κάνουμε λάθος πολιτικούς ὑπολογισμούς. Κινδυνεύουμε νά πάθουμε κάτι σημαντικώτερο: νά ἀποτύχουμε νά διαβάσουμε τήν κοινωνική μεταβολή. 

• Τό ζεϊμπέκικο ἑνός ὑποψηφίου πρωθυπουργοῦ, τό ἐξώγαμο ἑνός πρωθυπουργοῦ, ἡ ἐρωτική σχέση ἑνός πρωθυπουργοῦ μέ μιά νεώτερη, οἱ διακοπές ἑνός σοσιαλιστῆ πρωθυπουργοῦ σέ θαλαμηγό ἦταν ἀπολύτως καταδικαστέες μέ βάση τούς σκληρούς ἠθικούς κώδικες τῆς ἑλληνικῆς συντηρητικῆς κοινωνίας τῆς δεκαετίες τοῦ 1980. Ὡστόσο, τά πράγματα ἄρχισαν ἀπό ἕνα σημεῖο καί μετά νά ἀποκτοῦν μιά κοινωνική δυναμική πού ξεπερνοῦσε αὐτούς τούς κώδικες. Ὅσοι ἔκαναν πολιτική μέ παλαιά δεδομένα, ἔπεσαν ἐν τέλει ἔξω.

Γράφω μέ ἀφορμή τίς φωτογραφίες τοῦ Πρωθυπουργοῦ Ἀλέξη Τσίπρα σέ θαλαμηγό ἐπιχειρηματία στήν Ἰθάκη οἱ ὁποῖες δημοσιεύθηκαν προχθές σέ σελίδα γνωστοῦ δημοσιογράφου στό διαδίκτυο, ὡς ἀτράνταχτο ἐπιχείρημα ὅτι ὁ Πρωθυπουργός κάνει παρέα μέ τίς ἐλίτ. Δέν εἶμαι ἀπολύτως βέβαιος ὅτι θά ἐπιτύχουν τόν σκοπό τους. Ἔχω δέ μάλιστα τόν φόβο πώς μπορεῖ νά ἐπιτύχουν τό ἀντίθετο ἀπό τό προσδοκώμενο ἀποτέλεσμα. Ἡ σύλληψη ἐλέγχεται γιά τήν ὀρθότητά της κατ’ ἀρχάς, διότι δεξιοί ἐπιχειροῦν νά κάνουν κριτική στόν Πρωθυπουργό ἀπό τά Ἀριστερά. Δέν τό ξέρουν τό σπόρ. Ἔπειτα, διότι τό ζήτημα δέν εἶναι ἄν ὁ Τσίπρας ἀγαπᾶ τίς ἐλίτ ἀλλά καί ἄν οἱ ἐλίτ ἀγαποῦν τόν Πρωθυπουργό.

Γιατί δέν μᾶς κάνει ἐντύπωση πού ἕνας ἰσχυρός τῆς ναυτιλίας μας, ὅπως ὁ ἀείμνηστος Περικλῆς Παναγόπουλος, κάλεσε στήν θαλαμηγό του τόν ἐν Ἑλλάδι ἐκπρόσωπο τοῦ Μαδοῦρο;

Ἐπίσης: Σκέπτεται κανείς ὅτι στό ἀπολιτίκ κοινό ὁ Τσίπρας ἐμφανίζεται ἰσχυρός ἐπειδή τόν ὑπολογίζουν οἱ ἰσχυροί; Ἔχουμε σκεφτεῖ αὐτή τήν πτυχή τῆς ἰδιοσυγκρασίας τοῦ Ἕλληνα;

Καί τέλος: μιά φωτογραφία ἴσως ὑπερσυσπειρώνει τούς ὀπαδούς τῆς ΝΔ καί τοῦ ΠΑΣΟΚ ἐναντίον τοῦ Πρωθυπουργοῦ. Συμφωνῶ. Μήπως ὅμως θυμώνει καί συσπειρώνει τήν κεντρο-αριστερά βάση του ὑπέρ του; 

Προφανῶς στούς δικούς μας κώδικες ἡ ἐμφάνισή του αὐτή εἶναι ἀποκαλυπτική τῆς ὑποκρισίας καί συνοδεύεται ἀπό σχόλια τοῦ τύπου «ἔγινε καί ἄνθρωπος». Ἀλλά στούς κώδικες τῶν ἄλλων; Ἔχει τήν ἴδια σημασία;

Ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη: ἡ ἀντιπολίτευση τῆς φωτογραφίας ἀνοίγει μία τεράστια κερκόπορτα: φωτογραφίες ἔχουν ὅλοι γιά ὅλους. Ἄν ἀρχίσουν καί οἱ ἀπέναντι τό ἴδιο βιολί μέ φωτογραφίες ἀπό κότερα, ἑλικόπτερα, χιονοδρομικά κέντρα, βίλλες ἐπιχειρηματιῶν καί ὁτιδήποτε ἄλλο θεωρεῖται ἀπολύτως συμβατό γιά τούς πολιτικούς τῆς ἀστικῆς τάξεως (ἀλλά ὄχι γιά ἀριστερούς), θά τελειώσουμε ποτέ; Ἄν πάλι οἱ ἀπέναντι μποῦν στόν πειρασμό νά ἀνεβάσουν στό διαδίκτυο ψευδεῖς φωτογραφίες μέ βαλίτσες, τί γίνεται; Σώζεται αὐτό; Ἤ μετά, τήν εὐθύνη ἀναλαμβάνει ὅποιος ἤρξατο χειρῶν ἀδίκων; 

Μιά ἄποψη λέω. 

Ἴσως εἶμαι καί λάθος. 

Ἴσως νά μέ ἔχει προσπεράσει ἡ ἐποχή καί ἐμένα, καί νά μήν τό ἔχω ἀντιληφθεῖ. Δέν τό ἀποκλείω!

Εφημερίς ΕΣΤΙΑ

Η απόφαση του ανωτάτου εκλογικού συμβουλίου να ακυρώσει τις δημοτικές εκλογές στην Κωνσταντινούπολη προκάλεσε την οργή των πολιτών και τους οδήγησε σε πρωτοφανείς συμμαχίες που ήταν αδιανόητες μέχρι χθες.

Γράφει η Λιάνα Μυστακίδου

Οι πολίτες δεν άντεξαν τον βιασμό των συνειδήσεων τους και όπως όλα δείχνουν ο σουλτάνος με την απροκάλυπτη πίεση που άσκησε προετοίμασε τον πολιτικό θάνατο του. Εάν φερόταν έξυπνα και δεν αντιδρούσε στην εκλογή του Ιμάμογλου θα μπορούσε να φτάσει άνετα στις εκλογές του 2023.

Οι επαναληπτικές εκλογές της 23ης Ιουνίου μετατράπηκαν σε ένα δύσκολο δημοψήφισμα για τον Ερντογάν. Σε περίπτωση που δεν καταφέρει να εκλέξει τον δικό του υποψήφιο Μπιναλί Γιλντιρίμ, δεν θα καταφέρει να ολοκληρώσει την θητεία του ως Πρόεδρος μέχρι το 2023. Εάν αποτύχει δηλαδή, θα αναγκαστεί να κάνει πρόωρες βουλευτικές και προεδρικές εκλογές.

Γιατί ο Ερντογάν έκανε ένα τέτοιο ολέθριο σφάλμα; Ασφαλώς για να μην αποκαλυφθούν τα σκάνδαλα, η διαφθορά, οι ρεμούλες του ιδίου και των ανθρώπων του στα 25 χρόνια διακυβέρνησης του πλουσιότερου Δήμου της Τουρκίας. Όπως ορθά διατύπωσε ο νικητής των εκλογών Ιμάμομογλου «κέρδισαν 45 μέρες για να καλύψουν τις βρωμιές τους».

Ένα άτομο που θέλει να αποδείξει ότι είναι σπουδαιότερος από τον Κεμάλ, θέλει να αφήσει το αποτύπωμα του στην Ιστορία, παραμένοντας στην εξουσία μέχρι το 2023. Για τον σκοπό αυτό άλλωστε θέλει να επεκτείνει τα σύνορα του προς τη Συρία, και όχι μόνο, για να υλοποιήσει τον Ιερό Όρκο (Misaki Milli) που έδωσαν οι βουλευτές μετά την ίδρυση της Δημοκρατίας το 1923.

Γνωρίζει βέβαια ότι δεν μπορεί να κερδίσει νόμιμα τις επαναληπτικές εκλογές γι αυτό θα ασκήσει βία, τρομοκρατία και νοθεία. Αναμφισβήτητα η ακύρωση των εκλογών προκάλεσε μεγαλύτερο τραύμα στην τουρκική κοινωνία από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα.

Τα σχόλια και οι αντιδράσεις των δυτικών Μ.Μ.Ε. για την επανάληψη των εκλογών, μας είναι γνωστά. Παρόμοια είναι και τα δημοσιεύματα του αραβικού κόσμου, όπου η ενέργεια του σουλτάνου χαρακτηρίζεται «δονκιχωτισμός» που αποβλέπει στην επισκίαση της πολιτικής και οικονομικής κατάρρευσης της χώρας.

Ο ερευνητής Χασάν Εμπου Ταλιπ σε άρθρο του με τίτλο «Ερντογάν και ανησυχία για την τουρκική άνοιξη» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Sark-ul-Avsat, η οποία εκδίδεται στο Λονδίνο, γράφει: «Οι πολίτες κινητοποιούνται σε δυο περιπτώσεις: 1-οικονομική κρίση και 2- πολιτικές πιέσεις. Όταν συμπέσουν και οι δυο περιπτώσεις είναι αναπόφευκτες οι κοινωνικές αναταραχές. Ο Ερντογάν δεν βλέπει την πολιτική και οικονομική κρίση στην χώρα του και υποστηρίζει ότι πρόκειται για συνομωσίες που προέρχονται από το εξωτερικό.

Ο ίδιος του ο εαυτός όμως βρίσκεται επικεφαλής εκείνων που συνωμοτούν εναντίον άλλων χωρών, όπως είναι η Συρία, το Ιράκ και η Λιβύη.»

Ο αρθρογράφος της El Ahram, Mesut el Hannay υποστηρίζει ότι «οι Τούρκοι κυβερνητικοί είναι γεμάτοι μίσος και φθόνο. Γι αυτό το λόγο κάνουν βήματα που θα έχουν απρόβλεπτες μελλοντικά επιπτώσεις για τον λαό τους και για όλη την ευρύτερη περιοχή.»

Αναφερόμενος και στις γεωτρήσεις που επιχειρεί να κάνει στην ΑΟΖ της Κύπρου, τονίζει : «Μήπως η Τουρκία θέλει να σφυγμομετρήσει τον παλμό της διεθνούς κοινωνίας; Ο Ερντογάν δεν ακούει τη φωνή της λογικής . Κάνει πείσματα και ακολουθεί μια βλακώδη πολιτική».

Στο τέλος βέβαια ο αλαζόνας σουλτάνος θα χάσει.

Με την ακύρωση των εκλογών αποδεικνύεται ότι στην Τουρκία παρέμειναν μόνο ψίχουλα δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Αυτό που επικρατεί είναι η φαραωνική αλαζονεία ενός ατόμου.

Militaire